Επί τη λήξει της σχολικής χρονιάς
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι και οι κόρες της
λαχτάρας της ζωής για τη ζωή. Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η
αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους
δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν
δικές τους. Μπορείς να τους δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως
και στην ψυχή τους που κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν
μπορείς να επισκεφθείς, ούτε και στα όνειρά σου. Μπορείς να
προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθήσεις, όμως να τα κάνεις
όμοιά σου. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χτες.
Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα
βέλη. Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που κρατάς να σημαίνει χαρά”. Jahlil
Gibran.
«Εάν μιλάω τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω
αγάπη, μοιάζω με ένα άψυχο μέταλλο που βουίζει όταν το χτυπήσεις. […]
Όποιος έχει αγάπη είναι μεγαλόψυχος, ανεκτικός, μεγαλόκαρδος,
ευεργετικός, ωφέλιμος. Όποιος έχει αγάπη δεν φθονεί, δεν ξιπάζεται,
δεν υπερηφανεύεται. Όποιος έχει αγάπη δεν κάνει τίποτε το άσχημο, δε
ζητάει τα συμφέροντά του, δεν ερεθίζεται από τον θυμό, δεν σκέφτεται
ποτέ κακό για τον άλλο, δεν λογαριάζει το κακό που του έκανε ο άλλος.
Δεν χαίρεται όταν βλέπει αδικίες, χαίρεται όταν βλέπει να επικρατεί η
αλήθεια. Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις του πλησίον του και δεν τον
εξευτελίζει γι’ αυτές. Πιστεύει πάντα ότι το πρόσωπο που αγαπά είναι
πολύ καλό, άψογο σε όλα. Κι όταν ακόμη, το βλέπει να παρεκτρέπεται,
ελπίζει ότι σε όλα θα διορθωθεί σε κάθε λάθος του πλησίον του κάνει
υπομονή. Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, μένει πάντα πανίσχυρη, ακόμη και
μετά τον θάνατο. Κάθε χάρισμα προφητικό ή γλωσσών ή γνώσεων θα
καταργηθεί. Και τα πάντα θα καταργηθούν στην άλλη ζωή, γιατί η τέλεια
γνώση θα καταργήσει τη μερική. Στην παρούσα όμως ζωή μένουν η πίστη, η
ελπίδα και η αγάπη. Αυτά τα τρία. Αλλά απ’ αυτά μεγαλύτερη είναι η
ΑΓΑΠΗ». Απόστολος Παύλος.
«Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση, μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν.
Oταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να είναι επιθετικά.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό
τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο χλευασμό, μαθαίνουν να είναι
συνεσταλμένα. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή, μαθαίνουν να
νιώθουν ένοχα. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να
έχουν αυτοπεποίθηση. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα,
μαθαίνουν να έχουν υπομονή. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο,
μαθαίνουν να εκτιμούν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή,
μαθαίνουν να αγαπούν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επιδοκιμασία,
μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην
αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους. Όταν τα παιδιά
ζουν μέσα στην ειλικρίνεια, μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη. Όταν τα
παιδιά ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια. Όταν τα
παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, μαθαίνουν να
δείχνουν σεβασμό. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να
έχουν πίστη στον εαυτό τους και στους γύρω τους. Όταν τα παιδιά ζουν
μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι ένα φιλικό και
ευχάριστο μέρος για να ζουν». Ντόροθυ Λο Νόλτε
Μια απ’ τις “συνήθειες” που απέκτησα, στη μαθητική μου σταδιοδρομία,
ήταν αυτό το κείμενο που διάβαζε ο καθηγητής των θρησκευτικών με τη
λήξη κάθε σχολικής χρονιάς, ένα κείμενο, σχετικό με τα παιδιά, στους
γονείς των μαθητών του. Επί τη λήξει της φετινής σχολικής χρονιάς, για
τους μαθητές, και τους γονείς χθες…
Καλο καλοκαίρι.
