Οι Ναβάχο, ενώ αναγνωρίζουν την ανάγκη των ανθρώπων να εξομολογούνται σε άλλους τα τραύματά τους, κατανόησαν πως αυτή η συμπεριφορά τα ενίσχυε, ειδικά όταν η εξομολόγηση γινόταν κατ’ επανάληψη.
Γι’ αυτό αν ένα άτομο ήθελε να μοιραστεί ένα τραύμα ή συναισθηματικό πόνο, η φυλή συγκεντρωνόταν και το άκουγε. Το άτομο μπορούσε να μιλήσει τρεις φορές, ενώ όλοι άκουγαν με κατανόηση. Την τέταρτη φορά, όμως, όταν το άτομο έμπαινε στη μέση του κύκλου, όλοι γύριζαν τις πλάτες τους.
» Εκφράζεις το πρόβλημά σου τρεις φορές. Είναι ώρα να το απελευθερώσεις. Δεν θα σε ξανακούσουμε », έλεγαν.
Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν στηρίζαμε τους φίλους μας με τον ίδιο τρόπο ; Τι θα γινόταν αν, αφού είχαν παραπονεθεί ως θύματα για το τραύμα τους τρεις φορές τους λέγαμε,
»Ήρθε η ώρα να το αφήσεις να φύγει. Δεν θα ενδυναμώσω τα τραύματά σου άλλο, επιτρέποντάς σου να μου μιλάς γι’ αυτά. Σ΄ αγαπώ πολύ για κάτι τέτοιο».
Οι περισσότεροι θα μας αποκαλούσαν προδότες. Δεν θα έβλεπαν την πράξη μας σαν πράξη αγάπης και ειλικρινούς στήριξης αλλά σαν προδοσία- ίσως μάλιστα να στρέφονταν εναντίον μας.
ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΙΑ
Αν πρόκειται να στηρίξουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον στο ταξίδι της πνευματικής εξέλιξης, πιστεύω πως δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να ρισκάρουμε, να θέσουμε όρια σ’ αυτούς που αγαπάμε και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να τους βοηθήσουμε να προχωρήσουν πέρα από τον εθισμό στα τραύματά τους.
