Το τελευταίο άρθρο μου, που αφορούσε στον Μέγα Αλέξανδρο, πρόβαλλε κυρίως το μεγάθυμον ήτορ (=την μεγαλοψυχία του) και την εγκράτειά του. Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω ένα άλλο κομμάτι από τον Αρριανό, ιστορικό από την Νικομήδεια της Βιθυνίας Μ. Ασίας που ακολούθησε τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία του. Μας διηγείται λοιπόν ο Αρριανός στην «Αλεξάνδρου Ανάβαση»: Μετά την πασίγνωστη μάχη στον Γρανικό ποταμό, όπου νικήθηκαν κατά κράτος οι Πέρσες, ο Αλέξανδρος προχώρησε ανεμπόδιστος πλέον για την τιμωρία των Περσών, την απελευθέρωση των Ελληνικών Ιωνικών πόλεων και την κατάκτηση ολόκληρης της Περσικής Αυτοκρατορίας. Μας αναφέρει επίσης ο εν λόγω ιστορικός τις μετά την νίκη πράξεις του Αλεξάνδρου που αποδεικνύουν την βασιλική αλλά και την ψυχική αρχοντιά του. Έθαψε με μεγάλες τιμές τους συμπολεμιστές του, τους ηγεμόνες των Περσών και τους φονευθέντες Έλληνες μισθοφόρους των Περσών. Τους δε αιχμαλώτους Έλληνες μισθοφόρους (των Περσών) έδωσε εντολή να μεταφερθούν στην Μακεδονία για καταναγκαστικά δημόσια έργα, διότι «παρά τα κοινή δόξαντα τοις Έλλησιν, Έλληνες όντες, εναντία τη Ελλάδι υπέρ των βαρβάρων εμάχοντο». Και ο εθνικός πόνος εκφράζει το ερώτημα: Πώς, με τόσο μακραίωνες ηγετικές ρίζες, φτάσαμε στην υπαλληλλοποίηση των ηγετών μας…
Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου
