Γράφει η Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου
Πριν τρία χρόνια περίπου μου τηλεφώνησε στην Αθήνα κάποιος κύριος από την Κω για να με συγχαρή για τα άρθρα μου. Μου μιλούσε με πολύ ενθουσιασμό και μεγάλη εκτίμηση. Κάποια στιγμή τον επισκεφθήκαμε για να τον γνωρίσομε και δια ζώσης. Μιλήσαμε αρκετή ώρα και για πολλά θέματα, από τα πιο καθημερινά και τοπικά μέχρι ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά ως συνήθως. Με εντυπωσίασε τα μέγιστα. Οι γνώσεις του, το λεξιλόγιο και γενικότερα η ροή του λόγου του σου δίδουν την εντύπωση πως μιλάς μ΄ένα πολύ εγγράμματο άνθρωπο. Η ευρυμάθειά του οφείλεται όχι μόνο στην ευφυία του, αλλά κυρίως στο «πολλών δ΄ανθρώπων είδεν άστεα και νόον έγνω». Ο δε σωστός χαρακτήρας του είναι κυρίως δημιούργημα του αείμνηστου Νισυρίου διδασκάλου πατρός του Αριστοτέλους Πατούρη, όπως ομολογεί συγκινημένος μετά δακρύων. Ωραίος Έλληνας πολίτης, σωστός οικογενειάρχης, υπεύθυνος επαγγελματίας ράπτης, που με την εργατικότητα και το μεράκι του ανήγαγε την δουλειά του σε υψηλή τέχνη της ραπτικής, για να μην πω επιστήμη ολόκληρη του υφάσματος και των παραγώγων του. Στις δικές του «επωμίδες» επισυνάπτεται ολόκληρος ο αξιακός μας πλούτος. Σκυμμένος στην ραπτομηχανή μάς αφηγείται με τόσο ισχυρή μνήμη και τόση ζωντάνια που κυριολεκτικά σε συναρπάζει. Μα εκείνο που με συγκλόνισε περισσότερο, εξ ου και ο λόγος που στέλλω αυτό το σημείωμα, είναι ο υγιής πατριωτισμός του. Τον επισκεφθήκαμε μετά τις γιορτές προκειμένου να ανταλλάξομε ευχές επί τω νέω έτει. Μόλις μπήκαμε στον εργασιακό του χώρο, τράβηξε την προσοχή μου ένα μεγάλο κάδρο με την φωτογραφία ενός νέου και ωραίου αξιωματικού με την στρατιωτική φορεσιά και το πηλίκιό του. Ποιός είναι αυτός ο νέος, κ. Πατούρη, τον ρώτησα. Με κοίταξε για λίγο ασκαρδαμυκτί, δάκρυσε και άρχισε να μου διηγείται για την μάχη του Εμπορειού στον πόλεμο του ΄40. Σαν σήμερα ακριβώς (!) στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Παιδί 11 χρόνων τότε έζησε το πολεμικό αυτό γεγονός. Είδε να σκοτώνονται άνθρωποι. Ένας μάλιστα, πριν ξεψυχήσει, έβγαλε από τον κόρφο του μια οικογενειακή φωτογραφία για να τον αναζητήσουν αργότερα οι δικοί του στην Γερμανία. Τα ερωτήματα, που γεννήθηκαν στα μάτια ενός παιδιού, απαντήθηκαν με τον χρόνο και την ωριμότητα. Τα τραύματα όμως παραμένουν δυστυχώς στην ψυχή του κάθε παιδιού. Μας μίλησε λοιπόν και για τον μεγάλο νεκρό της φωτογραφίας, τον Ευάγγελο Χατζηευαγγέλου, υπολοχαγό του Ιερού Λόχου (εξ Αθηνών). Για τις τιμές που του αποδόθηκαν αργότερα, για την προτομή που του έστησαν, την ονοματοδοσία σε στρατόπεδο της Κω και ό,τι άλλο σχετίζεται μ΄αυτόν. Επιπλέον μας προσέφερε ένα εξαιρετικό βιβλίο του Κ.Ι.Πατούρη με τίτλο: «Η μάχη του Εμπορειού. Νίσυρος 12.2.1945. Ο ήρωας υπολ/γός (ΠΖ) Ευάγγελος Χατζηευαγγέλου», Αθήνα 2007. Απόλυτα κατατοπιστικό για ό,τι συνέβη τότε στον Εμπορειό. Προ δεκαετίας περίπου, συνεχίζει την αφήγησή του ο κ. Πατούρης, βρέθηκε προσκεκλημένος από τον Διοικητή του στρατοπέδου Ειδικών Δυνάμεων σε κάποια εκδήλωση και κοιτάζοντας τον χώρο πρόσεξε το πορτραίτο του Τσιγάντε και μερικών συμπολεμιστών του, δεν είδε όμως του Χατζηευαγγέλου. Το έκανε θέμα, επήρε την έγκριση και κινητοποιήθηκε αμέσως, ώστε να τοποθετηθή το πορτραίτο του και στον χώρο εκείνο. Ταυτόχρονα φρόντισε ένα επιπλέον αντίγραφο για τον δικό του εργασιακό χώρο. Αυτό ακριβώς που είδα την ημέρα που τον επισκέφθηκα. Ομολογώ ότι για τον Χατζηευαγγέλου δεν ήξερα τίποτα απολύτως παρά μόνον σαν όνομα στρατοπέδου στο χωριό μου, την Αντιμάχεια. Έμαθα όμως τόσα πολλά χάρις στα πατριωτικά αισθήματα του Γιώργου Πατούρη. «…και ούτος ήν Σαμαρείτης-Νισύριος». Τον συγχαίρω και τον ευχαριστώ.
Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου
