Αγαπητέ Κώστα, οι γραμμές αυτές αποτελούν τη «δεύτερη» γραφή. Η «πρώτη», λιτή, μεστή, αφιερωμένη στην αδόκητη αναχώρησή σου, χάθηκε με Θεία θέληση. Τώρα υποτάσσω πάλι το χέρι μου στην ανάγκη να ξαναγράψει. Θα τα καταφέρει;
Αργά πληροφορήθηκα -λες και ήταν μοιραίο- το αναπάντεχο φευγιό σου. Δεν το περίμενα, γι΄ αυτό λυπήθηκα πολύ. Μου φαίνεται σαν ψέμα.
΄Ηρθες στη ζωή σαν γιος της Αρτέμιδας μάνας μ΄ ένα σκοπό, που δεν πρόδωσες: να ξοδέψεις τον βίο σου για χάρη των πολλών. Αυτή ήταν η μοίρα, το γραφτό της θνητής κορμοστασιάς σου. Αθόρυβα και μεγαλόψυχα έγινες ο δάσκαλος, ο εμπνευστής, ο πρωτεργάτης, ο δημιουργός, που οραματίστηκε ένα καλύτερο μέλλον για τους συμπολίτες του, βασισμένο στην αξία, στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη και όχι στην τυχάρπαστη ευκαιριακή συγκυρία.
Χάρη στην επιμονή σου συντηρήθηκαν-αναπαλαιώθηκαν ιστορικά κτίρια που κοσμούν το νησί (Νικολαίδειο, Μαλαχίειο. πύργος του Μπελλένη/Ιστορικό-Λαογραφικό-Μ
Η άξια διάκρισή σου με το διεθνές βραβείο «Ιπεκτσί», έγινε πρόξενος παγκόσμιας αναγνώρισης του ήθους και της προσφοράς σου.
Κάθε ανατολή ή ηλιοβασίλεμα είχε τη σφραγίδα σου, γιατί ποτέ δεν δείλιασες με κρύο ή ζέστη, χειμώνα ή καλοκαίρι. Την τρικυμία της ψυχής την έπλαθες γαλήνη, το δάκρυ χαρά, τη θλίψη αισιοδοξία, την αμφιβολία συνεργασία.
Ποτέ δεν βαρυγκόμησες για τα θνητά έξοδα του νοικοκυριού. Πάνω απ΄ όλα τιμούσες τη χαρά της καρδιάς σου, που ζητούσε να προσφέρει, να μοιράζεται, να καμαρώνει την πρόοδο των μαθητών και της μικρής σου πατρίδας.
Είμαι κι εγώ ένας από εκείνους, που ευεργέτησες. ΄Οσες φορές βρέθηκα στο απάνεμο σπιτικό σου -γλυκόηχο μετερίζι- γεύτηκα την απέραντη καλοσύνη, το χαμόγελο και το πρόσχαρο άγγιγμα, τον πλούτο της καρδιάς, το θησαύρισμα της οικογένειάς σου.
Η Κατερίνα, η υπέροχη σύντροφός σου σε όλα, μικρά-μεγάλα, εύκολα-δύσκολα, ανάσαινε με την ανάσα σου, γελούσε με το γέλιο σου, στενοχωριόταν με τη στενοχώρια σου, χαιρόταν με τη χαρά σου. Ζούσατε σαν δυο ψυχές σε μία, ταυτόσημες, ήρεμες, γαλήνιες, ανεπιτήδευτες, ανιδιοτελείς, μεγαλόκαρδες, φιλάνθρωπες, απλές, ωραίες, ακριβές, πολύτιμες, δυσεύρετες.
Στη ζεστή, στοργική αγκαλιά σας η Κλεονίκη κι ο Θωμάς γαλουχήθηκαν με το νάμα της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας. Οι όμορφες οικογένειες που δημιούργησαν με τα διαλεχτά ταίρια τους, τον Νίκο και την Φαίδρα, έδωσαν ζωή σε νέα ευέλπιδα βλαστάρια, διάδοχα της δικής σας ενάρετης εικόνας: τον Γιώργο, την Κατερίνα, τον Κωνσταντίνο, την Μελίνα και την Αντζελίνα. Ας είναι ευδόκιμη η πρόοδός τους, νοτισμένη στη γονική αγάπη σας, λουσμένη στην ευχή της Ελληνίδας, Δωδεκανήσιας γης.
Γόνιμοι ήταν οι καρποί της ανησυχίας σου, που ρίζωσαν και γιγάντωσαν σαν αφορμές παιδείας. Η αφοσιωμένη θητεία σου στον Πολιτιστικό Σύλλογο «΄Αρτεμη» (1979) γεννοβόλησε μοναδικά αφιερώματα κι έσπειρε πολύτιμους χυμούς. Το γενναίο φτερούγισμα του θεατρικού τμήματος με τη στήριξη του αείμνηστου φίλου και συνεργάτη σου, ηθοποιού Βάσου Ανδρονίδη, που αναδείχτηκε με επιτυχία ως Θεατρική Ομάδα Λέρου σε όλη την επικράτεια, στηρίχτηκε στα θεμέλια της υπομονής σου. Η συμβολή σου στην ίδρυση και λειτουργία του πρώτου Ραδιοφωνικού Σταθμού FM (1987) υπήρξε καθοριστική. Με τη στεντόρεια φωνή σου διατράνωνες με ώριμο πάθος μέσα από τις εκλεκτές εκπομπές σου το «καλό καγαθό» σε όλο το Αιγαίο. Η αυταπάρνησή σου για την άρτια προετοιμασία και διεκπεραίωση κάθε είδους σχολικής ή συλλογικής εκδήλωσης ήταν υπερθετική, αξεπέραστη, θέτοντας ολοένα ψηλότερα τον πήχυ της προσπάθειας. ΄Ολες αυτές οι άοκνες δραστηριότητες απηχούν την ακούραστη πατριωτική έγνοια σου, για «ν΄ ανεβούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα…».
Σε θυμούμαι -σα να σε βλέπω τώρα- αεικίνητο, να μεταφέρεις καλώδια, να στήνεις μικρόφωνα ή σκηνικά και να λεπτολογείς την αντοχή, την αισθητική, τη λειτουργικότητά τους. Η νομοτέλεια της ομορφιάς και η τάξη του ωραίου, αυτές οι αρετές ήταν το κρυφό φυλαχτό, το περίσσιο χτυποκάρδι, η ίδια η ύπαρξή σου.
Τώρα ξεκουράζεσαι, λυτρωμένος από τη γήϊνη μιζέρια και τους απερίσκεπτους επικριτές σου. Αγνόησες κάθε άστοχη μεμψιμοιρία, αφήνοντας πίσω -καλά έκανες- τα ανόητα πάθη της πρόσκαιρης ματαιότητας σε κείνους που γητεύονται από τη ψευδαίσθηση της υπεροχής.
Δύσκολα και φτωχά τα περισσότερα λόγια, Δάσκαλε. Στις αλλόκοτες μέρες που ζούμε, δεν έχεις ανάγκη τον έπαινο της υστεροφημίας. ΄Ησουν πάντα παρών, πρώτος απ’ όλους, σε κάθε γόνιμη πρόκληση της ζωής για τον τόπο σου. Γι΄ αυτό ο αγώνας σου υπήρξε ταπεινός, γενναίος, έντιμος, αληθινός, πολύχρονος, ακριβοδίκαιος.
Είθε στα χνάρια σου να πορευτούν άδολοι συμπατριώτες -νέοι και νέες- που εκτίμησαν ή θα εκτιμήσουν τη «θυσία» σου.
Δίνε μας κουράγιο και υπομονή με το παράδειγμά σου. Καλημέριζέ μας πότε-πότε με τη στοχαστική πραότητα, που σε χαρακτήριζε, χαρίζοντας λίγο από το σπάνιο μειδίαμά σου. Γι΄ αντίδωρο ευγνωμοσύνης δέξου την ευχαριστήρια προσευχή μας για όσα υπέροχα ως ευλογία διακόνησες.
Σε χαιρετώ από την πικρή ξενιτιά της γης. Με θύμηση και εκτίμηση, ένας συνοδοιπόρος.
Αποχαιρετισμός
στον Δάσκαλο Κώστα Βελή
Η ζήση δεν τελειώνει με τη δύση,
ούτε η πίκρα σβει την καλοσύνη
κάθε χαρά ή λύπη μέσ΄ στη φύση
είν΄ αρετή, θησαύρισμα, ευθύνη!
Το μονοπάτι τ΄ άγιο του νησιού σου
μύρτα, δαφνόφυλλα, το πλημμυρίζουν
μοστοκαρφιές και ρόδα του σπιτιού σου
ανθίζουν, ευλογούν, για σε μυρίζουν!
Την προσευχή μας πάρε οδηγό σου
ίσια στου παραδείσου τη σαγήνη
ανάλαφρο, καθάριο τ΄ όνειρό σου,
χαρά να γένει, ομορφιά, γαλήνη!
Κως, 18.1.2018 Κωνσταντίνος Ζαμάγιας
