Ο Νίκος Τζονιχάκης πέθανε από τον χιονιά που έπληξε την Εύβοια στις 26 Φεβρουαρίου – Συνοδοιπόρος και στενός φίλος του Παύλου Σιδηρόπουλου, ήταν μουσικός, έγραφε ποιήματα αλλά εργαζόταν και ως υδραυλικός
Γιος του περιβόητου «Μπάμπη του Φλου», περήφανος ιδρυτής του Οργανισμού Ενωμένων Υδραυλικών Ελλάδας, μουσικός, ποιητής και στενός φίλος του Παύλου Σιδηρόπουλου, από τους πρώτους που άφησαν μακριά μαλλιά στη δικτατορία, με αποτέλεσμα να συλληφθεί σε μπλόκο και να τον κουρέψουν.
Κάπως έτσι θα περιέγραφε κάποιος τον βίο του θρύλου της ελληνικής ροκ Νίκο Τζονιχάκη, που βρήκε τραγικό θάνατο σε ηλικία 75 ετών στους Καθενούς στην Εύβοια, όπου είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια. Ο θάνατός του έγινε το βράδυ της 26ης Φεβρουαρίου, μια νύχτα με δύσκολες καιρικές συνθήκες. Οι συγχωριανοί του τον βρήκαν την επόμενη μέρα πεσμένο στο χιόνι. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, αλλά είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.
Ο γιος του «Μπάμπη του Φλου»
Ο πατέρας του ήταν ο περιβόητος «Μπάμπης ο Φλου», που ενέπνευσε τον Παύλο Σιδηρόπουλο να γράψει το διάσημο πλέον τραγούδι του. Ο Μπάμπης ήταν άνεργος, θυμόσοφος, γυναικάς, με ροπή προς το ποτό και μάλλον χαλαρός, καθώς έλεγε ότι «τα πάντα είναι φλου».
Ο Τζονιχάκης ήταν υδραυλικός, ένα επάγγελμα που έλεγε ότι ασκούσε επειδή το ήθελε. Το 1980 ίδρυσε τον Οργανισμό Ενωμένων Υδραυλικών Ελλάδας. Αν και αγράμματος, υπήρξε ποιητής, ενώ ο φίλος του ο Σιδηρόπουλος μελοποίησε ένα ποίημά του. Το «Τζονιχάκειον άσμα» το οποίο περιλαμβάνεται στο δίσκο «Εν Λευκώ».
Κατά τη δικτατορεία, ο Τζονιχάκης ήταν από τους πρώτους που άφησαν μακριά μαλλιά. Τον συνέλαβαν σε μπλόκο και ο συνταγματάρχης Λαδάς τον κούρεψε. Το 1968 για ένα διάστημα αντικατέστησε τον Δημήτρη Πουλικάκο στο συγκρότημα MGC.
Ο ίδιος ζούσε στο ημιυπόγειο εργαστήρι και σπίτι του στην Κυψέλη. Στην είσοδο είχε γράψει τα στοιχεία του και «ΧΕΙΡΩΝΑΚΤΙΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ». Στην πόρτα, μάλιστα είχε γραμμένο ΜΗΔΕΙΣ ΑΓΕΩΜΕΤΡΗΤΟΣ ΕΙΣΙΤΩ, αφού, αν και αγράμματος, εκτιμούσε πολύ το διάβασμα και τα βιβλία. Πολλές φιλοσοφικές συζητήσεις έκανε με φίλους του, στο εσωτερικό του εργαστηρίου, που ονόμαζε ΧΩΡΟ ΣΥΣΚΕΨΕΩΣ.
(Φωτογραφία κειμένου: Μ.Νταλούκας, 2002)
