Ο καθηγητής Γιάννης Παπαγεωργίου, κυνηγάει τη ζωή μέσα από τις επιδόσεις του στη γυμναστική
Ήρθε γι’ αυτή την κουβέντα «περί ζωής» και για τις ζωές των δικών του που χάθηκαν μέσα σ΄ ένα χρόνο, έτσι ξαφνικά, φορώντας τη μπλούζα του μικρού του αδελφού που πέθανε πρώτος, χωρίς να το περιμένει κανείς. Είναι γκρίζα η μπλούζα που φοράει και πάνω δεσπόζει ο αντίχειρας που δείχνει πως όλα είναι εντάξει! Πώς να πάει το μυαλό του ανθρώπου ότι φοράει τη μπλούζα του αδελφού του που έχασε πρώτο; Και μετά τη μητέρα του, κι ύστερα το μεγάλο του αδελφό, κι όλα έγιναν το 2015 μέχρι το 2016. Κι εκείνος είναι όρθιος και δυνατός και τρέχει να διεκπεραιώσει, μέσα σε έναν κυκεώνα γραφειοκρατικό, εκκρεμείς υποθέσεις που προκάλεσε ο θάνατός τους!
Δεν είχε ανάγκη να μιλήσει δημοσίως ο Γιάννης Παπαγεωργίου, «αν δεν ήσουν εσύ δε θα το κανα» μου είπε… Μα πρέπει να μιλήσει, γιατί η στάση του είναι φώτα πορείας, για εμάς τους υπόλοιπους.
Ο Γιάννης Παπαγεωργίου, ο δυνατός καθηγητής του Λυκείου της Καπνοβιομηχανίας, που δεν το άφησε για να διδάξει στο Πανεπιστήμιο, ο τόσο κύριος και τόσο ωραίος που δεν τον τσάκισαν οι καταστροφές, είναι πια ένας αθλητής με επιδόσεις, και δύναμη να συνεχίζει του δίνει η ψυχή του και η γυμναστική!
Είστε καθηγητής σε Λύκειο. Από τους πολύ δυνατούς, λένε ότι είστε! Και λένε ότι σας αγαπούν και οι μαθητές!
Είμαι στο 3ο Λύκειο, στην Καπνοβιομηχανία. Διδάσκω Έκθεση και Ιστορία. Τη Λογοτεχνία δε νιώθω ότι μπορώ να τη διδάξω. Την Ιστορία μπορώ γιατί εκεί ειδικεύτηκα και την Έκθεση γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να βγεις έξω από το στενό πλαίσιο του τυπικού μαθήματος. Διδάσκω και στις τρεις τάξεις του Λυκείου και χαίρομαι που διδάσκω στο σχολείο που ήμουν κι εγώ μαθητής. Είμαι συνάδελφος, με καθηγητές που ήμουν μαθητής τους!
Καλός μαθητής τους! Τελειώσατε το Πάντειο στο Τμήμα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, δημοσιογράφος δηλαδή, τελειώσατε το Ιστορικό Αθήνας στη Φιλοσοφική. Κι έχετε κάνει και διδακτορικό! Πώς και δε μεταπηδήσατε στο πανεπιστήμιο;
Γιατί μπαίνω μέσα στην τάξη και νιώθω όμορφα. Προτίμησα να μείνω στο σχολείο και να μη μεταταχθώ στο Πανεπιστήμιο, γιατί η τάξη μου, μου δίνει ζωή, τα παιδιά μου δίνουν ζωή. Το διδακτορικό μου είναι στη διδαχτική της ιστορίας. Εργάστηκα στο πανεπιστήμιο Αιγαίου για ένα χρόνο και ένα χρόνο δίδαξα στην Α.Σ.ΠΑΙ.ΤΕ. Αλλά οι μαθητές είναι χαρά για μένα.
Γι αυτό θέλετε να παραμένετε κοντά τους, τη χαρά αναζητάτε;
Όπως μου βγαίνει ενεργώ, δεν το τυποποιώ, δεν το περνάω από τη λογική επεξεργασία. Εκτός σχολείου είμαι ο συνεργάτης τους, ο φίλος, κάνουμε κοινές δράσεις, κάνουμε αναδασώσεις ας πούμε και συχνά κάνουμε γυμναστική μαζί, παίζουμε μπάσκετ…
Εσείς δεν τους βάλατε να παίξουν σαρβάιβορ, νομίζω!
Όχι, δεν το θέλω, δε μου άρεσε. Δημιουργούσε μία ψεύτικη εικόνα, μία εικόνα μακριά από τη ζωή. Θα μπορούσα να το δω θετικά μόνο ως ένα κοινωνικό εργαστήριο, ένα κοινωνικό πείραμα. Αν και με κάποια υπερβολή, μου θυμίζει την ερμηνεία της Hanah Arendt, για το ναζισμό και για το πώς ο μέσος άνθρωπος, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να αλλοτριωθεί και να λειτουργήσει με τρόπο μη αναμενόμενο. Έτσι και σ΄ αυτό το τηλεπαιχνίδι, φανερώνεται η διαβρωτική δύναμη της εξουσίας. Αν κάποιος το δει μ΄ αυτή τη δεύτερη ανάγνωση τότε, ναι, είναι ένα εργαλείο.
Αυτές οι “ειδικές συνθήκες ζωής” ήρθαν και στη δική σας ζωή και μάλιστα με βίαιο τρόπο. Και τότε εσείς αντί να βγάλετε κακά ένστικτα, τη θλίψη σας την κάνατε ζωή, ασχοληθήκατε με τη γυμναστική!
Ναι, η γυμναστική είναι μια διέξοδος, μία εκτόνωση, άλλωστε διεγείρει τις ενδορφίνες, τις ορμόνες της ευτυχίας. Πάντοτε γυμναζόμουν. Παλιότερα, έπαιζα μπάσκετ όπως και τώρα, αλλά πλέον ασχολούμαι τακτικά με τη χειμερινή κολύμβηση και εντατικά με το crossfit. H κολύμβηση το χειμώνα, μακριά από την όχληση του τουρισμού, της πλαστικής ξαπλώστρας και της μυρωδιάς του αντηλιακού, προσφέρει απίστευτη γαλήνη. Παραπέμπει, για εμένα τουλάχιστον στην ασφάλεια του αμνιακού υγρού στην κοιλιά της μαμάς. Από την άλλη, το crossfit, μου προσφέρει την ένταση που ψάχνω.
Ψάχνετε ένταση, εσείς που βρεθήκατε για καιρό μέσα στην καταιγίδα που σας χτύπησε αλύπητα! Μέσα σ΄ ένα χρόνο χάσατε το μικρό σας αδελφό, τη μητέρα σας και το μεγάλο σας αδελφό. Και δεν τρελαθήκατε!
Η ιστορία ξεκίνησε 13 χρόνια πριν. Ο θάνατος του μικρού μου αδελφού όμως που χάθηκε πρώτος ήταν εντελώς ξαφνικός. Από το 2015 και μέσα σ΄ ένα χρόνο τους έχασα και τους τρεις. Απλά πιστεύω ότι είμαστε πιο δυνατοί απ΄ όσο νομίζουμε, κι όπως έχει πει κι ο Νίτσε «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»… Το άγχος του θανάτου είναι παρών, αλλά η επιθυμία για τη ζωή είναι ακόμα πιο δυνατή.
Σε ώρες απελπισίας τι είπατε;
Οι πρώτοι μήνες της κάθε φοράς, είναι η φάση της άρνησης. Αρνείσαι να το δεχτείς, αρνείσαι να το συνειδητοποιήσεις. Αργότερα έρχεται η συνειδητοποίηση, αλλά πρέπει να εργαστείς πάνω στο πένθος σου, να μάθεις να ζεις μαζί του, χωρίς να το κουκουλώνεις ούτε να το εξορίζεις γιατί διαφορετικά οδηγείσαι σ΄ ένα μόνιμο θρήνο.
Τι άνθρωπος γίνατε μετά;
Πιο ελεύθερος, πιο αυθεντικός, ακολουθώντας λίγο τη λογική ότι «μια ζωή έχουμε, για πολλά πράγματα δεν θα έχουμε δεύτερες ευκαιρίες». Να θέλεις να ζεις την κάθε στιγμή, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Πώς πρέπει να βιώνει κανείς το πένθος; Μόνο εσείς ξέρετε να πείτε!
Πρέπει να το αντικρίζεις ως μία πραγματικότητα, να μάθεις να συμβιώνεις μαζί του, κρατώντας δυνατές αναμνήσεις ως συντροφιά. Εξακολουθείς και ζεις με τα πρόσωπα που χάνεις μέσα από τους φίλους, τους συγγενείς και τα πράγματά τους. Τα μνημονικά τους ίχνη είναι παρόντα και ζωντανά. Όσο εσύ το επιδιώκεις, η θύμησή τους είναι καθημερινή.
Λαμβάνετε μέρος σε αγώνες, είστε συνεχώς με παιδιά, έτσι λοιπόν κυνηγάτε εσείς τη ζωή!
Είναι το άγχος του θανάτου που σε κάνει να κυνηγάς τη ζωή. Αυτό είναι η κινητήρια δύναμη. Ναι, δεν παραιτούμαι. Όσο κι αν σκοντάφτω, εξακολουθώ και σηκώνομαι με μεγαλύτερο πείσμα απ΄ ότι στο παρελθόν.
Τι θα λέγατε σε κάποιον που έχει υποστεί την απώλεια;
Ότι θα ανακαλύψει δυνάμεις που δεν πίστευε πως έχει. Ότι θα βρει στήριγμα σε φίλους. Κυρίως να ζει την κάθε στιγμή. Και να μάθει να ζει με την ανάμνησή του, με πρόσωπα που μπορεί να μην υφίστανται ως βιολογικές υπάρξεις, αλλά έχουν ζωή στη μνήμη του. Μου φαινόταν αδιανόητο όταν άκουγα από άλλους ανθρώπους για την απώλεια κοντινών τους ανθρώπων. Αντλούμε όμως δύναμη,κι από κει που δεν το περιμένουμε.
Πού τη βρίσκετε εσείς τη δική σας, να δείχνετε τόσο καλά, να φοράτε αυτή τη μπλούζα του μικρού σας αδελφού, με το σήμα που λέει πως «όλα είναι εντάξει»…!
Είναι η λαχτάρα για ζωή. Ως στατιστική, αυτό που συνέβη στην οικογένειά μου, θα φόβιζε τον καθένα. Νιώθεις ότι είσαι στο μάτι του κυκλώνα. Πρέπει όμως να κοιτάξεις τη ζωή κατάματα και να την κυνηγήσεις. Χωρίς παραιτήσεις και μεμψιμοιρίες.
