Μέσω του εκπαιδευτικού προγράμματος The Tipping Point in Education και του 100 mentors, είκοσι περίπου μαθητές του 1ου ΓΕΛ Κω «Ιπποκράτειο» είχαν την ξεχωριστή ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον Αντώνη Συκάρη , τον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη που έβαλε στόχο την κορυφή του πιο φονικού βουνού του κόσμου και σε δύο μέρες ξεκινά μια επικίνδυνη αποστολή για την θρυλική κορυφή Κ2 των Ιμαλαΐων.
Ο Αντώνης Συκάρης είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει σκαρφαλώσει σε 4 από τις 14 κορυφές άνω των 8000 μέτρων της Γης, το λεγόμενο Grand Slam, αλλά και ο μοναδικός στη χώρα μας που έχει «κατακτήσει» 45 κορυφές άνω των 4000 μέτρων στις Άλπεις. Στις 22 Μαΐου του 2017 ανέβηκε με τον Μάϊκ Ευμορφίδη στην κορυφή του κόσμου, στο Έβερεστ.
Αντώνης Συκάρης: Καλησπέρα σας! Χαίρομαι πολύ που είμαι ανάμεσά σας και σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνετε σήμερα να μιλήσουμε μαζί. Είναι σε ένα κρίσιμο timing γιατί σε 5 μέρες από σήμερα, συγκεκριμένα την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου αναχωρώ για την αποστολή μου στο βουνό Κ2, που έχει υψόμετρο 8611 μέτρα, πρόκειται για τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του κόσμου, αλλά τη δυσκολότερη. Είναι ένα βουνό με πολλές τεχνικές δυσκολίες και το ενδιαφέρον σ’ αυτό το βουνό είναι ότι δεν έχει καταφέρει κανένας άνθρωπος στον κόσμο ν’ ανέβει την περίοδο του χειμώνα. Είμαι καλεσμένος από μία διεθνή ομάδα ως μόνος Έλληνας, όπως και άλλοι από διάφορα μέρη του κόσμου και αυτή η προσπάθεια θα ξεκινήσει στις 20/12, θα φτάσουμε στο Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν, από κει θα υπάρχει ένα trekking, στην αρχή 1-2 μέρες με τζιπ σε δύσκολους χωματόδρομους με πολλά χιόνια κι από κει θα ακολουθήσει για 7-8 μέρες σε σκληρό παγετώνα μια πορεία 73 χλμ μέχρι να φτάσουμε στο base camp γύρω στο τέλος του Δεκεμβρίου. Από κει θα ξοδέψουμε δύο ολόκληρους μήνες προσπαθώντας να πλησιάσουμε το βουνό, να σκαρφαλώσουμε σε διάφορες κατασκηνώσεις που θα δημιουργήσουμε εμείς και εφόσον μπορέσουμε και ευνοηθούμε από τον καιρό να προσπαθήσουμε την κορφή και να την καταφέρουμε και να κάνουμε κάτι το οποίο μέχρι σήμερα δεν έχει πετύχει κανείς. Αυτή η πρόταση που μου έγινε- Να σας πω μερικά πράγματα για μένα, είμαι 58 ετών, ασχολούμαι με την ορειβασία 31 συναπτά έτη χωρίς ποτέ να έχω σταματήσει ούτε ένα μήνα να πηγαίνω στα βουνά της Ελλάδος μας ή σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχω μία συνεχή και διαρκή δραστηριότητα στο ορεινό τοπίο και περιβάλλον από αναρρίχηση, σκαρφάλωμα δηλαδή σε βράχο, σε πάγο, σε αναβάσεις βουνών στην Ελλάδα πάρα πολλές, στο εξωτερικό, σε όλο τον κόσμο και έχω καταφέρει να σκαρφαλώσω σε επτά προσπάθειες πάνω από 8.000 μέτρα τέσσερις κορφές.
Ο στόχος μου και τα όνειρά μου που παραμένουν ακόμα και σήμερα και θα παραμείνουν μέχρι να ολοκληρωθούν διότι η διάθεσή μου δεν μειώνεται καθόλου και δεν θεωρώ ότι έχω μεγαλώσει, αντίθετα θεωρώ ότι είμαι πάρα πολύ νέος και νιώθω πάρα πολύ νέος, είναι να ολοκληρώσω και τις 14 κορυφές πάνω από τα 8.000 μέτρα και ένα δεύτερο project είναι να πετύχω και τις 82 κορυφές πάνω από 4.000 μέτρα που υπάρχουν στις Άλπεις-από αυτές έχω πετύχει μέχρι σήμερα τις 54. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι αυτά τα δύο μαζί δεν τα έχει καταφέρει κανείς άνθρωπος στον κόσμο και για μένα αποτελεί μεγάλο στόχο γιατί πρώτα απ’ όλα μου αρέσει η ορειβασία, μου αρέσει ν’ ανεβαίνω τις κορυφές και δεν θεωρώ ότι απλώς είναι ένα χόμπι αλλά είναι μία πράξη δημιουργίας η οποία κάθε φορά που δημιουργώ μία ανάβαση νιώθω πολύ μεγάλη ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση και αυτή η ικανοποίηση αλλά παράλληλα και η επιτυχία μου αυξάνει ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθηση και αναζητώ την επομένη. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και στις ζωές όλων των ανθρώπων όταν βάζουν στόχους όταν τους εκπληρώνουν ή βρίσκονται κοντά στην εκπλήρωση τους, αμέσως βάζουν ένα επόμενο-πιο δύσκολο- ίσως πιο ιδιαίτερο- αλλά με το να βάζεις στόχους στη ζωή σου έχεις μία ζωή με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Ο άνθρωπος που δεν ονειρεύεται και δεν βάζει στόχους δεν έχει νόημα η ζωή του, δεν έχει μία ζωή με έντονες στιγμές που του δίνουν χαρά ευτυχία και του δίνουν ένα κίνητρο να υπάρχει στη ζωή και να διεκδικεί συνεχώς ένα στόχο. Έτσι κι εμένα, η περίπτωση της εταιρείας που ανέλαβε να οργανώσει αυτή την αποστολή- να συγκεντρώσει δηλαδή τους καλύτερους -χωρίς να θέλω να πω ότι εγώ είμαι –αλλά αυτοί με επέλεξαν-από όλο τον κόσμο ήταν μία πολύ μεγάλη τιμή για μένα και έπρεπε εγώ μέσα μου να ανταποκριθώ΄ υπήρχαν φωνές από μέσα μου που μου έλεγαν «τι θες να πας εκεί τώρα; είναι χειμώνας, δεν τα έχει καταφέρει κανείς! 89 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στην προσπάθεια να το κάνουν και δεν τα κατάφεραν και εκεί ήταν που είπα ότι δεν με απασχολεί αν θα αποτύχω, σίγουρα όμως θα με απασχολήσει το επόμενο διάστημα της ζωής μου ότι μου δόθηκε η ευκαιρία και δεν προσπάθησα και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι είμαι έτοιμος από κάθε άλλη άποψη και από φυσική κατάσταση και από τεχνική κατάρτιση από την τεράστια εμπειρία που έχω αλλά και τις γνώσεις που έχω αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια στα βουνά ότι θα πάω εκεί μαζί με τους σκοινοσυντρόφους μου–έτσι λέμε τους άλλους ορειβάτες που βρίσκονται μαζί μου- και θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για την επιτυχία. Θα εργαστούμε στην κατεύθυνση της επιτυχίας με όλες μας τις δυνάμεις και θα αφοσιωθούμε σε αυτό. Ξέρετε παιδιά, συχνά το λέω- και δεν το λέω γιατί ούτε κάποιος μου το είπε ούτε γιατί το διάβασα κάπου-το έζησα και το ζω καθημερινά στη ζωή μου. Όλο αυτό το διάστημα δεν κάνω τίποτα άλλο από το να ασχολούμαι full task όλη την ημέρα με αυτή την αποστολή, είτε πρόκειται για να προετοιμάσω το σώμα μου είτε πρόκειται να κάνω τη συγκέντρωση όλων των ορειβατικών υλικών- και ό,τι άλλο χρειάζεται- τροφίμων, γιατί υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που πρέπει να πάρεις μαζί, είτε αν θέλετε με απασχολεί και η δημοσιότητα γιατί είναι υποχρεωτικό να το κάνω λόγω του ότι υπάρχουν χορηγοί που πρέπει να φαίνονται-άρα υπάρχει μία διαδικασία-όμως, ασχολούμαι συνεχώς με αυτό και ξέρετε κάτι; Αυτό που ήθελα να πω και πριν και το διέκοψα είναι ότι αυτό που μου έμαθε η ζωή είναι ότι αν θέλεις να πετύχεις έναν στόχο θα πρέπει να αφοσιωθείς σ’ αυτόν και όταν λέμε αφοσίωση εννοούμε ότι το μυαλό σου θα πρέπει να σκέφτεται διαρκώς τον στόχο σου και αν ακόμα δεν έχεις τις δεξιότητες είτε την τύχη ή το ταλέντο για να τον πετύχεις, εάν πραγματικά αφοσιωθείς σ’ αυτό, η αφοσίωση που θα δώσεις, το χρόνο που θα ξοδέψεις πάνω σε αυτό, το μυαλό σου θα επικεντρωθεί πάνω σε αυτό και από μόνο του θα σου φέρει την επιτυχία και τις λύσεις. Είναι μαθηματικά σίγουρο αυτό, θα έρθουν τα πράγματα έτσι στη ζωή σου χωρίς καν να το καταλάβεις και θα εκπληρωθεί ο στόχος σου γιατί θα έχεις αφοσιωθεί πάνω σε αυτό. Η αφοσίωση είναι αυτή που θα φέρει τα αποτελέσματα γιατί με την αφοσίωση το μυαλό σας θα σκέφτεται διαρκώς αυτό και θα φέρει και τις λύσεις. Εκεί που θα πορεύεσαι θα βλέπεις συνέχεια διάφορες ευκαιρίες να περνάνε δίπλα σου γιατί εσύ θα σκέφτεσαι μόνο αυτό και ό,τι κι αν συναντάς τριγύρω σου θα το αξιοποιήσεις σαν ευκαιρία και θα δίνεις λύση και θα πετυχαίνεις το στόχο σου. Αυτό είναι κάτι το οποίο εγώ βιώνω στη ζωή μου σε πάρα πάρα πολλά πράγματα κι έχω απίστευτα παραδείγματα να σας πω. Δεν είναι θέμα τύχης, είναι θέμα αφοσίωσης, πίστης, αγάπης σε αυτό που θέλεις να κάνεις. Βεβαίως, θα μου πει κάποιος ότι εγώ δεν θέλω να αφοσιωθώ σε κάτι γιατί δεν μου αρέσει κάτι και δεν ξέρω και τι να βάλω στόχο στη ζωή μου. Θα βρείτε τους δρόμους για να τοποθετήσετε στόχους στη ζωή σας, είτε πρόκειται για την προσωπική της ανέλιξη, είτε πρόκειται για την εκπαίδευση σας, να βάλετε στόχο να πάρετε ένα πτυχίο, να πιάσετε μία δουλειά σε μία μεγάλη εταιρεία-μπορεί να έχετε διάφορους στόχους στη ζωή σας-σίγουρα ο μεγαλύτερος στόχος της ζωής κάθε ανθρώπου είναι η Ευτυχία. Άλλωστε για αυτό γίνονται όλ’ αυτά, για να έχουμε ευτυχισμένες στιγμές και ζωή. Θα σας μιλήσω αργότερα και για αυτό: τι σημαίνει για μένα ευτυχία. Κατά τη γνώμη μου είναι λίγο παρεξηγημένη η άποψη όταν κάποιοι άνθρωποι λένε ότι δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή-υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές, κατά τη δική μου άποψη υπάρχει ευτυχισμένη ζωή αρκεί να καταλαβαίνουμε ότι κάθε στιγμή που ζούμε μπορεί να είναι μία ευτυχισμένη στιγμή και ζωή και να την αξιοποιούμε όπως πραγματικά είναι- να μην κυνηγάμε την επόμενη και να χαιρόμαστε για αυτό που έχουμε. Είναι ξεκάθαρο, αν μπορούμε να απολαμβάνουμε την καθημερινότητά μας χωρίς να στεναχωριόμαστε για το τι δεν πήγε καλά ή για το ότι περιμένουμε να έρθει το Σαββατοκύριακο να πάμε διακοπές, να μην έχουμε δουλειά, να αναζητούμε δηλαδή στιγμές/χρόνο από τη ζωή που θεωρούμε ότι εκεί υπάρχει ευτυχία, ενώ τώρα είμαστε στη δουλειά, στο σχολείο, είμαστε σε χώρους όπου μας καταπιέζουν. Αυτό πρέπει να βγει από μέσα μας, πρέπει να αξιολογήσουμε και να αξιοποιήσουμε την κάθε στιγμή ως μία ευτυχισμένη στιγμή, όποια κι αν είναι αυτή. Αν μπορέσουμε αυτό και το δούμε έτσι τόσο απλά όσο σας λέω, τότε πραγματικά θα έχουμε μία ευτυχισμένη ζωή. Σαφώς υπάρχουν και πράγματα που μπορεί να είναι ανυπέρβλητα όπως είναι η υγεία των ανθρώπων, ή όπως είναι η ίδια η ζωή ή ο θάνατος, κάτι πάρα πολύ σκληρό. Αν όμως εξαιρέσουμε αυτά, μπορούμε μέσα στην καθημερινότητά μας να ‘μαστε διαρκώς ευτυχισμένοι αρκεί να καταλάβουμε ότι ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι και να πούμε, όπου κι αν βρισκόμαστε είναι μία ευκαιρία να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να γίνουμε καλύτεροι- που τόση ανάγκη το έχουμε- και να αξιοποιούμε ως θετική την κάθε στιγμή.
θέλω να γυρίσω όμως πίσω σε αυτό που σας έλεγα για το θέμα της αποστολής στο Κ2. Υπάρχουν πάρα πολλοί που θεωρούν-και στην Ελληνική και στη διεθνή ορειβατική κοινότητα-ότι είναι μία χαμένη ευκαιρία αυτό, ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε κάποια άκρα των χεριών και των ποδιών σε τόσο πολύ κρύο, διότι οι θερμοκρασίες φτάνουν και στους 75 βαθμούς υπό το μηδέν και άμα βάλουμε και τον αέρα που αυξάνει την αίσθηση της θερμοκρασίας, μπορεί να είναι και στους -90, ή -100. Το βουνό παγώνει κυριολεκτικά και ακόμα και η τοποθέτηση μίας σκηνής πάνω από τα 7000 μέτρα είναι αδύνατη, διότι το βουνό έχει γίνει τσιμέντο από το πολύ κρύο και τον αέρα. Τίποτα όμως από όλα αυτά και εμένα και τους άλλους συντρόφους μας δεν μας σταμάτησαν και δεν μας ανέκοψαν την διάθεση να πάμε και να προσπαθήσουμε να ζήσουμε δύο μήνες σ’ ένα απόλυτο ψύχος, ακόμα και στο basecamp η θερμοκρασία είναι μείον 25 έως 30 από το μηδέν και ανεβαίνοντας κατεβαίνει κι άλλο η θερμοκρασία και σε καμία περίπτωση δεν θα αφήσουμε ούτε μέρα, ούτε στιγμή που να μην προσπαθήσουμε για την επιτυχία. Γιατί αυτό προέρχεται από την επιθυμία μας και από την αφοσίωση μας σε αυτό που λέγεται στόχος και δεν έχει σημασία εάν δεν καταφέρουμε να φτάσουμε στην κορυφή. Θα έχουμε κάνει την προσπάθειά μας θα έχουμε αποκτήσει τεράστιες εμπειρίες από αυτή την προσπάθεια γιατί είναι χειμώνας και είναι πολύ ιδιαίτερη εποχή και στην επόμενη προσπάθεια στα project για τις 8000 μ. κορυφές και τις υπόλοιπες των 4000 μ. στις Άλπεις θα πάμε με πολύ μεγαλύτερες και πλουσιότερες εμπειρίες. Βεβαίως, εάν καταφέρουμε και φτάσουμε στην κορυφή θα είναι μία παγκόσμια επιτυχία που θα γράψουμε -για μένα που είμαι Έλληνας- το όνομα της Ελλάδας με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια αθλητική ιστορία και ιδιαίτερα αυτής της ορειβασίας.
Διονύσης: Τα λόγια σας είναι πηγή έμπνευσης. Μπορούμε αν θέλετε να ξεκινήσουμε με τις ερωτήσεις μας Αρχή φόρμας.Τέλος φόρμας
Τόνια : Πως ξεκίνησε το πάθος σας για την ορειβασία?
Ήμουν 26 χρόνων- βασικά από μικρό παιδί μου άρεσε το φυσικό περιβάλλον και αναζητούσα πάντοτε να βρίσκομαι εκεί, έφευγα από την δουλειά μου –είχα ένα μικρό κατάστημα με ηλεκτρικές συσκευές «ΣΥΚΑΡΗΣ»- μετά γίνανε πολλά καταστήματα, είχα δύο παράλληλες ζωές και την ορειβασία και την επιχειρηματικότητα την οποία υπηρέτησα επίσης με πολύ μεγάλο πάθος και αφοσίωση και πέτυχα πολλά στη ζωή μου και σε αυτό τον τομέα της επιχειρηματικότητας, όμως είχα ανάγκη να βρίσκομαι σε φυσικό περιβάλλον μου άρεσε πάρα πολύ αυτό, δεν είχα καταλάβει ότι αυτό ήταν η ορειβασία, αλλά έφευγα πάντα με το αυτοκίνητο να πηγαίνω είτε σε χωριά, είτε σε πράσινο, είτε να στήνω μία σκηνή και να κοιμάμαι να βλέπω τα αστέρια το βράδυ και γενικά να βρίσκομαι μέσα σε δάσος, σε περιβάλλον όμορφο, ορεινό και φυσικό. Κάποια στιγμή κάποιος μου μίλησε για τα βουνά. Έτυχε να πάω μαζί του το 1990 τον Ιανουάριο σε ένα βουνό στην Ήπειρο που λέγεται Σμόλικας. Την πρώτη φορά αυτό έγινε στις 14 Ιανουαρίου, ήμουν τελείως άσχετος. Δεν ήξερα τίποτα, ήταν χειμώνας και αυτό γιατί το έκανα; Γιατί σε ένα από αυτά τα ταξίδια μου είχα περάσει κάτω από αυτό το βουνό σε ένα χωριό που λέγεται Κεράσοβο κι εκεί μου είχε μιλήσει ένας ντόπιος , ένας χωρικός ότι υπάρχει το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ελλάδος εκεί και έχει και μία λίμνη –Δρακόλιμνη. Αργότερα μου μίλησε και αυτός ο φίλος μου για αυτό το πράγμα, τα συνέδεσα και λέω εκεί θα πάω , σε αυτό το βουνό, και έτσι και πήγα αλλά δεν ανέβηκα την πρώτη Κυριακή, πήγα και τη δεύτερη πάλι δεν τα κατάφερα γιατί ήταν χειμώνας και ήμουν και μόνος μου και δεν γνώριζα, την τρίτη όμως ανέβηκα στην κορυφή και από τότε ξεκίνησε αυτό το ταξίδι το οποίο συνεχίζεται και μέχρι σήμερα. Ανεβαίνοντας στην κορυφή του Σμόλικα ότι τα βουνά, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν είναι φτιαγμένα μόνο από βράχους και πάγους αλλά και από όνειρα, επιθυμίες και σχέδια. Είναι μία πράξη δημιουργίας το να σκαρφαλώνεις και να φτάνεις σε μία κορυφή γιατί αναπτύσσονται και πολύ ωραίοι δεσμοί φιλίας με το σύντροφό σου που σκαρφαλώνεις μαζί, γιατί ξεπερνάς τις δυσκολίες, σε συνδέει ένα σκοινί μεταξύ σας, υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία αποκτάς μέσα από την ορειβασία και τις αναβάσεις των βουνών γιατί σπάνια μία άλλη δραστηριότητα περιλαμβάνει ένα τόσο μεγάλο φάσμα κινήτρων όπως αυτή της ορειβασίας, γιατί αυτά ποικίλλουν είτε από την άθληση είτε από την ψυχαγωγία είτε από προσωπικούς στόχους που εκπληρώνεις φτάνοντας στην κορυφή, την εξερεύνηση σε ένα άγνωστο περιβάλλον και αν θέλεις ότι ξεπερνάς τον εαυτό σου και τα όρια σου που αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και προσλαμβάνεις μία τεράστια αυτοπεποίθηση που σε βοηθάει να πας και παραπέρα και παραπέρα. Όλο αυτό είναι ένα μαγευτικό ταξίδι που δεν τελειώνει.
Τόνια : Πόσον καιρό θα κρατήσει αυτή η αποστολή; Ποιο είναι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχει διαρκέσει αποστολή μακριά από το σπίτι σας?
Αυτή η αποστολή θα ξεκινήσει 20 Δεκεμβρίου από την Αθήνα για το Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν και θα κρατήσει μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου για να καλύψουμε όλη την περίοδο του χειμώνα. Ο χειμώνας είναι 1η Δεκεμβρίου- 28 Φεβρουαρίου και θα μείνουμε το χειμώνα διότι η ανάβαση πρέπει να επιτευχθεί μέσα στις ημερομηνίες του χειμώνα. Οπότε 28/2 αν δεν έχουμε καταφέρει ν’ ανέβουμε, θα πρέπει σιγά-σιγά να αναχωρήσουμε.
Τα διαστήματα που έχουν διαρκέσει οι αποστολές μακριά από το σπίτι μου είναι συνήθως 60-70 μέρες, όμως αυτό που αξίζει να πούμε είναι ότι τα παλιά χρόνια από το 1990 ως το 2000 δεν υπήρχε καμία επικοινωνία τότε, ούτε δορυφορικά τηλέφωνα όπως έχουμε τώρα, ούτε τίποτα. Έφευγα, πήγαινα στο βουνό, στην Κίνα, στο Πακιστάν, στα Ιμαλάια, οπουδήποτε και δεν υπήρχε κανένα νέο. Περνούσαν 60-65 μέρες χωρίς να ξέρει η γυναίκα μου ή η μικρή μου κόρη και οι γονείς μου αν ήμουν ζωντανός ή όχι. Συγκεκριμένα σας πω ότι το 1992 μετά από 62 ημέρες που Βρισκόμουν στο Πακιστάν και στην Κίνα όταν επιστρέψαμε από το βουνό και τηλεφώνησα από ένα σταθερό τηλέφωνο που βρήκα στο δρόμο-δεν υπήρχαν τα κινητά τότε- και τότε στο σπίτι μου υπήρχε σταθερό τηλέφωνο το οποίο είχε τηλεφωνητή γιατί εκείνη τη στιγμή η γυναίκα μου έλειπε και της είπα: «Γεια σου, είμαι ένας φίλος από τα παλιά . Με θυμάσαι?» έχει μείνει αυτό το μήνυμα. Έτσι γινόταν τότε όμως και τότε και σήμερα αυτή η αφοσίωση στο στόχο δεν έλειψε ποτέ κι έτσι ήρθαν και τα αποτελέσματα.
Αφροδίτη : Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν κατακτήσατε την πρώτη σας κορυφή?
Αυτό που σκέφτηκα ήταν «μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν» γιατί αυτή η κορυφή ήταν για μένα ένας στόχος-και μιλάω για την κορυφή του Έβερεστ. Δεν ήταν η πρώτη μου κορυφή. Αν θέτεις την πρώτη κορφή μπορώ να πω το 1991 στον Καύκασο της Ρωσίας, εκεί δημιουργήθηκε η τεράστια διάθεση μέσα από την χαρά και την επιτυχία για την επόμενη και την επόμενη και την επόμενη. Άνοιξε δηλαδή ο ασκός του Αιόλου για να κάνω πάρα πολλές κορφές στο εξωτερικό. Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για την κορυφή του Έβερεστ το 2017, ένα απωθημένο πάρα πολλών χρόνων. Δεν είχα καταφέρει να φτάσω στην κορυφή και όταν αυτό έγινε πραγματικότητα τότε σκέφτηκα και είπα αυτό «να μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου γιατί κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν, ό,τι κι αν γίνει αφού αφοσιωθείς σ’ αυτό» κι έτσι κι έγινε και στη δική μου την περίπτωση.
Αντώνης: Τι σας κάνει να θέλετε να ανεβείτε το K2, τη στιγμή που κανείς δεν το έχει κάνει τον χειμώνα?
Ασχολούμαι με την ορειβασία. Συνεπώς είναι κάτι το οποίο είναι μέσα στα task μου, μέσα στη δουλειά μου, στους στόχους μου. Το Κ2 είναι ένα βουνό, δεν έχει ανέβει κανείς χειμώνα, αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση-δεν το κρύβω να το πω- και είναι και μέσα στους στόχους μου-οι 14 κορυφές πάνω από 8.000 μέτρα. Σίγουρα η μεγάλη αυτή πρόκληση δεν με αφήνει σε καμία περίπτωση αδιάφορο. Αντίθετα, την αρπάζω από τα μαλλιά και τρέχω γρήγορα για να ανέβουμε στην κορυφή. Υπάρχει πολύ μεγάλη διάθεση, υπάρχει κέφι, έχω προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά -βασικά η προετοιμασία υπάρχει πάντοτε όταν κάνεις αυτή τη δουλειά- δύο φορές αποστολές το χρόνο, την άνοιξη και το καλοκαίρι, μετά πηγαίνεις άλλες τρεις φορές το χρόνο στις Άλπεις και κάνεις διαδρομές και σκαρφαλώνεις, στην πραγματικότητα η ζωή σου είναι αυτή! Δεν χρειάζεται να κάνεις προετοιμασία, η ίδια η ζωή σου είναι μία προετοιμασία για αυτά που κάνεις στα βουνά και έχει και μια ομορφιά όλο αυτό για μένα, ατελείωτη ομορφιά, γι’ αυτό και το κάνω. Έχει μία ευτυχισμένη ζωή γιατί το να διεκδικείς ένα στόχο κατά τη διάρκεια που το κάνεις, έχεις μία ευτυχισμένη ζωή, έχεις μία ζωή με νόημα και για μένα η ζωή μου είναι γεμάτη νόημα και ενδιαφέροντα. Οπότε το κάνω και γι’ αυτό το λόγο, γιατί δεν είναι μόνο η κορφή, είναι και όλη η διάρκεια μέχρι να φτάσω εκεί, και επίσης θέλω να πω ότι στην κορφή μπορείς να ανέβεις και κάθεσαι 30 δευτερόλεπτα ή ένα δίλεπτο -τρίλεπτο γιατί δεν μπορείς να κάτσεις και περισσότερο και μετά γυρίζεις και μπορεί να πεις «Γιατί τώρα όλ’ αυτά;». Δεν είναι όμως έτσι, για μόνο δύο τρία λεπτά, γιατί αυτό που βιώνεις σε συντροφεύει σε όλη σου την υπόλοιπη ζωή και κάθε φορά που το σκέφτεσαι το ξαναφέρνεις στο μυαλό σου και νιώθεις το ίδιο πράγμα. Οπότε είναι μία διαρκής χαρά έστω και αν εκείνη τη στιγμή σταμάτησε, διεκόπη, όμως την παίρνεις μαζί σου και την έχεις για την υπόλοιπη σου ζωή. Έχω πει κι άλλες φορές ότι σ’ ένα χώρο στο γραφείο μου παλιά που ήταν συγκεντρωμένες διάφορες φωτογραφίες από κορφές και από στιγμές σε βουνά με ανθρώπους, γιατί και τα βουνά με σκοινοσυντρόφους τ’ ανεβαίνεις κι είναι πολύ μεγάλη υπόθεση-οι άνθρωποι που συνδέεσαι μαζί τους- αν κάποιος τα έπαιρνε από τη μνήμη μου, από την καρδιά μου, από το μυαλό μου όλα αυτά και μου έδινε ίσως κάποιο αντάλλαγμα με χρήματα ή κάτι άλλο δεν θα το δεχόμουν ποτέ διότι όλα αυτά τα πράγματα είναι για μένα η ευτυχισμένη ζωή που έζησα και που συνεχίζω να ζω και θα τα θυμάμαι επίσης για όσο θα ζω, ακόμα κι αν δεν μπορώ κάποια στιγμή να κάνω αυτά τα πράγματα
Θεοδόσης: Υπάρχει maximum βάρος στον εξοπλισμό και πόσο είναι?
Από το base camp και ψηλότερα το βάρος είναι μέχρι 12 με 13 kg για να μπορείς να έχεις μία καλή κίνηση. Γιατί αν έχεις περισσότερο, επειδή το βουνό αυτό είναι όλο αναρρίχηση σε πάγο, βράχο και είναι σκληρό, εάν έχεις περισσότερα κιλά θα είναι πολύ δύσκολο και εκτός αυτού υπάρχει και η έλλειψη του οξυγόνου σε μεγάλο υψόμετρο-όσο ανεβαίνουμε ψηλότερα η ατμοσφαιρική πίεση μειώνεται με αποτέλεσμα το οξυγόνο να είναι λιγότερο. Έτσι έχει ως αποτέλεσμα να κουράζεσαι πάρα πολύ, γιατί αν δεν εισπνεύσεις οξυγόνο δεν έχεις δύναμη, έχεις ναυτίες, έχεις πάρα πολλά προβλήματα. Το μειωμένο οξυγόνο δηλαδή είναι καταστροφικό για τον οργανισμό- μέχρι και να πεθάνεις μπορεί- αν δεν κάνεις σωστό εγκλιματισμό, μπορεί να πάθεις εγκεφαλικό ή πνευμονικό οίδημα, οπότε χρειάζεται ο σωστός εγκλιματισμός, δηλαδή να ανεβαίνεις ψηλότερα, να κατεβαίνεις, να ανεβοκατεβαίνεις μέχρι να γίνει μία διεργασία στο σώμα σου να αυξηθούν τα ερυθρά αιμοσφαίρια ώστε να μπορείς να μην πάθεις αυτές τις ασθένειες. Δεν σημαίνει ότι θα βρεις οξυγόνο να αναπνέεις, απλώς θα αποφύγεις να πάθεις τις ασθένειες των βουνών και το εγκεφαλικό και πνευμονικό οίδημα αν εγκλιματιστείς σωστά. Η έλλειψη οξυγόνου θα παραμένει, η κόπωση, η ναυτία, η αδιαθεσία θα παραμένουν γιατί είσαι σ’ ένα υποξικό περιβάλλον, σε ένα περιβάλλον που δεν υπάρχει οξυγόνο. Αν λοιπόν, έχεις 20 κιλά μαζί σου σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον είναι αδύνατον να τα καταφέρεις. Αν , δε, πάλι σκαρφαλώνεις κιόλας, που απαιτείται ακόμα μεγαλύτερο έργο και κόπωση γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Συνεπώς, για όλους αυτούς τους λόγους, περιορίζεται το μέγιστο βάρος στα 12 με 13 κιλά κατά τη διάρκεια της αναρρίχησης.
Φανή: Ποιοι είναι οι πιθανοί κίνδυνοι και πώς αντιμετωπίζονται?
Ο άνθρωπος είναι προικισμένος από το ένστικτο του φόβου για να προστατεύεται- από κει πέρα όμως, όσο μεγαλύτερη εμπειρία έχεις και όση περισσότερη σοφία διαθέτεις, μπορείς να τους διαχειριστείς και να τους ξεπεράσεις προκειμένου να φτάσεις στην επιτυχία σου. Εμείς χρειαζόμαστε, εκτός όλων αυτών, και την τύχη. Γιατί πρέπει να είμαστε ειλικρινείς σε ό,τι λέμε, και αν οι θερμοκρασίες παραμένουν στους 75 βαθμούς υπό το μηδέν και ανέμους θυελλώδεις των 120 χλμ, είναι αδύνατον να μπορέσει ένας άνθρωπος να κοιμηθεί σε μία σκηνή, ό,τι υπνόσακο κι αν έχει, κι είναι αδύνατον να πορευτεί από την 3 ή 4 κατασκήνωση προς την κορυφή και να επιστρέψει σε ένα final, στην τελική δηλαδή προσπάθεια που θέλει τουλάχιστον 30 ώρες, αφού έχεις φτάσει πρώτη μέρα στο camp 1, δεύτερη μέρα στο camp 2, τρίτη στο camp 3. Άρα εμείς αυτό που θα κάνουμε, εκτός από αυτά που διαθέτουμε ως δεξιότητες και εμπειρίες, είναι να έχουμε μία πολύ καλή πρόβλεψη του καιρού από την Ελλάδα και αυτή να επαληθευτεί, να έχουμε την τύχη να βγει ένα παράθυρο του καιρού, ώστε η θερμοκρασία να μην είναι κάτω από τους -50 και να μην έχει αέρα, να έχει 45 χιλιόμετρα και αν όλα αυτά συμβούν και εμείς παραμένουμε υγιείς, δυνατοί και κυρίως να διατηρήσουμε το ψυχικό σθένος που χρειάζεται για να παραμείνουμε σε ένα τέτοιο δύσκολο περιβάλλον για την κορυφή, για το στόχο, γιατί πρέπει να έχουμε αυτή την αφοσίωση- αν μία στιγμή φύγουμε από την αφοσίωση του στόχου και η άλλη φωνή από μέσα μας μας πει ότι πρέπει να γυρίσεις στην ασφάλεια της κανονικής ζωής, σε αυτή την ωραία συζήτηση που έχουμε τώρα- όλοι μας είμαστε στα ζεστά μας, στο σπίτι μας-γιατί ο εγκέφαλος, όταν θα βρισκόμαστε εκεί θα στείλει μηνύματα και θα πει «τι θέλεις τώρα εδώ; κινδυνεύεις να πεθάνεις, κρυώνεις, υποφέρεις , γύρνα πίσω!». Όμως, εάν η επιθυμία σου παραμένει, αν είσαι αφοσιωμένος στο στόχο, του απαντάς παραμένοντας εκεί , ότι θες να φτάσεις στην κορυφή. Αυτή η πάλη με την ίδια σου την ύπαρξη είναι η νίκη που πρέπει να πετύχεις πρώτα από όλα στον ίδιο σου τον εαυτό για να φτάσεις στην κορυφή.
-Διονύσης: Όντας ο μόνος Έλληνας στην αποστολή και πιθανώς ένας από τους πρώτους ανθρώπους που θα κατακτήσουν την κορυφή Κ2, πρώτα απ’ όλα να ξέρετε πως όλοι είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι. Εσείς νιώθετε κάποιο βάρος, κάποιο αίσθημα υποχρέωσης, εφόσον έχετε αναλάβει μια τόσο μεγάλη πρόκληση?
Το βασικότερο βάρος που υπάρχει αυτή τη φορά είναι για τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου που με στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια και χωρίς αυτούς και την αγάπη τους και την πίστη τους στα δικά μου όνειρα δεν θα υπήρχε τίποτα από όλα αυτά τα οποία έχω κάνει. Έχω την τύχη να έχω μία οικογένεια, ιδιαίτερα η γυναίκα μου, δεν θέλει να έχει δίπλα της και εγώ να μην μπορώ να κάνω αυτό που τόσο αγαπώ. Προτιμάει να μη με έχει δίπλα της αρκεί εγώ να ‘μαι ευτυχισμένος κάνοντας αυτό που αγαπώ. Πιστεύει, δηλαδή, ότι αν αγαπάς κάποιον πρέπει να μην τον περιορίζεις για να τον έχεις εσύ αλλά να τον αφήνεις να βρίσκεται εκεί που αυτός θέλει και αγαπάει γιατί έτσι είναι ευτυχισμένος άρα και εγώ θα είμαι ευτυχισμένη με τη δική σου ευτυχία. Το βάρος, όμως για να απαντήσω στην ερώτησή σου, αυτή τη φορά επειδή είναι πάρα πολύ επικίνδυνη αποστολή, είναι ότι βλέπω στις όψεις των δύο μου παιδιών, την κόρη μου και τον γιο μου, μία ανησυχία για την έκβαση της αποστολής και την επικινδυνότητα και αυτό με στεναχωρεί, μου δίνει ένα βάρος. Δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό και επίσης ότι έχω και 6,5 μηνών εγγονή την Ίριδα που και εκείνη τη βλέπω να με κοιτάει, χωρίς να μπορεί να μιλήσει ακόμα, με ένα βλέμμα μεγάλης αφοσίωσης. Αυτά όλα μου ‘χουν δώσει ένα βάρος, δεν το κρύβω να το πω, αλλά όταν θα φτάσω στο βουνό θα τα ξεχάσω πιστεύω. Είναι τώρα γιατί τους βλέπω συνέχεια.
-Διονύσης: Άρα έχετε το βάρος της οικογενειακής ευθύνης. Δεν υπήρξε κάποια μέρα που να ξυπνήσατε, ενώ τα ‘χατε κανονίσει όλα, και να είπατε «όχι, δεν μπορώ να το κάνω, δεν πάω», διστάσατε καθόλου?
Όχι, όχι αυτό με τίποτα. Όχι, δεν έχει γίνει ποτέ! Αφοσίωση στο στόχο! Αν λιγοψυχήσουμε χάθηκε ο στόχος. Μόνο με την αφοσίωση- και το αποτέλεσμα θα ‘ρθει. Και αν δεν έρθει, θα έχει τόσο οφέλη που θα μας βοηθήσει για να πετύχουμε τον επόμενο.
-Διονύσης: Πέραν του βουνού στην Κω (843 μ), το οποίο για εσάς σίγουρα είναι αστείο, δεν έχω καμία εμπειρία σε άλλο βουνό, πόσω μάλλον στις τρομερές κορυφές, τις οποίες έχετε κατακτήσει.
Έχω ανέβει με το γιο μου στο Δίκαιο το 1998, τη θυμάμαι πολύ καλά τη διαδρομή, είχε τρομερή θέα. Η ομορφιά σε αυτό που κάνεις δεν είναι στην δυσκολία, ούτε στην επικινδυνότητα. Το θέμα είναι να μπορούμε να κάνουμε κάθε φορά κάτι παραπάνω και να μπορούμε αυτό που έχουμε βάλει στόχο να το πετυχαίνουμε γιατί αυτό μας δίνει την ώθηση και τη χαρά και την ευτυχία. Όταν εκπληρώνεις κάτι, δεν έχει σημασία πόσο μεγάλο είναι ή μικρό, σημασία έχει ότι έχεις βάλει ένα στόχο και τον πετυχαίνεις. Αφού το κάνεις γεμίζεις με μία πληρότητα, μία χαρά, μία ευτυχία και μετά πας στον επόμενο. Δεν είναι απαραίτητο να κάνεις κάτι πολύ επικίνδυνο ή πάρα πολύ δύσκολο για να γεμίσεις. Εγώ αν πάω τώρα να ανέβω στο Χριστό θα γεμίσω από χαρά, θα ικανοποιηθώ πάρα πολύ, πανέμορφο μέρος, πανέμορφη θέα και έχει την ομορφιά του και αυτό. Άρα δεν υποτιμάμε τίποτα, ό,τι κι αν κάνουμε έχει την αξία του. Αρχή φόρμας
Τέλος φόρμας
-Διονύσης: Ως λάτρης της φύσης, βέβαια, καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει τρόπος να αντιληφθεί κανείς τον ενθουσιασμό, το δέος που νιώθει ένας ορειβάτης και την ομορφιά που αντικρίζει, εκτός αν ο ίδιος ζήσει τις εμπειρίες αυτές. Ωστόσο, θα μπορούσατε να μας περιγράψετε έστω, τα συναισθήματα που σας καταβάλλουν κάθε φορά που κάνετε το τελευταίο βήμα, σηκώνετε το κεφάλι και βλέπετε τον κόσμο να απλώνεται γύρω από την κορυφή, γύρω από εσάς?
Είναι αλήθεια πως όταν βρίσκεσαι στα Ιμαλάια και σε τόσο υπερκόσμια μέρη νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος που μόλις πρωτοπλάστηκε, δηλαδή ότι άλλος άνθρωπος δεν έχει φτάσει εκεί, και εικόνες οι οποίες έχεις σου δίνουν μία τέτοια μαγεία και είναι τόσο σαγηνευτικές- γιατί δεν είναι μόνο η ομορφιά αυτού που βλέπεις, είναι του υπερκόσμιου, του απόκοσμου, εκεί δεν υπάρχει ανθρώπινο στοιχείο. Όλο αυτό βλέποντας το και εσύ να είσαι μέσα εκεί σου δίνει μία αίσθηση ότι έχεις πετύχει κάτι απίστευτα υψηλό, παράλληλα πόσο τυχερός μπορεί να είσαι βλέποντας όλο αυτό, δηλαδή έχω πάει σε βουνά με το σκοινοσύντροφό μου και λέγαμε «σκέψου ότι εδώ μπορεί να έχουν έρθει 10 άνθρωποι από τα 7 δις που υπάρχουν στον κόσμο και είμαστε μέσα στους δέκα που βλέπουμε αυτό το υπερκόσμιο θέαμα. Είναι πραγματικά σε συνδυασμό με την προσπάθεια που καταβάλλεις για να φτάσεις -γιατί καταβάλλεις προσπάθεια, κινδυνεύεις, παίρνεις ρίσκα, ξεπερνάς τον εαυτό σου, και όλα αυτά μαζί σε κάνουν να νιώθεις, με όλο αυτό που σε περιτριγυρίζει, ότι ζεις σε ένα υπερκόσμιο χώρο και είσαι τόσο τυχερός που εσύ μπορείς να απολαύσεις αυτές τις εικόνες. Πραγματικά είναι συναισθήματα που ίσως να μην μπορώ να σας τα μεταδώσω, αλλά προσπαθώ με απλά λόγια να σας πω αυτό το οποίο νιώθω όταν βρίσκομαι εκεί. Βέβαια, πάντοτε σκέφτεσαι και την επιστροφή γιατί είναι και αυτή δύσκολη, πολύ πιο δύσκολη και από την άνοδο γιατί έχεις χαλαρώσει από την επιτυχία και έχει έρθει η κόπωση από όλη αυτή τη διαδρομή, όμως και πάλι συνεχίζεις να προσλαμβάνεις τη μαγευτικότητα των εικόνων και όλου του περίγυρου που είναι πραγματικά τρομερό, πανέμορφο. Είμαστε τυχεροί εμείς που ζούμε και βλέπουμε όλα αυτά τα πράγματα.
-Διονύσης: Ποιά θεωρείτε πως ήταν η πιο σημαντική κατάκτηση σας?
Είναι το Έβερεστ, όχι γιατί είναι το ψηλότερο βουνό, ούτε και γιατί θεωρείται από τα δυσκολότερα- γιατί είναι χαρακτηρισμένο έτσι και πολύς κόσμος το ξέρει, αλλά γιατί ήταν ένα όνειρο που ικανοποιήθηκε μετά από πολλά χρόνια και μέσα από αντιξοότητες. Το 2004 συγκεντρώθηκε μία Ελληνική ομάδα και έπρεπε να ήμουν στην ομάδα αυτή. Για κάποιους λόγους που συνήθως συμβαίνουν στις κοινότητες, και στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, δεν συμπεριλήφθηκα-δεν έχει σημασία να αναφέρουμε το λόγο- και όλο αυτό με είχε στεναχωρήσει πάρα πολύ, ήταν μία πικρία που παρέμεινε μέσα στην ψυχή μου, και όταν αυτό έγινε πραγματικότητα το 2017, καταλαβαίνετε ότι ήταν η απόλυτη ικανοποίησή μου και η μεγαλύτερή μου χαρά που εκπληρώθηκε αυτός ο στόχος. Παράλληλα, όμως, ήταν και ο δεσμός φιλίας που αναπτύχθηκε με το σκοινοσύντροφό μου, το Μάκη Ευμορφίδη. Όπως σας είπα πριν, στα βουνά, πέρα από το ότι μιλάμε για μία πράξη δημιουργίας και χαίρεσαι γιατί κάνεις όλα αυτά που είπαμε, ξεπερνάς τον εαυτό σου, ζεις σε τέτοιο περιβάλλον, είναι οι δεσμοί φιλίας που αναπτύσσεις με το σκοινοσύντροφο ή τους σκοινοσυντρόφους που έχεις μαζί σου, αφού ένα σκοινί συνδέει τη ζωή σου κυριολεκτικά και μεταφορικά για να φτάσεις στην κορυφή και είναι φυσικό αφού περνάς όλα αυτά μαζί του και σε συνδέει επίσης και η ίδια αγάπη για αυτό που κάνεις. Είναι λογικό αυτή η σχέση να εξελίσσεται σε μία πραγματική αληθινή φιλική σχέση που διαρκεί όλη σου τη ζωή. Αυτό λοιπόν έγινε σε μένα στο Έβερεστ, έτσι πέραν από όλα αυτά που σας είπα πριν, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι μπόρεσα και απέκτησα έναν πολύ σπουδαίο φίλο, τον οποίο θα έχω για την υπόλοιπη ζωή μου και αυτό είναι πολύ μεγάλη παρακαταθήκη, γιατί όλα είναι ωραία αλλά το πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι οι οποίοι συναναστρέφεσαι και κάνεις παρέα. Ακόμα και στους στόχους σου, ακόμα και σε ένα στόχο στον οποίο έχεις αφοσιωθεί, θέλεις στην πραγματικότητα να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που πιστεύουν σε σένα αλλά και σε αυτό που θέλεις να κάνεις. Διότι αν έχεις φωνές οι οποίες είναι αντίθετες από αυτό που εσύ θέλεις, αυτούς τους ανθρώπους δεν τους χρειάζεσαι στη ζωή σου. Χρειάζεσαι ανθρώπους που αγαπούν εσένα, το στόχο σου και θέλουν την επιτυχία σου γιατί θα είναι και για αυτούς χαρά όπως και για σένα, άρα αυτοί οι άνθρωποι σε βοηθούν. Και για μένα- εκτός από την οικογένειά μου-αυτός ο άνθρωπος, εκτός ότι κάναμε το βουνό, συνεχίζει να με υποστηρίζει και να με φροντίζει και να με αγαπάει και είναι και χορηγός μου στις προσπάθειές μου. Για όλα αυτά λοιπόν, έχει και άλλη σημειολογία το συγκεκριμένο βουνό.
-Φιλίτσα: Πόσο μπορεί να στοιχίσει μία αποστολή και πόσο εύκολα βρίσκονται οι χορηγοί?
Εξαρτάται από ποιο βουνό πηγαίνεις. Αν πρόκειται να πας στο Έβερεστ είναι πολύ ακριβό το βουνό αυτό, γιατί υπάρχει η άδεια της κορυφής που κοστίζει γύρω στις 15.000 και συν όλα τα έξοδα μπορεί να φτάσει τα 36 – 37 χιλιάδες δολάρια, για το Everest μιλώ, διότι είναι πολύ ακριβή η άδεια. Τα υπόλοιπα βουνά, όμως, δεν είναι τόσο ακριβά, κοστίζουν από 10.000 ως 12.000 δολάρια το μάξιμουμ και μιλάω για τα βουνά 8.000 μέτρων. Αν πας σε μία κορυφή 7000 μ. το κόστος πέφτει στα 4.000-5.000 δολάρια περίπου μαζί με τα αεροπορικά εισιτήρια και όλα τα υπόλοιπα. Βέβαια, δεν συμπεριλαμβάνεται ο εξοπλισμός, ο οποίος θα πρέπει συχνά πυκνά να αντικαθίσταται, όχι μόνο γιατί φθείρεται αλλά γιατί εξελίσσεται. Όλα τα υλικά βγαίνουνε πιο καινούργια, πιο ελαφριά, πιο τεχνικά, όπως εξελίσσεται και η ίδια η ζωή μας. Για τους χορηγούς που με ρωτήσατε, η αλήθεια είναι ότι εκεί υπάρχει ένας μύθος ότι δεν υπάρχουν χορηγοί και ότι δεν μπορεί κάποιος να σου κάνει χορηγίες. Δεν ισχύει αυτό το πράγμα και εκεί θα μιλήσω πάλι για την αφοσίωση στο στόχο. Αρκεί να εργαστείς και να μιλήσεις στους χορηγούς και να τους πεις τι πας να κάνεις, ποιος είσαι και τι θέλεις να κάνεις και θα βρεις και κει τους χορηγούς, άρα για μένα πιστεύω ότι είναι κάτι πολύ εύκολο-ενδεικτικά σας αναφέρω ότι οι χορηγοί μου σ’ αυτήν την αποστολή είναι η Aegean Airlines, η αεροπορική εταιρεία, είναι η Optima Bank και πολλές άλλες πολύ σημαντικές και σοβαρές εταιρείες. Βεβαίως θα μου πείτε: «Ναι, αλλά δεν σου δίνανε χρήματα από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησες». Αυτό έγινε όντως αργότερα αλλά και από την πρώτη μέρα-είναι όπως πας να δώσεις μία συνέντευξη για να πιάσεις δουλειά-πόσο σημαντική είναι αυτή η στιγμή σε εκείνον που σε ακούει- πόσο θα τον εντυπωσιάσεις για να τον πείσεις να σε προσλάβει- αντίστοιχα είναι και όταν διεκδικείς να πάρεις μία χορηγία. Δεν είναι μόνο να είσαι καλός αλλά πρέπει και να φαίνεσαι αλλά απαραίτητα πρέπει να είσαι καλός, γιατί αν δεν είσαι θα αποκαλυφθείς γρήγορα. Συνεπώς, θεωρώ ότι υπάρχουν χορηγίες αρκεί να έχεις κάποιες δεξιότητες και κυριότερα να μπορέσεις να τις διεκδικήσεις και να τις παρουσιάσεις για να έχεις τις χορηγίες.
Αρχή φόρμας
Τέλος φόρμας
-Μαρία: Αρχή φόρμας
Τέλος φόρμας
Πώς σχεδιάζετε να αντιμετωπίσετε τις καιρικές συνθήκες?
Έχουμε εξοπλιστεί με το καλύτερο χειμερινό εξοπλισμό από την εταιρεία Marmot στην Αμερική και την εταιρεία La Sportiva στην Ιταλία-τις αντιπροσωπεύει εδώ η εταιρεία Δημητριάδης action stores και με έχουν προμηθεύσει όλον τον εξοπλισμό αυτόν που χρειάζεται. Θα είναι πολύ ειδικός εξοπλισμός και βεβαίως το τεστ θα δείξει κατά πόσον αυτός ανταποκρίνεται σ’ αυτές τις θερμοκρασίες. Συνεπώς, τα αντιμετωπίσουμε τις καιρικές συνθήκες με τον καλό εξοπλισμό τον οποίο έχουμε και όσο το δυνατόν πιο σοφή και σωστή κίνηση προκειμένου να μην εκτεθούμε σε μέρες οι οποίες έχουν πολύ κακό καιρό.
-Σελίν: Πώς αντιμετώπισε η οικογένεια σας το χόμπι σας? Δεν είχατε αντιδράσεις?
Όχι, δεν είχα ποτέ αντίδραση από τη γυναίκα μου, ποτέ! και ούτε από τα παιδιά μου. Οι γονείς μου είχαν μικρές αντιδράσεις, η μητέρα μου είναι στη ζωή, ο πατέρας μου όχι, αλλά και ο πατέρας μου που δεν ήθελε και μου γκρίνιαζε, κάθε φορά που έφευγα και βρισκόμουν στο αεροδρόμιο τα ξεχνούσε όλα και μου έλεγε: «Κοίτα αγόρι μου να γυρίσεις με τη σημαία ψηλά!» και του έλεγα: «Ποια σημαία ρε πατέρα να σηκώσω? την Ελληνική? της εταιρείας μας? ποια σημαία?». «Όχι» μου λέει «Δε σου λέω αυτή τη σημαία, τη σημαία της επιτυχίας!, να καταφέρεις να φτάσεις τον στόχο σου!». Ακόμα κι αυτός, λοιπόν, ήταν θετικός, παρ’ ότι είχε τις αντιρρήσεις του. Οι υπόλοιποι, η γυναίκα μου κυρίως και τα παιδιά μου ποτέ δεν μου έφεραν καμία αντίρρηση, γιατί όπως σας είπα και πριν πιστεύουν απόλυτα ότι η δική μου ευτυχία είναι και δική τους. Συνεπώς, εάν εγώ δεν είμαι καλά γιατί δεν πάω εκεί που θέλω και αυτοί δεν θα είναι καλά. Κάπως έτσι το αντιμετωπίζουν και αυτό βοηθάει πάρα πολύ.
Ο κύριος Συκάρης είπε : «Είναι χαρά μου να βρίσκομαι ανάμεσα στα παιδιά και ελπίζω να υπάρχει κάποιο όφελος από τη συζήτησή μας. Για μένα υπάρχει τεράστιο όφελος διότι είναι πολύ ωραίο να βρίσκεσαι με νέους ανθρώπους, εισπράττεις τη νεότητά τους και το θετικό τους πνεύμα και να παίρνω και ευχές για την επόμενη αποστολή που είναι ότι πιο ωραίο υπάρχει για μένα!»
Όλοι εμείς που εκπροσωπήσαμε το 1ο ΓΕΛ Κω «Ιπποκράτειο» στις 14/12/20 ευχαριστούμε θερμά για την απολαυστική κουβέντα κι ευχόμαστε από καρδιάς στον κ. Συκάρη να σηκώσει τη σημαία της επιτυχίας.
Συντονισμός συνέντευξης, Ηχογράφηση: Διονύσης Καραβίτης
Υπεύθυνη προγράμματος Tipping point, Επιμέλεια απομαγνητοφώνησης: Σοφία Καραγιάννη
Τις ερωτήσεις της συνέντευξης έθεσαν οι μαθητές:
Γιακαλόγλου Σελίν
Διακογιάννης Θεοδόσης
Καραβίτης Διονύσης
Λαουμζή Φιλίτσα
Οικονόμου Φανή
Πλατανίστας Αντώνης
Τσιμισίρη Αντωνία
Φουρτούνη Αφροδίτη
Χατζημιχαήλ Μαρία
Ακολουθήστε τον Αντώνη Συκάρη στα social media
Facebook: Antonis Sykaris – Greek Alpinist
Instagram: Antonios_Sykaris
καθώς μέσω των media θα μεταδίδονται τα νέα της αποστολής που ξεκινάει μεθαύριο, 20/12/20
