Θα ήθελα να καταθέσω μερικές σκέψεις, με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Σύρου Habib Lawand, του μεγάλου Διδασκάλου του Ελληνισμού και της Ρωμιοσύνης, του πρεσβευτή της Ελληνικής γλώσσας στην Μέση Ανατολή, με κέντρο την Σχολή που ίδρυσαν στο περίφημο μοναστήρι του Μπαλαμπάντ, μαζί με τον ελληνομαθή Σύρο Ορθόδοξο Μητροπολίτη Χαλεπίου του Πατριαρχείου Αντιοχείας Παύλο Yazigi (που, ως γνωστόν, ήταν το πρώτο θύμα του ISIS). Στην Σχολή αυτή φοίτησε πλήθος Αράβων σπουδαστών που λάτρεψε κυριολεκτικά την ελληνική γλώσσα. «Γέννησε την ελληνική γλώσσα στις καρδιές τους».
Παράλληλα ο Λαβάντ, όπως πληροφορούμαστε από την Καθημερινή, συμμετείχε σε όλες τις δύσκολες ελληνικές αποστολές στο εξωτερικό, όπου χρειαζόταν μετάφραση από τα Αραβικά.Ήταν επίσης διαπιστευμένος μεταφραστής της εν Αθήναις Συριακής πρεσβείας.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω ένα μόνον παράδειγμα της τέλειας ελληνομάθειας αραβόφωνων Σύρων οι οποίοι κυρίως από τον 8ο μ.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα «τρέφουν» πνευματικά τον ελληνικό λαό χωρίς οι περισσότεροι να το γνωρίζομε.Αναφέρομαι συγκεκριμένα στον μοναχό Ιωάννη Μανσούρ, τον μέγα υμνογράφο και θεολόγο Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό (από την Ισλαμοκρατούμενη πλέον Δαμασκό), ο οποίος έγραψε και μελοποίησε εκατοντάδες κανόνες, τροπάρια, ιδιόμελα, προσόμοια και πολλά άλλα, όπως οι ιαμβικοί κανόνες των Χριστουγέννων («Έσωσεν λαόν θαυματουργών Δεσπότης…»), των Θεοφανείων, της Πεντηκοστής κ.λ.π. Ιδιαίτερα γνωστή είναι η Οκτώηχος, από την οποίαν οι Αναστάσιμοι κανόνες στους οκτώ ήχους ψάλλονται διαδοχικά στους Αίνους όλων των Κυριακών του χρόνου με αποκορύφωμα βέβαια τον υπερ -χαρμόσυνο κανόνα της Αναστάσιμης περιόδου («Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί…»)
Όταν σύγχρονοι ‘Αραβες, όπως ο αείμνηστος Ορθόδοξος Χριστιανός Χαμπίμπ Λαβάντ, εργάσθηκαν και εργάζονται με ενθουσιασμό για την σπουδή και μελέτη της Αρχαίας και Νέας ελληνικής γλώσσας στην άλλοτε ελληνόφωνη (Από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι την επικράτηση του Ισλάμ) Μέση Ανατολή, πώς να μη θλίβεται κανείς βαθύτατα για το απογοητευτικό γλωσσικό επίπεδο των ελλήνων μαθητών και φοιτητών, ιδιαίτερα μετά την, προ τεσσαρακονταετίας περίπου, άφρονα Κυβερνητική απόφαση κατάργησης, ουσιαστικά, της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην Παιδεία μας; Μαζί με την γλώσσα, χάσαμε και άλλα πολύτιμα στοιχεία της ιδιοπροσωπίας μας. Τις τραγικές συνέπειες, που τις διέβλεπαν από τότε κάποιοι «χαρισματικοί», (αλλά στιγματισμένοι από την «προοδευτική» διανόηση) όπως ο Χρήστος Γανναράς, τις συνειδητοποιούμε πια σήμερα όλοι μας, ψάχνοντας «αγουροξυπνημένοι» να βρούμε τα βαθύτερα αίτια των σημερινών συμφορών της πατρίδας μας. Η υπογράφουσα πάντως παροτρύνει πάντοτε τους φοιτητές, να ανεβαίνουν στο αναλόγιο για να εμπεδώνουν βιωματικά τον ανυπέρβλητο πλούτο της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, αφού μοναδική πλέον Κιβωτός της παραμένει η Εκκλησία, με τους υπέροχους ύμνους πολλών υμνογράφων με κορυφαίο τον μελίρρυτο Άραβα Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου.
