«Ου φονεύσεις» Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; (Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)

‘Ου φονεύσεις’   Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;

(Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)  20/6/2021

Ανυπολόγιστη για τον Δημιουργό της  η ζωή,  ανεκτίμητη για την Δικαιοσύνη των ανθρώπων. Όταν ο  Δημιουργός του Σύμπαντος, σύμφωνα με την Ιερά Βίβλο, παρέδωσε στο Όρος Σινά στον Μωυσή, τις Δέκα Εντολές περιέλαβε και το ‘Ου φονεύσεις’. Αυτή  η εντολή βρίσκεται στην όγδοη σειρά στην ‘ Έξοδο’ και στην έκτη σειρά στο ‘Δευτερονόμιον’, σύμφωνα με την μετάφραση των ‘Εβδομήκοντα’.  Μεγάλη  σημασία  έχουν οι Δέκα Εντολές, κατά την έξοδο των Ιουδαίων του λαού του Ισραήλ , από την βασανιστική σκλαβιά των Αιγυπτίων Φαραώ.    Αποτελούν δε  κώδικα ηθικής, για τις βασικές αρχές  στην Θρησκευτική, κοινωνική και οικογενειακή οργάνωση των ανθρώπων και  είναι  οι βάσεις  του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Μαζί δε και με την Ενδεκάτη Νέα Εντολή, το ‘Αγαπάτε Αλλήλους’, που δίδαξε   ο  Ιησούς  Χριστός.  Διότι  η Αγάπη αποτρέπει τον άνθρωπο, από κάθε  κακόβουλη και  εγκληματική πράξη και εφαρμόζει  τις Δέκα  Εντολές.   Όλες  οι Θρησκείες, όλες οι νομοθεσίες της Πολιτείας,  Συνταγματικές και ηθικές,  προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή.  Πόσο  πολύτιμη είναι;   Και εμείς  την αφαιρούμε  επειδή πέντε λεπτά κακής διαχείρισης του θυμού μας, της ανεξέλεγκτης οργής, μας οδηγεί στην αφαίρεση της ανθρώπινης  ζωής και  εμάς στην μακρόχρονη στέρηση της ελευθερίας μας.  Αλήθεια, πόσο αξίζει η ανθρωπινή ζωή στις  μέρες μας; Αρκετά   εκατομμύρια αποζημίωση,   μερικά  χρυσοφόρα ασφάλιστρα, αλλά   και πάρα πολλά  χρόνια τιμωρίας στην φυλακή.  Όταν από μια στιγμιαία έκρηξη κτητικού ερωτικού  πάθους,   παθολογικής  ζήλειας,   αρρωστημένου εγωκεντρισμού, στερούμε ξαφνικά τη ζωή των άλλων και φυσικά την δική μας ελευθερία, τι κερδίζουμε;    Ο  πατριαρχικός,  κτητικός χαρακτήρας, κυρίως συζύγων, πατεράδων και αδελφών, πολλές φορές αποδεικνύεται μοιραίος και καταλήγει σε εγκληματικές συμπεριφορές και ανεπανόρθωτες   πράξεις φονικών.                                                                Αλλά  φόνος δεν είναι  και όταν εγκαταλείπουμε στην τύχη τους ,νεογέννητα ανεπιθύμητα, εξώγαμα παιδάκια, αφήνοντας τα αβοήθητα  να πεθάνουν; Δε ν  είναι εγκληματικό όταν βομβαρδίζουμε ανελέητα, άμαχο πληθυσμό με παιδιά και ηλικιωμένους, σε εμφύλιες η άλλες εχθρικές συρράξεις; Για να μην αναφερθούμε σε σκοτωμούς, εξαιτίας φυλετικών, πολιτικών ή Θρησκευτικών διακρίσεων.  Όταν  για λίγα μέτρα περιουσιακής κληρονομίας,  αδελφός σκοτώνει τον αδελφό του, όπως ο Κάιν με τον Άβελ,  στην πρώτη δολοφονία της  Παλαιάς  Διαθήκης; Όταν   λύνουμε τις διαφορές μας, αντί με την συζήτηση, με σκοτωμούς; Όταν  για ασήμαντες αφορμές, όπως για ένα απλό παρκάρισμα, για μια παρεξήγηση, μαχαιρωνόμαστε ή πυροβολούμε ο ένας τον άλλον; Όταν   για το χατίρι ενός άνδρα ή μιας γυναικάς, καταφεύγουμε με ευκολία στο φονικό; Όταν εισβάλουμε  σε σπίτια  και μαγαζιά, βιάζουμε, βασανίζουμε,  ληστεύουμε και τέλος σκοτώνουμε αθώους συνανθρώπους μας; Όταν  είμαστε εριστικοί, αντικοινωνικοί χαρακτήρες, επιθετικοί, εγωπαθείς, εγωκεντρικοί και ευέξαπτοι, στις  μεταξύ μας ανθρώπινες σχέσεις, είτε αυτές είναι ερωτικές ,συζυγικές, οικογενειακές, συγγενικές, γειτονικές, φιλικές κλπ; Πόσο  δύσκολες και περίπλοκες είναι οι ανθρώπινες   σχέσεις και πόσο  εύκολα πέντε λεπτά οργής εν βρασμό ψυχής, μας οδηγούν μια ζωή στην φυλακή και παλιότερα στην εσχάτη των ποινών; Όταν  το εξαρτημένο παιδί απερίσκεπτα σκοτώνει τους γέρους γονείς ή  παππούδες του; Όταν  στο μοίρασμα των περιουσιών, γίνονται τόσα φρικτά  φονικά; Όλα αυτά δεν αποδεικνύουν τον εκφυλισμό της κοινωνικής ηθικής, γραπτής και άγραφης; Πόσο   φυλλοροεί η ηθική και η συνείδηση, η σωστή κρίση και η λογική βούληση των ανθρώπων, όταν τις κυριεύει το ασίγαστο πάθος, ο εγωισμός,  το μίσος και η εκδίκηση;                                                                                                     Από  καταβολής κόσμου όπως αναφερθήκαμε  στον αδελφοκτόνο Κάιν προς τον Άβελ, τα φονικά δεν σταματούν.  Καθημερινά  πληροφορούμεθα  συγκλονιστικά ειδεχθή εγκλήματα,  από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης. Ούτε  η θανατική ποινή, ούτε τα ισόβια, κατέφεραν να αποτρέψουν τους στυγνούς δολοφόνους,  που καθ’  ομολογία ή με αδιάσειστα στοιχεία, αφαίρεσαν  τη ζωή  πρώην αγαπημένων, ερωτικών συντρόφων, συζύγων,  αδελφών, φίλων, συγγενών και  γειτόνων τους, για χίλιες δυο αιτίες και διενέξεις,   χωρίς ποτέ να δείξουν έλεος και  συγχώρηση ή να δώσουν τόπο στην οργή.                                                     Κάνοντας την ανατομία ενός εγκλήματος, διαπιστώνουμε ότι  λίγο πολύ όλα μοιάζουν μεταξύ τους και  μόνο οι πρωταγωνιστές αλλάζουν. Τα  ίδια κίνητρα, οι  ίδιες αίτιες,  η πρόκληση, οι τσακωμοί, το προσωπικό συμφέρον, τα ψέματα  η απόκρυψη, η συγκάλυψη,  οι δικαιολογίες και το φρικτό τέλος. Όμως,   διαφέρει η τιμωρία από λαό σε λαό. Σε   πολλά μέρη του κόσμου, επιστρέφουν στον θύτη ό, τι  έκανε στο θύμα,  δηλ ξεπληρώνουν το φονικό με την δική του αφαίρεση ζωής.  Κάτι  που παραπέμπει, σε ‘οφθαλμό, αντί οφθαλμού’ και σε ‘οδόντα, αντί οδόντος’ ή ακόμη ‘μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις’.                                                                                                   Στα  προηγμένα πολιτισμένα κράτη, η εκτέλεση στην ειρκτή, δηλ η εσχάτη των ποινών, έχει σχεδόν καταργηθεί. Αντικαταστάθηκε  με τα ισόβια ή την πολυετή κράτηση στις φυλακές και την ουσιαστική στέρηση της προσωπικής ελευθερίας, των εγκληματιών.                                                                                    Όμως, κανένα έγκλημα δεν είναι ‘τέλειο.’ Στις  λεπτομέρειες κρύβεται το μυστικό, στα λάθη οι  αποκαλύψεις. Όπως  γράφει ο Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (1821-1881) στο μυθιστόρημα του ‘Έγκλημα και τιμωρία’ (1866), που ανέσυρε  τα γεγονότα  από τα Αστυνομικά και εγκληματολογικά,  χρονικά της  πατρίδας του, ο φτωχός φοιτητής λήστεψε και σκότωσε την ανυποψίαστη, ευκατάστατη ηλικιωμένη και πλούσια σπιτονοικοκυρά του.                                                 Αλλά οι Ερινύες, οι Τύψεις, της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας   και το βάρος του φρικτού φονικού, τον πρόδωσαν μέχρι που παραδόθηκε και ομολόγησε.  Διότι   ‘Έστι  δίκης οφθαλμός ός τα πανθ’ ορά’.  ‘Υπάρχει  το μάτι της  Δικαιοσύνης, που βλέπει τα πάντα’ κατά τον φιλόσοφο Μένανδρο(342-292 μ Χ).                                                                                            Όλες οι Θρησκείες του κόσμου, πρεσβεύουν την ειρηνική συμβίωση και προστατεύουν  την ανθρώπινη πολύτιμη ζωή. Ευαγγελίζονται  την αγάπη, την αδελφοσύνη, την  συμπόνια, την συγγνώμη και την ομαλή συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων. Όμως  πόσο ακούστηκαν οι παραινέσεις και πόσο εφαρμόστηκαν,  οι σοφές συμβουλές τους;  Αντί   να ελαττώνονται τα εγκλήματα,   αυξάνονται σε όλα τα μέρη του κόσμου, σε όλες τις φυλές και  τις Θρησκευτικές ομάδες της Γης.  Ανεξάρτητα,  αν  οι θύτες είναι  μορφωμένοι ή  σύγχρονα εκπαιδευμένοι και πολιτισμένοι. Γιατί  ο άνθρωπος,  αδυνατεί να τιθασέψει το θεριό που κρύβει μέσα του. Έτσι  στον κατάλληλο χρόνο, στις ανάλογες συνθήκες, δεν μπορεί  να διαχειριστεί την οργή και τον κακό εαυτό του.  Βράζε ι το μίσος στην ψυχή του, θολώνει το μυαλό του, υποχωρεί η λογική και αφαιρεί τη ζωή από το άτυχο θύμα του. Αναντικατάστατη  η  ζωή ως το πολυτιμότερο Θείο δώρο, την οποία ο άνθρωπος ως ευφυέστατο δημιούργημα,  αν και προσέγγισε το Φεγγάρι και τους γύρω πλανήτες, δεν την εκτιμά ως αξία, δεν την ζυγίζει,  δεν την μετρά και   δεν την συγκρίνει  με την δική του.                       Γιατί  ο  άνθρωπος σύμφωνα με την Πλατωνική Φιλοσοφική Σχολή  (427-347 μΧ), είναι ικανός, για ‘τα βέλτιστα και για τα χείριστα’, για ‘τα μείζονα και για τα ελάσσονα’.  Δηλ για ‘τα καλύτερα και για τα χειρότερα’, για’ τα μεγαλύτερα και για τα μικρότερα’.                                                                                                                                               Τα ζώα στην ζούγκλα,  σκοτώνουν για να φάνε και  να επιβιώσουν ή  για να ζευγαρώσουν και να πολλαπλασιαστούν, σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.                                                    Ο άνθρωπος, ανέπτυξε πολιτισμό δυσανάλογο με τα θηριώδη ένστικτα του. Για  αυτό και τις μεγάλες ανακαλύψεις του, τις χρησιμοποιεί όχι μόνο προς το κοινωνικό όφελος, αλλά και προς την εξόντωση του.’ Ου φονεύσεις.’  Θανάσιμο  αμάρτημα που σκοτώνει την ψυχή, σύμφωνα με την Χριστιανική Ορθόδοξο πίστη. Ωστόσο  οι παρορμητικοί άνθρωποι, αδυνατούν  να εφαρμόσουν το ‘Ου φονεύσεις’, γεμίζοντας καθημερινά τις σελίδες της ιστορίας και της έντυπης ενημέρωσης,  του ποινικού μητρώου, των Αστυνομικών χρονικών, καθώς και τις αίθουσες της Δικαιοσύνης, με φονικά και λοιπά ειδεχθή εγκλήματα.                                                                      Κρίμα, γιατί  ‘ως  χαρίεν εστ’ άνθρωπος όταν άνθρωπος η’. ‘Πόσο  χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος,  όταν  είναι πραγματικά άνθρωπος’ . Μένανδρος (342-292 π.Χ.)

Ξανθίππη Αγρέλλη       (20/6/2021)