Μπιλ Γκέιτς: Τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε την πανδημία και πώς θα ξανανοίξουν οι οικονομίες

Ακόμη και αν οι οικονομίες ανοίξουν αυτό δεν σημαίνει ότι θα επιστρέψουν στην προ πανδημίας κανονικότητα – Θα πρέπει να επενδυθούν δισεκατομμύρια για να γλιτώσουμε τρισεκατομμύρια

Ο δισεκατομμυριούχος φιλάνθρωπος, Μπιλ Γκέιτς, περιγράφει στο τελευταίο κείμενό του στο Gatesnotes, τι θα πρέπει να κάνει ο κόσμος για να σταματήσει την πανδημία και να ξανανοίξει η οικονομία.

Όπως λέει, θα πρέπει να προχωρήσουν οι θεραπείες, τα εμβόλια, τα τεστ και η ιχνηλάτηση επαφών, αλλά και να τεθούν υπό εξέταση οι πολιτικές για το άνοιγμα των οικονομιών, ενώ παρομοιάζει την πανδημία με πόλεμο.

«Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια σειρά καινοτομιών, όπως τα ραντάρ, οι τορπίλες και το σπάσιμο κώδικα, βοήθησαν να τελειώσει ο πόλεμος γρήγορα», αναφέρει ο Γκέιτς. «Το ίδιο θα συμβεί και με την πανδημία», αναφέρει έχοντας στο παρελθόν χαρακτηρίσει την εξάπλωσή της ως «εφιαλτικό σενάριο».

Παρακάτω ακολουθούν οι 5 τομείς καινοτομίας που απαιτούνται, σύμφωνα πάντα με τον Γκέιτς:

1) Θεραπεία: Αναγνωρίζει ότι πολλές θεραπείες μπορεί να αποτύχουν, ωστόσο δηλώνει αισιόδοξος ότι κάποιες θα είναι επιτυχείς στον περιορισμό των επιπτώσεων που επιφέρει ο κορωνοϊός. Το κοινό θα χρειαστεί μια θεραπεία κατά 95% αποτελεσματική ώστε να αισθάνονται ασφαλείς στις δημόσιες συναθροίσεις, όπως ποδοσφαιρικούς αγώνες ή συναυλίες. Ο ίδιος ξεχωρίζει τη δυνατότητα χρήσης πλάσματος αίματος ή αντισωμάτων, αντιβιωτικών και υδροχλωροκίνης.

2) Εμβόλια: Ο μόνος τρόπος να επιστρέψει ο κόσμος σε κάποια μορφή κανονικότητας είναι μέσω ενός εμβολίου. Ωστόσο, προειδοποιεί ότι συνήθως χρειάζεται μια πενταετία μέχρι να να βρεθεί και να φτάσει στην αγορά εμβόλιο για μια νέα ασθένεια. Αναφέρει ότι είναι αισιόδοξος ότι μπορεί να βγει εμβόλιο σε 18 μήνες, αν και μπορεί να βγει κάποιο ακόμα και σε εννέα μήνες ή στη χειρότερη περίπτωση, σε 2 χρόνια.

3) Τεστ: Ο Γκέιτς ανέφερε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να δώσουν προτεραιότητα και να επιταχύνουν τα τεστ ώστε να παίρνουν αποτελέσματα μέσα σε μια ημέρα. Όπως λέει, όλοι οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας θα πρέπει να έχουν πρόσβαση στα τεστ, ενώ οι ασυμπτωματικοί θα πρέπει να περιμένουν να εξεταστούν πρώτα όλοι όσοι παρουσιάζουν συμπτώματα. Επίσης, θα πρέπει να μπορεί ο κόσμος να τα κάνει στο σπίτι του, είτε βγάζουν αμέσως το αποτέλεσμα είτε στέλνονται στα εργαστήρια.

4) Ιχνηλάτηση επαφών: Ο Γκέιτς αναφέρει ότι όποιος ήρθε σε στενή επαφή με κάποιον που βγήκε θετικός, θα πρέπει να έχει προτεραιότητα στα τεστ και να αυτοαπομονώνεται. Πιστεύει ότι οι περισσότερες χώρες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Γερμανίας στην ιχνηλάτηση επαφών, κάτι που απαιτεί προσωπική επικοινωνία με τα θετικά κρούσματα και η χρήση βάσης δεδομένων για να επιβεβαιώνεται η επαφή τους με ασθενείς.

5) Το άνοιγμα ων οικονομιών: ο Γκέιτς πιστεύει ότι οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες θα μπουν στη β’ φάση της πανδημίας σε ένα δίμηνο. Τότε ο κόσμος θα έχει επιστρέψει σε μια ημι-κανονικότητα, αν και ο κόσμος θα συνεχίσει να τηρεί την κοινωνική αποστασιοποίηση. Η κάθε χώρα θα πρέπει να μαθαίνει από τις άλλες που έχουν σε εφαρμογή ισχυρά τεστ, για το πότε είναι σωστό να ξανανοίξουν τις οικονομίες τους, ζυγίζοντας πάντα τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας απόφασης.

Όπως αναφέρει ο Γκέιτς πάντως, «χωρίς κάποια πρόοδο σε καθέναν από αυτούς τους τομείς, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο business as usual ή να σταματήσουμε τον ιό».

Εξηγώντας τις συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία αναφέρει:

«Το οικονομικό κόστος που καταβλήθηκε για τη μείωση του ποσοστού εξάπλωσης είναι άνευ προηγουμένου. Η μείωση της απασχόλησης είναι ταχύτερη από οτιδήποτε έχουμε βιώσει ποτέ. Ολόκληροι τομείς της οικονομίας κλείνουν. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα των κυβερνητικών πολιτικών που περιορίζουν τις δραστηριότητες. Όταν οι άνθρωποι ακούνε ότι μια μολυσματική ασθένεια εξαπλώνεται ευρέως, αλλάζουν τη συμπεριφορά τους. Δεν υπήρχε ποτέ η επιλογή να έχουμε την ισχυρή οικονομία του 2019 το 2020».

Μάλιστα επισημαίνει ότι ακόμη και αν οι οικονομίες ανοίξουν αυτό δεν σημαίνει ότι θα επιστρέψουν στην προ πανδημίας κανονικότητα.

«Οι πλουσιότερες χώρες βλέπουν μείωση των κροουσμάτων και αρχίζουν να εξετάζουν το πώς να ανοίξουν. Όμως, ακόμη και όταν μια κυβέρνηση χαλαρώνει τους περιορισμούς, δεν θα ξαναρχίσουν αμέσως όλοι τις δραστηριότητες που επιτρέπονται. Θα χρειαστεί πολύ καλή επικοινωνία, ώστε οι άνθρωποι να καταλάβουν ποιοι είναι οι κίνδυνοι και να αισθάνονται άνετα να επιστρέψουν στη δουλειά ή στο σχολείο. Μερικοί εργοδότες θα χρειαστούν αρκετούς μήνες για να απαιτήσουν οι εργαζόμενοι να επιστρέψουν. Μερικοί άνθρωποι θέλουν να αρθούν οι περιορισμοί πιο γρήγορα και μπορεί να επιλέξουν να παραβιάσουν τους κανόνες, κάτι που θα θέσει σε κίνδυνο όλους. Οι ηγέτες πρέπει να επιμείνουν  στη συμμόρφωση».

»Η Μελίντα και εγώ μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένα ορόσημο της γενιάς των γονιών μας. Με παρόμοιο τρόπο, η πανδημία COVID-19 – η πρώτη σύγχρονη πανδημία – θα καθορίσει αυτήν την εποχή. Κανένας που ζει με πανδημία δεν θα την ξεχάσει ποτέ. Και είναι αδύνατο να   εκτιμήσουμε τον πόνο που αισθάνονται οι άνθρωποι τώρα και θα συνεχίσουν να αισθάνονται για τα επόμενα χρόνια.

»Το βαρύ κόστος της πανδημίας για τους χαμηλόμισθους και τους φτωχούς είναι για εμάς μια ιδιαίτερη πηγή ανησυχίας. Πλήττονται δυσανάλογα οι φτωχότερες κοινότητες και οι φυλετικές μειονότητες. Ομοίως, ο οικονομικός αντίκτυπος της καραντίνας, πλήττει το χαμηλότερο εισόδημα, τους λιγότερο ευνοημένους εργαζομένους. Οι φορείς  χάραξης πολιτικής θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι με το άνοιγμα της οικονομίας, η ανάκαμψη δεν θα κάνει την ανισότητα ακόμη χειρότερη από ό, τι είναι ήδη.