ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Όταν σου μιλούσε σε κέρδιζε με τα σπινθηροβόλα μάτια της, την κίνηση του σώματος, την έκφραση του προσώπου, την μελίρρυτη γλώσσα της.
Όταν δίδασκε η τάξη βουβαινόταν και τα παιδιά μαγεμένα μετέβαιναν σε κόσμο σχεδόν μεταφυσικό.
Όταν περπατούσε στο δρόμο σου έδινε την εντύπωση πως η αριστοκρατική εμφάνιση δεν είναι αναγκαία αντικοινωνική συνθήκη, αλλά ενίοτε καθαγιάζεται και έχει ομόφωνη αποδοχή, αν δεν είναι επίδειξη, αλλά πηγαία ανθρώπινη αρετή.
Η γυναίκα του μέτρου. Όχι του μέτρου του χαμηλού επιπέδου. Του μέτρου που ο πήχης του ανεβαίνει στην ανώτατη δυνατή κλίμακα.
Ναι η Αφροδίτη Ζερβάνου-Παπαχρήστου, η «τοις πάσι» αγαπημένη «Αφρούλα» εκινείτο σταθερά στο δικό της υψηλό μέτρο . Μόνη της είχε ανεβάσει τον πήχη της κλίμακας σε ύψος δύσκολα κατακτήσιμο, αλλά κατακτήσιμο.
Σ’αυτό το μέτρο, ανέβαζε τους μαθητές, τους φίλους, τους οικείους, τους γνωστούς, όλους μας.
Μια ματιά της, ένα ημιχαμόγελό της , ήταν αρκετό να δώσει ανάσα, πνοή, αισιοδοξία. Γυναίκα χαμηλών τόνων, αλλά υψηλών ικανοτήτων, αρετών και ιδανικών.
΄Αψογη εκπαιδευτικός, τέλεια σύζυγος, σωστή μάνα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αείμνηστος σύζυγός της Χρήστος Παπαχρήστου εκδήλωνε συχνά, αλλά εδήλωνε σπανίως, την παντοτινή αγάπη του στην «Αφρούλα του».
Δεν είναι συμπτωματικό ότι όποιος πέρασε έστω και μια φορά από θρανίο που δίδασκε, αγάπησε την Αφρούλα.
Δεν είναι ανεξήγητο ότι όλοι εμείς οι πιο μακρινοί της, ήλθαμε πολύ κοντά γιατί ίσως και μόνο μια φορά μας αγκίστρωσε η μορφή της, με μια λέξη, με μια ματιά, με ένα χαμόγελο.
Τυχεροί όσοι την έζησαν από κοντά. Ευλογημένοι όσοι πέρασαν από τον ίσκιο της.
Χαρούμενοι όσοι γεύθηκαν μια απλή καλημέρα της.
Συγκλονισμένοι όσοι έχασαν τις σκέψεις που εξέφραζε από το δικό της υψηλό επίπεδο του μέτρου.
Η Αφροδίτη Ζερβάνου κάλυπτε με τρόπο τέλειο όλες τις πτυχές της έννοιας της γυναίκας. Βαθύριζες οι μοναδικές αρετές της συνδυάζονταν άψογα με ένα θεϊκό δημιούργημα της φύσης.
Δεν μπορώ να την παρομοιάσω με κανένα άλλο συγκρίσιμο σύμβολο ομορφιάς παρά μόνο με καρυάτιδα του Παρθενώνα.
Δε θεωρώ ότι υπήρξε ποτέ άλλο πρόσωπο στο οποίο να δόθηκε το όνομα Αφροδίτη και να είχε τόση και τέτοια ταύτιση με τη θεά του κάλλους.
Είναι εξαιρετικά σπάνιο ένα τέτοιο πλάσμα να’χει ταυτόχρονα ένα τέτοιο δείκτη ευφυḯας.
Δεν είναι σύνηθες μια τέτοια προσωπικότητα να’ναι ταυτόχρονα ανθρώπινη, προσιτή, γήϊνη και φιλική.
Ο Θεός της ψιθύρισε στ’ αυτί όταν γεννήθηκε «κοίτα ψηλά και περπάτα χαμηλά». Η φράση εντυπώθηκε στο είναι της και από τότε η Αφροδίτη κοιτούσε τον ουρανό αλλά πατούσε στη Γη.
Πόσο πιο εύστοχο θα’ταν η ταινία του Μάρτιν Μπρεστ « Άρωμα γυναίκας» να’ χε την ψυχή και το σώμα της Αφρούλας σαν ιστορικό αφήγημα;
Αφρούλα. Η μορφή σου κορνίζα στην καρδιά μας . Το άρωμά σου ροδόσταμο στην ψυχή μας. ΄Ολοι σ’ αγαπάμε και σ’ όλους μας λείπεις.
Να’χεις ονειρεμένο ταξίδι.
Ι.Β.Κασιώτης
