Δημήτρης Πέτρου για Γιάννη Μαύρο: Μακάρι στο τελευταίο σου ταξίδι να μπορούσα να σου παίξω ένα αγαπημένο σου σκοπό…

Φίλοι μου δεν είμαι από αυτούς που γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το ξέρετε. Ειδική περίπτωση όμως σήμερα με αναγκάζει .Το θλιβερό μαντάτο του θανάτου του φίλου μου Γιάννη, ο πόνος και ο χαμός ενός γνήσιου Αντιμαχείτη , η συνειδητοποίηση ότι δεν θα μεθύσουμε ξανά στους σκοπούς και στα τραγούδια του τόπου μας, σήμερα μου το επιβάλλει.

Ήταν που λέτε πριν αρκετά χρόνια, όταν αφού έμαθε από τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου για μένα, ρώτησε και ήρθε στο Μαστιχάρι  να με βρει . Όταν με πρωτοαντίκρισε  μου λέει: « Βρε σύ ‘σαι ο γυιός του Γιώργη του Πέτρου που παίζει το βιολί;»
– «Ναι του λέω εγώ είμαι. Εσύ ποιος είσαι!»
– «Εγώ είμαι ο Γιάννης του Γιασίμι»
– «Α, έχω ακούσει για σένα. Εσύ δεν είσαι που παίζεις το λαούτο» του λέω.
– «εεε εγώ είμαι, αλλά εγώ βρε  ε παίζω τίποτις»
Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι πάντοτε έδειχνε ταπεινός, δεν ήθελε να δείχνει ποιος είναι.
Κάπως έτσι, ξεκίνησε η  φιλία μας, που έμελλε να μας σημαδέψει και τους δυό.

Συνέχισε λοιπόν : «Πότε θάρθεις ένα βράδυ να παίξουμε να σε ‘κούσω;»
Κι έτσι που λέτε ένα βράδυ , παίρνω το βιολί και πάω να τον βρω στην αυλή του στο Γλυκί!

Αρχίζουμε λοιπόν να παίζουμε.  Και με το πρώτο φινάλε, γυρίζει και αφού με κάρφωσε στα μάτια,  μου λέει : « Ρε Δημητράκι, εσύ το παιί μου, όπως σ’ ακούω τώρα, εν έχεις να φοβηθείς τίποτα πο κανένα βιολιστή »

Η χαρά που πήρα  από τα λόγια του , από έναν παραδοσιακό οργανοπαίχτη που είχε παίξει με τόσους και τόσους, σε γλέντια, σε πανηγύρια για χρόνια πολλά, για μένα  ήταν ένα μεγάλο πρώτο δώρο.
Δεν είναι εύκολο βλέπετε σε έναν παραδοσιακό οργανοπαίχτη που έχει μάθει να παίζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο ρυθμούς και σκοπούς (χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ ) να αποδεχτεί ένα νέο τρόπο.  Παρόλα αυτά, από την πρώτη στιγμή, ο Γιάννης μου έδωσε θάρρος και με συμβούλεψε να πιστεύω στον εαυτό μου.

Πριν λίγα χρόνια, όταν έκανα μια συναυλία στο Μεσαιωνικό Κάστρο της Κω, ο Γιάννης ήταν παρών. Όταν λοιπόν στο τέλος της συναυλίας δεχόμουν τα συγχαρητήρια του κόσμου, ο Γιάννης ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. Έβλεπα στο βλέμμα του μια χαρά που ξεπερνούσε ακόμα και την δική μου.  Το καταγράφω, γιατί
τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ με αγαπούσε και πόσο πολύ  πίστευε σε μένα.

Στα πρωινά καφεδάκια μας, παρέα με τον άλλο αγαπημένο του φίλο τον Μιλτιάδη τον Φάκκο, μας έλεγε ιστορίες από τις εμπειρίες του σαν μουσικός, τα ταξίδια που κάνανε στην  Κάλυμνο με τον αδερφό του τον Νίκο, ο οποίος έπαιζε βιολί (όπως έχω ακούσει από τον ίδιο αλλά και άλλους ήταν ένα από τα καλύτερα βιολιά του νησιού) . Και όπως φαντάζεστε τότε οι συνθήκες ήταν δύσκολες, τους φιλοξενούσαν σε ένα δωμάτιο 3-4 άτομα μαζί, ξέμεναν στο νησί λόγω καιρικών συνθηκών, για τους γάμους στην Αντιμάχεια οι οποίοι κρατούσανε 2-3 μέρες. Ήταν πολύ κουραστικά βέβαια αφού δεν υπήρχαν τα μέσα τα σημερινά. θυμάμαι που μου έλεγε διάφορα, παραδείγματος χάριν ότι στο ακορντεόν που έπαιζε τα μισά πλήκτρα ήταν χαλασμένα. Παρόλα αυτά το κέφι και ο χορός καλά κρατούσαν .

Στις πολύ συχνές τηλεφωνικές μας επικοινωνίες που είχαμε τον χειμώνα, μόνιμα μου έλεγε : « Εεεε φέτος πιο ε θα τα καταφέρω νάρτω »
(προσπαθώ να μεταφέρω με ακρίβεια το πώς ο Γιάννης μου μιλούσε)
Αλλά η αγάπη του για την Αντιμάχεια, του ‘δινε πάντα την δύναμη να κάνει κάθε χρόνο αυτό το μακρινό ταξίδι.  Και ο κυριότερος λόγος ήταν να βρεθεί με την παρέα του, τον Ντίνο τον Παπανικολάου που τούχε μεγάλη αγάπη, τον Μιλτιάδη, τον Οδυσσέα, τον Τάσο, εμένα, και άλλους πολλούς.

«Περνούν τα χρόνια και χολιώ, γιατί περνούν τα κάλλη
και άμα ξαναγυρίζανε δεν θάχα τόση ζάλη»
Οι αγαπημένοι του στίχοι που ακόμα τους έχω στα αυτιά μου.

Θα μπορούσα να μιλάω πολλή ώρα ακόμα για τον Γιάννη, είναι άλλωστε τόσα πολλά αυτά που έχουμε ζήσει μαζί.  Πρέπει όμως κάπου να κλείσω.

Τα τελευταία λόγια που μπορώ να πω για τον φίλο μου είναι :
Φίλε , είμαι πολύ τυχερός που σε γνώρισα στην ζωή μου.
Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου,  για την έννοια και την αγωνία που μου έδειχνες καθημερινά. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Μακάρι στο τελευταίο σου ταξίδι να μπορούσα να σου παίξω ένα αγαπημένο σου σκοπό. Θα ‘σαι πάντα μέσα στην καρδιά μου!!!

Δημήτρης Πέτρου
Ιούνιος 2020