“Οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ανάπαυση, οκτώ ώρες ύπνο”

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.
Φίλοι μας καλό μήνα!

Ο καιρός κύλησε τόσο γρήγορα κι έτσι μας ήρθε και
ο Μάιος μαζί με τα λουλούδια του, τις ευωδιές του και την ομορφιά
του…Και η πρώτη του μέρα, η Πρωτομαγιά, μια υπέροχη γιορτή της άνοιξης
αλλά και ολόκληρης της φύσης.
Από τις ελάχιστες γιορτές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν
διατηρηθεί ως τις μέρες μας, πιθανόν κατάλοιπο πανάρχαιων
προχριστιανικών δοξασιών σχετικών με τη γονιμότητα και την καρποφορία
της γης. Χαρακτηριστικό ότι οι βασικές εκδηλώσεις της, όπως η έξοδος
των ανθρώπων στην ύπαιθρο με συνοδεία χορών και τραγουδιών και το
μάζεμα λουλουδιών για να πλεχτούν στεφάνια, τα οποία στη συνέχεια
κρεμιούνται σε εμφανή θέση των σπιτιών, συναντώνται ι στον λαϊκό
πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών.
Πρώτη Μαΐου!
Η άνοιξη οργιάζει χρωματισμένη, αρωματισμένη, γιορτινή!
Οργιάζει, ναρκισσεύεται, και προσκαλεί…
Προσκαλεί τις οντότητες όλες, χαμογελαστή… Όλες… σε γονιμότητα.
Όμως, όμως και καταθέτει Τιμή και μνήμες, αναφορά και οφειλές στους πρωτοπόρους…
Σε κείνους τους πρωτοπόρους των κοινωνικών αγώνων.
Παγκόσμια… Γιατί παγκόσμια παρατηρούνται κατά καιρούς οι επίπονοι έως
και αιματηροί αγώνες στα κοινωνικά πρόσω της αδικίας…
Αγώνες, με το όραμα το ευγενικό, για καλύτερες ημέρες στα εργασιακά
δίκαια, στα κοινωνικά δίκαια, στα ανθρώπινα δίκαια…
…Η Πρωτομαγιά, έλαβε και διάσταση πολιτική ασφαλώς -μέσα από τις
διεθνείς συγκυρίες- και συνδέθηκε όπως είναι γνωστό, με εργασιακά,
γενικότερα κοινωνικά και συνδικαλιστικά ζητήματα, τα οποία ζητούσαν
απαντήσεις και λύσεις αποτελεσματικότερες.
…Την Πρωτομαγιά του 1886, το μαζικό απεργιακό κίνημα, διογκώνεται με
την παρουσία και τις φωνές για το δίκιο τους, των εργατών, στο Σικάγο
της Αμερικής, μ’ ένα δυναμισμό, συγκλονιστικό!
Δύο χρόνια πριν, είχε παρθεί η απόφαση στο Συνέδριο της Αμερικανικής
Ομοσπονδίας Εργασίας. Το αίτημά τους, εξάλλου, που έμεινε στο
διηνεκές, το κορυφαίο ίσως, εργασιακό σύνθημα…, δηλώνει το ζητούμενο
με σαφήνεια και χωρίς περιστροφές!
“Οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ανάπαυση, οκτώ ώρες ύπνο”.
…Σάββατο… Μέρα εργάσιμη, όπως αναφέρεται ιστορικά, οι εργάτες με τα
καλά τους, τις οικογένειές τους, και την απόφασή τους, προχωρούν,
κινούνται ειρηνικά, στον χώρο συγκέντρωσης…
Γύρω στις 340.000 διαδηλώνουν σ’ όλη τη χώρα… 190.000 απεργούν και οι
80.000 απ’ αυτούς, στο Σικάγο.
Δυναμική γιορτής, κατακλύζει τους χώρους… Όμως, η ανάλγητη εργοδοσία διαφωνεί.
Συνεργάζεται με την αστυνομία, τους οπλισμένους μπράβους, αλλά και τον
ελεγχόμενο Τύπο, όπως ήταν φυσικό.
Ενώ λοιπόν το συγκεντρωμένο πλήθος άοπλο, εννοείται, και ακίνδυνο
παρακολουθούσε τις ομιλίες, σκάει ξαφνικά βόμβα, μέσα στον κόσμο…
Το αίμα ρέει, βάφει τον χώρο της συγκέντρωσης, και ντροπιάζει τον καιρό…
Οι δυνάμεις καταστολής, χτυπούν στο ψαχνό… ανελέητα. Η καταστολή,
είναι γεγονός, στιγματισμένο με τον εγκληματικό της τρόπο.
…Η δίκη όσων συνέλαβαν, ήταν σκέτη παρωδία, λένε οι ιστορικές,
καταγραφές, για τα δραματικά γεγονότα…
Δεν δικάζεται το εγκληματικό γεγονός, δικάζεται η Ιδέα…
Το ματωμένο πουκάμισο των εργατών του Σικάγου, έγινε σύμβολο πάλης και θυσίας…
Έγινε σημαία Δικαίου στο χρωματισμό του κόκκινου από το αίμα των
αθώων, κι από την εξέγερση της Ελπίδας ως άνθος του Μάη, ενάντια στην
στυγνή εκμετάλλευση του Εργατικού Ιδρώτα…
Του ιδρώτα των φτωχών!!
Παγκόσμια πλέον και στις ημέρες μας, με εορτασμούς και κινητοποιήσεις
μαζικές, κατατίθεται ο σεβασμός και το ευχαριστώ στους πρώτους των
αγώνων, που άνοιξαν τους δρόμους, για πιο ανθρώπινες συνθήκες
εργασίας, και πιο δίκαιες αμοιβές- μέρος της υπεραξίας- από τον ίδρο
του εργαζόμενου, όπου γης…Πάντοτε τη πρωτομαγιά να κάνετε στεφάνι
κρεμάτετο στην πόρτα σας το μάτι μη σας πιάνειΣε όλους μας αρέσουνε του Μάη τα λουλούδια
γιατί ναι ωραιότερα το λένε τα τραγούδιαΑπρίλη, σ’ αποχαιρετώ…
Απρίλη άμε στο καλό μάζεψε τα φτερά σου
και μπες στο χρονοντούλαπο, να πάρεις τη σειρά σου
Παράπονα δε θα σου πω, η γκρίνια δε σου κάνει,
ό,τι ‘χα, δεν το πείραξες κι εμέν’ αυτό μου φτάνει
Το Πάσχα που μας έφερες, μου άφησες κοντά μου
υγεία, μα και συντροφιά κι εγγόνια και παιδιά μου
Αχάριστος δεν ήμουνα, μ’ ούτε ποτέ θα γίνω,
γι’ αυτό στο φεύγα σου πολλά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σου δίνω
Άλλος Απρίλης -πιο παλιά- με πότισε φαρμάκι,
μα των παιδιών μου η συντροφιά ,το γλύκανε λιγάκι
Γι’ αυτό, πάντα σαν έρχεσαι, νοιώθω μελαγχολία,
γιατί με πάνε στα παλιά, ανάμνησης βιβλία
Μα η λογική κάθε φορά, μαλώνει την καρδιά μου
και της θυμίζει…Τ’ άσχημα δεν είν’ μόνο δικά μου,
μα συνεχίζετ’ η ζωή κι εμείς, αν δεν ξεχνάμε,
έχουμε πάντα δίπλα μας, εκείνους π’ αγαπάμε
Και τώρα…Σ’ αποχαιρετώ κι εύχομαι’ ο δρόμος πάλι
του χρόνου , σαν και σήμερα, κοντά σου να μας βγάλει
Δώσε και μια παραγγελιά στον αδερφό σου Μάη,
χαρές, υγεία κι όνειρα σ’ όλους μας να κρατάει