Νομίζω πως πρέπει να διαχωρίζονται τα εγκλήματα σε μεταναστών και σε Ελλήνων εγκληματιών. Με ευγενικό τρόπο ώστε οι προκαταλήψεις εναντίον των αλλοδαπών να μην υπεισέρχονται σε γενικότερες πολιτικές για την υποστήριξη τους. Απ’ την στιγμή που οι φόνοι διαχωρίζονται με βάση το φύλο του θύτη και του θύματος, μετά τον νεολογισμό της γυναικοκτονίας, μπορούμε να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα για να γνωρίζουμε και την εθνική ταυτότητα του εγκληματία. Είναι πολύ χρήσιμες οι στατιστικές έρευνες που γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση. Οι αντίξοες συνθήκες ζωής των μεταναστών οδηγούν στην παραβατικότητα και πολλές φορές στην άνομη δράση. Πρέπει να εντοπίσουμε στον χώρο την έξαρση της εγκληματικότητας, μήπως και μέσα από παρεμβάσεις στην εκεί οργάνωση της κοινωνίας φτιάξουμε περιβάλλοντα πρόληψης. Σαν χθες 22/7/2020 η Μυρτώ της Πάρου κινδύνεψε να χάσει τη ζωή της. Έχασε πολλά, όχι το χαμόγελο της. Ο δράστης ήταν ένας Πακιστανός. Για να εξηγηθώ εδώ, αυτά που λέω είναι επίσημες θέσεις της εγκληματολογίας. Δεν θεωρώ ότι η καταστολή πρέπει να απελευθερώνει την αστυνομία σε ελέγχους και συλλήψεις με βάση ρατσιστικά κριτήρια. Εξάλλου μελλοντικά μπορούν να προκύψουν ενδιαφέροντα στοιχεία και για τους Έλληνες εγκληματίες. Προσωπική μου έγνοια είναι να δίνεται σε όλους τους ανθρώπους η προοπτική μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Αν ζητήσουμε απ’ την στατιστική να μεροληπτείως προς την χώρα καταγωγής του θύτη, αποσιωπώντας διαφοροποιήσεις ως προς αυτήν, δεν μπορούμε να προσφέρουμε τη βοήθεια για την αλλαγή των πραγμάτων προς το καλύτερο. Έχω την αίσθηση πως οι διάφορες ακτιβιστικές οργανώσεις της Ελλάδας έχουν μια εξαιρετικά μικρή ατζέντα ενδιαφερόντων. Δρουν σχεδόν επιλεκτικά, θα έλεγα ιδιοτελώς και με συγκεκριμένουςαυτοσκοπούς. Ο αλτρουισμός σ’ αυτές τις περιπτώσεις χάνεται μέσα σε φιλοδοξίες και γραφικούςανταγωνισμούς. Η φεμινίστρια Cochrane (2013) έκανε λόγο για έναν φεμινισμό που έχει αποτύχει να είναι διαθεματικός. Αυτό το έλλειμα, είναι άραγε προϊόν τεχνικών δυσκολιών, μήπως υποκρύπτει προθέσεις συγκάλυψης συγκεκριμένων ζητημάτων και ανάδειξης άλλων, μήπως υπάρχει μια τυραννία από celebrityδικαιωματιστές που έχουν κάνει πρώτο τους μέλημα την ιδιοποίηση αγώνων άλλων αγωνιστών;
Η μητέρα της Μυρτώς σε ανάρτηση της για τη θλιβερή επέτειο, στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook, γράφει μεταξύ άλλων, «όσο για όλες αυτές τις οργανώσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτές μάνα μου δεν έγιναν για εσένα (απευθύνεται στην Μυρτώ), έγιναν για να υποστηρίζουν τους θύτες, τους εγκληματίες αυτού του τόπου». Καταλαβαίνω την οργή της. Και θεωρητικά και πρακτικά η κοινωνιολογία έχει γίνει αυτό που επίσημα λέγεται «κοινωνιολογία της εξαθλίωσης». Ασχολείται μόνο με τους λούμπεν, τους αόρατους, τους περιθωριακούς. Η κοινωνιολογία είναι μια επιστήμη, δεν είναι στην δικαιοδοσία της να αρθρώνει αποκλειστικά ακτιβιστικό λόγο. Πέρα απ’ αυτά, καλό είναι να ξεκολλήσει το βλέμμα κάποιων δολοπλόκων απ’ την ενατένιση του οράματος της εξέγερσης. Η Μυρτώ δεν τιμήθηκε όσο έπρεπε από τις γνωστές περσόνες του διαδικτύου που έχουν κάνει εμπόρευμα τους την αλλήθωρη ευαισθησία για περιστατικά γυναικοκτονίας και εκμετάλλευσης των γυναικών, ειδικά των εργατριών στον τομέα του σεξ. Τόσα χρόνια όλοι μας έχουμε δώσει και θα συνεχίσουμε να δίνουμε κείμενα για αυτούς τους ανθρώπους που αγαπάμε. Έχουμε αναλογιστεί ποτέ την κανονικότητα ως ένα ακόμη πεδίο με παθογένειες και δομές ασφυκτικής πίεσης; Και όμως είναι έτσι ακριβώς. Εμείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λάτρεις του Φουκώ, της Μπάτλερ, της Άρεντ και της Βέιλ, ξεχαστήκαμε μέσα σ’ αυτά και ξεχάσαμε πολλούς. Προσπαθώντας ν’ αφουγκραστώ την μητέρα της Μυρτώς, αποφάσισα να δώσω αυτήν την παράγραφο σε ανάμνηση όσων φρικτών συνέβησαν στην κόρη της.
Η προσοχή σ’ ένα θύμα που γίνεται σύμβολο για όσα κυνηγήθηκε και χτυπήθηκε ή και δολοφονήθηκε, πρέπει να είναι πολλαπλών στοχεύσεων. Η μονομανία είναι μια παθολογική κατάσταση και οι παρατρεχάμενοι της εγκύπτουν σε όσα περιλαμβάνονται σε ατζέντες της υστερονεωτερικότητας. Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τον πνιγμό των μικρομεσαίων στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν μόνιμα μια φουρτούνα. Ξέρω πως πρόκειται για φαινόμενο δίχως πολλές ευκαιρίες ανάδειξης του μέσα από λογοτεχνικό ναρκισσευόμενο λόγο. Αποσκορακίζεται απ’ τα κείμενα γιατί τελικά δεν ικανοποιεί ιδιοτέλειες επιστροφής ηθικής ικανοποίησης στους συγγραφείς τους. Εκείνο που χάνεται είναι τελικά το ουσιώδες. Το ενδιαφέρον μας οφείλει να εστιάζει ισομερώς σε όσα αποτελούν κεκτημένα μας και διακυβεύονται στα παιχνίδια δύναμης και εξουσίας. Σήμερα όλοι ασχολούνται μ’ αυτό που μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον της κοινωνίας του θεάματος. Ό,τι υπολείπεται σε δεδομένα για να αξιοποιηθεί από τα μέσα ενημέρωσης, εγκαταλείπεται ως ανάξιο εκμετάλλευσης. Η Μυρτώ για μένα είναι το σύμβολο όλων αυτών που δεν πέρασαν στα σύγχρονα εργοστάσια παραγωγής κοσμικών αγίων. Συμβολίζει κάθε αδικαίωτο αγώνα. Τις ατελέσφορες μάχες που δίνουμε κατάμονοι γιατί δεν γουστάρουμε τις ελίτ. Αν θες όλο τον κόσμο, δεν γουστάρεις το labeling. Την συμπαράταξη μαζί με άλλους κάτω από μια ιδεολογία, ένα κόμμα, μια προσωπικότητα. Ο πολλαπλώς ευαισθητοποιημένος, ο αρθρογράφος που λιώνει με τον πόνο του άλλου, θα γράψει για όλους. Ακόμη και για τον τελευταίο κάτοικο της πόλης που μένει.
Για το Μάτι, τα θύματα στο Μάτι ζητάνε μνημείο. 102 νεκροί. Μια λίστα με ονόματα κάτω από ένα γλυπτό σύμπλεγμα με τους εικοσιπέντε ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν σε αδιέξοδο και βρέθηκαν όλοι αγκαλιασμένοι νεκροί. Μια ημερομηνία. 23/7/2018. Δύο ακριβώς χρόνια πριν. Ο πιο βασανιστικός θάνατος, βασανιστήριο στις εποχές της Ιεράς Εξέτασης. Αυτοί οι άνθρωποι πιάστηκαν όπως οι κάτοικοι της Πομπηίας. Απανθρακωμένα αντρόγυνα μαζί στο κρεβάτι. Ζώα καμένα, γη στέρφα για πολύ μέλλον ακόμη. Θυμάμαι την βραδιά εκείνη, σαν να με έγδερναν οι πύρινες γλώσσες μέχρι κι εδώ στην Κω. Την νιώθω την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη. Και γι’ αυτό έφερα κι αυτό το παράδειγμα. Το Καστελόριζο κείται μακράν για τον Χρίστο Ροζάκη. Να υποθέσω πως το ίδιο και η Κως-για τους θιασώτες της πόλης κράτους της Αθήνας. Και όλοι οι κάτοικοι της Κω, και των Δωδεκανήσων, όλου του Ανατολικού Αιγαίου. Μόνο η Μύκονος είναι κοντά. Οι ακρίτες είναι ήδη παρατημένοι, το γνωρίζουν, το γνωρίζω προσωπικά. Και μένω και δημιουργώ εδώ συνειδητά. Με δική μου απόφαση. Σε μια εσχατιά για τον κλασικό πνευματικό άνθρωπο της Αθήνας να την προσεγγίσει. Εγώ συνδέομαι με όλους. Έμαθα ν’ αγαπάω την πατρίδα μου και τους ανθρώπους της. Το κλεινόν άστυ έχει γίνει ολόγραμμα κι εκτός της περιφέρειας του, τα πράγματα εξαϋλώνονται. Η Αθήνα δίδει μια αίσθηση αυτάρκειας σε κάθε κάτοικο της. Μιλάει άσχημα για την επαρχία. Την αγαπώ την Αθήνα, θα ήθελα απ’ αυτήν να μας σκέφτεται. Κάθε πρόβλημα στις μεγάλες και μικρότερες πόλεις μεγεθύνεται πέρα απ’ το κέντρο του υδροκέφαλου κράτους μας. Γίνεται πιο ανίκητο στην καταπολέμηση του. Ευδοκιμεί σε συγκρίσεις μεταξύ μεγάλων πόλεων και μικρών πόλεων της Ελλάδας ο ρατσισμός του άριστου ανθρώπου απέναντι στον πρωτόγονο. Του εξελιγμένου κόντρα στον -χρονικά- ξεπερασμένο. Μην μας αφήνετε με χάχανα τις ώρες που ο Τούρκος ωρύεται. Για όλα αυτά που εμφιλοχωρούν στις ατζέντες των παρατηρητηρίων, υπάρχουν δεκαπλάσια προβλήματα αταξινόμητα, ανεντόπιστα και παραμελημένα. Σαν αυτοκίνητο που χτυπάει κάποιον άτυχο διαβάτη και τον εγκαταλείπει αιμόφυρτο. Μας γνωρίζετε, σας βλέπουμε με αγάπη, μας αγνοείτε.
24/7/20 ενημερώθηκα και είδα το μνημείο που φιλοτεχνήθηκε και εγκαταστάθηκε στο Μάτι. Μια φρικτή αναπαράσταση, τύπου splatterθρίλερ, ανθρώπων που τρέχουν να ξεφύγουν απ’ την φωτιά. Ένα ανάγλυφο έμπνευσης ανάλογης με σχέδια κομίστα καλλιτέχνη. Εικόνες θαρρείς κάποιας μυθοπλασίας στο κεφάλι του δημιουργού. Άνθρωποι ποδοπατούνται και τρέχουν λες σαν ο θάνατος σου η ζωή μου. Κανένα σύμβολο παρηγοριάς, κανένα σκίρτημα συγκίνησης. Τίποτα που να αγκαλιάζει την πληγή σαν νηπενθές, τίποτα που να θυμίζει την τραγωδία. Μια καρικατούρα που γελοιοποιεί παρά τιμά.
*Βιβλιογραφία: Ευάγγελος Λιότζης, Πορνογραφικοποίηση, Εκδόσεις Futura.
*Στη φωτογραφία η Μυρτώ πριν να δεχθεί την εγκληματική επίθεση.
Κείμενο: Φώτης Θαλασσινός
Πηγή: .kosvoice.gr/
