Του Νίκου Ρογκάκου
Εκτίναξη φορολογικών βαρών, πλήγμα στην εμπιστοσύνη των θεσμών και την διακυβέρνηση της χώρας και μείωση των επιδόσεων του δημοσίου τομέα, αφήνει πίσω της η οκτάχρονη κρίση στην Ελλάδα και όλα αυτά σε βάρος της ανάπτυξης και της κοινωνίας, αλλά υπέρ της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Το βαθύ πλήγμα σε μία σειρά κρίσιμων ποιοτικών δεικτών φαίνεται από την ομιλία του προέδρου της Alpha Bank, Βασίλη Ράπανου, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών κατά την τελετή υποδοχής του ως μέλος της.
Πρώτη η Ελλάδα στην αύξηση φορολογικών συντελεστών
– ο ανώτατος οριακός συντελεστής φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων από 40% το 2009 εκτινάχθηκε στο 55% το 2017
– ο βασικός συντελεστής ΦΠΑ από το 19% στο 24% και
– ο ετήσιος φόρος στην ακίνητη περιουσία ως ποσοστό των φορολογικών εσόδων υπερδιπλασιάστηκε από 3,1% σε 7,1%.
Την υπερφορολόγηση την έχουμε βιώσει όλοι. Δεν έχει γίνει ίσως αντιληπτή, η διάβρωση την οποία υπέστησαν στα χρόνια της κρίσης μια σειρά ποιοτικών δεικτών στους οποίους η υστέρηση σε σχέση με το μέσο ευρωπαϊκό όρο ήταν εμφανής πριν καν έρθουν τα Μνημόνια.
Τα ευρήματα είναι συγκλονιστικά και αναδεικνύουν τη γύμνια της Ελλάδας σε πολλά μέτωπα.
Ξεκινώντας από την ποιότητα της διακυβέρνησης στην Ελλάδα, με βάση στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας και του World Economic Forum:
– ο συνολικός δείκτης ποιότητας διακυβέρνησης από το 1996 και μετά φαίνεται να αγγίζει το υψηλότερο επίπεδο (πάνω από τις 75 μονάδες) το 2004
– Έκτοτε η πορεία είναι καθοδική με οριακές αναλαμπές το 2013 και αντιστροφή των τάσεων την περίοδο 2016-7 , παραμένοντας όμως κάτω από τις 65 μονάδες.
«Ενώ στις άλλες χώρες που υπήχθησαν σε προγράμματα στήριξης, αλλά και κατά μέσο όρο στην Ευρωπαϊκή Ένωσης (ΕΕ 28), η ποιότητα διακυβέρνησης παρέμεινε σχεδόν σταθερή, από το 2000 και μετά, στην Ελλάδα υπήρξε μια σταθερή επιδείνωση. Ενώ μέχρι το 2004 ο δείκτης διακυβέρνησης στη χώρα μας ήταν κοντά στο μέσο όρο της ΕΕ, από τότε και μετά παρατηρείται μια συνεχής απόκλιση από το μέσο όρο της ΕΕ, αν και μετά το 2016 παρατηρείται μία μικρή βελτίωση», σημείωσε ο κ. Ράπανος.
Δραματική επιδείνωση της εξέλιξης επίδοσης του δημοσίου τομέα
Η σύγκριση με τις αντίστοιχες επιδόσεις Κύπρου, Ιρλανδίας και Πορτογαλίας δείχνει μια διαχρονική υστέρηση της Ελλάδας με τις επιδόσεις του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα να κάνουν «βουτιά» από το 2010 έως το 2013 πριν ανακάμψουν έως το 2015 για να επιστρέψουν σε τροχιά πτώσης την περίοδο 2015-17.
«Η Ελλάδα υστερούσε σε σχέση με τις άλλες χώρες και το μέσο όρο της ΕΕ και πριν από την κρίση, αλλά ο δείκτης επιδεινώθηκε πολύ σε όλη την περίοδο μέχρι το 2013 και μετά από μια μικρή ανάκαμψη το 2013 παρέμεινε σε χαμηλό επίπεδο. Από τις άλλες χώρες ενδιαφέρον παρουσιάζει η πορεία της Ιρλανδίας στην οποία αμέσως μετά την κρίση έχουμε μια αξιοσημείωτη βελτίωση της επίδοσης του δημοσίου τομέα, γεγονός που συνετέλεσε και στην ταχεία έξοδο της χώρας από τα προγράμματα στήριξης. Στην Κύπρο υπήρξε μικρή χειροτέρευση ήδη πριν από την κρίση, αλλά μετά το 2015 υπήρξε βελτίωση. Τέλος, για την Πορτογαλία υπήρξε μια σημαντική επιδείνωση με την έναρξη της διεθνούς κρίσης, αλλά μετά την υπαγωγή της σε πρόγραμμα παρατηρείται μια αξιόλογη βελτίωση αν και συνεχίζει να υπολείπεται σημαντικά του μέσου όρου της ΕΕ.
Στο ναδίρ η εμπιστοσύνη
Η παράμετρος της «εμπιστοσύνης» στην Ελλάδα αναδείχθηκε τα χρόνια των Μνημονίων ιδίως στις σχέσεις των ελληνικών κυβερνήσεων με τους δανειστές και τους ευρωπαίους εταίρους. Η απώλεια στηρίξεων εμπιστοσύνης, συνήθως οδηγούσε σε πιέσεις στις τράπεζες, το χρηματιστήριο, την πραγματική οικονομία. Η σύγκριση των δεικτών εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, σε χώρες που πέρασαν τη δοκιμασία των Μνημονίων οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
«Χωρίς εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τους άλλους κοινοβουλευτικούς θεσμούς είναι δύσκολο να υλοποιηθούν πολιτικές που έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη και τη μακροχρόνια ευημερία μιας κοινωνίας. Η μείωση της εμπιστοσύνης μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη συμμόρφωση των πολιτών και επιχειρήσεων στη νομοθεσία και τους κανόνες και γενικότερα στις υποχρεώσεις τους.
Πέρα όμως από τις επιπτώσεις στην οικονομία, η εμπιστοσύνη είναι και πυλώνας νομιμοποίησης και διατήρησης του πολιτικού συστήματος», σημείωσε ο κ. Ράπανος, την ώρα που το διάγραμμα φανέρωνε ότι «ο μέσος όρος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση στις χώρες της ΕΕ μειώθηκε ελαφρά την περίοδο της κρίσης, αλλά το 2017 έχει επανέλθει στα προ της κρίσης επίπεδα.
Για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία η εμπιστοσύνη το 2017 είναι σε επίπεδα υψηλότερα εκείνων πριν από την κρίση. Για την Κύπρο η πτώση ήταν η πλέον δραματική, σε σύγκριση με τις άλλες χώρες, αλλά και εκεί παρατηρείται σημαντική βελτίωση τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα, ο δείκτης εμπιστοσύνης το 2004 ήταν πάνω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά το 2007 και μετά παρουσιάζει μια σημαντική πτώση. Το 2015 παρατηρήθηκε μια μικρή ανάκαμψη, αλλά μετά μειώθηκε ξανά και το 2017 είναι και πάλι χαμηλά και μάλιστα το επίπεδο του δείκτη είναι το μικρότερο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόμοια είναι και η εικόνα για άλλους δείκτες, όπως η εμπιστοσύνη στο Κοινοβούλιο και τα πολιτικά κόμματα».
Οι υψηλότεροι φόροι
Δεν υπάρχει άλλη χώρα της ευρωζώνης, στην οποία:
– Στην Ελλάδα το φορολογικό βάρος ως ποσοστό του ΑΕΠ να αυξήθηκε κατά 9,3 μονάδες ανάμεσα στο 2009 και το 2017
– Στην Πορτογαλία στο ίδιο διάστημα το φορολογικό βάρος αυξήθηκε κατά 3,9 μονάδες του ΑΕΠ
– στην Ιρλανδία υπήρξε μείωση 5,7 μονάδων
– στην Κύπρο η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης ήταν 2,6%
Σε καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπήρξε παράλληλα αύξηση του ανώτατου οριακού φορολογικού συντελεστή φυσικών προσώπων κατά 15 μονάδες, από το 40% στο 55%, με την Πορτογαλία να καταγράφει όμως αύξηση 14 μονάδων.
Ο ανώτατος οριακός συντελεστής στη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων είναι ο τέταρτος υψηλότερος στις χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Εωσης, μετά τη Σουηδία, την Πορτογαλία και τη Δανία. Παράλληλα όμως με την αύξηση του ανώτατου οριακού συντελεστή στο φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων υπήρξε και σημαντική μείωση του αφορολογήτου ορίου και περιορίστηκαν ή καταργήθηκαν μια σειρά από απαλλαγές και εκπτώσεις.
Η φορολογική επιβάρυνση μιας οικογένειας με δύο παιδιά και έναν εργαζόμενο, είναι η τέταρτη υψηλότερη σε ένα δείγμα 21 χωρών που είναι ταυτόχρονα μέλη της Ε.Ε και του ΟΟΣΑ και 16η σε επίπεδο εισοδήματος.
Η Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα εξελέγη Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών για το 2020
Για το 2019 θα διατελέσει Αντιπρόεδρος της Ακαδημίας. Δείτε ποιος εξελέγη Πρόεδρος για τον ερχόμενο χρόνο.
Η Ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών εξέλεξε σήμερα, ως Αντιπρόεδρό της, για το έτος 2019, την κ. Άννα Μπενάκη – Ψαρούδα, η οποία θα είναι Πρόεδρος για το έτος 2020. Για το έτος 2019 Πρόεδρος της Ακαδημίας, θα είναι ο σημερινός Αντιπρόεδρος κ. Στέφανος Ήμελλος. Ακολουθεί συνοπτικό βιογραφικό σημείωμα της εκλεγείσης Αντιπροέδρου.
Η κυρία Άννα Μπενάκη – Ψαρούδα γεννήθηκε το έτος 1934 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στην Γερμανία, στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ Διεθνούς και Αλλοδαπού Ποινικού Δικαίου του Φράιμπουργκ. Η Νομική Σχολή της Βόννης, την ανακήρυξε το 1961 διδάκτορα του Ποινικού Δικαίου. Το 1962 ανέλαβε βοηθός της Β΄ έδρας Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1971 εξελέγη υφηγήτρια του Ποινικού Δικαίου, εν συνεχεία έλαβε εντολή διδασκαλίας, το 1979 έγινε έκτακτη Καθηγήτρια και το 1986 Καθηγήτρια Α΄ βαθμίδας του Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικηγόρος Αθηνών, επί ποινικών υποθέσεων (1962-2008).
Το 1981 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. και εν συνεχεία βουλευτής Α΄ Αθηνών έως τον Σεπτέμβριο 2009. Διετέλεσε Αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας (1989), Υπουργός Πολιτισμού (1990-1992), Υπουργός Δικαιοσύνης (1992-1993) και Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων (2004-2007). Εισηγήτρια σημαντικών νομοσχεδίων με ενεργό συμμετοχή στις Αναθεωρήσεις του Συντάγματος. Ως Πρόεδρος της Βουλής προώθησε σημαντικά την κοινοβουλευτική συνεργασία με Κοινοβούλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ασίας, της Αφρικής, της Ν. Αμερικής (Χιλή) και με τον Απόδημο Ελληνισμό.
Έχει συνεργασθεί με Διεθνείς Οργανισμούς, εκπροσώπησε το Ελληνικό Κοινοβούλιο κατά την σύνταξη του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Διευθύνει από το 1976 το περιοδικό Ποινικά Χρονικά για τις Ποινικές Επιστήμες και την δικαστηριακή πρακτική.
Έχει τιμηθεί με παράσημα και μετάλλια της Ελληνικής Δημοκρατίας και ξένων Κοινοβουλίων και Αρχηγών Κρατών. Κύρια αυτοτελή έργα: Täterschaft und Teilnahme nach deutschem und griechischem Strafrecht. Einerechtsvergleichende Untersuchung (Βόννη, 1961). Η ποινική ευθύνη εκ των κυκλοφοριακών παρεμβάσεων. Βασικαί αρχαί του κυκλοφοριακού ποινικού Δικαίου. (Αθήνα, 1965, Βραβείο Δικηγορικού Συλλόγου). Τα αξιολογικά στοιχεία της αντικειμενικής υποστάσεως του εγκλήματος (Αθήνα 1982). Η παράσταση της πολιτικής αγωγής στην ποινική δίκη. Τεύχος Α’. Νομική φύση και νομιμοποίηση του πολιτικώς ενάγοντος (Αθήνα 1982). Θεωρία και Πράξη του Ποινικού Δικαίου. Μελέτες, Γνωμοδοτήσεις, Σχόλια στη Νομολογία (Αθήνα 2004). Συστηματική ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 45-49 Π.Κ. Εισαγωγή, άρθρο 48 Π.Κ. (Αθήνα 1998-2005) Έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα και σχόλια στην νομολογία και έχει κάνει εισηγήσεις σε διεθνή συνέδρια.
Το 2008 εξεδόθη τιμητικός τόμος με τίτλο Ποινικές Επιστήμες, Θεωρία και πράξη. Προσφορά τιμής στην Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα, με διεθνή συμμετοχή Πανεπιστημιακών, Δικαστικών και άλλων Νομικών (εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα).
