Η μητέρα του 13χρονου Βαγγέλη από τη Ρόδο για τη δεύτερη μάχη με τη λευχαιμία & την ελπίδα να βγει νικητής!

Συνέντευξη
στη Μαίρη Φώτη

«Η Ρόδος άνοιξε μια μεγάλη αγκαλιά για τον Βαγγέλη» – Εκ βαθέων εξομολόγηση της μητέρας του στην «δ»

Πριν από περίπου δύο μήνες, η Ρόδος άνοιξε μια μεγάλη αγκαλιά για τον Βαγγέλη Γκοτζάη και έγινε μια τεράστια κινητοποίηση για να βρεθεί συμβατός δότης μυελού των οστών.
Ο Βαγγέλης, πέρασε τα 13 του γενέθλια, στις 14 Μαΐου, στο Νοσοκομείο «Ελπίδα», όπου νοσηλεύεται με λευχαιμία τους τελευταίους μήνες, για δεύτερη φορά έπειτα από υποτροπή, με την ελπίδα να βγει νικητής ανυπομονώντας να γυρίσει σύντομα στη Ρόδο.
Η μητέρα του, Στέλλα Σαράντου, μίλησε στην «δημοκρατική» μέσα από το Νοσοκομείο «Ελπίδα» και μέσω της συνέντευξής της, εκφράζει τις ευχαριστίες της σε όλους εκείνους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της «Ροδαυγής» και έσπευσαν να βοηθήσουν τον Βαγγέλη.
Σήμερα, μοιράζεται μαζί μας, τις αγωνίες της, τις ελπίδες της και τις δυσκολίες της καθημερινότητάς της.
Μετρά, όπως λέει, μαζί με τον γιο της, τις ώρες και τις ημέρες μέχρι να μάθουν τα αποτελέσματα της μεταμόσχευσης στην οποία υποβλήθηκε ο Βαγγέλης στις 3 Μαΐου, και εύχεται όλα να πάνε καλά για να μπορέσουν να γυρίσουν στη Ρόδο και να στήσουν ξανά το σπίτι τους από την αρχή – για δεύτερη φορά- αφού η οικογένεια ξεσπιτώθηκε και ζει στην Αθήνα για να είναι δίπλα στο παιδί.
• Να ξεκινήσουμε την συνέντευξη από την υγεία του Βαγγέλη. Πώς είναι σήμερα το παιδί;
Ο Βαγγέλης έκανε μεταμόσχευση μυελού των οστών στις 3 Μαΐου με μόσχευμα που πήραν από εμένα.
• Εσείς ήσασταν ο συμβατός δότης;
Ως μητέρα, όπως και ο μπαμπάς του, είμαστε συμβατοί κατά 50%. Επειδή όμως ο σύζυγός μου δεν μπορούσε να γίνει δότης, έδωσα εγώ μυελό των οστών στο παιδί μου και ευχόμαστε να πάνε όλα καλά.
• Πότε θα γνωρίζετε αν θα ανταποκριθεί ο οργανισμός στο μόσχευμα;
Θα γνωρίζουμε σε λίγες ημέρες, μας είπαν ότι πρέπει να περάσουν 20 ημέρες από την ημέρα που έγινε η μεταμόσχευση. Περιμένουμε με αγωνία…
• Πότε ξεκίνησε όλη αυτή η περιπέτεια;
Το 2014 διαγνώστηκε ο Βαγγέλης με λευχαιμία, είχαμε κάνει όλες τις απαραίτητες θεραπείες, το παιδί έγινε καλά επιστρέψαμε στη Ρόδο και ξεκινήσαμε και πάλι την ζωή μας από την αρχή. Δυστυχώς όμως, μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, ο Βαγγέλης υποτροπίασε. Και ξεκίνησε μια νέα περιπέτεια που ελπίζουμε κι αυτή να τελειώσει σύντομα και να γυρίσουμε στο σπίτι μας…
• Πώς αντιληφθήκατε ότι το παιδί νόσησε;
Εχανε βάρος, είχε χλωμιάσει, δεν είχε διάθεση να παίξει…
• Κι έτσι πήγατε στον γιατρό.
Ναι. Κάναμε μια σειρά εξετάσεις. Στην αρχή νόμιζαν οι γιατροί ότι ήταν ίωση, όμως μετά από μία εβδομάδα, αφού ολοκληρώθηκαν οι εξετάσεις, μας ειδοποίησαν ότι πρέπει να φύγουμε επειγόντως στην Αθήνα.
• Φτάνετε λοιπόν και στην Αθήνα και κάνετε εισαγωγή στο «Ελπίδα»;
Ναι. Μπαίνουμε στο νοσοκομείο, κάνουμε κι άλλες εξετάσεις και μας λένε ότι το παιδί πάσχει από λευχαιμία. Μείναμε μέσα αρκετούς μήνες για να γίνει η θεραπεία και τον Σεπτέμβριο του 2015 μας είπαν ότι όλα είναι καλά, κι έτσι γυρίσαμε στην Ρόδο. Βέβαια το παιδί ήταν υπό παρακολούθηση, πηγαινοερχόμασταν από την Αθήνα για την φαρμακευτική του αγωγή, αλλά δεν χρειαζόταν να μένουμε άλλο εκεί.
• Και πότε υποτροπίασε το παιδί;
Μέχρι τον Οκτώβριο του 2016, όλα ήταν καλά, οι εξετάσεις του ήταν καθαρές. Στις εξετάσεις όμως του Νοεμβρίου του 2016, στις 26 του μηνός, οι γιατροί μας ανακοίνωσαν ότι το παιδί υποτροπίασε…
• Και ξεκίνησε ένας νέος αγώνας ζωής…
Μπήκαμε στο νοσοκομείο πάλι και ξεκινήσαμε νέες θεραπείες από την αρχή. Την τελευταία θεραπεία δεν την κάναμε ποτέ, γιατί δεν άντεχε άλλο ο οργανισμός του Βαγγέλη. Μας είπαν οι γιατροί ότι δεν θα αντέξει το παιδί να ολοκληρώσει τις θεραπείες… Κι έτσι μόνη μας λύση και ελπίδα, ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Η «Ροδαυγή» στάθηκε και στέκεται δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα. Η πρόεδρός της Κατερίνα Παπαχατζή, έκανε μεγάλη κινητοποίηση και απηύθυνε έκκληση στους Ροδίτες οι οποίοι μαζικά πήγαν στο Νοσοκομείο να δώσουν δείγμα για τον Βαγγέλη και τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου. Δυστυχώς, παρά την μεγάλη κινητοποίηση, δεν βρέθηκε ιστοσυμβατός δότης από την Ρόδο. Βρέθηκε όμως ένας συμβατός δότης στην Γερμανία, ο οποίος ποτέ δεν ανταποκρίθηκε, και οι ημέρες περνούσαν. Οι γιατροί μάς είπαν ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, η υγεία του Βαγγέλη επιδεινωνόταν, κι έτσι πήραν μυελό των οστών από εμένα.
• Και τώρα περιμένετε τα αποτελέσματα…
Ναι.
• Εχετε κι άλλα παιδιά;
Ναι, έχω ένα ακόμα αγοράκι 5 ετών. Μένει με τον μπαμπά του σε ένα μικρό σπίτι που ενοικιάσαμε εδώ στην Αθήνα.
• Μετακόμισε όλη η οικογένεια στην Αθήνα;
Ναι, αφήσαμε το σπίτι μας στη Ρόδο. Δεν είχαμε την δυνατότητα να πληρώνουμε ενοίκιο και στη Ρόδο κι εδώ. Ο σύζυγός μου, λόγω προβλήματος υγείας, δεν μπορεί να εργαστεί. Εργαζόμουν μόνο εγώ στη Ρόδο και τα βγάζουμε πέρα πολύ δύσκολα. Αφήσαμε το σπίτι μας, δώσαμε κάποια πράγματα, κάποια άλλα τα πετάξαμε και ήρθαμε στην Αθήνα με μια βαλίτσα με ρούχα. Αυτά μόνο φέραμε. Εγώ μένω στην «Φλόγα» γιατί ο Βαγγέλης με χρειάζεται δίπλα του και ο σύζυγός μου μένει με το άλλο μας παιδί σε ένα σπίτι που ενοικίασε για 180 ευρώ τον μήνα.
• Ξεσπιτωθήκατε για δεύτερη φορά λοιπόν.
Δεν γινόταν διαφορετικά. Επρεπε να αφήσουμε το σπίτι, δεν μπορούσα να πληρώνω το ενοίκιο. Ακόμα κι όταν εργαζόμουν στη Ρόδο, έπαιρνα 400 με 500 ευρώ και έπρεπε να συντηρήσω όλη την οικογένεια. Δεν μπορούσα να δουλέψω περισσότερο, διότι έπρεπε να πηγαινοέρχομαι από την Αθήνα για τις θεραπείες του Βαγγέλη. Όταν, λοιπόν, έπρεπε να ξανανέβουμε στην Αθήνα, έψαχνα για μια αποθήκη να αφήσω τα πράγματά μου αλλά δεν μπορούσαμε να πληρώνουμε κι εκεί ενοίκιο και στην Αθήνα ενοίκιο. Ετσι τα περισσότερα πράγματά μας, από τα λίγα που είχαμε, κατέληξαν στα σκουπίδια.
• Αρα, αυτή τη στιγμή δεν εργάζεται κανένας από τους δύο.
Ακριβώς. Εγώ δεν μπορώ να δουλέψω γιατί πρέπει να είμαι δίπλα στο παιδί μου, με χρειάζεται. Ο σύζυγός μου, πέρα από το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει στην μέση του, πρέπει να φροντίζει το μικρότερο παιδί μας. Είναι αδύνατον να εργαστούμε.
• Και πώς συντηρείστε όλο αυτό το διάστημα;
Ολο αυτό το διάστημα στέκεται δίπλα μας η Κατερίνα Παπαχατζή από την «Ροδαυγή» και θέλω να την ευχαριστήσω δημόσια για όσα έχει κάνει για εμάς. Το σχολείο του Βαγγέλη, το 7ο Γυμνάσιο Ρόδου συγκέντρωσε χρήματα και μας έστειλε, όπως και η «Φλόγα». Το 2016, όταν το παιδί ήταν ακόμα καλά, διεκόπη το επίδομα που λαμβάναμε. Τώρα ετοιμάσαμε ξανά τα χαρτιά για το επίδομα, αλλά πρέπει να πάω στη Ρόδο για να τα υποβάλω, όμως αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορώ να αφήσω το παιδί μου μεταμοσχευμένο στο Νοσοκομείο της Αθήνας για να πάω στη Ρόδο να κάνω τα χαρτιά. Είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ…
• Το παιδί, τι σας λέει;
Το παιδί ρωτάει συνέχεια πότε θα βγει από το Νοσοκομείο, πότε θα τελειώσουν οι θεραπείες, γιατί έπρεπε να κάνει μεταμόσχευση… Θέλει να επιστρέψει στη Ρόδο… Δεν ξέρω πότε όμως θα γυρίσουμε. Προέχει να πάνε όλα καλά με το παιδί.
• Να πάνε όλα καλά και μετά να αρχίσετε την ζωή σας πάλι από την αρχή.
Ναι. Να γίνει ο Βαγγέλης καλά, αυτό μας ενδιαφέρει. Να γίνει καλά και να γυρίσουμε στη Ρόδο, να βρω δουλειά και να φτιάξουμε πάλι το σπίτι μας από την αρχή.
• Τι σκέφτεστε όλο αυτό το διάστημα;
Πολλά… Θέλω να πάνε όλα καλά.
• Ουσιαστικά στο Νοσοκομείο, είστε το παιδί σας κι εσείς, 24 ώρες το 24ωρο. Ποιος δίνει δύναμη σε ποιον;
Ο ένας στον άλλον. Εγώ στο παιδί μου και το παιδί μου σε εμένα. Μετράμε μαζί τις ημέρες που περνούν, τις ώρες… Μέχρι να περάσει ο καιρός και να δούμε τα αποτελέσματα της μεταμόσχευσης.
• Ποιοι στέκονται δίπλα σας;
Η Κατερίνα από την «Ροδαυγή», η φιλόλογος του Βαγγέλη και ένας συμμαθητής του μας νοιάζονται στο τηλέφωνο συνέχεια. Ενδιαφέρονται να μάθουν για την υγεία του παιδιού, πώς πάει… Σπάνια θα χτυπήσει το τηλέφωνο από άλλους ανθρώπους.
• Πώς περνάει η ημέρα σας μέσα στο Νοσοκομείο;
Κάθομαι με το παιδί όλη μέρα. Κάνω κάποιες δουλειές στο δωμάτιο που μένω και επιστρέφω στο παιδί. Ερχεται για λίγο ο σύζυγός μου με το μικρότερο παιδί και φεύγουν πάλι…
• Πώς περνάει η μέρα του Βαγγέλη;
Αυτή την περίοδο είναι δύσκολα τα πράγματα… Πονάει, δεν μπορεί να μιλήσει γιατί έχει πάθει στοματίτιδα, είναι με υψηλό πυρετό… Πριν μιλούσε με τον φίλο του καθημερινά. Τώρα δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτό, μέχρι να συνέλθει.
• Ο μικρούλης, τι λέει για τον αδελφό του; Πώς το βιώνει όλο αυτό;
Ο μικρός κάθε φορά που έρχεται, το μόνο που με ρωτάει είναι αν είναι καλά ο Βαγγέλης…