Αθήνα 16/5/2020
Από Κώστα Σκανδαλίδη για τον Δαυίδ Καλούδη
Αξέχαστε Φίλε μας,
Ποιος θα το πίστευε; Ότι θα έφευγες τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα κι εμείς, εγώ και η αγαπημένη σου Μπέτυ, δεν θα είμαστε δίπλα σου στο τελευταίο σου αντίο. Να σου πούμε τις λίγες φτωχές μας λέξεις χρωστούμενα μιας ολόκληρης ζωής. Και να σε κατευοδώσουμε.
Φεύγεις σήμερα κι εμείς χάνουμε τον Δαυίδ της συντροφιάς μας, της καθημερινής μας παρέας. Αυτόν που μας γέμιζε γέλιο ανεμελιά τις στιγμές μας στην Κω. Χάνουμε τον Δαυίδ της αγόγγυστης προσφοράς. Αυτόν που έφθανε μέχρι το Αγαθονήσι για να συντρέξει κάποιον αναξιοπαθούντα. Χάνουμε τον Δαυίδ των κοινών μας αγώνων. Αυτόν που δεν κουραζόταν να αγωνίζεται πιστός στις ιδέες και το όραμα μιας καλύτερης ζωής. Το πιο συνεπές, μακροβιότερο, συμμέτοχο, διαρκώς στα όργανα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Παράταξης. Αυτόν που άκοπα και με ανιδιοτέλεια περιδιάβαινε όλα τα νησιά μας για να μιλήσει, να συμφιλιώσει, να οδηγήσει. Χάνουμε τον Δαυίδ όλων των εποχών του που σαν ταινία ξετυλίγονται στο κουβάρι της μνήμης μας. Αυτόν του «Αμαρυλλίς», του «Ακουάριους», του «ΠΡΟΠΟ», των μικρομάγαζων, όλα όσα κατά καιρούς μηχανευόταν ως «πολυτεχνίτης» της ζωής. Όλα αυτά που έγιναν στέκι και σημεία συνάντησης που ομόρφυναν την καλημέρα μας. Χάνουμε τον καλό και αξιαγάπητο πασπαρτού του όμορφου νησιού μας.
Δεν είναι φιλοφρόνηση, ούτε επικήδειος λόγος.
Θα μας λείψεις
Θα μας λείψει το γέλιο που απλόχερα πρόσφερες στις παρέες μας όταν περιέγραφες στιγμές ή γεγονότα της ζωής σου. Όταν με άψογα … «καλύμνικα» μας μετέφερες σε μια προεκλογική συγκέντρωση στην Πόθια. Όταν μας μιλούσες για τη «σούππα» του αγαπημένου σου γυμναστή την Κάλυμνο που σφύριξε «γκόλ» ένα σουτ στο δοκάρι γιατί θα ήταν… κρίμα να πάει χαμένο. Όταν σας έβαζα να τσακώνεστε με τον «Κάτσο» για το ποιος ήταν βασικός ή αναπληρωματικός στον Ανταγόρα. Ξέρεις αυτόν τον «καλλιτέχνη» που περίμενε άυπνος να βγει το ψωμί στο φούρνο του Πέτρου γιατί «φοβόταν μην αποθάνει». Αυτόν που μέχρι την τελευταία στιγμή τον φρόντιζες σαν αδελφό σου και τώρα πας να τον συναντήσεις. Όταν τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωί, κάθε χρόνο, χαράματα στα ανθοπωλεία, μετά στο νεκροταφείο και ακολούθως πριν από τις «Ώρες» να τρώμε την πανέμορφη ταχινόπιττα του πατέρα σου.
Αξέχαστε Φίλε μας
Χτύπησε στο δοκάρι της ατυχίας το τελευταίο σου σουτ. Και τώρα παίρνεις την ανηφόρα του ουρανού και μαζί σου ένα θερμό χειροκρότημα. Από όλους όσους συνάντησες και βοήθησες. Από όλους όσους μαζί δίνατε μάχες για το καλό στο Δήμο και στο Κόμμα. Από όλους όσους είναι σήμερα σωματικά ή νοερά μαζί σου στον τελευταίο ασπασμό.
Και είναι τόσο πολλοί που μοιάζουν αναρίθμητοι. Μπορεί το τελευταίο σου σουτ να ήταν στο δοκάρι, όλοι όμως πιστέψαμε ότι έβαλες γκολ. Το γκολ που θα βρίσκεται πάντα στην καρδιά, στο μυαλό και στη ψυχή μας. Το νικητήριο γκολ που θα μας συντροφεύει αθόρυβα και νοσταλγικά στις χαρές και τις λύπες μας
Καλό ταξίδι αγαπημένε μας Φίλε.
