και οι φοιτητές του (μεταξύ των οποίων μία Ελληνίδα), που έκαναν μια σειρά από σχετικές επιστημονικές ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις, πραγματοποίησαν αποστολή στην Ελλάδα για να κάνουν ακουστικές μελέτες σε τρία αρχαία θέατρα, της Επιδαύρου, του ‘Αργους και του Ηρώδου του Αττικού στην Αθήνα, σε συνδυασμό με εργαστηριακά ακουστικά πειράματα.
Η έρευνα για το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου
Στην περίπτωση της Επιδαύρου – που έχει και τη μεγαλύτερη φήμη για την ακουστική της- χρησιμοποίησε 20 μικρόφωνα τοποθετημένα σε 12 σημεία, καθώς και δύο μεγάφωνα, ένα στη σκηνή του θεάτρου (ορχήστρα) και ένα στο πλάι. Οι ερευνητές έκαναν συνολικά 2.400 ηχογραφήσεις, μεταξύ άλλων ενός νομίσματος που έπεφτε, ενός χαρτιού που σκιζόταν και ενός ανθρώπου που ψιθύριζε.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ερευνητών, αν και ο ήχος του νομίσματος ή του χαρτιού θα ήταν δυνατό, όντως δυνατό, να ακουστεί σε όλο το θέατρο, οι ήχοι αυτοί θα ήσαν αναγνωρίσιμοι ως νόμισμα που έπεφτε και ως χαρτί που σκιζόταν, μόνο μέχρι τη μέση περίπου του θεάτρου. Ο ψίθυρος θα μπορούσε να ακουσθεί μόνο από τις μπροστινές θέσεις. Μόνο όταν οι ηθοποιοί φώναζαν δυνατά, τα λόγια τους θα ήταν δυνατό να γίνουν κατανοητά έως τις ψηλότερες θέσεις του θεάτρου.
Ο αναπληρωτής καθηγητής κλασικών σπουδών Αρμάν Ντ’ Ανγκούρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης αντέτεινε ότι «η νέα έρευνα βασίζεται σε ένα θέατρο που έχει αλλάξει με το πέρασμα των αιώνων», συνεπώς, όπως είπε, «δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι σήμερα οι ήχοι ακούγονται ακριβώς όπως τότε». Προσέθεσε ότι οι αρχαίοι Έλληνες πιθανότατα χρησιμοποιούσαν διάφορους τεχνητούς και ευφάνταστους τρόπους για να ενισχύουν τους ήχους, κάτι που η νέα μελέτη δεν λαμβάνει υπόψη της
