31 Μαρτίου 1947 – 31 Μαρτίου 2022 75 χρόνια από την ύψωση της Ελληνικής σημαίας στα Δωδεκάνησα
Ιστορική αναφορά της τελετής έπαρσης της Ελληνικής Σημαίας κ περιγραφή απο τον Μιχαήλ Στασινόπουλο (σύμβουλο τότε του πρώτου Διοικητή της Δωδεκανήσου, π προέδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας )
«….Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Ο δήμαρχος Γαβριήλ Χαρίτος και σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο γονάτισαν Ακολούθησε ο λαός ,αλλά και οι επίσημοι που είχαν έρθει από την Αθήνα..
Στις 12 ακριβώς το μεσημέρι από το δημαρχείο ξεκινά μια πομπή μ΄επικεφαλής τον δήμαρχο Γαβριήλ Χαρίτο και το δημοτικό συμβούλιο μαζί με κοπέλες ντυμένες με ενδυμασίες των νησιών μας ,οι οποίες κρατούσαν μια τεράστια ελληνική σημαία που είχαν κεντήσει Δωδεκανήσιες στην Αθήνα και
ευλόγησε ο μητροπολίτης Κώου Εμμανουήλ, πρώτος Δωδεκανήσιος ιεράρχης.
Τον Σεβασμιώτατατο συνόδευε ο Κώος αγωνιστής ιατρός Σταμάτης Κ. Μανούσης ως εκπρόσωπος Των ΚΩΩΝ της Αθήνας Η τελετή της παράδοσης κράτησε λίγα μόνο λεπτά. Από ένα μικρόφωνο Βρετανός αξιωματικός διάβασε την προκήρυξη του ταξίαρχου Πάρκερ Και ενώ το πλήθος που είχε κατακλύσει το Μαντράκι παραληρούσε από ενθουσιασμό και ζητωκραύγαζε ,ο υπασπιστής του αντιναύαρχου Περικλή Ιωαννίδη διάβασε την παρακάτω προκήρυξη: «Έχων υπ όψιν απόφασιν των Συμμάχων …
Προκηρύσσω Αναλαμβάνω από της 12ης ώρας σήμερον την στρατιωτικήν διοίκησιν της Δωδεκανήσου.»
Από εκείνη την στιγμή είχε πραγματοποιηθεί ο προαιώνιος πόθος των Δωδεκανησίων και τα νησιά μας ήταν πια ελεύθερα και ελληνικά.
Ενώ η μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο της Βρετανίας έγινε η υποστολή της σημαίας. Αμέσως ακολούθησε ο εθνικός μας ύμνος και η έπαρση της ελληνικής σημαίας.
Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Ο δήμαρχος Γαβριήλ Χαρίτος και σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο γονάτισαν Ακολούθησε ο λαός ,αλλά και οι επίσημοι που είχαν έρθει από την Αθήνα.
Ενα κείμενο του πολιτικού συμβούλου της στρατιωτικής διοίκησης (και πρώτου Προέδρου της Δημοκρατίας μετά την Μεταπολίτευση) Μιχαήλ Στασινόπουλου που περιγράφει τις συγκλονιστικές στιγμές αμέσως μετά τη λήξη της τελετής έπαρσης της σημαίας. Το μήνυμα έφτασε στα χωριά, στα νησιά, ως το πιο μακρινό σημείο της Δωδεκανήσου. Ε, λοιπόν, μετά την πρώτη χαρά ,μετά τη δοξολογία, μετά το πρώτο ξέσπασμα του ενθουσιασμού τους, τι σκέφτηκαν να κάνουν οι αγνοί αυτοί νησιώτες, οι καθαροί αυτοί ‘Έλληνες της Δωδεκανήσου. Μαζεύτηκαν όλοι σε κάθε χωριό, σε κάθε νησί, κι΄ ενώ χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και τα αγνά νησιωτόπουλα τραγουδούσαν τον εθνικό μας ύμνο, ξεκίνησαν μαζί και πήγαν πού; στο νεκροταφείο του χωριού για να πούνε το μεγάλο νέο στους νεκρούς ,που αναπαύονταν εκεί από χρόνια. Είναι μια πράξη που δικαιολογεί τη φράση του Μυριβήλη ότι «η ιστορία της ελληνικής φυλής είναι η πορεία της ανθρωπότητας προς το θείο.»
Και καταλήγει ο Μιχαήλ Στασινόπουλος: «Να γιατί εμείς οι άλλοι Έλληνες πρέπει να είμαστε βαθύτατα υπερήφανοι για τους καινούργιους ελεύθερους αδελφούς μας.»
