Είναι ένα πανέμορφο ακριτικό νησί στο χάρτη που λέγεται Αρκοί. Κάποιοι το γνωρίζουν, κάποιοι άλλοι πάλι όχι. Οι Αρκοί, είναι ένα νησί, που υπάγεται στο δήμο Πάτμου, με μόλις 35 κατοίκους, χωρίς γιατρό, χωρίς ιερέα, με μόνο ένα δημοτικό σχολείο, με μία δασκάλα και με μόνο ένα μαθητή.
Για τον Χρήστο, όπως και για τα αδέλφια του Χρήστου, του μοναδικού μαθητή του δημοτικού σχολείου, η μάθηση δεν είναι δικαίωμα, αφού αναγκαστικά η σχολική εκπαίδευση, αρχίζει και τελειώνει στο δημοτικό… Δεν υπάρχει γυμνάσιο, δεν υπάρχει λύκειο. Οι γνώσεις των παιδιών είναι περιορισμένες αφού δεν υπάρχουν ερεθίσματα και ζουν «έγκλειστα» στα όρια του νησιού τους…
Σε ένα νησί που η μητρότητα, επίσης δεν είναι δικαίωμα…
Η μοναδική δασκάλα του νησιού, κυρία Μαρία Τσιαλέρα, έθεσε ως στόχο ζωής, να «σώσει» το μοναδικό μαθητή της… αλλά και να γίνει η φωνή, του νησιού που αγάπησε τόσο, αλλά όπως η ίδια, δηλώνει, είναι ένα νησί, ξεχασμένο κι απ’ Τον Θεό…
«Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο; Θα απαντήσω με βεβαιότητα “ΝΑΙ”…ακόμα κι αν η πραγματοποίησή του ήρθε με καθυστέρηση 10 χρόνων. Από το 2007, όταν υπηρετούσα στο νησί της Λέρου, πόθος ασίγαστος η υπηρέτησή μου ως εκπαιδευτικός στο Δημοτικό Σχολείο Αρκιών! Παρακολουθώντας την ιστορία του μικρού αυτού ακριτικού νησιού, αλλά και του σχολείου του από το 2002, άρχισε να γεννιέται μέσα μου μια τρελή επιθυμία να διδάξω εδώ, στις εσχατιές του Αιγαίου! Σ’ ένα πανέμορφο νησάκι με μόλις 35 κατοίκους, που τα τελευταία 22 χρόνια -ίσως και παραπάνω- δεν έχουν ούτε γιατρό ούτε ιερέα. Ούτε καταστήματα ούτε υπηρεσίες…παρά μόνον ένα Δημοτικό Σχολείο, που είναι και το μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο της παρουσίας του κράτους στο νησί! Οι Αρκιοί ανήκουν διοικητικά στον Δήμο Πάτμου, ο οποίος αδιαφορεί σε μεγάλο βαθμό για το νησί και για τους ακρίτες του. Τα τελευταία 30 χρόνια το σχολείο λειτουργεί πότε με έναν και πότε με δύο μαθητές! Τα παιδιά αυτά είναι καταδικασμένα να σταματούν την Εκπαίδευσή τους στο Δημοτικό! Σχεδόν κανένας από τους κατοίκους του νησιού, δεν έχει φοιτήσει σε Γυμνάσιο και Λύκειο, όπως άλλωστε και τα 4 αδέρφια του μαθητή μου! Ποτέ δεν νοιάστηκε η Πολιτεία γι’ αυτά! Πέρυσι τον Ιούλιο του ’17 έγινε η αίτηση απόσπασής μου, αποκλειστικά για το σχολείο αυτό», εξομολογείται η δασκάλα, Μαρία Τσιαλέρα.
Και συνεχίζει: «Φέτος υπηρετώ για δεύτερη συνεχή χρονιά και είμαι τρισευτυχισμένη! Ιερή αποστολή! Όνειρο ζωής…που το πληγώνει συνεχώς η αδιαφορία των αρμοδίων για τον μοναδικό μαθητή μου στην Δ΄ τάξη, τον Χρήστο Καμπόσο, για την σχολική μονάδα την οποία παρέλαβα σε πολύ άσχημη κατάσταση, αλλά και για τους ξεχασμένους από την Πολιτεία κατοίκους του! Εδώ είναι ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ! Η μοναχικότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής μας, ιδιαίτερα από τον Οκτώβριο μέχρι και τις αρχές Μαΐου που αρχίζει η τουριστική κίνηση! Αυτή πάλι, κατά 95% βασίζεται στον ξένο τουρισμό, αφού οι Αρκιοί είναι σχεδόν άγνωστοι στους Έλληνες! Στο νησί, κατά την διάρκεια του χειμώνα, παραμένουν περίπου 15 ψυχές! Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι οι πιο μοναχικές για τους ανθρώπους αυτούς, που ζουν τελείως ξεχασμένοι, με την απελπισία να φωλιάζει στις καρδιές τους, αφού ακόμα και τα κτήματά τους ουσιαστικά δεν ανήκουν σ’ αυτούς, επειδή ποτέ δεν έχουν ολοκληρωθεί οι τίτλοι ιδιοκτησίας! ( από την πολιτεία και από την Ιερά Μονή του Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου Πάτμου, στην οποία ανήκει η γη )
Οι αγορές τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης…γίνονται κατόπιν τηλεφωνικών παραγγελιών στα καταστήματα των γειτονικών νησιών, ακόμα και για τον άρτον τον επιούσιον! Τα πάντα εδώ γίνονται με πολύ μεγάλη καθυστέρηση! Φανταστείτε ότι πέρυσι τον Σεπτέμβριο έκανα συμβόλαιο με μεγάλη εταιρεία τηλεπικοινωνιών, ώστε να έχω τηλεόραση δορυφορική, έχουν περάσει 13 ολόκληροι μήνες…κι ακόμα περιμένω! Το μόνο παρήγορο είναι πως εδώ κι έναν χρόνο υπάρχει στο νησί σταθερή γραμμή ίντερνετ και είμαστε όλοι ανακουφισμένοι γι’ αυτό! Οι λιγοστοί κάτοικοι σπάνια ταξιδεύουν, ακόμα και ως την Πάτμο ή το Αγαθονήσι! Ο μαθητής μου είχε ταξιδέψει μόνον μία φορά ως το νησί της Πάτμου, τον Μάρτιο του 2017». Προσθέτει, « ΄Οταν γνώρισα, τον μαθητή μου πέρυσι στην ηλικία των 8 χρονών, δεν είχε εικόνες και βιώματα από την υπόλοιπη Ελλάδα! Δεν γνώριζε τι υπάρχει έξω από τα όρια του νησιού του! Δεν έχει δει ποτέ του χιόνι, λεωφορεία, φανάρια, διαβάσεις, γήπεδα και τόσα άλλα, που θεωρούνται αυτονόητα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του! Μέχρι πέρυσι τα Χριστούγεννα δεν γνώριζε τι είναι τα κάλαντα και το τριγωνάκι!!! Όλη η καθημερινότητά του περιορίζεται σε ένα χιλιόμετρο: από το σπίτι του ως το σχολείο και πάλι πίσω!
Σκοπό της ζωής μου έχω βάλει…να “σώσω” αυτό το παιδί! Για τον σκοπό αυτό έχουμε ήδη πραγματοποιήσει εκπαιδευτικές εκδρομές και διδακτικές επισκέψεις στα γύρω νησιά, όπου και για πρώτη φορά στην ζωή του αντίκρισε βιτρίνες και μεγάλα ψυγεία σε καταστήματα, μουσεία, δημαρχεία, ξενοδοχεία, βιβλιοθήκες, παιδότοπους, σχολεία πολυθέσια με πολλούς μαθητές κ.τ.λ. Οι εικόνες μας και το λεξιλόγιό μας είναι πλέον πλουσιότερα! Η ιδιαίτερη δυσκολία στα μαθήματα παραμένει, γιατί τα πάντα στις εκφωνήσεις και τα κείμενα των βιβλίων είναι δυσνόητα γι’ αυτόν! Ο αγώνας είναι πολύ μεγάλος και δύσκολος! Πέρα απ’ αυτό, στο σχολείο μας δεν θα είχαμε όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, αν δεν υπήρχαν οι Φίλοι απ’ όλη την Ελλάδα και από τον Ελληνισμό της Διασποράς, που ενδιαφέρονται για μας! Όπως άλλωστε και οι εθελοντικές ομάδες, οι διάφορες οργανώσεις και ο ελληνικός στρατός, που μας βοηθούν πάρα πολύ και νοιάζονται για μας! Η κάθε μας μέρα ξεκινάει αισιόδοξα!
Ο μεγάλος πόθος μας: να έρθουν κι άλλα παιδιά στο σχολείο! Ωστόσο, αυτό είναι αδύνατον, αφού δεν υπάρχουν οικογένειες με μικρά παιδιά, και αν δεν επέλθει μία ανάπτυξη στο νησί των Αρκιών, ώστε να εποικιστεί και να διπλασιαστούν τουλάχιστον οι κάτοικοί του, το σχολείο σε 3 χρόνια θα κλείσει! Και για πάρα πολύ σοβαρούς λόγους, αυτό το φρικιαστικό σενάριο δεν πρέπει να επαληθευτεί! Επίσης σε μερικά χρόνια το νησί μας θα ερημωθεί, αφού λόγω προχωρημένης ηλικίας, οι κάτοικοί του όλο και λιγοστεύουν! Δεύτερος ιερός σκοπός…να σωθεί το νησί»!
Και συμπληρώνει: «Από το κράτος δεν ελπίζουμε πια! Μόνον από ιδιωτικές πρωτοβουλίες και από προσωπικό ενδιαφέρον σημαντικών επιχειρηματιών…μπορεί να αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση! Οι κάτοικοι έχουν κουραστεί με όλους όσους κωφεύουν για τα προβλήματά τους…εδώ και δεκαετίες, νοιώθουν απογοητευμένοι και είναι απελπισμένοι, ενώ συγχρόνως φυλάττουν Θερμοπύλες…μέχρι τελικής πτώσεως! Εν κατακλείδι, ας μην μας θυμούνται μόνον στις εθνικές εορτές και στις παρελάσεις, γιατί η καρδιά της Ελλάδας χτυπά δυνατά στους Αρκιούς, και γιατί σε όλους αυτούς τους ταλαιπωρημένους Ακρίτες-Έλληνες αξίζει μια καλύτερη μοίρα»!
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
