| 112ΠΜ Ελευσίνα – Εμπειρία ζωής με τους πιλότους των Canadair.
Υπηρέτησα 17 μήνες στη ΔΥΠ ( Διεύθυνση Υποστήριξης Πτέρυγας ) της 112ΠΜ ( Πτέρυγας Μάχης ) της Ελευσίνας, ως Έφεδρος Υπαξιωματικός.
Κάθε πρωί τα 24 γραφεία/ τμήματα διαβιβαζαν μεταξύ άλλων και έγγραφα μέσω της γραμματείας, όπου ήμουν κληρωτός προίστάμενος, υπό τις άμεσες εντολές του διευθυντή Σμήναρχου, αιτούμενοι προμήθεια ή επισκευή ανταλλακτικών για τα Canadair.
Ειδικά την καιλοκαιρινή περίοδο, σαν τώρα γινόταν πανικός. Το άγχος των μονιμάδων αξιωματικών να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της μοίρας συντήρησης, το άγχος να έλθουν γρήγορα τα ανταλλακτικά, το άγχος να ληφθούν οι πραγματογνωμοσύνες για τις αστοχίες ήταν στο κόκκινο.
Οι Ιπτάμενοι Σμηναγοί και Υποσμηναγοί, πηγαινοερχονταν να αναφέρουν προβλήματα και ζητώντας την βοήθεια μας για την γρήγορη διεκπεραίωση των αιτημάτων τους.
Εγινα μάρτυρας στη θητεία μου σε δύο ατυχήματα με Canadair, στο ένα, συντριβή στην Ελευσίνα σε κατοικημένη περιοχή, πάνω από τα κεφάλια μας. Mε την απογείωση «κράτησε» ο ένας κινητήρας και ο πιλότος το γϋρισε να το ρίξει στη θάλασσα, αλλά δεν πρόλαβε.
Λάθος πιλότου είπαν…..αφού έβγαλε το πρόβλημα ο κινητήρας. Πιλότος με εκατοντάδες ώρες πτήσης.
Μιλάμε για πριν 30 χρόνια.
Απο τότε, με λύπης μου διαπιστώνω, ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει. Η αυτοθυσία των πιλότων μας και η μεγάλη τους αγάπη για τις πτήσεις, τούς ωθοϋν να πετούν τα γερασμένα σαράβαλα εισαγωγής, απλά προσμένοντας να μην είναι το κουφάρι τους το φερετρό τους.
Οτι και να πω είναι λίγα. Αν δεν το ζήσεις, δεν τους ζήσεις, δεν ζήσεις την αγωνία τους, την κοϋραση και την αυταπαρνησή τους, καθώς και τη λατρεία τους για τις πτήσεις, αν δεν μιλήσεις μαζί τους, δεν κάνεις βάρδιες μαζί τους, πίνοντας στα κλεφτά κανά ούζο και τρώγοντας κανά .μεζέ, δεν θα καταλάβεις οτι αυτοί είναι οι πρώτοι που θα λένε απο εκεί που είναι:
«Δεν πειράζει ρε παιδιά, εμείς πέσαμε στο καθήκον, γιατί η αγάπη μας να πετάμε ειναι πιο μεγάλη από καθε ρίσκο»
Αιωνία σας η μνήμη Λεβέντες!
Εύχομαι να είστε οι τελευταίοι, αλλά μη γελιόμαστε… ξέρω και ξέρετε πολύ καλά οτι δεν θα είναι ποτέ έτσι, δυστυχώς…..
Δ.Καραματζιάνης
|
