Ο Λεωνίδας Βελής, τον οποίο ο Καζαντζίδης είχε στέψει διάδοχό του, γυρνά πίσω τον χρόνο
❱❱ Τα τελευταία λόγια που μου είπε ο Στέλιος ήταν ότι το λαϊκό τραγούδι είχε τελειώσει! Τώρα βλέπω πόσο μπροστά ήταν!
Από τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
Φτώχεια, πείνα, δυστυχία, μετανάστευση… Μια ζωή που θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο ταινίας του Νίκου Φώσκολου. Ο Λεωνίδας Βελής κατάφερε από την απόλυτη οικονομική ανέχεια να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού τη δεκαετία του ’80, δημιουργώντας παράλληλα μια τεράστια περιουσία στην Αμερική.
Μάλιστα, εκείνη τη δεκαετία ήταν που ο Στέλιος Καζαντζίδης τον έστεψε «νέο Καζαντζίδη», καθιερώνοντάς τον στη συνείδηση όλων ως τον αντικαταστάτη του, ενώ ο Ακης Πάνου τού έδωσε μοναδικά τραγούδια, ξεχωρίζοντάς τον ανάμεσα σε κορυφαίους ερμηνευτές. Σήμερα, μιλώντας στην «Espresso», ο σπουδαίος τραγουδιστής κάνει τον απολογισμό μιας συγκλονιστικής ζωής!
Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Λεωνίδα Βελή για τις μεγάλες επιτυχίες του και ελάχιστοι γνωρίζουν κάτι για τη ζωή του. Πώς ξεκινήσατε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη από γονείς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Θυμάμαι να ζω μέσα στη φτώχεια και τη στέρηση. Δεύτερο ζευγάρι παπούτσια δεν είχα για χρόνια. Το ίδιο και σακάκι. Μόνο ένα! Κρέας τρώγαμε μόνο κάθε Πάσχα. Ο πατέρας μου έκανε μεταφορές με το κάρο για να επιβιώσει όλη η οικογένεια. Για να φέρει ένα πιάτο φαΐ να φάμε. Ποτέ δεύτερο πιάτο. Η μάνα μου πήγαινε και δούλευε στα καπνά. Σκέψου, έως την ηλικία των 15 χρόνων δεν είχα φάει ποτέ τούρτα.
Από την απόλυτη φτώχεια πώς καταφέρατε να κάνετε και περιουσία και καριέρα;
Εφυγα μετανάστης στην Αμερική. Ξεκίνησα στο Σικάγο και έπιασα αμέσως δουλειά σε ένα εστιατόριο. Αυτός που είχε το εστιατόριο, επειδή με λυπήθηκε βλέποντάς με σε πλήρη ανέχεια, μου είπε να μείνω σε μια μικρή κάμαρα που είχε εκεί.
Μου έβαλε ένα μικρό ντιβάνι και κοιμόμουν εκεί μέσα σαν τον μπακαλόγατο. Επλενα πιάτα και έκανα όλες τις δουλειές του μαγαζιού. Τότε γνώρισα μια κοπέλα, τη Μαρία, και την ερωτεύτηκα. Εκείνη εργαζόταν ως χορεύτρια στο Λος Αντζελες. Πήγε πρώτα εκείνη στην Καλιφόρνια και μετά εγώ.
Στο μαγαζί όπου δούλευε μου ζήτησαν να τραγουδήσω για πρώτη φορά. Τρελάθηκαν μαζί μου και έτσι άρχισα σιγά σιγά να βγάζω τα προς το ζην, ώσπου κατάφερα να παίρνω 3.000 δολάρια τον μήνα από το τραγούδι.
Εγώ πιτσιρικάς σάς θυμάμαι να κάνετε θραύση ως ο νέος Καζαντζίδης…
Είναι ευλογία να ακούς από τον μεγαλύτερο τραγουδιστή της Ελλάδας τόσο κολακευτικά λόγια όσα άκουσα εγώ από τον Στέλιο. Ηταν ο πιο απλός άνθρωπος, δίκαιος και γενικά φίλος. Ηταν ο συγγενής στον οποίο μπορούσες να στηριχτείς. Εζησα πολλές και όμορφες στιγμές μαζί του.
Θυμάστε ποια ήταν τα τελευταία λόγια που σας είπε ως συμβουλή;
Φυσικά! «Το λαϊκό τραγούδι έχει τελειώσει, Λεωνίδα. Πάρ’ το χαμπάρι. Θα έρθουν χρόνια πολύ δύσκολα και για σένα και για όλους τους άλλους. Εγώ δεν θα είμαι στη ζωή, όμως θα σας βλέπω από ψηλά» μου είχε πει. Τώρα βλέπω πόσο μπροστά ήταν!
Είχατε διαγράψει μια τεράστια καριέρα. Γιατί «εξαφανιστήκατε»;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ στο 100% με όσα συνέβαιναν πάνω στην πίστα εκείνη την εποχή. Ο κόσμος από το δεύτερο τραγούδι που έλεγα άρχιζε και χόρευε, κάτι που εγώ δεν το ήθελα, με ενοχλούσε.
Το συζητούσα κάθε βράδυ με τους επιχειρηματίες. Ηθελα ο κόσμος να ακούει κιόλας κι αυτό δεν γινόταν. Και αν συμβιβάστηκα κατά κάποιον τρόπο, το έκανα γιατί τραγούδησα πολλά χρόνια στην Αμερική. Εκεί άλλωστε έγινα τραγουδιστής, στο Σικάγο.
Μήπως επηρεαστήκατε και από το ίνδαλμά σας, τον Καζαντζίδη, που τα παράτησε πολύ νωρίς;
Ο Στέλιος δεν μπόρεσε να συμβιβαστεί με το νέο είδος διασκέδασης που πλάσαραν τότε, όπως ήταν τα σπασίματα, οι τραγουδίστριες να σηκώνονται να τραγουδούν και να κουνιούνται και τέτοια. Στενοχωριόταν ο Στέλιος και μου το είχε πει αρκετές φορές. Ετσι, βρήκε την αφορμή με ένα σπάσιμο κι έδωσε τέλος στην καριέρα του στα μαγαζιά.
Εχετε ακόμα επαφές με τη σύζυγό του, τη Βάσω;
Βέβαια. Ο Στέλιος είχε δίπλα του μια πολύ σπουδαία σύζυγο κι αυτή ήταν η Βάσω. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να «κρατηθεί» αν η Βάσω δεν ήταν στο πλευρό του. Ακόμα και σήμερα μιλάει για εκείνον και κλαίει. Αυτό λέει πολλά.
Γιατί δεν κάνετε τουλάχιστον εμφανίσεις σε μουσικές εκπομπές;
Εγώ μένω μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και πηγαίνω και στην Αμερική κάποια διαστήματα. Πολλές φορές με έπαιρναν τηλέφωνο για να παρουσιαστώ σε εκπομπές και, όταν τους έλεγα «εγώ είμαι στη Θεσσαλονίκη, πληρώστε μου το εισιτήριο και έρχομαι», εκείνοι μου απαντούσαν «η παραγωγή δεν έχει χρήματα». Οπότε το θεωρούσα και το θεωρώ κοροϊδία να πάω, γι’ αυτό και δεν εμφανίζομαι.
Υπάρχουν λαϊκές φωνές σήμερα που μπορούν να γράψουν ιστορία;
Υπάρχουν ωραίες και καλές φωνές. Ωστόσο είναι πολύ δύσκολη εποχή για να μπορέσει κάποιος να αφήσει το στίγμα του. Σκέψου ότι τα περισσότερα σημερινά ονόματα έχουν ξεκινήσει στις αρχές του ’90 και ακόμα αντέχουν. Ο Ρέμος, ο Νότης, η Νατάσα, ας πούμε, ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Σπάνια θα ακούσεις όνομα να έχει σταθεί από το 2000 και μετά.
Αποκτήσατε χρήματα από το τραγούδι;
Εγώ κατάφερα να κάνω τεράστιες αποταμιεύσεις από τη δουλειά μου στην Αμερική και την Ελλάδα, και να τα επενδύσω κατάλληλα. Δεν τα έφαγα ούτε στον τζόγο ούτε αλλού. Απλώς τα επένδυσα για να τα έχω για τις δύσκολες εποχές. Και τα κατάφερα.
Νοσταλγείτε όλα όσα βιώσατε με τον Ακη Πάνου και όλους τους σπουδαίους;
Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο, γιατί, εκτός από συνεργάτες, με όλους αυτούς έγινα και φίλος. Ο Ακης ήταν τεράστιος! Εγραφε συνεχώς και έδινε τραγούδια όχι για να επιβιώσει. Τα έδινε εκεί που ήθελε και όταν ήθελε. Είχε πολλές παραξενιές, ήταν όμως σωστός σε όλα του. Τον έζησα και τον ευχαριστώ εκεί που είναι για όσα μου πρόσφερε.
Πριν από λίγα χρόνια είχατε αποκαλύψει ότι σκεφτήκατε να αυτοκτονήσετε μετά τον χαμό της συζύγου σας…
Ναι. Είχε θολώσει το μυαλό μου. Σκέφτηκα να την ακολουθήσω. Με τη Νικολέττα γύρισα όλη την υφήλιο. Δεν κάναμε παιδιά και για εκείνη ήμουν μαζί σύζυγος και παιδί της. Απίστευτη αγάπη. Μοναδική. Μιλάω για εκείνη και κλαίω. Δεν μπορώ να την ξεπεράσω παρότι έχουν περάσει εννιά χρόνια. Ομως δεν μου το επέτρεπε η θρησκεία μου, η συνείδησή μου να κάνω κάτι κακό στον εαυτό μου και να φύγω από τη ζωή. Επρεπε να σταθώ στα πόδια μου. Αλλωστε από τότε που έφυγε εκείνη δεν ξαναμπήκε άλλη γυναίκα σπίτι μου. Δεν ξανάφτιαξα τη ζωή μου… Δεν θα την προδώσω ποτέ.
Νιώθετε αυτό που λέμε «η μοναξιά του καλλιτέχνη»;
Πολλές φορές. Οταν σβήσουν τα φώτα της πίστας και κατέβεις από αυτήν, τα πάντα αλλάζουν. Είναι πολύ σκληρό για κάποιες ώρες να είσαι «ίνδαλμα», να νιώθεις αυτό που λένε «θεός», με χειροκροτήματα και «μπράβο», και μετά, όταν σβήσουν οι προβολείς, να έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, με τη μοναξιά. Σκληρό συναίσθημα.
Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σε όσους διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη;
Αν στην πορεία της ζωής τους βρουν την πραγματική αγάπη στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, μην την αφήσουν να φύγει. Εγώ ευτύχησα να αγαπηθώ και να αγαπήσω μια κοπέλα μοναδική. Μια κοπέλα με την εικόνα της οποίας ξυπνάω και κοιμάμαι. Εύχομαι αυτό το συναίσθημα να το ζήσει όλος ο κόσμος.
espressonews.gr/
