Έφυγε σε ηλικία 102 ετών η υπεραιωνόβια γιαγιά Χριστίνα Αγρέλλη από το Μαστιχάρι (Το συγκινητικό αντίο από τη συνάδελφο Ξ. Αγρέλλη)

Έφυγε σήμερα από τη ζωή, πλήρης ημερών, η υπεραιωνόβια γιαγιά από το Μαστιχάρι, Χριστίνα Αγρέλλη, σε ηλικία 102 ετών, πεθερά της αγαπητής συναδέλφου Ξανθίππης Αγρέλλη.

H Χριστίνα Αγρέλλη γεννήθηκε το 1915 στο Μαστιχάρι, όπου και έζησε όλα τα χρόνια της ζωής της ζώντας πολέμους, κατοχή, στερήσεις και όλες τις ραγδαίες αλλαγές του τελευταίου αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο.Μητέρα 5 παιδιών, με 10 εγγόνια και 15 δισέγγονα.

Το πρώτο χτύπημα που την λύγισε ήταν η απώλεια του συζύγου της Γιώργου πριν από 2 χρόνια (με τον οποίο έζησαν μαζί σχεδόν 80χρόνια ζωής) και το δεύτερο η απώλεια του γιου της Μιχάλη τους τελευταίους μήνες.

Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια σε όλους τους οικείους της.

Η κηδεία της θα γίνει αύριο Σάββατο 1μμ στον ΙΝ Ευαγγελιστρίας στο Μαστιχάρι.

Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός από την συνάδελφο Ξανθίππη Αγρέλλη για την πεθερά της στο facebook

Kαι ένα παλαιότερο πορτραίτο-αφιέρωμα στην γιαγιά Χριστίνα, όταν έκλεινε τα 100 χρόνια ζωής, από την συνάδελφο Ξ. Αγρέλλη

Αγωνίστρια του βουνού και του κάμπου η γιαγιά και προγιαγιά, Χριστοφιλίνα Κρητικού-  Αγρέλλη, έτρεξε εκατοστάρι στη ζωή της και τα κατάφερε!

Περικυκλωμένη απο 5 παιδιά, 10 εγγόνια και  15 δισέγγονα, ευτυχισμένη έσβησε στις 25/8 τα 99 κεράκια της ζωής της και πάτησε αισίως  τα 100.
100 χρόνια ζωής, που αν την ξετυλίξεις  σαν κινηματογραφική ταινία, δεν ήταν και εύκολη.
Σε καιρό πολέμου, έφερε στον κόσμο όλα της  σχεδόν τα παιδιά. Πέρασε στερήσεις, κατοχή, βομβαρδισμούς, αλλά κατάφερε να τα αναθρέψει σωστά.
Ολημερίς αγωνίζονταν στον κάματο της γης, μαζί με τον αγαπημένο σύζυγο της Γιώργη,  που έφυγε πριν έξι μήνες στα 95 του χρόνια.
Η σεβάσμια γιαγιά Χριστίνα, δεν αγόραζε το  ψωμί έτοιμο, αλλά  το ζύμωνε κάθε Σάββατο και το έψηνε στον σπιτικό ξυλόφουρνο. Δεν είχε ηλεκτρική κουζίνα, αλλά  άναβε την θράκα ή την παρασκιά στο τζάκι για να μαγειρέψει. Δεν είχε  ηλεκτρικό σιδερό, αλλά  σιδέρωνε  τα ρούχα πέντε ανδρών και μιας κόρης, με τον καρβουνιάρη, δηλ το σίδερο με τα κάρβουνα.
Το σπίτι της  δεν είχε βρύση, αλλά κουβάλαγε την βαριά στάμνα με το δροσερό νερό από τις φυσικές πήγες, από αυτές που η Αντιμάχεια διαθέτει αρκετές.
Δεν είχε πλυντήριο και  έπλυνε την μπουγάδα της με το πράσινο σαπούνι και το θολόσταχτο δηλ την αλισίβα, στο  διπλανό ποτάμι. Με το γάργαρο νερό από το ποτάμι καθημερινά, έπλυνε τα πιάτα και όλα της τα κουζινικά. Δεν είχε ανέσεις όπως καλοριφέρ, αλλά ζέσταινε το σπίτι της στο τζάκι, με τα ξύλα και τα κλαδιά, που μάζευε από την γύρω φύση.
Στο τζάκι ζέσταινε και το νερό για να λούσει τα παιδιά της, μέσα στην σκάφη.
Δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά φώτιζε το σπίτι της με δυο παραδοσιακές λάμπες με πετρέλαιο και φυτίλι.
Το βράδυ το καντηλάκι μπροστά στα Εικονίσματα του Χριστού και της Παναγιάς, φώτιζε το χαμηλόκτιστο και λιτό πέτρινο μονόσπιτο.
Τις λιγοστές ελεύθερες  ώρες της, όποτε μαζεύονταν γείτονες, φίλοι και συγγενείς, για την αποσπερίδα, έγνεθε μαλλιά από τα πρόβατα ή έπλεκε από πουλόβερ μέχρι λεπτεπίλεπτες λευκές δαντέλες. Έπρεπε να ετοιμάσει και την προίκα της μοναχοκόρης της.
Ήταν αυτάρκης σε όλα τα γεωργό-κτηνοτροφικά προϊόντα και μαστόρισσα στο να φτιάχνει γαλακτοκομικά, όπως  τυριά και γιαούρτι. Μέσο μεταφοράς για εκείνη και την οικογένεια της, ήταν το ταπεινό υποζύγιο ή ακόμα η πεζοπορία από τον κάμπο του Μαστιχαριού, ως τους λόφους της  Αντιμάχειας.
Ήρεμη και γλυκιά, με υπομονετικό χαρακτήρα και  αξιοπρεπής,  έζησε αρμονικά μαζί  με τον σύντροφο της ζωή της αείμνηστο Γιώργη, σχεδόν ογδόντα χρόνια.
Ξεπέρασε διάφορες αρρώστιες και συχνά κατάγματα, καθώς και τελευταία ένα βαρύ πνευμονικό  επεισόδιο, διαψεύδοντας  τις δυσοίωνες προβλέψεις των γιατρών της.
Όποιος την ρωτήσει, που οφείλει την μακροζωία της, του απαντά.
‘Στην υπομονή, με την υπομονή όλα γίνονται’.»