Βρέθηκα για πρώτη φορά φέτος στο φθινοπωρινό χοιροσφάι του Πολιτιστικού Συλλόγου Αντιμάχειας. Ζώντας κανείς το χοιροσφάι του 2021, έστω και υπό μορφήν φολκλόρ, είναι αδύνατον να μη συγκινηθεί αναπολώντας τις παιδικές και συνάμα υπέροχες αναμνήσεις του αληθινού οικογενειακού χοιροσφαγιού. Το χοιροσφάι των παιδικών μας χρόνων ήταν ζώσα παράδοση των τότε εποχών, ένα κομμάτι της ζωής των τότε ανθρώπων, μέγα γεγονός της ετήσιας καθημερινότητάς τους και για τα παιδιά, σωστό πανηγύρι. Οι κουμπάνιες του «αποκράττου» με σημαντικότερο έδεσμα τα γλυνερά της χρονιάς, ο οικογενειακός χοίρος, θρεμμένος με γνήσιες τροφές, όμοιες με του νοικοκύρη και η αυτονόητη νοστιμάδα, μας κάνουν να τα νοσταλγούμε ακόμα περισσότερο. Όσο για τον χοίρο, ένα κυκλικό κτίσμα ήταν το «βασίλειό του » με τις άφθονες τροφές του. Στερημένη η ελευθερία του, περιορισμένες οι κινήσεις του, ώστε να μην καίει καμία θερμίδα, αλλ’ απεναντίας να τις αυξάνει υπερσιτιζόμενος, προκειμένου να χορταίνει και να θρέφεται. Πού να φανταστεί το δύσμοιρο ζωντανό πως τελικά θα το έσφαζαν για χρονιάτικη κουμπάνια. Σκέφτηκα συνειρμικά τις εποχές των «παχειών αγελάδων», εννοώ τα Ντελόρεια πακέττα που εισέρρευσαν στην χώρα μας για στοιχειώδες, υποτίθεται, νοικοκύρεμα, τους ξέφρενους δανεισμούς, τις πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις, τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των μισθωτών, τις καθημερινές διαδηλώσεις για απαίτηση και άλλων αυξήσεων, τις ά-λογες δημόσιες σπατάλες (όταν πεινά κανείς, για παράδειγμα, δεν αγοράζει κιθάρες και βιολιά, ούτε οργανώνει Ολυμπιάδες…), το ενορχηστρωμένο εν ολίγοις φαγοπότι του Δημοσίου χρήματος και γενικότερα την λεηλασία γης και ανθρώπων. Είναι μαρτυρημένο άλλωστε από την αρχαιότητα, όπως περιγράφει θαυμάσια ο Ηρόδοτος, πως το άφθονο χρήμα, η τρυφηλή και χλιδάτη ζωή, καθώς και ο ατομικός ευδαιμονισμός αλλοιώνουν και μεταλλάσσουν τον άνθρωπο επί τα χείρω. Και η δική μας μετάλλαξη που επήλθε με την επίπλαστη ευημερία είναι πανθομολογούμενη. Προφητικό επομένως το Ομηρικό κείμενο με την μαγική δύναμη της Κίρκης να μεταμορφώσει σε γουρουνάκια τους συντρόφους του Οδυσσέα. Βέβαια εμείς δεν μεταμορφωθήκαμε σε μυθικά γουρουνάκια, αλλά σε σύγχρονους δουλοπάροικους. Απλά δεν κοιμόμαστε αλυσσοδεμένοι σε σταύλους, όπως συνέβαινε στην Ρωμαϊκή εποχή.
Μήπως λοιπόν μας αντιμετωπίζουν σαν ένα μεγάλο «χοίρο» προωρισμένο για σφαγή –εκμετάλλευση, μαντρωμένο (και φυσικά υπερ-φακελλωμένο) σε μια μεγάλη «χοιρόβουα» της παγκόσμιας ηλεκτρονικής αυτοκρατορίας; Και επειδή παντού υφίσταται η αντίστροφη μέτρηση, πολύ φοβούμαι ότι και για μας έχει αρχίσει εδώ και καιρό. Και από το πάρτε, πάρτε, πάρτε φτάσαμε, χωρίς να το καταλάβομε, στο δώστε, δώστε, δώστε. Η οικονομική εξαθλίωση στην οποίαν οδηγούμεθα καθημερινά, θαρρώ πως το επιβεβαιώνει. Μετά από τόση «πάχυνση», το δικό μας «ανθρωπο-σφάι» έχει ήδη ξεκινήσει προ πολλών ετών. Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε απλοί διαχειριστές-λογιστές του όποιου μι σθού ή της όποιας σύνταξης, προκειμένου να κλείνομε διαρκώς «τρύπες» που μας παρουσιάζουν κάθε τόσο και τόσο μεθοδευμένα, ώσπου στο τέλος μένομε εμείς οι ίδιοι «στην ψάθα». Ζούμε στην κατώτατη βαθμίδα της κοινωνικής πυραμίδας, με αποκλειστικό σχεδόν σκοπό την υπηρεσία του νέου κατακτητή μας, που δεν είναι άλλος από το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σύστημα, όπως έγραφε με πικρία ο Αλάξανδρος Παπαδιαμάντης: «Μη νομίζετε πως ελευθερωθήκαμε με την Επανάσταση του ’21. Απλώς απαλλαχθήκαμε από τον Οθωμανικό ζυγό, για να υποταχθούμε στο Ευρωπαϊκό σύστημα». Πόσο δικαιώνεται στ’ αλήθεια ο λεβέντης σύγχρονος ήρωας Νικηφόρος Μανδηλαράς, όταν διακήρυττε το ’61 (με αφορμή την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την είσοδο της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση): « Η Ελλάς εις το στόμα των λεόντων».
Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου
Αντιμάχεια, Χριστούγεννα ‘21
Σημείωση: Αν δεν έχετε αντίρρηση ο τίτλος θα μπορούσε να είναι: «ΧΟΙΡΟ-ΣΦΑΙ» – «ΑΝΘΡΩΠΟ-ΣΦΑΙ»
