Ερντογάν: Γλείφει εκεί που έφτυνε – Του βγήκαν ξινά τα νταηλίκια

Απείλησε τους πάντες, απομονώθηκε και τώρα… τρέχει – «Κουτοπονηριές» από τον Τούρκο πρόεδρο που προσπαθεί να φτιάξει το διεθνές προφίλ του – Επιθέσεις φιλίας προς ΗΠΑ και Γαλλία την ώρα που συνεχίζει να βρίζει και να απειλεί την Ελλάδα.

Όταν η μέχρι πρότινος άκαμπτη και αμιγώς υπεροπτική στάση της Τουρκίας προς τον διεθνή της περίγυρο αλλάζει, σίγουρα αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι ενέργειές της άλλωστε σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο το τελευταίο χρονικό διάστημα διατρανώνουν απροκάλυπτα την πολιτική της βούληση να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας που άφησαν στην περιοχή οι ΗΠΑ λόγω της εφαρμοζόμενης πολιτικής του Προέδρου Τράμπ.

Η στρατιωτικοποιημένη εξωτερική πολιτική, που εδώ και καιρό έχει αντικαταστήσει την πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές της, έχει αναχθεί σε κύριο μέσο της πολιτικής Ερντογάν στην οποία έχει επενδύσει σημαντικό κεφάλαιο για την πολιτική του επιβίωση. Φαίνεται όμως ότι στις απαρχές του 2021 σηματοδοτείται μια «ανάταξη» της επιθετικής ρητορικής της, το πιο πιθανόν προσωρινή, θέτοντας τους στρατηγικούς της στόχους σε πιο ρεαλιστική βάση.

Άλλωστε η χείρα φιλίας που έτεινε η Τουρκία προς τις ΗΠΑ, οι πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου ότι το μέλλον της Τουρκίας και της ΕΕ είναι αλληλένδετα, η αναστολή προς ώρας των πολεμικών κορονών και των μεγαλοϊδεατικών και συγχρόνως μεγαλόστομων δηλώσεων των τουρκικών κυβερνητικών αξιωματούχων αποτελούν απτές αποδείξεις ότι η γείτων, μπροστά στο φάσμα ολοκληρωτικής απομόνωσής της από το διεθνές γίγνεσθαι, επαναπροσδιορίζει κατ’ επίφαση και προσχηματικώς τους άξονες της εξωτερικής της πολιτικής της.

Πολλοί είναι οι παράγοντες για τους οποίους ευθύνεται η ίσως – πρόσκαιρη πάντως ορατή – μεταστροφή της εξωτερικής της πολιτικής. Είναι πιθανή η εμπέδωση από πλευράς του Τούρκου Προέδρου και της νομενκλατούρας που τον περιτριγυρίζει, ότι δεν είναι δυνατή η ταυτόχρονη διαχείριση τόσων ανοιχτών μετώπων με τη στροφή προς το ρεαλισμό ν’ αποτελεί τη μόνη βιώσιμη λύση.

Ίσως η αλλαγή πολιτικής ηγεσίας στις ΗΠΑ, η οποία φαίνεται να πυροδοτεί μια συνακόλουθη αλλαγή πλεύσης στο ύφος της εξωτερικής της πολιτικής προς μια πιο ενεργή ανάμειξη σε σχέση με την τακτική «laissez faire» (της αποφυγής εμπλοκής δηλαδή στα ζητήματα των άλλων) που ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ είχε επιλέξει να εφαρμόζει στην Μέση Ανατολή και κατ’ επέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο.

Συνεπακόλουθα, οι αναθεωρητικές ενέργειες της Τουρκίας αυτομάτως τη θέτουν στο «κάδρο» χωρίς προφανώς η ίδια να το επιθυμεί. Ήδη η γείτων έχει λάβει μια πρώτη γεύση της αλλαγής αυτής από τις κυρώσεις που της επεβλήθησαν λόγω της αγοράς του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-400. Και όπως φαίνεται έπεται και συνέχεια καθώς τον προσεχή Μάρτιο θα εκδικαστεί από δικαστήριο της Νέας Υόρκης, η εμπλοκή της τουρκικής κρατικοδίαιτης τράπεζας Halkbank στην προσπάθεια αποφυγής ή μετριασμού των συνεπειών του Αμερικανικού εμπάργκο εναντίον του Ιράν.

Έναν ακόμη παράγοντα με σημαντικό ειδικό βάρος συνιστά η αποφασιστική ανάμειξη της Γαλλίας στο πολιτικό και ενεργειακό θέατρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η οποία αντικαθιστά την δυσκίνητη και ανήμπορη να ξεφύγει από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της, ΕΕ οικοδομώντας σχέση εμπιστοσύνης με τη Χώρα μας. Κι εκεί η Τουρκία καταβάλλει προσπάθειες ν’ αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα γι’ αυτήν, σταματώντας τις ολομέτωπες λεκτικές επιθέσεις εναντίον της Γαλλίας και ιδίως του Προέδρου της που εξαπέλυαν κατά καιρούς επιφανείς Τούρκοι αξιωματούχοι, αλλά και με το διορισμό στη θέση του Πρέσβη στη Γαλλία ενός πρώην συμμαθητή του Γάλλου Προέδρου Μακρόν στο σχολείο Ecole Nationale d’ Administration (ENA) .

Το γεγονός επίσης της αρχικής προσέγγισης του Κατάρ με τη Σαουδική Αραβία, ύστερα από σχεδόν τέσσερα χρόνια αποκλεισμού, μπορεί να έτυχε επιδοκιμασίας από την τουρκική πλευρά, οι πιθανές συνέπειες του όμως αναμφίβολα δύναται να ζημιώσουν τη γείτονα. Προσεγγίζοντας τις χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας των χωρών του Περσικού Κόλπου (GCC), το Κατάρ το οποίο αποτελεί μέχρι τώρα τη σανίδα σωτηρίας της παραπαίουσας τουρκικής οικονομίας, θα πάψει να συνομιλεί μόνο με την Άγκυρα, η οποία καθ’ όλη τη διάρκεια του σχεδόν τετραετή αποκλεισμού αποτελούσε το μοναδικό εταίρο της Αραβικής χώρας στην περιοχή. Με δεδομένο ότι οι υπόλοιπες Αραβικές χώρες του Κόλπου έχουν αξιώσει το κλείσιμο της τουρκικής βάσης στο έδαφός του Κατάρ, δεν είναι διόλου απίθανο στο μέλλον να υλοποιηθεί αυτή η αξίωση σηματοδοτώντας την οριστική απεμπλοκή του Κατάρ από το άρμα της Τουρκίας.

Η προσπάθεια μεταστροφής της εξωτερικής εικόνας της Τουρκία αγγίζει εσχάτως και τη Χώρα μας. Τα «αθώα» καλέσματα φιλίας των Ερντογάν και Τσαβούσογλου διαδέχθηκαν τις απειλές και τις ύβρεις εναντίον μας, προσδιορίζοντας την επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών, την 61η στη σειρά. Οι προσδοκίες που καλλιεργούνται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι υψηλές και πάντοτε καλοδεχούμενες, ειδικά για τους (ηθελημένα ή μη) αδαείς των διεθνών σχέσεων.

Τα διφορούμενα μηνύματα όμως, που ακόμα και τώρα, λίγες ημέρες πριν την έναρξη των διερευνητικών συνομιλιών εκπέμπονται από την απέναντι πλευρά ναρκοθετούν την όποια καλή διάθεση υπάρχει και σίγουρα προβληματίζουν. Όπως προβληματίζει και η γενικευμένη ατζέντα θεμάτων που προωθεί η τουρκική πλευρά όπως φαίνεται από τις διαρροές των τουρκικών ειδησεογραφικών πρακτορείων, η οποία περιλαμβάνει αποστρατικοποίηση νησιών, περιοχές έρευνας και διάσωσης και το καθεστώς των αμφισβητούμενων κατά την τουρκική αιτίαση νησίδων και βραχονησίδων.

Όλοι γνωρίζουμε κι έχουμε δει στην πράξη το μέγεθος της αναξιοπιστίας της γείτονος και πώς λειτουργεί το διαβόητο «Kazan – kazan» (win-win). Παρεμπιπτόντως έχουμε καιρό να την ακούσουμε να το λέει! Μάλλον θεωρεί ότι δεν το χρειάζεται πλέον.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.