Γράφει ο
Ηλίας Ηλιάδης
Κάποιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι, κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Κάποιοι άνθρωποι φωτίζουν τον κόσμο γύρω τους.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που η δική τους πορεία ανοίγει δρόμους, παρακινεί, εμπνέει, γεμίζει σεβασμό την κοινωνία γύρω τους.
Ένας τέτοιος σπάνιος άνθρωπος, ένας τέτοιος αναντικατάστατος άνθρωπος, ένας τέτοιος φωτεινός και χαρούμενος άνθρωπος, ήταν ο Μιχάλης ο Σταυριανάκης.
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ.
Το 1937 ξεκινούσε τη δική του πορεία στη ζωή, μέσα σε μια οικογένεια με 7 παιδιά. Ο Θείος ο Γιώργος ολημερίς στα χωράφια και η Θεία η Βικτώρια να φροντίζει τη μεγάλη οικογένεια. Όπως όλοι σχεδόν οι Κοσκινιάτες, πέρασε από την Εμπορική Σχολή, το μετέπειτα Οικονομικό Γυμνάσιο, που εκείνα τα χρόνια ήταν ένα μικρό θαυματουργό Πανεπιστήμιο.
Τελειώνει και αρχίζει να δουλεύει σαν Εκτελωνιστής δίπλα στο συγχωριανό μας το Γιώργο το Μαντάλη. Κάποια στιγμή, οι δρόμοι τους χωρίζουν, ο Μιχάλης ακολουθεί τον δικό του επαγγελματικό δρόμο και γίνεται ένας πετυχημένος, καταξιωμένος και σεβαστός στην Αγορά της Ρόδου Εκτελωνιστής.
Ήταν ακόμη αρραβωνιασμένος με τη Μαρίτσα όταν χάθηκε ο πεθερός του. Ο Μιχάλης σαν πατέρας αναλαμβάνει και στηρίζει τα δύο παιδιά, τους κουνιάδους του να συνεχίσουν την επιχείρηση του πάτερα τους. Την ίδια ώρα, ολοκληρώνει το μετέπειτα σπίτι τους, σχεδόν από τα θεμέλια.
Το 1975 αποφασίζει να βοηθήσει τον τόπο του, που τόσο αγαπά. Κατεβαίνει στις εκλογές και επί τρεις τετραετίες εκλέγεται πανηγυρικά. Το χωριό μας μεταμορφώνεται. Ο Μιχάλης, ένας άνθρωπος με όραμα, ένας ήδη επιτυχημένος επαγγελματίας, μόνο καλά μπορεί να προσφέρει. Και φυσικά εξακολουθεί να βιοπορίζεται μέσα από τη δουλειά του.
Και η αμοιβή του σαν πρόεδρος της Κοινότητας; Αυτή τα κάνει βιβλιάρια της Τράπεζας για τα φτωχά κορίτσια του χωριού. Και πάλι με προσωπικά του έξοδα, ένας ιδιώτης γιατρός επισκέπτεται τακτικά το χωριό μας , για να εξετάζει τους συγχωριανούς μας. Ταυτόχρονα, βοηθά τους γύρω του με όποιο τρόπο μπορεί. Ο Μιχάλης, ο δικός μας Μιχάλης, για 12 χρόνια που προσέφερε στο τόπο του δεν πήρε ούτε μία δραχμή σαν αμοιβή. Αυτός ήταν ο Μιχάλης ο Σταυριανάκης.
Οι υποχρεώσεις στη δουλειά και στη Κοινότητά λυγίζουν τη καρδιά. Το 1986 θα πετάξει στην Αμερική, για να κάνει επέμβαση.
Μέσα από την αγαπημένη του σχέση με τη Μαρίτσα θα αποκτήσει δύο παιδιά, τον Γιώργο και τον Νίκο.
Μπορούν άραγε μερικές αράδες σε ένα κομμάτι χαρτί να αποτυπώσουν το μεγαλείο και τη δύναμη ψυχής αυτού του ανθρώπου;
Ψάχνω να βρω τις λέξεις που μπορούν να σκιαγραφήσουν την ευγένεια του χαρακτήρα του, την ηρεμία του, την αγάπη στο συνάνθρωπό του, μα κυρίως την αξιοπρέπειά του.
Πέρασε δύσκολες στιγμές ο Μιχάλης στη ζωή του. Και τελευταία δοκιμαζόταν από τη περιπέτεια υγείας του παιδιού του. Όμως στεκόταν με αξιοπρέπεια απέναντι στα προβλήματά του.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ . Η λέξη που χαρακτήριζε τη ζωή του από την αρχή μέχρι το τέλος.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ. Αυτή που έδινε απλόχερα στη γυναικά του, στα παιδιά του, στα εγγόνια του, στα αγαπημένα του αδέρφια και σε όλους εμάς.
Ναι, Αγαπημένε μας Μιχάλη, η απώλειά σου κάνει τις ζωές μας φτωχότερες. Δεν συναντάς εύκολα ανθρώπους με τη δική σου συγκρότηση, τη δική σου ενεργητικότητα, τη δική σου μεγαλοσύνη.
Ξεκίνησες από πολύ χαμηλά, αγωνίστηκες μόνος σου, έγινες σπουδαίος και επιτυχημένος, όμως παρέμεινες ταπεινός, μετρημένος, ανιδιοτελής.
Και κυρίως απλός και καθημερινός.
Και σήμερα μαζευτήκαμε όλοι εδώ για να σε αποχαιρετήσουμε, να σου εκφράσουμε την αγάπη μας και την ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα μας προσέφερες.
Καλό σου ταξίδι. Θα σε αγαπάμε και θα ζεις πάντα με πολλή τρυφερότητα μέσα στις σκέψεις μας.
