΄΄Αννα μου….΄΄
Δεν είναι μέρα που περνά και ώρα να κυλάει που η θύμηση σου την καρδιά να πάψει να πονάει.
Του κάθε μήνα η εφτά μέρα ‘ναι λυπημένη λέω κι’ άλλος μήνας πέρασε κι΄απόσταση μακραίνει.
Δεν ξέρω πως να σε σκεφτώ και πως να σε κρατήσω που ο νους μου λέει λογικά δεν θα γυρίσεις πίσω.
Μα επιμένει η καρδιά που ‘ναι σε μαύρο χάλι
και βάζω τα τραγούδια σου…ζωντανεύω πάλι!
Τι κι’ αν οι μήνες πέρασαν,τι κι’ αν περνάει ο χρόνος
ίδιος είν’ κι’ απαράλλαχτος μες την καρδιά μου ο πόνος.
Κι’ αν πω τάχα πως ‘μέρεψε και λίγο μαλακώνει
όταν ακούω το »Αχι…»σου θεριεύει και φουντώνει.
Μου λείπει η καλημέρα σου και το καλό σου βράδυ
που μου ‘λεγες και ένιωθα το μητρικό σου χάδι.
Γιατί σαν μάνα σ’ ένιωσα μετά σαν καλλιτέχνη
και λάτρεψα την ανθρωπιά και ύστερα την τέχνη.
Δυό ανθρώπους Θεέ μου έσμιξε που ήταν να ανταμωθούνε
και σαν μανούλα με παιδί έτσι να αγαπηθούνε.
Το συζητούσαμε κι’ δυό κι’ ‘χαμε απορία
μα καταλήγαμε κι’ δυό…Θεού οικονομία!
Πόση αγάπη μου ‘δειξες και πόση εμπιστοσύνη
για να προλάβω εμμονή στο νου μου είχες γίνει.
Λίγο ακόμα ήθελα…να ήσουνα μαζί μου
ήθελα κι’ άλλα να ‘κανα για να χαρείς…καλή μου!
Ήθελα να απολάμβανες γιατί ήσουν κουρασμένη
βασανισμένη της ζωής του Χάρου λαβωμένη.
Το μόνο…Θεε μου παράπονο ήθελα λίγο ακόμα
στο γράφω με το χέρι μου στο λέω με το στόμα.
Δεν θέλω να ‘ρθω πια στην Κω όσο κι’αν την λατρεύω
γιατί σε κάθε της γωνιά εσένα θα γυρεύω.
Για μένα η Κως ήσουν εσύ…πρεπάδι και καμάρι
ανάγλυφο αποτύπωμα της ιστορίας χνάρι!
Όλη η Κως είσαι εσύ…ρίζα -δεντρί-κλωνάρι
θεμέλιο της παράδοσης περίτεχνο »δοξάρι»!
Πόσο πολύ να ήξερες,πόσο πολύ μου λείπεις
εσύ που μ’ είχες της χαράς με έδωσες τις λύπης.
Είσαι παντού μα δεν μπορείς για να μου απαντήσεις
και ας σου κάνω όπως παλιά χιλιάδες ερωτήσεις.
Βλέπω φωτογραφίες σου και περιμένω ακόμα
ν’ανοίξεις το χειλάκι σου και το γλυκό σου στόμα.
Απάντηση όμως καμιά κι’ απόκριση καμία
εσύ π’ ουτε στον ύπνο σου δεν είχες ησυχία.
Τώρα τι ύπνος ειν’ αυτός..πόσο βαριοκοιμασαι
π’ αναστενάζω δεν μ’ακούς κλαίω δεν με λυπάσαι.
Που έχεις πάει και χάθηκες;Πως είναι εκεί τι να’χει;
Γιατί σωπαίνεις δεν μιλάς και μου κρατάς αμάχι;
Ποιο μέρος να βρω για να πω,πως είσαι μισεμένη
να ξεγελάσω την καρδιά που να’ ρθεις περιμένει.
Και λέω να παρηγορηθώ πως έφυγες ταξίδι
μα πέρασε τόσος και έχεις αργήσει ήδη…
Γιατί εκεί που βρίσκεσαι δεν θέλω να πιστέψω
ούτε μπορώ να το δεχτώ ούτε να το χονέψω.
Μου είναι αδύνατο αυτό πως έφυγες για πάντα
εσύ η Άννα της Ζωής…. η Άννα του Αγάντα!
Και καρτερώ τα νέα σου το τηλεφώνημά σου
ή… να ΄ρχεσαι στον ύπνο μου να βλέπω τη θωριά σου.
Έτσι θα ζω από εδώ και μπρος σαν να σε περιμένω
και θα ΄σαι ολοζώντανη όταν στο νου σε φέρνω.
Γιατί ήσουνα όλο ζωή και ήθελες να ζήσεις
και να μου λες τόσα πολλά για να μ΄ ευχαριστήσεις.
Θύμησες – γνώμες-συμβουλές -τραγούδια -ιστορίες
ολάνθιστος ήσουν μπαξές μ΄ ωραίες εμπειρίες.
Ευχές… μόνο απ΄ το στόμα σου, τα λόγια σου ήτα χάδι
με την καλή κουβέντα σου απ΄ το πρωί ως το βράδυ.
Κι΄ αυτό σου το χαμόγελο κόντρα στο ριζικό σου
δεν το ΄κρυψαν τα βάσανα δεν το ΄σβησε ο καημό σου.
Την μοίρα σου δεν άφησες λίγο να ησυχάσει
να πει πως τα κατάφερε που σε είχε δικάσει.
Όμως δεν υπολόγισες αλλιώς για την ζωή σου
βάρος δεν ήθελες ποτέ να ΄χει η συνείδησή σου.
Ακούραστη – αστείρευτη, χαρά σ΄αυτιά και μάτια
έφυγες και με έκανες συντρίμμια και κομμάτια.
Λαβωματιά μου άφησες παρά την θέλησή σου
και όσο είσαι μακριά δεν κλείνει η πληγή σου.
Πληγή που ακόμα αιμορραγεί και τρέχει με ραχάτι
και η θύμηση σου στην καρδιά μαχαίρι και αλάτι.
Τι να σου πρωτοθυμηθώ και πως να λησμονήσω
Αχ… να ΄ταν τρόπος να μπορώ να σε γυρίσω πίσω.
Τον χρόνο να τον γύριζα στις έξι Σεπτεμβρίου
και η μαύρη επτά να έσβηνε του ημερολογίου.
Μέρα που ξημερώθηκε γιομάτη να ΄ναι πόνο
που βράδιασε και χάραξε για το φευγιό σου δρόμο.
Και πέταξες και έφυγες σ΄άλλους αγαπημένους
που ενέβαλέ τους συνεχώς κι ΄χες νοιρεμένους.
Θεέ μου και να ΄ταν μπορετό για λίγο να μπροβάλει
έστω να γνέψει από μακριά και ας ξαναφύγει πάλι.
Θεέ μου δικό σου θέλημα να κάνεις να μπορέσει
για λίγο να ΄μενε κενή του παραδείσου η θέση…
Όμως τι λέω…δεν έφυγες θα τραγουδάς αιώνια
παντοτινά…ΑΘΑΝΑΤΗ όσα περάσουν χρόνια!
Γιατί να φύγεις δεν μπορείς άφησες την φωνή σου
θα τραγουδάς με…Χερουβείμ αλλά και εδώ εξίσου!
Έτσι με τα τραγούδια σου αυτό είναι που θα μείνει
το όνομά σου αθάνατο…ΣΑΡΡΗ-ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗ.
Αγαπημένη Άννα μου σου γράφω στη γιορτή σου
μ΄ αυτό το γράμμα δεν θα ΄ρθει στην πόρτα… στην αυλή σου.
Φέτος ευχές δεν θα δεχτείς… μα το γλέντι σας θα γίνει
Γαβρίλης-Βαρκάς-Χριστόφορος-Γιαννί-Καραμπεσίνη.
Σου γράφω αλλά δεν ξέρω τι…να βρώ να σου τα στείλω
και δεν γνωρίζω πως και που να σου τα παραγγείλω…
Σου γράφω με παράπονο με στεναχώρια -θλίψη
γιατί η παρουσία σου πολύ μου έχε λείψει…
Σου λέω λόγια αντί χαράς που είναι λυπημένα
γιατί αλλάξαν όλα πια…τώρα χωρίς εσένα.
Σου γράφω ατελείωτα και το μελάνι τρέχει
πάνω σε θλιβερά γραπτά…»χαρά» ντου που την έχει.
Να συνηθίσω προσπαθώ χωρίς την συντροφιά σου
και λέω άπειρες φορές… Άννα μου το όνομά σου.
Άννα δεν σ΄ είχα πει ποτέ σε έλεγα… Καλή μου!
μα τώρα είσαι η Άννα μου…η Άννα της ψυχής μου!
Αδικημένη Άννα μου…Άννα μου πικραμένη…
βασανισμένη Άννα μου …Άννα μου πονεμένη.
Άννα μου αγωνίστρια…Άννα μου προικισμένη
γλυκόλαλο αηδόνι μου…Άννα ευλογημένη!
Άννα μου, κυρά Άννα μου…Άννα μου τιμημένη
περήφανη ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ…Άννα μου ΔΟΞΑΣΜΕΝΗ!
Άννα μου και Αννίκα μου χίλιες φορές…βρε Άννα!
Και χίλιες δόξες στον Θεό που είχα κι άλλη ΜΑΝΑ!!!
