Αναγνώστης: Για την επέτειο των Ιμίων

Του Γιώργου Ρακκά

Σε μια οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, η επέτειος φονικής εκδήλωσης του επεκτατισμού γειτονικής χώρας θα αποτελούσε μια στιγμή αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης του αντιστασιακού πατριωτικού καθήκοντος. Όχι όμως στην Ελλάδα, που η παρακμή του πολιτικού βίου και των ηθών της, έχει μεταβάλει την επέτειο των Ιμίων σε μείζονα εκδήλωση του εμφυλιακού συνδρόμου!

Η ευθύνη εδώ ανήκει αποκλειστικά σε μερίδες της αριστεράς, που ήδη από εκείνες τις τραγικές ημέρες του 1996, θεώρησαν το συμβάν ως μια εξαιρετική ευκαιρία για να προωθήσουν το ψευδο-διεθνιστικό τους μήνυμα: Ότι ο χαμός του ελικοπτέρου και του πληρώματός του, εκείνη την νύχτα όπου η ελληνική κυβέρνηση οικειοθελώς αποδέχθηκε την σχετικοποίηση της εδαφικής της ακεραιότητας (ευχαριστώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες για την παρέμβαση που «τακτοποίησε» τον τουρκικό τσαμπουκά), δεν ήταν δολοφονία που διέπραξε το τουρκικό φασιστικό και ιμπεριαλιστικό καθεστώς, αλλά μια τραγωδία του ελληνικού μιλιταρισμού(!). Τα ίδια, βέβαια, θα επαναλάβουν στην περίπτωση των Τάσου και Ισαάκ Σολωμού, μερικούς μήνες αργότερα.

Επρόκειτο για καθαρή πολιτική σχιζοφρένεια, που προπορεύεται από μια υπερκαπιταλιστική τάση αρνησιπατρίας: Το 1996, με τον Σημίτη πρωθυπουργό, που εξέφρασε καθαρότερα, συστηματικότερα και σοβαρότερα από οποιονδήποτε άλλον αυτήν την τάση, η ταύτιση με την εξουσία, ήταν αυτονόητη για την συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, τότε. Γι’ αυτό και οι μερίδες του έδρασαν ιδεολογικά (αλλά και «κινηματικά», με διάφορες παρεμβάσεις που σήμερα θα ζήλευε ο μηχανισμός ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής) για να καταστείλουν κάθε κινητοποίηση και διαμαρτυρία που προέρχονταν από το δημοκρατικό χώρο. Το γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό, εξηγούσαν τότε από κοινού ο Ιός της Κυριακής, από την Ελευθεροτυπία, και ο Ριχάρδος Σωμερίτης από τα ΝΕΑ. Ο δημοκρατικός πατριωτισμός πρέπει να πάψει, ώστε να ταυτιστεί η υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας με την άκρα δεξιά και την Χρυσή Αυγή.

Έπειτα από όλα αυτά, δεν είναι τυχαίο που η Χρυσή Αυγή έχει καταφέρει να προσεταιριστεί την επέτειο των Ιμίων, και να την μεταβάλει από ημέρα αντιστασιακής μνήμης σε κομματική φιέστα: Οργανώνοντας «λαμπαδηδοφορία» την 30η Ιανουαρίου, χρησιμοποιώντας την επέτειο των Ιμίων για να αναβιώσουν ένα έθιμο του «εθνικοσοσιαλισμού» που γιόρταζε την ίδια μέρα με αντίστοιχης αισθητικής εκδηλώσεις την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Την ίδια στιγμή οι «απέναντι» οργανώνουν κινητοποιήσεις εναντίον του φασισμού. Όχι του τουρκικού φασισμού, που πλέον λειτουργεί καραμπινάτος και απροκάλυπτος, αλλά του…  «ελληνικού». Συνεχίζοντας την εξωφρενική, εθελόδουλη θεωρία του «για τον ιμπεριαλισμό του θύτη φταίει το θύμα».

Η συνταγή που παράγεται, όμως, είναι πλέον εκρηκτική: Ο νεο-οθωμανισμός έχει παροξύνει στο έπακρο τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας προς δυσμάς, στην Ελλάδα, και ολόκληρα τα Βαλκάνια. Εδώ, ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης (και του… μετεμφυλιακού κράτους) παίζουν τις «εμφύλιες κουμπάρες»: Και να μην υπήρχαν όλοι αυτοί, ο Ερντογάν θα ήθελε να τους εφεύρει, αφού δουλεύουν υποδειγματικά γι’ αυτόν.

Και τοποθετούνται απέναντι στην υπόλοιπη χώρα και κοινωνία, που από την επέτειο των Ιμίων έχει άλλη ανάγκη: Να θυμάται, που μπορεί να οδηγήσει ο θανάσιμος συνδυασμός του γειτονικού επεκτατισμού, και της εθελοδουλείας των εγχώριων αρχουσών τάξεων. Να ακονίζει τα αντιστασιακά του αντανακλαστικά· να συνειδητοποιήσει την θέση του ως βαλλόμενου και απειλούμενου από μια επιθετικότητα που αποτελεί μαύρη τρύπα στην ιστορία των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου· να αντιληθφεί την κοινότητα συμφερόντων που διατηρεί με όλους τους λαούς-θύματα αυτού του δυνάστη, από την Σερβία, μέχρι την Αρμενία και το μαχόμενο Κουρδιστάν της Συρίας. Να μεταβάλει εν τέλει την 30η Ιανουαρίου σε ημέρα κινητοποίησης ενός παλλαϊκού, δημοκρατικού πατριωτικού κινήματος.