Στα ούμπαλα του Κώστα Μουτζούρη και στα δικά μου
Ο Κώστας Μουτζούρης περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου έκανε μια εντελώς συνηθισμένη λαϊκή χειρονομία αμφισβήτησης της εξουσίας. Είπε συγκεκριμένα, «να κι αν είναι θυμωμένος ο πρωθυπουργός» και αμέσως κατέβασε το χέρι του προς τα γεννητικά του όργανα. Το περιστατικό βιντεοσκοπήθηκε από κάποιον κάτοχο κινητού τηλεφώνου. Η εξουσία είναι αλληλένδετη με την αντίσταση προς αυτήν. Και επειδή τα ορθολογιστικά επιχειρήματα των αδικημένων μιας συγκυρίας πάντα εξαντλούνται, τον λόγο έχει ο θυμός, η βωμολοχία και οι γνωστές χειρονομίες της ελληνικής γλώσσας του σώματος. Το θέμα ήταν το μεταναστευτικό. Οι κάτοικοι της Χίου και της Λέσβου αντιστάθηκαν στην παρουσία των ΜΑΤ και μάλιστα χειροδίκησαν εναντίον τους. Οι δυνάμεις ασφαλείας αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Αθήνα και ανακοινώθηκε εκ νέου συζήτηση στο Μέγαρο Μαξίμου τού πρωθυπουργού με τους δημάρχους και τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες των εν λόγω νησιών.
Δεν έφτασε ποτέ η φωνή του δικαίου για ν’ αλλάξει τα πράγματα. Η αδυναμία ενός ανθρώπου τον μετατρέπει σε εύκολο θύμα της εκάστοτε εξουσίας. Ο αδύναμος παραμένει ανυπεράσπιστος και μέσα στα δικαστήρια. Είναι αόρατος, δεν έχει δικαιώματα γιατί είναι καταδικασμένος στη σιωπή. Μόνο όταν φωνάξει, χυδαιολογήσει και προγκήξει τους αξιωματικούς αποκτά ορατότητα. Η έκθεση των πληγών του, οι καταγγελίες σε ευαισθητοποιημένα για τα προβλήματα του έντυπα ή σάιτ είναι πολύ σημαντικές κινήσεις για να αναγεννηθεί σαν υποκείμενο ανάμεσα στα άλλα. Αλλά και πάλι η αδυναμία του θα πτοήσει την περιπτωσιακή δυναμικότητα του.
Μόνο με το βρίσιμο λυτρώνεται κανείς. Ο δίκαιος θυμός στη χυδαιότερη μορφή του είναι μια πράξη απόδοσης δικαιοσύνης. Ο εξουσιαζόμενος σ’ αυτή την καταφυγή του στη βωμολοχία νιώθει πως γίνεται επί ίσοις όροις συνομιλητής του εξουσιαστή, κατεξοχήν χρήστη της συγκαλυμμένης επονείδιστης του δυνατότητας να εξουσιάζει και όχι να διαπραγματεύεται. Εδώ κι αν υπάρχει χυδαιότητα.
Στην Ελλάδα η λαϊκή βούληση έγινε σεβαστή κατά περιόδους. Η δημοκρατία καταλύεται σε αρκετές των περιπτώσεων μετά το πέρας των εκλογών. Και αυτό γιατί οι εκλεγμένοι βουλευτές δεν τηρούν τη στάση της εκπροσώπησης όσων τους ψήφισαν. Παίρνουν αποφάσεις που προκαλούν το λαϊκό αίσθημα.
Νομίζω πως όντας πολεμοχαρείς -τουλάχιστον θεωρητικά-, οι Έλληνες του θυμού και της εχθροπάθειας, που λέει και ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, πολλών το μάτι γυάλισε ικανοποιημένο στη θέα των κατοίκων των νησιών της Λέσβου και της Χίου χθες, 27/2/2020 και προχθές, 26/2/2020 καθώς κατατρόπωναν τις δυνάμεις των ΜΑΤ . Όπως παλιότερα με τον παρελαύνοντα μαθητή που μούτζωσε προς την εξέδρα των επισήμων. Ή με τον αλεξιπτωτιστή Εμμανουήλ Μπούχλη που τραγουδούσε Μακεδονία Ξακουστή κατά την προσγείωση του.
Ο πολύπαθος ελληνικός λαός αισθάνεται κατά καιρούς πολλά τα δεσμά απ’ τους βουλευτές και τους πρωθυπουργούς του. Την ώρα που ο ευσυνείδητος πολίτης γονατίζει απ’ τα χαράτσια, εκείνη την ώρα καταλύεται η λογική και αναδύεται η αρνητική πλευρά του θυμοειδούς. Κι η εκδραμάτιση της μόνο με βρίσιμο μπορεί να εκδηλωθεί. Στα νησιά του Βορείου Αιγαίου και της Δωδεκανήσου κάποιοι αισθάνονται πως δέχονται μόνο εντολές, τετελεσμένα, προειλημμένες αποφάσεις. Οι δημοκρατίες φαντάζουν πιο πολύ σαν ολιγαρχίες και κάποιοι εκλεγμένοι αποφασίζουν μονομερώς, ποτέ κατόπιν συνεννοήσεως με το λαό, για τα πιο καυτά θέματα του. Η ανοχή σε κάτι που μοιάζει να εξελίσσεται σε απειλή για την συνέχιση της ύπαρξης του ελληνισμού πλησιάζει στο όριο θραύσης της. Η χώρα είναι ανοχύρωτη. Εννοείται τύποι που κάνουν copypaste τις απόψεις του δικαιωματισμού χωρίς να τις κρίνουν, χωρίς να αφομοιώνουν τίποτα, έχουν φτιάξει δικούς του υπουργικούς θώκους. Αυτά τα παρτάλια που συγχέουν το «wannabeastar» με τον ακτιβισμόδεν μπορούν να καταλάβουν ας πούμε τις νομοθετικές συνέπειες σε περίπτωση πληθυσμιακής ανατροπής υπέρ των Ισλαμιστών. Ηδονίζονται με την εξουσία τουςστα foraτου Facebookκαι παραβλέπουν πωςτο δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στους Ισλαμιστές θα λούσει με σκοτάδι ό,τι δικό μας ασφυκτιά να συναγωνιστεί το φως. Αυτοί οι τύποι χρησιμοποιούν περίτεχνη γλώσσα γεμάτοι νεολογισμούς και βαφτίζουν κατώτερους και αμόρφωτους ακόμη και τους απλώς δυσλεκτικούς. Όλους όσους γράφουν από καρδιάς.
Δεν είμαστε με το έθνος που υιοθετεί αντεθνικές πολιτικές. Γιατί ο Έλληνας όσα προβλήματα και να ‘χει στην προσωπική του ζωή είναι πιότερο απ’ όλα πατριώτης. Κάποιοι σχεδιάζουν -σαν έκνομοι δικτάτορες- τον εκδυτικισμό και την αποδόμηση της εθνικής ιστορίας μας, γενικότερα όλων των εθνικών ιστοριών όλων των χωρών. Αυτές οι εθνικές ιστορίες είναι προσκόμματα στην παγκοσμιοποίηση. Απ’ την άλλη αχνοφέγγει -μέχρι εκεί ευτυχώς- ο κίνδυνος να δημιουργηθεί κάποτε ένα τσουνάμι Ισλαμοποίησης της Ευρώπης. Το μεταναστευτικό δεν είναι επικίνδυνο ακόμη και εύχομαι με την συμμετοχή όλων των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μπορέσει να εκτονωθεί. Στην αντίθετη περίπτωση της ραγδαία αυξητικής τάσης των μεταναστών πρέπει να φυλάξουμε την δημοκρατία από τους υπεράριθμους. Δεν είναι ευχάριστο να νομοθετούν για ‘σένα τέτοιες κυβερνήσεις. Η εκτροπή στην αγοραία γλώσσα είναι απολύτως αναγκαία και μάλιστα στην πιο συλλογική της μορφή. Η εξουσία του Κρίτωνα Αρσένη να λέει ότι οι μετανάστες μπορούν να αναλάβουν να βοηθάνε του γέροντες στα χωριά να κόβουν ξύλα, είναι μια εξουσία που μόνο χλεύη μπορεί να προκαλέσει. Είναι οι προκλητικές δηλώσεις και εντελώς παράλογες που δεν αφήνουν χώρο για τα επιχειρήματα να ακουστούν. Ο λαός επιλέγει τον δρόμο της έντονης φραστικής αντιπαράθεσης με την εξουσία.
Κάποιοι μάλιστα διαλέγουνε και τη δημόσια διαπόμπευση των πολιτικών ακριβώς για να είναι πιο αποτελεσματικό το κτύπημα στην εξουσιαστική αξιοπρέπεια τους. Η απόσταση του πολιτεύματος μας απ’ την υιοθέτηση αμεσοδημοκρατικών πτυχών του κράτους είναι τεράστια. Οι νομοθέτες νομοθετούν ερήμην μας και ορισμένες φορές ακραία αντίθετοι στα θελήματα μας. Δεν είναι αληθινός ο κανόνας που λέει ότι ο λαός κοιτάζει το συμφέρον του. Ενίοτε προσδοκά για το κοινωνικό σύνολο σωστά πράγματα, οραματίζεται για τον πλησίον του την σεισάχθεια και για την πατρίδα του να είναι πιστή στα θέσφατα. Οι ύβρεις προς τους δημόσιους ταγούς είναι η εξωτερική όψη της λελογισμένης αγανάκτησης.
Κείμενο: Φώτης Θαλασσινός.
ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΨΗΦΟΥΣ