Η συγκινητική ανάρτηση του Γιώργου Χ. Πασσανικολάκη για τα γιασεμιά και τα φούλια της αγαπητής κ. Ελισάβετ που «έφυγε» προ ημερών

Οι παρακαταθήκες που μας αφήνουν οι γονείς μας, μας συντροφεύουν πάντα.

Αν ξεχειλίζουν από αγάπη, δοτικότητα και καλοσύνη τότε είναι πολύ βαριές.

Αν οι γονείς δε, έχουν καταφέρει να ενώσουν τα παιδιά τους σαν μια γροθιά, όπως έκανε η αείμνηστη Ελισάβετ Πασάκου, τότε η κληρονομιά αποτελεί ευλογία για τους απογόνους της, μεγάλους και μικρούς.

Με την οικογένεια της αείμνηστης κυρίας Ελισάβετ (ξέρω δεν χρησιμοποιούμε το κύριος/α για αποθανόντες, αλλά το αξίζει με κεφαλαία γράμματα) συνδέομαι όχι μόνο γιατί ήμουν συμμαθητής με την εγγονή της Ελισάβετ.

Όχι μόνο γιατί η κόρη της Χρύσα αποτελεί, μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας και φιλίας μας, μέλος της δικής μας οικογένειας.

Αλλά γιατί η ίδια φρόντιζε να μας δείχνει με κάθε τρόπο την αγάπη της που ξεχείλιζε.

Τα λουλούδια της, γιασεμιά και φούλια, στη Θειά μου την Μερόπη, τα πιτάκια σε μένα, αλλά κυρίως το έντονο ενδιαφέρον της σε σκλάβωνε.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που θέλοντας να την ευχαριστήσω για τα πιτάκια της πήγα από το σπίτι της. Με μια απλότητα με καλωσόρισε και θέλησε να με τρατάρει κάτι.

Οι παλιές νοικοκυρές δεν σε άφηναν να φύγεις αν δεν έπαιρνες κέρασμα. Ήταν νόμος. Ενώ σε έκαναν να νιώθεις σαν στο σπίτι σου.

Η κυρία Ελισάβετ ήταν μια καλή σύζυγος, μια σπουδαία μάνα, ένα πρότυπο πεθεράς, μια στοργική γιαγιά και μια απίστευτη προγιαγιά.

Αλλά ήταν και μια καλή συγγενής και γειτόνισσα.

Ευτύχησε να δει αγαπημένους όλα τα αγαπητά της πρόσωπα. Κι αυτό θα της πιστώνεται πάντα.

Πολλοί λόγοι για να την θυμούνται.

Είμαι σίγουρος ότι, ο Θεός θα της δώσει ένα κηπάκι με γιασεμιά και φούλια, και που ξέρεις κάποια στιγμή ίσως μας πετάξει κανένα. Θα βρει τρόπο.