Του
Γιώργου Σταυρακίδη
στο museekart.com
Η Μιρέλα Πάχου κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες τη δεύτερη δισκογραφική της δουλειά, περίπου 4 χρόνια από το παιχνιδιάρικο «Μιρέλα» που τη σύστησε στο κοινό, αλλά έπαιξε και σε δεκάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας. Η νέα της δουλειά κυκλοφορεί και πάλι από το Ogdoo και έχει ως γενικό τίτλο «Λίγο Χρώμα» από ένα τραγούδι, από εκείνα που έγραψε μουσική και στίχους η ίδια η ερμηνεύτρια και νομίζω πως θα ακουστεί και αρκετά, ειδικά τους επόμενους καλοκαιρινούς μήνες λόγω του νησιώτικου ρυθμού του.
Το cd ξεκινάει με το, ήδη γνωστό, «Ριπλέι» για να μας προετοιμάσει προφανώς για τις διαθέσεις της ερμηνεύτριας και να μας προτρέψει να ακούσουμε τα καινούρια της τραγούδια παραπάνω από μία φορά.
Στη συνέχεια, παίζει το «Λίγο χρώμα» και ακολουθεί το «Αμνησία» που είναι μία από τις ιδιαίτερες στιγμές της δουλειάς που έχω ξεχωρίσει. Τραγούδι, κι αυτό, της Μιρέλας που όμως δείχνει μια πιο ρομαντική δημιουργό και ερμηνεύτρια. Δεύτερος τίτλος του τραγουδιού είναι «Δικαίωμα στη λήθη» και σας προτρέπω να το ακούσετε λίγο πιο καλά από τα προηγούμενα επειδή είμαι σίγουρος πως θα σας αρέσει (ωραία τα χαρούμενα και τα ρυθμικά, αλλά και οι ερμηνευτές και οι ακροατές αυτά που συνήθως κρατάμε είναι τα πιο ευαίσθητα τραγούδια, τα πιο ρομαντικά και ταξιδιάρικα).
Τέταρτο τραγούδι του άλμπουμ, το αγαπημένο από παλιά «Υπερήρωες» που θυμάμαι πως όταν είχε κυκλοφορήσει ως single με είχε εντυπωσιάσει για την εξαιρετική ενορχήστρωση του (Δημήτρης Μουτάφης σε αυτό αλλά και σε όλα τα κομμάτια) και τη διαφορετική εικόνα της Πάχου. Παραμένει πάντως ένα από τα καλύτερα τραγούδια, ακόμα και τώρα που έχει γύρω του κι άλλα καινούρια.
Ακολουθεί το πρώτο τραγούδι άλλου δημιουργού και μάλιστα όχι όποιου κι όποιου, αλλά της ταλαντούχας Μάρω Μαρκέλλου!
Ο «Μεσαίωνας» είναι από τα κομμάτια που άνετα θα το έλεγε η ίδια η δημιουργός αλλά το έδωσε στην Πάχου και καλά έκανε και το πρόσθεσε στη δισκογραφία της η δεύτερη. Δεν είναι σίγουρα από τα τραγούδια που θα σου εγγυηθώ πως θα κάνουν επιτυχία, αλλά νομίζω πως ακούγεται ευχάριστα και ίσως κάνει και τη δική του πορεία στα ραδιόφωνα (με λίγη βοήθεια).
Μόλις ξεκινάει το έκτο τραγούδι με τίτλο «Στη δική μου γειτονιά» νομίζεις πως από κάπου θα βγει η Ζωή Λάσκαρη με τη κιθάρα της να τραγουδήσει το «Crazy girl». Από τις πιο ρυθμικές στιγμές του άλμπουμ, σε μουσική του Νίκου Μερτζάνου και στίχους του Σταύρου Σταύρου, το έκτο τραγούδι έχει μια ποπ διάθεση που ξεκινάει από τον ελληνικό κινηματογράφο και φτάνει μέχρι σήμερα.
Η «Δευτέρα» αλλάζει εντελώς τη διάθεση και κάπως έτσι η Μιρέλα επιστρέφει στις πιο απαιτητικές ερμηνείες, προβάλλοντας πάλι την ευαίσθητη πλευρά της (που της πάει πολύ). Στο τραγούδι αυτό έγραψε μουσική ο Στάθης Δρογώσης και στίχους η ερμηνεύτρια μαζί με την Βίλη Σωτηροπούλου.
Βέβαια, αν δεν έχεις εντυπωσιαστεί μέχρι τώρα, έρχεται το τραγούδι Νο8 που σίγουρα θα σε ξαφνιάσει.
Ο λόγος είναι πως εδώ έχουμε τη διασκευή του «Τίνος να πω τον πόνο μου» που έρχεται από το Ανατολικό Αιγαίο και έχουμε όλοι μάθει από τα «Κανελόριζα» της Δόμνας Σαμίου αλλά και από άλλες χαρακτηριστικές ερμηνείες. Σίγουρα η διάθεση της Πάχου δεν είναι να συγκριθεί με άλλες ερμηνείες, ούτε καν να προσθέσει κάτι στο τραγούδι, αλλά νομίζω πως του δίνει μια νέα πνοή, τη φρεσκάδα ενός νέου κοριτσιού που τραγουδάει «Σ’αγαπώ μα τι να κάμω» και το εννοεί. Είναι άλλωστε και η καταγωγή της τέτοια (όπως και η γνώση της για το τραγούδι και τη μουσική) που της δίνει την ευκολία να έχει το συναίσθημα που χρειάζεται ένα τραγούδι από τα νησιά μας.
Για το τέλος, η Μιρέλα Πάχου μας άφησε δυο τραγούδια σε μουσική δική της και στίχους του Πόλυ Κυριάκου. Δύο τραγούδια που δείχνουν να έχουν μια άλλη δυναμική, ίσως επειδή και η ίδια η Πάχου τα αντιμετώπισε διαφορετικά λόγω του στιχουργού τους. Τα «Σχοινιά» είναι η πιο λαϊκή στιγμή του άλμπουμ που έτσι βρίσκουμε ακόμα μία πλευρά της ερμηνεύτριας, ενώ το τελευταίο τραγούδι «Κρυφός Καημός» είναι νομίζω το διαμάντι της δουλειάς αυτής.
Μια δουλειά, που όπως γράφει η Πάχου στο σημείωμα, ξεκίνησε ασπρόμαυρη και κατέληξε χρωματιστή, έφτασε στα χέρια μας και, ευτυχώς, πάει την ερμηνεύτρια – δημιουργό δυο τρία βήματα μπροστά. Χαίρομαι όταν νέοι καλλιτέχνες δε βιάζονται να δείξουν καινούρια πράγματα, αλλά επιστρέφουν μόνο όταν αυτά τα καινούρια που έχουν να δώσουν, έχουν και σημαντική καλλιτεχνική αξία.
Τέλος να σημειώσω και το υπέροχο ποστερ της ερμηνεύτριας που βρίσκεις μέσα στο cd, στο ένθετο με τους στίχους και τα υπόλοιπα στοιχεία της δουλειάς. Μου θύμισε τις εποχές που αγοράζαμε cd αγαπημένων ποπ τραγουδιστών και είχαν από έξω αυτοκόλλητο που έγραφε «περιέχει δώρο ποστερ του καλλιτέχνη». Ασφαλώς δεν το γράφει το «Λίγο χρώμα» και ασφαλώς δεν είναι στις προθέσεις της Μιρέλας να γίνει μεγάλη ποπ σταρ αλλά όπως και να έχει, αυτό το αφισάκι ήταν μια ευχάριστη έκπληξη!
Το «Λίγο Χρώμα» είναι από τις δουλειές της χρονιάς με τραγούδια που κάνουν ταξίδια σε περιοχές της Ελλάδας, της Ιταλίας, του νέου και του παραδοσιακού. Αν διαχειριστούν σωστά το υλικό, τόσο η δισκογραφική, όσο και η ερμηνεύτρια, τότε σίγουρα θα το μάθει ο κόσμος και θα το αγαπήσει! Εγώ σας το συστήνω πάντως και πατάω το «Ριπλέι» για ακόμα μία… Πάμε!
