Δημήτρης Βοναπάρτης: Ποιο ήταν το τέλος του Μωάμεθ του Πορθητή

Ποιο ήταν το τέλος του Μωάμεθ του Πορθητή.
Την εποχή εκείνη, πριν και μετά την άλωση, ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ διατηρούσαν έντονη εχθρότητα μεταξύ τους, που διαρκούσε χρόνια. Οι Οθωμανοί θεωρούντο από του Ευρωπαίους, ως Ισλαμική δύναμη κατά των Χριστιανών. Ο όρος «τούρκος» κατά το λεξικό της Οξφόρδης σήμαινε «βάρβαρος» ή «άγριος».
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής και το φύρδην- μίγδην στράτευμά του ,με φονιάδες και πλιατσικολόγους, επιβεβαιώνει, στην πράξη, αυτό το χαρακτηρισμό, με την άλωση της Βασιλεύουσας των πόλεων, και κοιτίδας του Χριστιανισμού.
Ο ίδιος ο σουλτάνος χαρακτηρίστηκε, από εξέχουσες προσωπικότητες της Ευρώπης, «ως τέρας της αποκάλυψης», «ως κτήνος», αφού ως κατακτητής δεν έδειξε καμία ευσπλαχνία και μεγαλοψυχία στους άμαχους επιζώντες της Πόλης που εκείνος σκλάβωσε. Απεναντίας με βαρβαρότητα αντιμετώπιζε κάθε βυζαντινό-χριστιανό σκλάβο του .
Ενδεικτικά αναφέρουμε εδώ την περίπτωση του Λουκά Νοταρά, ο οποίος κατείχε τον τίτλο του μεγάλου δούκα, και του ανώτατου βυζαντινού ευγενή, αξιωματικού. Ήτο καλλιεργημένος άνθρωπος , και γνωστός για την ανθενωτική στάση του, μεταξύ ανατολικής και δυτικής εκκλησίας. Δημόσια είχε δηλώσει, « κάλλιο το Τούρκικο φακιόλι στη Πόλη, παρά την Λατινική καλύπτρα». Ο Μωάμεθ έναν τέτοιο σκόπευε να διορίσει κι εγκαταστήσει ως διοικητή της πόλης. Πλην όμως ( όπως αναφέρει ο Ρότζερ Κρόουλι), το «τέρας της αποκάλυψης», τύφλα μεθυσμένος από το κρασί, απαίτησε από το Νοταρά, να του προσφέρει το νεαρό γιο του, «ως γιουσουφάκι», να ικανοποιεί τις ορέξεις του. Ο Νοταράς βεβαίως αρνήθηκε, δεν υποχωρούσε σ’ αυτό τον εξευτελισμό, σ’ αυτή την ατιμωτική ταπείνωση, και ο Μωάμεθ, ως απάντηση, έστειλε τους φονιάδες του, στο σπίτι του Νοταρά . Αυτοί όταν επέστρεφαν στο δείπνο, κρατούσαν τα κεφάλια όλων των ανδρών της οικογένειας Νοταρά, ματωμένα τα γιαταγάνια τους, και το αιμοβόρο κτήνος καταυχαριστήθηκε συνεχίζοντας την κραιπάλη του.
Ήταν 3 Ιουνίου 1453, πέντε μέρες μετά την άλωση.
Αυτό το πρότυπο ανθρώπου-ηγέτη καλλιεργούσε στην αυτοκρατορία του.
Στα 49 του χρόνια, το 1481, ο Μωάμεθ ένεκα του μεγαλεπήβολου ,επίδοξου σχεδίου που εκπονούσε μόνος, για να κατακτήσει τον κόσμο όλο, κι ένεκα των καταχρήσεων κι απολαύσεων, έφθειρε καθημερινώς την υγεία του. Ήταν κοντός, με κοντό λαιμό, το κεφάλι καθισμένο μες στους ώμους, παχύσαρκος, με δυνατή ανατολίτικη φωνή, και το παρουσιαστικό του ήταν αποκρουστικό. Τα μετάλλια διαδέχονταν το ένα το άλλο, όπως «ο άρχοντας της δύναμης και της νίκης σε στεριά και θάλασσα», «ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων και της Υδρογείου σφαίρας», «ο κεραυνός του πολέμου», «ο πορθητής του κόσμου».
Αυτός λοιπόν ο Σουλτάνος που σερνόταν σχεδόν, αφού είχε δυσκολία στο περπάτημα , έπασχε από μια παραμορφωτική παχυσαρκία, που τον ανάγκασε να κρύβεται από τον κόσμο και κυρίως από δημόσιες εμφανίσεις και κλείστηκε στο παλάτι του το Τοπκαπί. Αυτός λοιπόν ο « αιμοβόρος», ο «Νέρων», σύμφωνα με όσους τον είδαν από κοντά, απόχτησε ένα τερατώδες πρήξιμο στα πόδια, που είχε φτάσει σε μέγεθος, όσο το σώμα ενός ανθρώπου. Αυτός λοιπόν ο επίδοξος αυτοκράτορας του κόσμου όλου, τον Απρίλη 1481, στα 49 του, πέρασε τα στενά προς την Ασία, για τη μεγάλη του εκστρατεία. Στη διάρκειά της, του παρουσιάστηκαν οξείς πόνοι στο στομάχι, και μετά από λίγες μαρτυρικές μέρες, πέθανε στις 4 Μαίου 1481.Διαδόθηκε –κι όχι αναίτια- ότι τον είχε δηλητηριάσει ο ίδιος ο γιος του Βαγιαζήτ, που στόχευε και πήρε το θρόνο. Ο Βαγιαζήτ κατηγορούσε τον πατέρα του ότι δεν πίστευε ούτε στο κοράνιο ούτε στον προφήτη Μωάμεθ. Ο ίδιος, ο σουλτάνος πια, Βαγιαζήτ, δηλητηριάστηκε από το δικό του γιο το Σελίμ τον σκληρό, μετά από 30 χρόνια.
Αυτός λοιπόν ο πορθητής, που άλλαξε τον κόσμο προς το χειρότερο, ο ηγέτης των Οθωμανών- Τούρκων, ο επινοητής της «Ισλαμπόλ» ( πολη γεμάτη Ισλάμ) αυτό το πρότυπο δημοσίου ανδρός άφησε στην κοινωνία της αυτοκρατορίας του, με παρακαταθήκες στις μελλούμενες γενιές, το νόμο της αδερφοκτονίας μεταξύ πριγκίπων, το μίσος, την ανελέητη εκδίκηση, τη βαρβαρότητα και την επιβολή του δικού του «δικαίου», με ξίφος και γιαταγάνι.