ΜΙΑ ΒΥΘΟΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.
Ιστορικοφιλολογική Κριτική ερμηνεία.
Μέρος δεύτερο.
Μωυσής : ‘’ ιδού το αίμα της διαθήκης ‘’ Εξοδος, 24, 3-8.
‘’ έλιωσε ο Μωυσής το χρυσό μοσχάρι στη φωτιά και μ αυτό πότισε τους γιούς του Ισραήλ! ’’ Εξοδος, 32,20.
‘’ εν τω καταθλάσθαι ( όταν τσακίζονταν) τα οστά μου, ωνείδιζον με οι εχθροί μου, λέγοντες μοι καθ εκάστην ημέραν πού έστιν ο θεός σου! ’’ Ψαλμός, 41. 11.
Κύριος προς το Ισραήλ : ‘’ αγάπησιν αιωνίαν ηγάπησα σε ’’ Ιερεμία, 31, 3.
Γιαχβέ : ‘’ εσύ όμως με ξέχασες, με απέρριψες, πίσω απ τα νώτα σου…’’ και σύ εκοσμού κόσμω και εκάθου επι κλίνης εστρωμένης…’’ Ιεζεκιήλ
του Νίκου Παπαχαρτοφύλη.
Στο πρώτο μέρος της προσέγγισης μας : οι βιβλικές αφηγήσεις απροκάλυπτα και χωρίς περιστροφές αναφέρονται στην προκλητική απιστία του Ισραήλ και την ανταπόδοση της σφοδρής τιμωρίας του εκ μέρους του Γιαχβέ.
Κλείνοντας την επιτροχάδην έρευνα μας, ανθολογούμε δύο κραυγαλέα σκιαγραφήματα της ανθρωποπάθειας, ψυχοσύνθεσης του άϋλου Γιαχβέ, μέσα απ τις 1000 σελίδες της Πεντατεύ χου (Τορά) και των προφητικών έργων.
- Στο Σινά με τον Μωϋσή, με τις αλλεπάλληλες παρακλήσεις του, τις μεταμέλειες του θεού και την ανανέωση της Δ. η κατάληξη είναι φρικιαστικά ιλαροτραγική, μέσα από εμφύλιο σπαραγμό με συναίνεση του οργίλου, ζηλιάρη Κυρίου!
‘’και βλέποντας ο λαός ότι ο Μωϋσής καθυστερούσε να κατέβει απ το βουνό, ο λαός απευ θυνόμενος στον Ααρών είπε : << σήκω, κάνε μας, θεούς που να προπορεύονται σε μας, επει δή ο Μωϋσής ο άνθρωπος που μας έβγαλε απ την Αίγυπτο, δεν γνωρίζουμε τι απέγινε>>.
Ο Ααρών ( αδελφός του Μωϋσή) τους είπε : << βγάλτε τα χρυσά σκουλαρίκια των γυναικών σας και των παιδιών σας και φέρτε τα σε μένα>>. Το χρυσάφι, με χαρακτικό εργαλείο, το έκανε ένα χωνευτό μοσχάρι, του πρόσφεραν θυσίες και γλεντοπούσαν με φαγοπότι…
Και ο Κύριος είπε στον Μωϋσή : << κατέβα, επειδή ο λαός παρανόμησε, εκτράπηκαν γρήγορα απ το δρόμο που τους πρόσταξα…είναι λαός σκληροτράχηλος, άφησε με και θα εξαφθεί η οργή μου εναντίον τους, θα τους εξολοθρεύσω και θα σε καταστήσω μεγάλο έθνος…>>
Και ο Μωϋσής ικέτευσε τον Κύριο, γιατί, Κύριε, οργίζεσαι ενάντια στον λαό σου; γιατί να πούν οι Αιγύπτιοι : << με πονηριά τους έβγαλε, για να τους εξοντώσει στο βουνό. ! >> Μεταμελήσου, Κύριε, για το κακό προς τον λαό σου και ο Κύριος μεταμελήθηκε…
στη συνέχεια : το γλέντι συνεχιζόταν και ο θυμός του Μωϋσή άναψε και έρριξε τις πλάκες από τα χέρια του και τις σύντριψε στο βουνό. Παίρνοντας το χρυσό μοσχάρι, το έλιωσε στη φωτιά, το σκόρπισε στο νερό και ΠΟΤΙΣΕ τους γιούς του Ισραήλ !
Και είπε ο Μωϋσής : << όποιος είναι με τον Κύριο, νάρθει σε μένα. Και συγκεντρώθηκαν όλοι οι Λευϊ και τους είπε : έτσι λέει ο Κύριος του Ισραήλ: ας βγάλει ο καθένας απ τη θήκη το μαχαίρι και να σκοτώσει τον αδελφό του, το φίλο του, τον πλησίον του και σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα τρείς χιλιάδες άντρες ! ‘’ Εξ. 32, 33 και εξ.
- Επίσης η απιστία προς τον Γιαχβέ αντιπαραβάλλεται μεταφορικά – συμβολικά με την πρα γματική ερωτική ‘’απιστία,’’ως πνευματική πορνεία, μοιχεία ταυτίζοντας τον μονοθεϊσμό με τη μονογαμία! Ο μονοθεϊσμός δεν είναι μόνο μύθος της μοναδικότητας αλλά αποκλειστικής κατοχής ενός λαού απ το Θεό του, κατοχής μιας γης απ ένα λαό, των γυναικών από τους άντρες. Η ελεύθερη γυναίκα θεωρείται ανοικτή, κοινή περιουσία, έκδοτη. Ενα ξέφραγο χωράφι απαιτεί περίφραξη δηλ. κατοχή.
Ο λόγος όλων των προφητών καθ υπαγόρευσιν του Κυρίου, καθηλωτικά συγκλονιστικός !
Στο κεφάλαιο 16 ο Ιεζεκιήλ αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού που γεννήθηκε και μεγάλω σε άγριο και χωρίς αγάπη στη φύση και όταν έφτασε στην εφηβεία κατακτήθηκε ερωτικά απ τον Γιαχβέ :
‘’ στη γέννα σου δεν κόπηκε ο αφαλός σου και με νερό δεν λούστηκες, δεν σπαργανώθηκες. Το μάτι μου δεν σε λυπήθηκε, πεταμένη στην πεδιάδα εξαιτίας της διεστραμμένης ψυχής σου! Και όσο σε πλησίαζα, σ έβλεπα ότι ήσουνα μέσα στο αίμα και σού είπα απ το αίμα θα προέλθει η ζωή.
Σιγά σιγά μεγάλωνες, η κόμη σου ελκυστική, οι μαστοί σου ανορθώθηκαν, πέρασα από κοντά σου κι είδα ότι ήσουνα σε ηλικία γάμου.
Τότε σκέπασα με το μανδύα μου την γύμνια σου. Σου υποσχέθηκα ΠΙΣΤΗ και ήρθα σε συμφωνία μαζί σου. Και σύ έγινες δική μου. Σε έλουσα με νερό, σε άλειψα με αρωματικό έλαιο, σε έντυσα απέξω με κεντητά ενδύματα και από μέσα, μεταξωτά, χρώματος μενεξέ (υπέδυσα σε υάκινθον.)
Στα χέρια σου έβαλα βραχιόλια, περιδέραιο στο λαιμό σου, στη μύτη και στι αυτιά σκουλαρί κια, στεφάνι δόξας στο κεφάλι σου, και έγινες πανέμορφη, ευημερούσες, η φήμη σου ανάμεσα στα έθνη μεγάλη.
Γι αυτό, η ομορφιά σου σε οδήγησε σε αλαζονική αυτοπεποίθηση, ξέφυγες, με εγκατέλειψες, δόθηκες σε πολλούς.Και ωκοδόμησας σεαυτή οίκημα πορνικόν εν παντί παρόδω και διήγαγες τα σκέλη σου και ούκ ενεπίπλω = ΑΚΟΡΕΣΤΗ ! Εφτασες σε τέτοια διαστροφή, δεν λάβαινες την αμοιβή σου αλλά πλήρωνες και τους εραστές σου!
Στο κεφ. 23 Ιεζεκιήλ, ο Γιαχβέ προς τον Ιεζεκιήλ ‘’ είχα δύο γυναίκες, αδελφές, η Σαμάρεια ονό ματι Οολά, η μεγαλύτερη και η άλλη, η Ιερουσαλήμ, η Οολιβά. Μου γέννησαν γιούς και θυγα τέρες. Όμως εκπορνεύθηκαν, ενώ ήταν δικές μου. Τρελάθηκαν εξαιτίας των εραστών τους : οι Ασσύριοι γείτονες τους, ντυμένοι με πολυτελή γαλάζια ενδύματα, ταξίαρχοι και άρχοντες, όλοι τους ποθητοί νέοι, ιππείς πάνω στ άλογα.
Τόσο ποθητοί που οι ίδιες στέλνανε πρεσβευτές για να τους προσκαλέσουν στην κλίνη του έρωτα. Γι αυτούς λούστηκες , έβαψες τα μάτια σου και στολίστηκες με στολίδια και κάθησες πάνω σε μεγαλοπρεπές κρεβάτι και μπροστά του ήταν προετοιμασμένο τραπέζι και πάνω του έβαλες το θυμίαμα μου και το λάδι μου και ευφραίνονταν.
Και μουσικά όργανα έπαιζαν αρμονίες και στο πλήθος των ανδρών που έρχονταν απ τη έρημο, τους έδιναν βραχιόλα (ψέλια) να φορέσουν στα χέρια και στέφανον καυχήσεως επί τας κεφα λάς αυτών… Και ορμούσατε πάνω στους Χαλδαίους που τα μόρια τους όμοια με των όνων και ίππων και οι μαστοί σας έπεσαν, ισοπεδώθηκαν…
Θα δείς, πού θα φτάσει η ζήλεια μου : θα στρέψω τους εραστές σου εναντίον σου, θα σε γυμνώ σουν, θα αφαιρέσουν τα στολίδια της λαμπρότητας σου, θα κόψουν την μύτη και τα αυτιά σου με μίσος, το υπόλοιπο σου θα το αποτελειώσει η μάχαιρα και η φωτιά, θα αρπάξουν τα παιδιά σου και τα αποκτήματα των κόπων σου… τ αμπέλια σου και όλα τα πλούτη σου!
Και συ Ιερουσαλήμ, Οολιβά, θα πιείς το ποτήρι της αδερφής σου, Σαμάρειας, το βαθύ και πλα, τύ, ξεχειλίζει, θα παραλύσεις, πίνοντας το, θα αφανιστείς. Ναι, εγώ είμαι αυτός, ο Κύριος, επει δή με λησμόνησες και με απέρριψες, ΛΑΒΕ΄ τη τιμωρία σου’’ !
Στην 47 παράγραφο, συνεχίζει με άλλη ποινή ο Γιαχβέ : ‘’θα τις παραδώσω σε πλήθος και θα τις λιθοβολήσει, τα ξίφη θα διαπεράσουν τα σώματα τους, θα φονεύσουν τους γιούς και τις θυγατέ ρες τους, θα κατακάψουν τα σπίτια τους. Έτσι θα αποτρέψω στο εξής τις ακολασίες και να πά ρουν ένα μάθημα όλες οι γυναίκες… και να γνωρίσετε ( ΓΝΩΣΕΣΘΕ ) ποιός είναι ο Κύριος’’ !
Στον Ωσηέ 1,2-3. Ο Γιαχβέ προς τον Ωσηέ : ‘’ πήγαινε, πάρε για τον εαυτό σου μια γυναίκα πορνείας και παιδιά πορνείας γιατί η γη ( Ισραήλ) καταπόρνευσε και με εγκατέλειψε…Πήγε και πήρε τη Γόμερ, συνέβαλε και γέννησε ένα γιό, το όνομα του, ΙΕΖ ΡΑΕΛ (αυτός που σπέρνει) επειδή ακόμα λίγο θα τον εκδικηθώ, θα συντρίψω το τόξο του Ισραήλ στην κοιλάδα του ΙΕΖΡΑΕΛ… στη συνέχεια γεννά μια κόρη και ένα γιό και τα ονομάζει Λο ρουχαμά= μη λυπημένη, αν επιθύμητη και Λο-αμμί = δεν είσαι ο λαός μου, άπολις, ανέστιος…
Στο κεφ. 2, ο Ωσηέ μέσω του Γιαχβέ χωρίζει και την αφήνει στην έρημο για να πεθάνει από δίψα! Εγκαταλείπει και τα παιδιά του επειδή η μάνα τους ντρόπιασε και επι πλέον και γι αυτά που ξεστόμισε : <<θα πάω πίσω από τους εραστές μου που μου δίνουν το ψωμί μου και το νερό μου, το μαλλί μου, το λινάρι και τα ποτά μου…>>.
Η απάντηση του Γιαχβέ :’’ θα φράξω το δρόμο σου με αγκάθια, θα κτίσω τοίχους για να χάσεις τον προσανατολισμό σου, θα τρέξεις πίσω απ τους εραστές σου και δεν θα τους φτάσεις,θα τους αναζητήσεις και δεν θα τους βρείς…Και τότε θα πεί: << θα επιστρέψω στον πρώτο μου άντρα, επειδή ήταν σε μένα καλύτερα…>> !
Συνεχίζει ο Γιαχβέ : ‘’ όλα αυτά τα αγαθά, εγώ σου τα πρόσφερα και θα τα πάρω πίσω… θα σε ξεγυμνώσω μπροστά στους εραστές σου, κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει…
Σε λίγες γραμμές πιο κάτω στην παράγραφο 14 του ίδιου κεφ. 2 ο Γιαχβέ :
‘’ θα την προσελκύσω και θα τη σύρω στην έρημο και θα μιλήσω σύμφωνα με την καρδιά της και από εκεί θα τις επιστρέψω όλα τα αγαθά της και θα τραγουδά όπως στις μέρες της νιότης της και τότε θα την σπείρω για τον εαυτό μου πάνω στη γη, θα σε παντρευτώ με αιώνια πίστη, έλεος και δικαιοσύνη για να γνωρίσεις τον Κύριο…θα λυπηθώ την όχι λυπημένη και τον όχι λαό μου και θα πω προς τον όχι λαό μου : είσαι ο λαός μου και αυτοί θα πουν είσαι ο θεός μου’’…
Αμέσως μετά στο κεφ. 3 ο Ωσηέ :’’και ο Κύριος μου είπε: αγάπησε μια γυναίκα μοιχαλίδα, όπως αγαπά ο Κύριος τον Ισραήλ που προσκυνά άλλους θεούς και του αρέσουν γλυκίσματα με σταφίδες… Και μίσθωσα την μοιχαλίδα για 15 αργύρια, ένα χομόρ κριθάρι…και της είπα: να είσαι μαζί μου πολλές μέρες, πιστή, και δεν θα πας μ άλλον άντρα και εγώ… το ίδιο θα είμαι για σένα . Γιατί, κάποια μέρα το Ισραήλ θα στραφεί στον Κύριο και θα εκπλαγεί που θα του επιστρέψει πίσω όλα τα αγαθά του’’!
Μια αμηχανία άνευ προηγουμένου περισφίγγει τους πιστούς και μη, διαβάζοντας (;) το ψυχο γράφημα της Πεντατεύχου και των ‘’θεόπνευστων’’ προφητών. Ως κοινοί θνητοί, με τη Φύση τους να δονεί σύγκορμα, τόλμησαν ευθαρσώς και με ασύλληπτη ελευθεροστομία, να φιλοτεχνή σουν την αλληγορία – μεταφορά τής πνευματικής ‘’πορνείας – ειδωλολατρείας’’ του παραβάτη Ισραήλ, με μια εντυπωσιακή ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ του ερωτικού φαινομένου, των στερεοτύπων και παρα μέτρων του, αποκλειστικά διατυπωμένων παγκοσμίως, ενός λογοτεχνικού έργου 2.5 χιλ.χρόνων!
Η Παλαιά Διαθήκη ως λογοτεχνικό έργο και εν μέρει ποιητικό, υπόκειται στην Φιλολογική ερμη νευτική προσέγγιση, ανατέμνοντας το αρχιτεκτόνημα : τη μορφή, τα θεμέλια, ο κορμός του και το περιεχόμενο τα νοήματα του. Ως προς το πρώτο, τη μορφή, το παιχνίδι των λέξεων, η λογοτεχνία έχει τα γλωσσικά μέσα, τα γνωστά σχήματα λόγου για να πείσει και εντυπωσιάσει αλλά και να αποδομήσει αποδεικτικά τις δήθεν ακλόνητα καθιερωμένες αντιλήψεις. Κορυφαία μέσα,αρ χέγονα, η αλληγορία-μεταφορά και κυριολεξία. Οι βιβλικοί συντάκτες αν δεν μιλούσαν μεταφορικά, δεν θα είχαν να πούν τίποτα το υπερβατικό.
Όμως να έχουμε υπόψη μας ότι η μετάφραση των εβδομήκοντα της ΠΔ στα ελληνικά επί Πτολεμαίων στο τέλος του 3 ου αι. πΧ είναι σε πολλά σημεία διαφορετική και γενικά συντομότερη από το μασωριτικό εβραϊκό κείμενο της Βίβλου. Ένα βιβλίο με ρωγμές και χάσματα, σε βάθος χρόνου αιώνων, γινόταν η συγγραφή της με την κοπτοραπτική της χειρόγραφης αντιγραφής. Προσθήκες, παρεμβάσεις καλοπροαίρετες, σκόπιμες για διορθώσεις επι των διορθώσεων με αποτέλεσμα την πληθώρα των αντιφάσεων και την αναπόφευκτη αλλοίωση του νοήματος.
Οι πάπυροι, οι περγαμηνές, τα παλίμψηστα (ψάω=ξύνω)σβησμένα και ξαναγραμμένα χειρόγραφα βρέθηκαν εντελώς τυχαία μέσα σε απόβλητα, στο μονωτικό περιβάλλον της άμμου και σε σπη λιές.Τί θα γινόταν αν δεν τα είχαμε; Όπως και τα χειρόγραφα της Κλασσικής Ελληνικής γραμμα
τείας;
Τούτων δοθέντων, δύο απ τα ευφυέστερα μέσα της νόησης, η ΡΗΤΟΡΙΚΗ και η ΕΙΡΩΝΕΙΑ, η πρώτη με την μεγαλοστομία και τις ερωτήσεις της στοχεύει σ ένα λόγο ζωηρό, γλαφυρό, έντονο και πολλές φορές παραπειστικό, απευθυνόμενη σε εκπαιδευμένους απ την παιδική ηλικία να τον αποδέχονται.
Το ειρωνικό στοιχείο είναι διάσπαρτο με τους διάφορους τύπους στα ανωτέρω εδάφια, είτε ως τραγική ειρωνεία, η άγνοια των πρωταγωνιστών για την πορεία της ζωής τους ( όρος που συνέλα βε ο Αγγλικανός επίσκοπος, C.Thirwall) είτε ως ρητορική ειρωνεία : δεν λέει αυτό που εννοεί… διφορούμενες λέξεις, είτε ως ειρωνεία της μοίρας : οι απρόβλεπτες αντιστροφές στην πορεία των γεγονότων. Παρά τις προσπάθειες και αγώνες για την επίτευξη των στόχων, επελαύνει η απρόβλεπτη, συνταρακτική τροπή και ανατροπή απ τη Φύση και από ανθρώπινους παράγοντες.
Άρα η δραματική ειρωνεία : η έντονη αντίθεση ανάμεσα σ αυτά που διατυπώνονται και σε εκείνα που συμβαίνουν στην χαοτική, δαιδαλώδη πραγματικότητα, με σάρκα και οστά, με τις γνωστές, οδυνηρές ματαιώσεις για πιστούς και μή. Με την οριστική κυριάρχηση του θεού του αιώνος τούτου δηλ. του διαβόλου μετά από απόφαση του Κυρίου. Β, προς Κορινθίους, 4, 4.
Περιεχόμενο.1.
Το δόγμα της ανταπόδοσης – τιμωρίας, δοκιμασίας και συμμόρφωσης και υποτροπής σε κυκλικό αδιέξοδο. Αυτό το μοτίβο επαναλαμβανόμενο, διαψεύδεται στο πεδίο της ΚΤΙΣΤΗΣ πραγματικότητας, έργον του Γιαχβέ. Η ακραία, παραληρηματική αυστηρότητα της τιμωρίας και η οξύτατη ένταση της δοκιμασίας = το αίμα της Διαθήκης στο Σινά, είναι σε αντίθεση με την στοιχειώδη έννοια της ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ και σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιούνται Θεο – λογικά !
Ο απλός πιστός κινδυνεύει να βυθιστεί στην παραζάλη των αμφιβολιών και να οδηγηθεί σε μια πλήρη σύγχυση σε σχέση με τον οικτίρμονα, αμφίθυμο Γιαχβέ. Γιατί τόσος αχρείαστος πόνος για ένα τέτοιο σωφρονισμό; Ο Αισχύλος δίνει την απάντηση : πάθος, μάθος με αυτογνωσία και αυτοέλεγχο!
Περιεχόμενο.2.
Οι Ιεζεκιήλ και Ωσηέ στην προσπάθεια τους να καταδικάσουν την απιστία των Εβραίων προς τον Κύριο και την λατρεία άλλων θεών, ως μια απιστία πόρνης οδηγήθηκαν στην ΠΑΝ εύκολη λύ ση της αλληγορίας μέσω της κυριολεξίας δηλ. η ζώσα πραγματικότητα.
Ο Ιεζεκιήλ, παρά την ‘’ θεοπνευστία’’ του, κοινός θνητός, τέκνο των βιολογικών αναγκών, τολμά αφενός με παρρησία να εγκωμιάζει τον νόμιμο, σαρκικό έρωτα της μονογαμίας και αφετέρου να ξεφτελίζει μόνο την μοιχαλίδα, αθωώνοντας τους εραστές !
Συν τα αδιανόητα : α) μετά την συντριβή των κατοίκων της Μαδιάμ, με υπόδειξη του Γιαχβέ, ο Μωϋσής διατάζει ‘’να σκοτωθούν όλες οι παντρεμένες γυναίκες ενώ οι γυναίκες που δεν γνώρι σαν κρεβάτι άντρα να τις αιχμαλωτίσετε’’! Αριθ.31, 1-18.
β) ‘’ θα εξαφανιστεί η Σαμάρεια γιατί αντιστάθηκε στο Γιαχβέ. Τα βρέφη (υποτίτθια) θα σωριά ζονται στο έδαφος και οι κοιλιές των γυναικών θα ξεσχίζονται (οι γαστέρες διαρραγήσονται)!! ’’ Ωσηέ, 14,1. Η τρομοκρατική αυτή ατμόσφαιρα στον Ισραήλ πιθανότατα να λειτουργούσε στην κοι νωνία ΕΚΦΟΒΙΣΤΙΚΑ ως μεταφορά στο φαντασιακό είτε ως κυριολεξία στη ΚΤΙΣΗ συνωδύνουσα και συστενάζουσα μέχρι τώρα! Ρωμ.8,22.
Φιλάνθρωποι προς τους ομόθρησκους και αδίστακτοι προς τους ξένους Αλλους με ζωώδικα ένστι κτα!
Η κυριολεκτική ανάγνωση των αισθησιακών εικόνων, των ερωτόλογων,του ασυγκράτητου μίσους του πληγωμένου άντρα, της απίστευτης εκδικητικότητας και η αλληγορική ανάγνωση είναι δύο όψεις της ίδιας λειτουργίας : αυτό που έχουν από κοινού είναι ότι και οι δύο προϋποθέτουν πως η πραγματική συνέρευση είναι ‘’καθαρά ανθρώπινη’’ χωρίς καμία ευδιάκριτη θεία διάσταση.
Όμως τίθενται τα ερωτήματα : αν η συνέρευση είναι απλώς μια μεταφορά, τότε τί χρειάζεται όλη αυτή η προβληματική παράκαμψη; Γιατί δεν αποδίδεται άμεσα το πνευματικό περιεχόμενο της απιστίας= λατρείας άλλων θεών και άλλων νόμων ως πνευματική πορνεία, με μια κρυστάλλινη κυ ριολεκτική επιχειρηματολογία ηθικής, νομικής- δικανικής γλώσσας που βρίσκεται σ άλλα χωρία της Βίβλου;
Οι ερμηνευτικές δυσχέρειες εντονότερες στον Ωσηέ. Η εντολή του Κυρίου δύο φορές στον Ωσηέ να παντρευτεί, να αγαπήσει γυναίκα πόρνη επειδή και ο ίδιος ο Γιαχβέ αγαπά τον Ισραήλ ως μοιχαλίδα !
Τα εντυπωσιακά αυτά σκοτεινά, ψυχαναλυτικά παράδοξα, Ιεζεκιήλ και Ωσηέ είναι πρότυπα προς μίμηση; Πίσω απ την συμβολική υπερ-μεγαθυμία και ωκεάνια ανοχή του Κυρίου τα προφανή : η προκατάληψη, η μεροληψία, η προκλητική αδικία, το δουλεμπόριο, ο λιθοβολισμός γυνακείων σωμάτων…η υποκρισία και η Χριστιανική ανατροπή ‘’ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω’’.
Το δόγμα είναι εμπεδωμένο: ‘’ θα σε συντρίψω και μετά θα σε θεραπεύσω’’! Δευτερονόμιο, απ το τραγούδι του Μωϋσή, 32,39. Η πανουργία του Λόγου του Χέγκελ ως εκλογίκευση- δικαιολόγη ση όλων των παραλόγων…
Είναι τρομακτική η πολιτιστική επίδραση της Παλαιάς Διαθήκης στον παγκόσμιο πολιτισμό : απ τη εμφάνιση του homo sapiens παρακολουθούμε την γέννηση και την εξέλιξη των θρησκειών και με ποιόν τρόπο η καλπάζουσα ΦΑΝΤΑΣΙΑ του ανθρώπινου είδους επεξεργάζεται τους ΦΟΒΟΥΣ και τις απορίες του περί του τί δέον γενέσθαι απέναντι στην αδυσώπητη Φύση και την ιλιγγιώδη ισχύ των ολίγων.
Η ανυπακοή των Εύας, Αδάμ, η εξέγερση Ιώβ και Προμηθέα είναι η πρώτη ΝΙΚΗ! παρά την γλωσ σική, νοητική τους σύγχυση = Βαβέλ που επεβλήθη…
Αντί επιλόγου- συμπεράσματος: να μοιραστούμε μαζί τις πανούργες, μεταφορά και κυριολεξία της ψυχής του Ισραήλ.
1’εγώ ο Κύριος δεν υπάρχει άλλος, αυτός που κατασκεύασε το φως και εποίησε το σκότος, που φέρνει την ειρήνη και κτίζει ΚΑΚΑ, εγώ είμαι αυτός που τα πράττω αυτά…’’ Ησαϊα,45,7. Απευθυνόμενος στον βασιλέα Κύρο της Περσίας.
- ‘’και είπεν ο Κύριος, Δείτε, ο Αδάμ έγινε θεός σαν και μάς στο να γνωρίζει το καλό και το κακό και τώρα μήπως απλώσει το χέρι του και πάρει απτο δέντρο της ζωής και φάει και ζήσει αιώνια’’
Γένεσις,3,22.
Αν ο θεός μας, ο τέλειος αγγειοπλάστης αντιφάσκει με τον εαυτό του, τότε εμείς τα πλάσματα του, ο πηλός τι; Η αναζήτηση της αιωνιότητας μας είναι αμάρτημα;
…. τι εμμονη κι αυτη με το ησραηλ απορώ, σιγα το εθνος ποια , εγκληματιες γυρολογοι κεροσκοποι οι προγονοι τους και εγκληματιες λαων οι απογονοι τους.