Ένα βήμα πριν την τελειοποίηση χαπιού για τη μοναξιά είναι οι επιστήμονες

Η μοναξιά επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι εμφανίζουν σοβαρά συμπτώματα λόγω της κοινωνικής απομόνωσης, όπως κατάθλιψη, άνοια και διαβήτη και αντιμετωπίζεται πλέον από τους δυτικούς επιστήμονες ως ασθένεια.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο τελειοποιούν το «χάπι της μοναξιάς», όπως αναφέρει η βρετανική εφημερίδα «Daily Μail». Το χάπι που παρασκευάζουν οι Αμερικανοί επιστήμονες, έχει στόχο να απαλύνει την εγκεφαλική δραστηριότητα που προκαλεί άγχος όταν αισθανόμαστε απομονωμένοι.

Δεν είναι τυχαίο πως, όταν οι άνθρωποι χάνουν το σύντροφό τους, διατρέχουν 66% μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου τους πρώτους τρεις μήνες μετά την απώλεια του συζύγου τους.

«Τα τελευταία χρόνια, έχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν μόνοι τους, τουλάχιστον στη Δύση. Πάνω από τους μισούς Αμερικανούς ισχυρίζονται ότι, συχνά ή ορισμένες φορές, νιώθουν μοναξιά. Όλο και λιγότεροι παντρεύονται ή αποκτούν παιδιά. Όμως, το συναίσθημα της κοινωνικής απομόνωσης έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο σοβαρών ασθενειών όπως κατάθλιψη, διαβήτη, άνοια, ακόμη και θανάτου», επισημαίνουν Αμερικανοί επιστήμονες.

«Η μοναξιά αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης μιας σειράς διαταραχών, συμπεριλαμβανομένων των καρδιαγγειακών παθήσεων, των νευροεκφυλιστικών ασθενειών, της νοητικής παρακμής και του μεταστατικού καρκίνου. Αποδυναμώνει επίσης το ανοσοποιητικό σύστημα, καθιστώντας το πιο ευάλωτο σε λοιμώξεις», υπογραμμίζει η καθηγήτρια Στέφανι Κασιόπο, διευθύντρια του τμήματος εγκεφάλου στο εργαστήριο «Dynamics Lab» της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Σικάγου.

Για την ερευνήτρια Κασιόπο, το μυστικό του χαπιού για τη μοναξιά βρίσκεται στη «πρεγνενολόνη», την πρόδρομο ουσία από την οποία ο οργανισμός παράγει όλες τις στεροειδείς του ορμόνες, από την τεστοστερόνη μέχρι τα οιστρογόνα.

Η μοναχικότητα, η αποζήτηση της μοναξιάς που φτάνει μέχρι την απομόνωση είναι εγγεγραμμένη στο DNA μας, σύμφωνα με μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου του δυτικού Οντάριο που δημοσιεύτηκε μόλις πριν λίγες ημέρες. Στα γονίδια φαίνεται να οφείλεται περί το 35% της τάσης να αισθάνεται κάποιος μοναξιά, αναφέρεται στην ίδια μελέτη.
Ταυτόχρονα, μελετώντας ενήλικους διδύμους, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι εκείνοι που είχαν περισσότερους γενετικούς παράγοντες να αναπτύξουν νεύρωση είχαν και περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν μοναξιά κάποια στιγμή στη ζωή τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μερικοί άνθρωποι, οι νευρωτικοί, είναι πιο επιρρεπείς στο να αισθάνονται μοναξιά. Ωστόσο η εύρεση φιλικών συνδέσεων και συντροφικότητας μέσα στο διάβα της ζωής μπορεί να βοηθήσει στην εξάλειψη των γενετικών τάσεων για απομόνωση.

Η ασθένεια της μοναξιάς
Η επιλογή του θέματος της έρευνας δεν πραγματοποιήθηκε τυχαία. Ο μισός πληθυσμός των ΗΠΑ και περί το 40% του δυτικού κόσμου αναφέρει στις έρευνες ότι έχει βιώσει μοναξιά για σημαντικό διάστημα κάποια στιγμή στη ζωή του. Η λεγόμενη επιδημία μοναξιάς που εξαπλώνεται στον κόσμο δεν κάνει μόνο τους ανθρώπους πιο δυστυχισμένους, αλλά θέτει επίσης σε κίνδυνο και τη βιολογική τους υγεία. Ως γνωστόν, η κοινωνική απομόνωση έχει συνδεθεί με υψηλότερους δείκτες καρδιαγγειακών παθήσεων, παχυσαρκίας, διαβήτη, ακόμη και με αυξημένες πιθανότητες θανάτου σε πρώιμη –σε σχέση με την προσδοκώμενη- ηλικία στους ανθρώπους άνω των 60. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση της έρευνας είναι ότι η μοναχικότητα κάποιων ανθρώπων μπορεί να οφείλεται στους προγόνους τους. Σύμφωνα με την επικεφαλής της μελέτης καθηγήτρια ψυχολογίας Julie Aitken Schermer, στην ψηφιακή εποχή αυτοί οι γενετικοί παράγοντες οξύνονται, καθώς οι άνθρωποι απομονώνονται πίσω από οθόνες. Αυτός είναι ο βασικός επίκτητος περιβαλλοντικός παράγοντας. «Σκεφτείτε ένα φυτό, κληρονομεί το πιθανό ύψος του, αλλά αν βρεθεί σε ένα περιβάλλον δίχως φως, δεν θα καταφέρει ποτέ να φτάσει αυτό το ύψους», εξηγεί ο ίδιος. Ομοίως, αν κάποιος με προδιάθεση για μοναξιά «περνάει ατελείωτες ώρες σε ένα πολυμεσικό ηλεκτρονικό περιβάλλον, είναι πιο πιθανό να βιώσει τη μοναξιά».

Η σύνδεση με τις νευρώσεις
Όσον αφορά το τι σχέση έχουν οι νευρώσεις, η καθηγήτρια επισημαίνει ότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και ότι εφόσον υπάρχει είναι σύμφυτο (ες) με μια τάση απομόνωσης από τους άλλους. Επιπλέον, διαχωρίζει τη μοναξιά από την εσωστρέφεια. Η πρώτη ταυτίζεται με τη συστηματική απομόνωση του ατόμου. Αντιθέτως, «οι εσωστρεφείς μπορεί να νιώθουν μοναξιά κάποιες στιγμές, εντούτοις δεν χρειάζονται πολλούς φίλους, απλώς μια ουσιαστική συζήτηση. Μπορείτε να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας για να αποφασίσετε ποιος βαθμός αλληλεπίδρασης σας κάνει να αισθάνεστε λιγότερο μοναχικός και πιο ικανοποιημένος από τη ζωή», τονίζει η Δρ. Aitken Schermer. Η ίδια καταλήγει ότι η επιλογή ποιοτικών κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και μικρότερης παραμονής μπροστά στην οθόνη, αλλά και μείωση της χρήσης τεχνολογικών συσκευών, μπορούν να αντισταθμίσουν τη γενετική τάση κάποιου που αισθάνεται μοναξιά.

Πηγή: ygeiamou