Η προκλητική ομιλία του Μουσολίνι κατά της Ελλάδας (Γράφει ο Β. Χατζηβασιλείου)

Μνήμες Ιστορίας

Η  ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ  ΔΗΜΟΣΙΑ  ΟΜΙΛΙΑ  ΤΟΥ  ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

ΚΑΤΑ   ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΑΣ  ΣΤΙΣ  18  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  1940

Γράφει ο κ. Βασίλης Χατζηβασιλείου, Δικηγόρος-Ιστορικός Συγγραφέας

Στις 18 Νοεμβρίου του 1940 ο Ντούτσε της Φασιστικής Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι εκφώνησε ένα δημόσιο λόγο,  στον οποίο ανάμεσα στα τόσα ψευδή, παράλογα και αλλοπρόσαλλα, κατηγορούσε την Ελλάδα σαν υπεύθυνη για την εισβολή των Ιταλών, ενώ απέδωσε την αποτυχία του στρατού του να καταλάβει τη Χώρα μας στη μορφολογία του εδάφους της Πίνδου. Αξίζει  να διαβάσουμε το περιεχόμενο αυτής της ομιλίας, όπως το συναντήσαμε στον Φιλίστορα της ιστοσελίδας: istorikathemata.com, και αποδίδουμε μεταγλωττισμένο στη δημοτική   μας  γλώσσα, για να αντιληφθούμε το φρόνημα και τη ψυχοσύνθεση του παρανοϊκού  εκείνου δικτάτορα:

«Αφού κάμαμε υπομονή για μεγάλο χρονικό διάστημα   αφαιρέσαμε το προσωπείο από μια Χώρα, που έφερε την εγγύηση της Μεγάλης Βρετανίας, από ένα ύπουλο εχθρό: την Ελλάδα. Ήταν ένας λογαριασμός που περίμενε την εξόφλησή του. Πρέπει να πω ένα πράγμα που ίσως θα ξενίσει μερικούς Ιταλούς φίλους της Κλασσικής Εποχής, αλλά  καθυστερημένους για τη δική μας: Οι Έλληνες μισούν την Ιταλία όπως κανένας άλλος λαός. Το μίσος αυτό εκ πρώτης όψεως φαίνεται ανεξήγητο, είναι όμως γενικό, βαθύ, άσβεστο σε όλες τις τάξεις, σε όλες τις πόλεις, στα χωριά, στα πάνω, στα κάτω, παντού! Το γιατί είναι μυστήριο. Ίσως γιατί ο Σανταρόζα ξεκίνησε από τη Χώρα του το Πεδεμόντιο για να μεταβεί και να πεθάνει ηρωικά στη Σφακτηρία για την Ελλάδα. Ίσως γιατί ένας Γαριβαλδινός από το Φορλί, ο Αντώνιο Φράττι, επανέλαβε την ίδια χειρονομία υπέροχης απλοϊκότητας μετά από εβδομήντα χρόνια πέφτοντας στο Δομοκό. Μυστήριο, αλλά το γεγονός υπάρχει.

Στο μίσος αυτό, που μπορεί να χαρακτηριστεί γελοίο, βασίστηκε η ελληνική πολιτική των τελευταίων ετών. Η πολιτική της πλήρους συνενοχής με την Αγγλία. Δεν ήταν δυνατό να γίνει διαφορετικά, αφού ο Έλληνας Βασιλιάς είναι Άγγλος, η πολιτική τάξη Αγγλική. Η καταφανής και πολύμορφη αυτή συνενοχή ήταν πράξη συνεχούς εχθρότητας κατά της Ιταλίας. Από έγγραφα ανακαλυφθέντα από το Γερμανικό Επιτελείο φανερώνεται  πως από τον Μάϊο η Ελλάδα είχε προσφέρει στους Αγγλογάλλους όλες τις ναυτικές της βάσεις κι  έπρεπε να τεθεί ένα τέρμα σ’ αυτή την κατάσταση. Κι αυτό έγινε την 28^η Οκτωβρίου, όταν τα στρατεύματά μας διάβηκαν τα Ελληνοαλβανικά σύνορα.

Οι τραχιές οροσειρές της Πίνδου και οι λασπωμένες χαράδρες της δεν είναι κατάλληλες για τον αστραπιαίο πόλεμο, που  αξίωναν οι αδιόρθωτοι πιστοί της στρατηγικής [εννοεί τους στρατηγούς του] με τις καρφιτσωμένες στους χάρτες τους μικρές σημαίες. Καμιά πράξη, κανένας λόγος δικός μου ή της κυβέρνησής μου δεν είχε εξαγγείλει τέτοιο αστραπιαίο πόλεμο. Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να διαψεύσω όλες τις πληροφορίες της Ελληνικής προπαγάνδας και των αγγλικών μεγαφώνων της.

Είχα πει ότι θα τσακίζαμε τα πλευρά του Νεγκούς [έτσι λεγόταν ο βασιλιάς της Αβησσυνίας, την οποία η Ιταλία κατέλαβε το 1936].Τώρα με την ίδια απόλυτη βεβαιότητα σας λέγω ότι θα τσακίσουμε τα πλευρά της Ελλάδας. Σε δυο, σε τρεις, σε δώδεκα μήνες, αδιάφορο. Ο πόλεμος μόλις άρχισε. Έχουμε τα μέσα και τους άνδρες για να εξουθενώσουμε κάθε ελληνική αντίσταση. Η Αγγλική βοήθεια δεν θα μπορέσει να εμποδίσει την πραγμάτωση της σταθερής αυτής απόφασης, ούτε να σώσει τους Έλληνες από την καταστροφή πού θέλησαν και που αποδείχτηκαν άξιοι να υποστούν. Το να σκεφτεί κανείς διαφορετικά ή να αμφιβάλλει θα σήμαινε  ότι δεν με γνωρίζει. Άπαξ και ξεκινήσω δεν σταματώ πια μέχρι τέλους. Τους 372 νεκρούς, τους 1082 τραυματίες, τους 650 εξαφανισθέντες κατά τη διάρκεια των δέκα πρώτων ημερών του αγώνα στο Ηπειρωτικό μέτωπο, θα τους εκδικηθούμε.

Μπενίτο  Μουσολίνι».

Τέσσερις μέρες μετά την ομιλία αυτή του Μουσολίνι, που έκαμε το γύρο του κόσμου και δημιούργησε εντυπώσεις, ο Ελληνικός Στρατός  απελευθέρωνε την Κορυτσά, δίνοντας για μια ακόμη φορά αποστομωτική απάντηση στον θρασύτατο ηγέτη του Ιταλικού Φασισμού. Και δεν ήταν η μόνη απάντηση. Έλαβε κι άλλες αποκαρδιωτικές γι’ αυτόν απαντήσεις από τους ασυγκράτητους Έλληνες φαντάρους, τόσες που λίγο έλειψε να αλιεύσει τον ηττημένο στρατό του στις ακτές της Αδριατικής θάλασσας, αν δεν προλάβαινε να τον σώσει ο έτερος σιδερόφρακτος  σύμμαχός του, ο Φύρερ του Γ΄ Ράϊχ Αδόλφος  Χίτλερ, πέντε μήνες αργότερα.