Οδυνηρότερος χαμός είναι αυτός της μάνας. Σε όσους λοιπόν ανησύχησαν γιατί «εξαφανίστηκα», απαντώ πως η ανάγκη της ιερής φροντίδας της ως το τέλος με κράτησε μακριά από τα κοινά. Φίλοι, φίλες, ζωή σε σας…
ΑΝΘΟΥΛΑ Στέργου ΧΑΤΖΗΓΙΑΚΟΥΜΗ-ΖΑΜΑΓΙΑ
Κως, 8.3.1933 – Αθήνα, 3.4.2018
στη γλυκειά μας Μάνα
αντίδωρο κατευόδιο…
Ακριβή μας Μάνα, συγχώρεσέ μας, αν σε πικράναμε στην προσπάθειά μας να σ΄ αγαπήσομε περισσότερο. Συγχώρεσέ μας, που δεν σου προσφέραμε περισσότερα, απ΄ όσα μπορέσαμε. Ακόμα και στον βαθύ πόνο σου προσευχόσουν στην Παναγιά για όλους μας…
Μάνα, σταλάζει καλοσύνη
ολόδροση το πρόσωπό σου
κι ο ήλιος ντύνει με γαλήνη
χαμόγελου το σπιτικό σου!
Κάθε ανάσα των παιδιών σου
θεριεύει με ευγνωμοσύνη
στην ηρεμία των ματιών σου
ο ουρανός αγάπη δίνει.
Όλα σου σφίγγουνε το χέρι
τα ρόδα, τα πουλιά, το δείλι
κι ένα θρανίο σαν αγέρι
μετρά την πλάκα, το κονδύλι.
Το δάκρυ απ΄ την αγκαλιά σου,
βασιλικά και ρόδα στάζει
η φύση ζει με τα φιλιά σου
κι η γη περήφανα σου μοιάζει.
΄Ελα, η πόρτα να γελάσει,
το γιασεμί γλυκά ν’ ανθίσει,
ροδόσταμο παντού να φτάσει
κι η γειτονιά σου να μυρίσει!
Μάνα, η σκέψη μου τη δύση
παρέα σου κρατά με χάρη
και συλλογιέται με τη ζήση
ωσότου τ΄ όνειρο με πάρει!
ο γιος σου Κώστας
Κως, 20.5.2013 – 4.4.2018
Στέργος Κ. Ζαμάγιας (Κως, 9.3.1932-14.12.2001)
