«Πιστεύω πώς η θέση μας είναι ότι, με βάση βέβαια τις Διεθνείς Συμφωνίες, πρέπει να συζητούμε με την Τουρκία, για να διασφαλιστεί η ειρήνη, γιατί οι δύο λαοί μας επιθυμούν διακαώς την ειρήνη. Και ειδικά για τη Δωδεκάνησο είναι ένα καλό παράδειγμα, όπου ο μουσουλμανικός πληθυσμός και ο χριστιανικός πληθυσμός διαχρονικά είχαν τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους. Άρα, οι δύο λαοί μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά, σεβόμενοι βέβαια τις Διεθνείς Συμφωνίες.»
Βίντεο
Η ομιλία του Δημήτρη Κρεμαστινού για τη Συμφωνία των Πρεσπών, στην οποία ψήφισε «όχι», όπως κατατέθηκε στα πρακτικά της Ολομέλειας της Βουλής ήταν η εξής:
«Παράλληλα με τις θέσεις της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής για τη Συμφωνία των Πρεσπών τις οποίες, φυσικά, προσυπογράφω, θέλω να τονίσω μια ιδιαίτερη πτυχή του ζητήματος που σχετίζεται με την εφαρμογή της Συμφωνίας.
Δυστυχώς αντί αυτή η συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και FYROM να μας βρίσκει όλους τους Έλληνες ενωμένους, μας βρίσκει και πάλι διχασμένους. Μέσα και έξω από την Βουλή. Με κόμματα να αυτοδιαλύονται, με βουλευτές εκλεγμένους με λίστα να αλλάζουν κόμματα αντίθετα με την ιδεολογία των κομμάτων με τα οποία εξελέγησαν. Σοβαρό το πλήγμα για τον κοινοβουλευτισμό.
Όλο αυτό το διήμερο ακούσαμε τα συν και τα πλην της Συμφωνίας των Πρεσπών. Τα συν αναλυτικά από την Κυβέρνηση, τα πλην αναλυτικά από την Αντιπολίτευση.
Όμως, το μείζον θέμα και το ζητούμενο από αυτήν τη Συμφωνία είναι η επιτυχία της. Δηλαδή η διασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας των δύο λαών. Άραγε είναι τόσο απλό και εύκολο να επιτευχθεί αυτός ο στόχος;
Πού βρίσκεται η μεγαλύτερη δυσκολία της επιτυχίας της Συμφωνίας;
Η μεγαλύτερη δυσκολία της επιτυχίας της Συμφωνίας δεν βρίσκεται στα συν και τα πλην. Βρίσκεται στο να πειστούν οι δύο λαοί ότι είναι προς το συμφέρον τους να την εφαρμόσουν. Και τονίζω το ότι πρέπει να πειστούν οι λαοί. Γιατί το 70% του λαού της FYROM δεν προσήλθαν για να επικυρώσουν τις Συνταγματικές μεταβολές, υπακούοντας στον Πρόεδρο της χώρας τους και στην προτροπή της αντιπολίτευσης που εξαγγέλλει ότι θα ανατρέψει τη Συμφωνία. Το ίδιο δυστυχώς παρατηρείται και στη χώρα μας όπου τα μεγάλα συλλαλητήρια κατά της Συμφωνίας υποστηρίζονται δημοσκοπικά από το 60% έως 70 % του λαού μας.
Γιατί όμως αυτό πρέπει να μας ανησυχεί ιδιαιτέρως; Γιατί υπάρχει ένα ιστορικό αξίωμα. Όταν οι λαοί δεν αποδέχονται την οποιαδήποτε συμφωνία, τότε η συμφωνία είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Αναλογιστείτε: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εδήλωσε ότι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής του ήταν εκείνη όταν υπεγράφη η συμφωνία Ζυρίχης και Λονδίνου γιατί πίστευε ότι είχε λύσει οριστικά το Κυπριακό πρόβλημα. Καίτοι επισήμως η Τουρκία και η Ελλάδα τότε είχαν υπογράψει και στηρίξει εκείνη τη συμφωνία, η συμφωνία αυτή κατέληξε να οδηγήσει στο αντίθετο αποτέλεσμα. Σε αίμα, σε πόλεμο μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων τελικά στην διχοτόμηση της Κύπρου. Γιατί; Διότι δεν την πίστεψε ο Κυπριακός λαός.
Τι ελπίδα λοιπόν θα έχουμε για αυτή τη συμφωνία όταν επισήμως ο Πρόεδρος της Χώρας αυτής δεν την υπογράφει και η αντιπολίτευση διακηρύττει ότι θα την ανατρέψει;
Αλλά και από δικής μας πλευράς θα χρειαστεί να διασφαλιστεί η ενότητα του λαού μας.
Δυστυχώς αυτό το μεγάλο Εθνικό θέμα που αφορά την συμφωνία, κατέστη πολιτικό πρόβλημα που διχάζει σήμερα ακόμα και την Εθνική αντιπροσωπεία.
Ο χειρισμός του όλου θέματος με την μη συμμετοχή στην ευθύνη, άρα και στη συνευθύνη, της αντιπολίτευσης μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Στο αδιέξοδο της καταψήφισης από όλη την αντιπολίτευση της συμφωνίας.
Προσωπικά πιστεύω ότι εάν το Υπουργείο Εξωτερικών από την πρώτη στιγμή ενημέρωνε βήμα προς βήμα τους Αρχηγούς της αντιπολίτευσης για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το κάθε στάδιο της συμφωνίας και συζητούσε περισσότερο μαζί τους, σίγουρα η κατάσταση θα ήταν διαφορετική τόσο στη Βουλή όσο και μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Δεν υποστηρίζω ότι θα υπήρχε ομοφωνία αλλά η συνολική εικόνα θα ήταν καλύτερη σίγουρα, στο λαό και στη Βουλή.
Ένα θέμα που ξεκίνησε με ομοψυχία, ύστερα από σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, σήμερα βρίσκει σχεδόν όλη την αντιπολίτευση ενωμένη κατά της συμφωνίας.
Δυστυχώς, δεν έχει γίνει στον πολύ κόσμο κατανοητό για ποιο λόγο αναγκάστηκε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου να κλείσει ουσιαστικά τα σύνορα με τη FYROM και να επιβάλει το περίφημο εμπάργκο. Απλούστατα γιατί η FYROM είχε αρνηθεί να εφαρμόσει τις 2 αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, σύμφωνα με τις οποίες έπρεπε να εξομαλυνθούν οι διαφορές μας όσον αφορά την ονομασία, τα σύνορα και τα σύμβολα του αλυτρωτισμού.
Χωρίς εκείνο το εμπάργκο του Ανδρέα Παπανδρέου και χωρίς την ενδιάμεση συμφωνία, σήμερα δεν θα υπήρχε καν θέμα να συζητούμε. Απλούστατα, γιατί όλες οι Χώρες του ΟΗΕ και όχι μόνο οι 140 από τις 175 θα είχαν αναγνωρίσει επισήμως τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία» και ό,τι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά τις εδαφικές διεκδικήσεις και τον αλυτρωτισμό.
Μέχρι τώρα υπάρχει ένα δεδομένο: η ασυνέπεια της FYROM. H FYROM δεν εφάρμοσε καν την ενδιάμεση συμφωνία, γιατί δεν υπόστειλε τα σύμβολα του αλυτρωτισμού και γιατί φρόντισε το όνομα «Μακεδονία» να το πλασάρει διεθνώς.
Συνεπώς, αυτό καθιστά τη FYROM αναξιόπιστη μέχρι τώρα. Έτσι εάν η αντιπολίτευσή της εμμείνει στη σημερινή της γραμμή, τότε η Συμφωνία αυτή αντί να υπηρετήσει την ειρήνη μπορεί να ανοίξει τον Ασκό του Αιόλου για νέες περιπέτειες.»
