Από τον Κρόνο και Δία ευχουχιστές, στους τρεις ευνούχους του Ιησού | Η διαχρονική υποκρισία των εραστών της αγνότητας – Του Ν. Παπαχαρτοφύλη

ΑΠ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ ΚΑΙ ΔΙΑ, ΕΥΝΟΥΧΙΣΤΕΣ,   ΣΤΟΥΣ  ΤΡΕΙΣ  ΕΥΝΟΥΧΟΥΣ ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ.

Ή  Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΉ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ ΤΗΣ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ.

 

Μέρος 1^ο.

 

Του Νίκου Παπαχαρτοφύλη

Φιλολόγου.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας συναντούμε τις  πιο ‘’πειστικές΄΄ δικαιολογίες για  τη χρήση  μιάς  αδιανόητα φρικτής βίας. Σ όλες τις εποχές και σ όλους τους πολιτισμούς, ακρωτηριασμοί ή βασανιστήρια,  είναι καθημερινές  πράξεις στο όνομα της αλήθειας και δικαιοσύνης…Ως ποινή και ως μέσο καταναγκασμού  ή ως αντεκδίκηση των προδομένων εραστών, ως  τιμωρία  ριψάσπιδων  στρατιωτών και  αιχμαλώτων, των νικημένων στους θρησκευτικούς πολέμους. Η αγριότητα, η μόνη σταθερά της ανθρώπινης ιστορίας  ( Γάζα-Ουκρανία)  και οι παντοδύναμες θρησκείες, ο ΟΗΕ χάρτινοι  πύργοι, υποκύπτουν αμήχανα σ αυτήν!

Οι θεοί του Ολύμπου και οι παρατρεχάμενοι τους, ημίθεοι και ήρωες, είναι εικόνα και ομοίωση των επίγειων τυραννιών, τα έργα τους, πιστή αντανάκλαση της εγκόσμιας εξουσίας, των ανθρώπινων παθών, προσωποποίηση των φυσικοκοινωνικών φαινομένων.

Ο Κρόνος,ο θεός του ΧΡΟΝΟΥ έκοψε με δρεπάνι τα γεννητικά όργανα του πατέρα του, Ουρανού και όλα τα παιδιά του, ο Κρόνος, μόλις γεννιόνταν, τα κατάπινε! Αυτός ήταν ο Βασιλιάς ανάμεσα στα παιδιά του Ουρανού και δεν επιθυμούσε άλλος θεός να διεκδικήσει το αξίωμα του. Και  συνεχίζοντας ο Δίας την ψυχοσύνθεση των προγόνων του, αποκόπτει και αυτός  τα όργανα του αχόρταγου πατρός του…

Η ζήλεια και ο φθόνος μεταξύ αρσενικών, είναι μια γενική αιτία επιθυμίας για ευνουχι σμό και όχι μόνο στις πολυγαμικές κοινωνίες. Ο στόχος είναι η υποταγή ενός δυνητικού σφετεριστή. Το δίποδο αρσενικό δεν θα υπολειπόταν του τετραπόδου που  με παρόμοιο τρόπο πνίγει τα μωρά για να έχει την νέα υποψήφια  υπό την  συνεχή κατοχή του…

Η ετυμολογία ‘’ ευνούχος’’ δεν παραπέμπει, μόνο  στην πραγματικότητα  της  κυριολεξί ας : ευνή+ -ούχος, έχω = κλίνη, κρεβάτι, αλλά και σε μια κυριολεκτική μεταφορά: άγρυπνος φύλακας της  κρεβατοκάμαρας,  ως απόρθητο φρούριο…  στην εξέλιξη της πορείας των Πολιτισμών με τον ‘’νόμιμα’’οριστικό  θρίαμβο  του πέους των κάθε είδους ισχυρών στο πατριαρχικό σύστημα: στα χαρέ μια των παλατιών και στις επαύλεις των φεουδαρχών.

Οσο μεγαλύτερη είναι η τελετουργική και κοινωνική αξία που το ‘’ισχυρό’’ αρσενικό αποδίδει στο πέος του, τόσο ο ευνουχισμός του άλλου του προσδίδει ασφάλεια! ‘’Γιγαντώνω για μένα την επιθυμί α μου, νεκρώνοντας την επιθυμία του άλλου.’’Αυτό ισχύει κατά τον Φρόιντ με τον πιο‘εκλεπτυσμένο’ τρόπο και στις μέρες μας.

Ο Ματθαίος στο κεφ. 19  παρουσιάζει μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα  με πρωταγωνιστές τον Ιησού, τους  μαθητές του και τους Φαρισαίους. Η συζήτηση αναφέρεται στο εύθραυστο της  έγγαμης  ζωής και τα αναπόφευκτα αδιέξοδα της:η ελευθερία προτιμότερη απ τα αβάστακτα  βάρη, τις δεσμεύ σεις, τους  ξεπερασμένους κανόνες στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο: 1^οςαι.μΧ. Σε μια εποχή που δύει το άστρο της Ελληνιστικής χαώδους, πνευματικής τροχιάς, το ‘’παλιό’’ και ανατέλλει  το  αδιαμό ρφωτο ‘’καινούριο’’, η  Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κα η διάδοχη της, η Ανατολική.

Η οριοθέτηση της   έννοιας ‘ευνούχος’ απ τον Ιησού  στην τριμερή  πολυσημία της,  είναι μοναδική, παγκόσμια. Είναι το μόνο γραπτό, αρχαίο θρησκευτικό κείμενο που κάνει την διάκριση αυτή. Δεν ήταν όμως σαφής και αναλυτική στην τρίτη περίπτωση του αυτοευνουχισμού.

Ήταν επόμενο, η ερμηνεία που  δόθηκε απ τον Παύλο και απ τους περισσότερους διαδόχους ερμηνευ τές,  προκάλεσε  αντιφατικά μηνύματα  σύγχυσης  που οδηγούν  σε παράλογα,  αυτοκαταστροφικά  αποτελέσματα:

οι  δύο αυτοχειρίες, η κυριολεκτική και η μεταφορική : η πρώτη, αθεράπευτη και η  δεύτερη,  μια ασυγκράτητη φυγή απ τις απολαύσεις των αισθήσεων με πιστή εφαρμογή, ανάλογα απ τον βαθμό της τυφλής  πίστης και την πολιτιστική ατμόσφαιρα  της κάθε εποχής:  δίψα για ζωή  ή αυτομαστίγωση πείνας…

Α.

‘’ Τον πλησίασαν τότε οι Φαρισαίοι και για να τον  φέρουν σε δύσκολη θέση, του είπαν :  << επιτρέ πεται να χωρίσει κανείς τη γυναίκα του για οποιονδήποτε  λόγο;  >>  Κι αυτός τους απάντησε: << δε διαβάσατε πως ο δημιουργός απ την αρχή τους έκανε άντρα και γυναίκα; Γι αυτό θα εγκαταλείψει ο άντρας τον πατέρα και μητέρα του και θα ενωθεί  με την γυναίκα του και οι δύο θα γίνουν ένας άνθ  ρωπος. Ό ούν ο θεός συνέζευξεν, άνθρωπος  μη χωριζέτω >>.

Του λένε:<< γιατί τότε ο Μωϋσής πρόσταξε να της δίνει γραπτό διαζύγιο και να την χωρίζει; >> απαντά:<< ο Μωϋσής επέτρεψε να χωρίζετε τις γυναίκες σας γιατί είστε σκληρόκαρδοι.  Αρχικά όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα ! Σας  βεβαιώνω πως όποιος  χωρίσει τη γυναίκα του για άλλον λόγο εκτός από πορνεία και παντρευτεί άλλη, διαπράττει μοιχεία>> …

 τότε οι μαθητές του λένε: << αν τέτοια είναι η σχέση  του άντρα με τη γυναίκα,   ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ  ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ …>>

 Κι αυτός τους είπε : << Αυτό δεν το μπορούν όλοι : ’’ού χωρούσι πάντες τον λόγον τούτον’’  αλλά μόνο εκείνοι που τους το έδωσε ο Θεός.

Γιατί υπάρχουν  1)  ευνούχοι που γεννήθηκαν έτσι από τη μαμά τους,  υπάρχουν 2)  ευνούχοι που τους ευνούχισαν οι άνθρωποι  και υπάρχουν 3)  ευνούχοι που μόνοι τους, ευνουχίστηκαν για χάρη της βασιλείας των ουρανών. 4)  Όποιος μπορεί να βαδίζει αυτό τον δρόμο, ας τον βαδίζει…>>

Β.

Στο κεφ. 8 ο Ιησούς :’’ σας λέω εγώ, ότι ο καθένας που βλέπει την γυναίκα (του άλλου) και την επιθυμεί, ήδη μέσα στην καρδιά του μοίχευσε! Αν το δεξί σου μάτι ή το χέρι σου σε σκανδαλίζουν, βγάλτα  και πέταξε τα, γιατί σε συμφέρει να χάσεις ένα μέλος σου παρά να ριχτεί  όλο το σώμα  στην κόλαση!’’ Ο χοϊκός (χούς) χωματένιος, ανθρώπινος  Ιησούς  ψυχαναλύει ελευθεριακά την  ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ως εσαεί  ανεξάλειπτη έστω και με την μεροληψία του: και η γυναίκα  ακολουθεί την ίδια  ατραπό…Ο μύθος του Τειρεσία προσθέτει κάτι πρωτόγνωρο, επιβεβαιώνοντας την επιστήμη.

Γ.

Στον Λουκά,23,29. Ιησούς οδηγούμενος προς τον Γολγοθά λέει στις κλαίουσες γυναίκες :’’κλάψτε μάλλον για τον εαυτό σας και για τα παιδιά σας γιατί έρχονται μέρες που θα λένε: << καλότυχες οι άτεκνες, όσες δεν γέννησαν και όσες δεν ΘΗΛΑΣΑΝ παιδιά…>>

   Το εντυπωσιακά παράδοξο : με θέσεις υπερβατικές, υπέρ λόγον, πέρα απ το λογικό,  καταλήγουμε σε μια άϋλη κατάσταση, χωρίς σάρκα και οστά για όσους επιλεγούν απ τον Υψιστο στον μελλοντικό κόσμο της φαντασίας:‘’οι άνθρωποι που ζούν σ αυτόν τον κόσμο, παντρεύονται και παντρεύουν. Γιά όσους όμως αξιωθούν (;)  να αναστηθούν  από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσ μο ούτε θα νυμφεύονται ούτε θα παντρεύονται. Γιατί δεν θα υπάρχει γι αυτούς θάνατος και θα εί ναι ίσοι με τους αγγέλους’’…! Λουκ.20, 34-36.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΙΔΗ ΕΥΝΟΥΧΩΝ :

Για τα κοινωνικά και ιστορικά δεδομένα της εποχής του και σύμφωνα μ αυτά που διέσωσε ο Ματθαίος  μισό αιώνα μετά την Ανάληψη, για τη υποτιθέμενη διδασκαλία του Ιησού, σ ένα πολιτισμό προφορικής παράδοσης, ο Ιησούς παρουσιάζεται γνώστης  των περίπλοκων, στερεότυπων ανθρώπινων σχέσεων. Αποπειράται  με εντυπωσιακό ρεαλισμό, εν μέρει να διαφωτίσει το πρόβλημα πέρα απ την παραδοσιακή διάκριση των ανθρώπινων όντων σε αρσενικά και θηλυκά με τις πασιφανείς, ανατομικές, βιολογικές, φυσιολογικές διαφορές και να υπογραμμίσει με έμφαση ότι ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι που δεν ‘’χωρούσαν’’ ‘’ού πάντες χωρούσιν τον λόγον τούτον’’  ούτε ‘’βολεύονταν’’  στην κατηγοροποίηση σε ένα από τα δύο φύλα:

1. Γενετικές δυσμορφίες, η ταυτόγχρονη παρουσία αρσενικών και θηλυκών γεννητικών οργάνων, ερμαφροδιτισμοί.

Στο ‘’ Συμπόσιο’’ του Πλάτωνα στον περίφημο διάλογο, ένας απ τους  συνδαιτημόνες,  ο Αριστο φάνης  αναφέρει το μύθο του ‘’αντρόγυνου’’ στα βάθη της προϊστορίας, ένα είδος με τα αρσενι κά και θηλυκά χαρακτηριστικά, ενωμένα σε κυλινδρικό πλάσμα με τέσσερα χέρια και πόδια, δύο πρόσωπα, με περιμετρική κατεύθυνση σε αντίθετες πλευρές ενός κεφαλιού πάνω σ ένα λαιμό…

 

Διάφορες δυσμορφίες  παρατηρούνται  σ ένα παιδί στις πέντε χιλιάδες γεννήσεις.  Η αντιμετώπι ση κατά περίπτωση συνήθως γίνεται χειρουργικά για την οριστική αφαίρεση της σωματικής ‘’ανω μαλίας’’ και την επιλογή του φύλου εκουσίως.

 

Οι  εξελικτικοί βιολόγοι σε αντίθεση με τον βιβλικό μύθο, συμπεραίνουν ότι το αντρικό φύλο  προέκυψε κάποτε από μια παραλλαγή και μετεξέλιξη του βασικού και πρωταρχικού θηλυκού φύλου σε βάθος χρόνου εκατ. χρόνων… : οι πρώτοι μονοκύτταροι οργανισμοί ήταν άφυλοι.

 

1.Ο Ιησούς στο πρώτο είδος ευνούχου δίνει μια πραγματική εικόνα των προβληματικών γεννήσεων χωρίς  θεολογική προσέγγιση για τον Πλάστη και τα  ελαττωματικά  πλάσματα του.

 

2. Εδώ επισημαίνει εμφανώς την ανθρώπινη σκόπιμα παρέμβαση, υπαινισσόμενος τον ακούσιο ακρωτηριασμό, αποσιωπώντας την απουσία της όποιας θεοδικίας για την άρρητη κτηνώδη σαλό

τητα των δραστών. Χιλιάδες νήπια και προέφηβοι μέχρι 12 χρονών σφαγιάζονταν αλύπητα χωρίς αναισθησιολογικές μεθόδους: το 80 με το 90% απ την αιμορραγία κατέληγαν, εισερχόμενοι εις τας  πύλας του Παραδείσου!

 

3. Στο τρίτο είδος αρχίζουν τα δύσκολα: κυριολεκτικός αυτοενουχισμός- Ωριγένειος ; ή συμβολικός;

Η θέση του εδώ είναι προφανώς θεολογική αλλά ταυτόγχρονα αινιγματική – σκοτεινή- κεκρυμμέ

νη από καταβολής κόσμου… Η νάρκωση της libido : η αγνότης  για τη βασιλεία των ουρανών.

 

Εκούσια δεν αρνούνται τα όργανα αλλά τη γενετήσια πράξη. Ακρωτηριασμένοι όχι στα κορμιά αλλά στην επιθυμία. Ανδρες  παρθένοι!  Ένα μέρος του σώματος, εμπόδιο σε μια ανώτερη πνευματί στικη υπέρβαση, ένα εξαϋλωμένο αγκάλιασμα με το υπερφυσικό, το θείο. Ομως ενάντια στο Δημιου ργό του ΟΛΟΥ  ακέραιου σώματος !

Ο Παύλος το λέει ξεκάθαρα :’’σε δύσκολους καιρούς νάστε άγαμοι, παρθένοι, είτε άντρες είτε γυναίκες, όπως εγώ.  Αν όμως δεν μπορούν να συγκρατηθούν, ας  παντρευτούν. Καλύτερα να παντ ρευτεί κανείς παρά να καίγεται από επιθυμία! ( εί δε ούκ εγκρατεύονται, γαμησάτωσαν,  κρείσσον γάρ έστι γαμήσαι ή πυρούσθαι) Α΄ Κορ.ζ, 9, κ΄25-31-33.

Η συνέχεια είναι υπαρξιακά τραγική:’’ θα μπείτε όμως σε βάσανα, σας λυπάμαι και επειδή  η ζωή έχει  μικρή διάρκεια να  προσποιείσθε ότι είστε παντρεμένοι, όσοι είστε…και ό,τι κάνετε να προ σποιείσθε και σ ό,τι αποκτήσατε, να φοράτε ένα προσωπείο ακόμα και στη χαρά και στη θλίψη!!!

Σας θέλω αμέριμνους, ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, αυτός που παντρεύεται, ενδιαφέρεται για τα εγκόσμια πώς να αρέσει στη γυναίκα του…’’

 

Πώς αντέδρασαν οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου, το ποίμνιο και ποιμενάρχες  στην συγκεκριμένη διδασκαλία του Ιησού;

Πολλοί χριστιανοί διάβαζαν με θέρμη τα κείμενα που οδηγούσαν στην αγνότητα και εφάρμοζαν κατά γράμμα το λόγο του Κυρίου. Χαμένοι από την βιαιότητα των ίδιων τους των επιθυμιών, αγχωμέ νοι να βρουν ένα γρήγορο και σίγουρο δρόμο προς την βασιλεία των ουρανών, υφίσταντο το φρικτό φυσικό πόνο που μια για πάντα  θα τους απολύτρωνε απ τις ακάθαρτες επιθυμίες, τυφλοί να διακρί νουν τη μεταφορά-αλληγορία της παραβολής!

Σε αντίθεση πολλές οικογένειες προέβαιναν στον ευνουχισμό των παιδιών τους  για  εξασφάλιση σίγουρης  σταδιοδρομίας  και ευημερίας όλης της οικογένειας!

 

Οι περισσότεροι Αυτοκράτορες αντιμετώπιζαν με αυστηρούς νόμους τον ευνουχισμό, θύτες και θύματα αλλά χωρίς εφαρμογή! H διγλωσσία ανάμεσα στο γραπτό δίκαιο και στο εθιμικό πλησιάζουν τα όρια της γελοιότητας! Η συνεργία του νομοθέτη και ευνουχιστή άκρως παραγωγική:  ταυτόχρονα  επέτρεπαν το  επικερδές  εμπόριο  ευνούχων, μόνο  βαρβαρικής  προέλευσης, με αμύθητα  πλούτη. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου, 9ος αι. :‘’περισσότεροι ευνούχοι κι από ένα σύννεφο από μύγες σ ένα γεμάτο τραπέζι  το καλοκαίρι, περιστοίχιζαν τους Αυτοκράτορες στην Αυλή…’’

Ηταν  πάντα στο πλευρό τους, εισέδυαν στα ιδιαίτερα τους, φρουροί του γυναικωνίτη, επηρέαζαν τις επιλογές τους, στρατηγοί σε εκστρατείες αλλά και μισητοί  στους φυσιολογικούς, στρατηγούς και αξιωματούχους.Η ανικανότητα  τεκνοποίησης,  τους ευνοούσε  στην άνοδο προς τα ανώτερα κλιμάκια του στρατού. Η έλλειψη γιών  απέτρεπε έναν τροπαιοφόρο στρατηγό  να υφαρπάξει απ τον Βασιλέα του, τα κατακτηθέντα εδάφη…Υπήρχε, λοιπόν, αλληλοεκτίμηση και αφοσίωση! Πολλές φορές οι Αυτο κράτορες ήταν υποχείρια τους, υποκείμενοι στις διεστραμμένες ερωτικές επιθυμίες τους.

 

 

Ο  Μέγας Κωνσταντίνος, ο ΑΓΙΟΣ, 4^ος αι. μετά την εδραίωση και θρίαμβο του Χριστιανισμού, επα ναφέρει την θανατική ποινή  απ τους νόμους  των προκατόχων του αλλά ταυτόχρονα πρόσφερε εμπι στοσύνη και υπόληψη στους ευνούχους, τους ανέθετε κρίσιμες υποθέσεις, απ το καθεστώς δουλείας, τους ανύψωσε σε υψηλόβαθμες θέσεις!

Επί  Κωνσταντίου Β΄  του γιού του, ο ευνούχος Ευσέβιος, σχεδόν κυβερνά την Αυτοκρατορία, ανα  ταράσσοντας  την με τον αρειανισμό του! Και ο διάδοχος Ιουλιανός τον θανατώνει εξαιτίας των δολο πλοκιών του στην Αυλή.

Στο δεύτερο μισό του 4 ου αι. ο Θεοδόσιος εμπιστεύθηκε στον ικανότατο  ευνούχο Ευτρόπιο, τον γιό του Αρκάδιο, χαμηλής νοητικής στάθμης και αντ  αυτού κυβερνούσε ως ύπατος και αρχιθαλαμηπό λος …την αυτοκρατορία.

Η Ευδοξία, η σύζυγος του Αρκαδίου, ικανότερη απ τον Ευτρόπιο, τον παραμερίζει και πέφτει σε δυσμένεια.  Καταφεύγει  στον ναό της Αγ. Σοφίας και τον σώζει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο βραδύ  νους  Αρκάδιος ανταπέδωσε με τον αποκεφαλισμό του ευνούχου!

Ο  ευσέβέστατος Ιουστινιανός, 5^ος αι. ενσωματώνει όλους τους αυστηρούς  νόμους του Ρωμαϊκού δικαίου  κατά  των σφαγέων  στο corpus juris civilis(κώδικας του  Πολιτικού Δικαίου) και παράλληλα ο Ευνούχος Ναρσής, Αρμένιος, ο πιο έμπιστος και ικανός στρατηγός του Ιουστινιανού, ευνοούμενος  της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, τιμήθηκε με τον τίτλο του Πατρικίου γιατί επέκτεινε τα σύνορα: εξόντωσε τους Οστρογότθους, Γάλλους και Γερμανούς.

Ομως επί του Ιουστίνου Β,΄ο Ναρσής παραγκωνίστηκε και εκδικήθηκε, ανοίγοντας τις πύλες στους Λογγοβάρδους  που εισέβαλλαν στην Ιταλία, αποσπώντας την απ την Βυζαντινή κατοχή. Πέθανε ταπει νωμένος μακριά απ την πατρίδα του.Αυτές οι ίντριγκες εξυφαίνονται βαίνουσες μειούμενες, ευτυχώς, κατά τη διάρκεια της  χιλιόχρονης Βυζαντινής Χριστιανοσύνης.

 

Οι ερμηνείες των Εβραίων και των Χριστιανών Πατέρων :

 

Δευτερονόμιο, 23,1-2 : ‘’εκείνος που έχει τα όργανα του σπασμένα = θλαδίας- θλάω, αποκομμέ να δεν θα εισέλθει στην συναγωγή του Κυρίου, δεν θα γίνει δεκτός, ο νόθος στον οίκο του θεού μέχ ρι τη δέκατη γενιά…’’ Στο Λευϊτικό,21, 17-21. Η προσέγγιση άκρως ρατσιστική απέναντι στους ιερείς θλαδίες και με σωματικά ελαττώματα εμφάνισης: απαγορεύεται να συμμετέχουν στις τελετουργίες !

Στο βιβλίο της Εσθήρ, οι ευνούχοι  και εδώ κυρίαρχοι και δολοπλόκοι, στην αυλή της Βαβυλώνας και Ασσυρίας. Με την ίδρυση της μοναρχίας και στο Ισραήλ εμπεδώθηκε ο παμπάλαιος αυτός θεσμός.

Στο Α΄ Σαμουήλ, 18,27 : ο Δαβίδ σκότωσε 200  Φιλισταίους, παρουσιάζοντας στον βασιλιά Σαούλ τις  ακροβυστίες τους για να γίνει γαμπρός του Βασιλιά!

Στο Β΄Σαμουήλ, 11-12. Ο Δαβίδ πιά βασιλεύς, ερωτεύεται παθιασμένα την Βησθαβεέ και για να την απολαμβάνει, στέλνει τον Ουρία, τον άντρα της σε πόλεμο για να σκοτωθεί!

Ομως με το πέρασμα των αιώνων,οι νοοτροπίες ανατρέπονται συθέμελα με πισωγυρίσματα :

 

στην ‘’ Σοφία Σολομώντος’’ 3,14:’’και αυτός ακόμα ο  ευνούχος που δεν διέπραξε αδίκημα με το χέρι του, ούτε σκέφτηκε κάτι πονηρό εναντίον του Κυρίου, θα βραβευθεί για την αξιοπιστία του και θα του δοθεί εκλεκτή δωρεά και ευχάριστη θέση στο ναό του Κυρίου…’’

 

Στον Ησαϊα,56,4-5.: ‘’ ούτε να λέει ο ευνούχος: < δές, είμαι ξερό δέντρο, μη καρποφόρο…>.’’ έτσι λέει ο Κύριος: στους ευνούχους , όσοι ακολουθούν τα σάββατα μου, διαλέγουν εκείνα που μου αρέ

ουν…  και τηρούν τη διαθήκη μου, σ αυτούς μάλιστα θα δώσω μέσα στον οίκο μου και τόπο και όνο μα, ΚΑΛΥΤΕΡΟ και ΑΙΩΝΙΟ απ τους γιούς και τις θυγατέρες’’ !

 

Στον 1^ο αι. πΧ    ο Φίλων ο Ιουδαίος στα ελληνικά του έργα,(allegorianum libri, βιβλία αλληγοριών και de ebrietate, περί μέθης)   ερμηνεύοντας τις Γραφές:’’ … ως προτέρημα να είσαι ευνούχος αρκεί να εξαλείφει τα πάθη. Τα κορμιά, αρσενικά και θηλυκά δημιουργήθηκαν ως  θηλυκά και με την υπέρβαση της ύλης που τα μεταμορφώνει σε αρσενικά, μετατρέπονται σε παρθένα όντα…μια κατά σταση ουδέτερη, ανάμεσα στα δύο φύλα…Οι απολαύσεις αποπροσανατολίζουν την ψυχή’’!

 

Σε άλλα έργα του ολισθαίνει σε μια αντίφαση με λογικό περιεχόμενο: ‘’αυτός, στον οποίο  έχει  ξερι  ζωθεί το γενετήσιο της ζωής αξίωμα, λιποτακτεί απ τον ανδρωνίτη, αυτοεξορίζεται και από το γυναι κωνίτη, ανίκανος τόσο να εκλύσει όσο και να δεχτεί σπέρμα, αμφιδέξιος, ουδέτερος, ανθρώπινο

ΣΥΝΤΡΙΜΜΙ, αποκλεισμένος από τη αθανασία που διαδίδεται στο διηνεκές μέσω της κληρονομικό τητας  γιών, θυγατέρων και εγγονών’’!

 

      Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, (2^ος αι. μΧ) ένας εμβριθής απ τους Πατέρες. Στο έργο του’’Παιδαγωγός’’ απορεί για τον‘’στρατό’’ υπηρετών που στελέχωσαν τους οίκους των ισχυρών:  ‘’ κοπάδια ωραίων νεαρών, σαν τα πρόβατα,  των οποίων αρμέγουν τα κάλλη οι αφέντες…Ανάμεσα τους, οι ευνούχοι,

ως πιο αξιόπιστοι, επειδή είναι ανεπαρκείς…σεξουαλικά, είναι σε θέση να υπηρετούν χωρίς να προ

καλούν υποψίες’’

 

  Ο Αθηναγόρας,(2 ος αι.μΧ)  Ελληνας απολογητής, μετέπειτα χριστιανός, στην ‘’ Πρεσβεία περί Χριστι

ανών’’: ‘’ δεν είναι η παρθενία ούτε ο ευνουχισμός που πλησιάζει τον Θεό αλλά η μαρτυρία των ορ

θών πράξεων.’’

Ο Μ. Βασίλειος, (4^ος αι.) ο αγαθοεργός άγιος στο έργο του ‘’Επιστολές’’  αμυνόμενος με δριμύτητα εναντίον μιάς  ενάρετης  κατηγόρου γυναίκας ότι εξέτρεφε κρυφίως ακόλαστες  συνήθειες, εκτοξεύει μύδρους  προς τους ευνούχους:

’’ είναι ζηλόφθονες,  μνησίκακοι, ελεεινοί, άπληστοι, αποχαυνωμένοι από την επιθυμία για την συνουσία, δεν είναι ούτε άνδρες ούτε γυναίκες και δεν μπορούν να εκτονωθούν…η μαχαιριά στην οποία οφείλουν τη κατάσταση τους έπρεπε να τους έκανε αγνούς, αντίθετα τους ωθούσε σε αχρειό

τητες’’…!

Ο ηθικολόγος Βασίλειος, ευεργέτης των φτωχών ασθενών( η Βασειλιάδα) γυναικών και ορφανών μισούσε τους ευνουχισμένους. Ο Βασίλειος τυφλώθηκε από ένα πάθος όχι και τόσο χριστιανικό και δεν τους  είδε ως θύματα βιαιοπραγίας απ τους επώνυμους, ατιμώρητους χρυσοφόρους θύτες, κο σμικούς και μή!