Στον αδελφό μου Δαυίδ ή κοινώς, Τσίκκη! Τώρα που ταξιδεύουμε μαζί και χώρια (στο καράβι), έρχονται θύμησες…

Στον αδελφό μου Δαυίδ ή κοινώς, Τσίκκη_____________
Έχει η μοίρα τα θέλω της.
Ταξιδεύω μαζί σου, αλλά δεν είσαι μαζί μου. Έχεις πάρει άλλους δρόμους. Δρόμους δικούς σου, αλλιώτικους ίσως και καλύτερους, ποιος το γνωρίζει?
Όταν έλυσε ο Κάβος ξεθώριασε για λίγο η ζωή, την ζωή που δεν την ζήσαμε όπως ονειρευόμασταν συνεχώς σε χιλιομετρική απόσταση, μια ζωή με διαλείμματα και μικρές αναπνοές.
Θυμάσαι? Κάποια στιγμή με ακολούθησες στην Γερμανία, σε έχρισα ηθοποιό με ένα ρόλο, που νομίζω ότι σου πήγαινε. » Ζητείται ψεύτης» ήταν η παράσταση που προσπαθήσαμε να στήσουμε λίγοι φοιτητές έτσι, για να θυμόμαστε την πατρίδα, που όμως ποτέ δεν ανέβηκε, θυμάσαι?
Τώρα που ταξιδεύουμε μαζί και χώρια, έρχονται θυμίσεις της τότε κοινής μας ζωής, που δεν ήταν πάντα όμορφη. Είχε ζόρια η ζωή, πικρίες και αφραγκίες.
Το τελευταίο κοινό μας ταξίδι, εσύ στο αμπάρι και εγώ στο σαλόνι, με σπρώχνει σε διαδρόμους μνήμης που έχουν να κάνουν με την προσωπικότητά σου. Δεν τσιγκουνεύτηκες να ρισκάρεις οτιδήποτε και, δεν αποταμίευσες ποτέ την κακομοιριά. Ήσουν αληθινός, ήσουν γοητευτικός και, οι γοητευτικοί άνθρωποι, είναι κάτι πιο πάνω και πιο πέρα απ’ αυτά τα τετριμμένα. Δεν έχεις ανάγκη από χαρακτηρισμούς, εσύ υπάκουες μόνο σε δικούς σου κανόνες.
Τώρα που συνταξιδεύουμε εσύ στ’ αμπάρι και γω στο σαλόνι, μου’ρχεται στο μυαλό το πόσο απλός και αληθινός υπήρξες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο και πιο δύσκολο απ’ αυτό, και, Τίποτα πιο μεγάλο.
Έμαθες να μοιράζεσαι, να παίρνεις πίστη και να δίνεις χώρο. Έμαθες την συγκατοίκηση. Δεχόσουν τις μέρες που κυλούσαν με ευχάριστες εναλλαγές ως υπέρτατο δώρο, στεριώνοντας την πεποίθηση ότι η ζωή, μπορεί να είναι και όμορφη.
Τώρα που συνταξιδεύουμε εσύ εκεί και γω ακόμα εδώ, κατάλαβα ότι, Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΙΡΑΙΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ.

Καλό δρόμο, Τσίκκη