Συνάντηση με την Ελλάδα του αύριο
Την παρασκευή το βράδυ πέρασα μια υπέροχη βραδιά, απ’ αυτές που είχα καιρό να περάσω. Για όσους με ξέρουν, ο νους τους θα προτρέχει σε μια βραδιά με φίλους, μουσική και καλό φαΐ ή μια βραδιά με υψηλού επιπέδου πολιτιστική δραστηριότητα.
Θα τους εκπλήξω λέγοντας τους, ότι πέρασα υπέροχα σε μια πολιτική συγκέντρωση. Ναι καλά διαβάσατε. Τη παρασκευή το βράδυ πέρασα υπέροχα στην συνάντησης γνωριμίας και την πρώτη οργανωτική συνάντηση της Δημοκρατικής Κίνησης Μηχανικών, που με επί κεφαλής τον αρχιτέκτονα Γιώργο Σάββενα, διεκδικεί τη διοίκησή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος τμήματος Δωδεκανήσου, στις επερχόμενες εκλογές της 19ης Μαΐου.
Ήταν υπέροχο να βλέπω μια ομάδα νέων ανθρώπων με μέσο ηλικιακό όρο τα 35 χρόνια, γεμάτοι πάθος, διάθεση, με απίστευτα πρωτόγνωρα αποτελεσματικές οργανωτικές ικανότητες που ξεδίπλωσαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς και που στοχεύουν να εφαρμόσουν και στην «αυριανή» λειτουργεία του φορέα μας. Και ήταν υπέροχη και η διαπίστωση, ότι αυτή η ομάδα των νέων ανθρώπων, εμπλέκεται στα κοινά, με στοχευμένο όραμα την αναβάθμιση του ρόλου και της λειτουργείας των μηχανικών, ιδιωτών και του Δημοσίου, προς όφελος αρχικά των μηχανικών και καταληκτικά της κοινωνίας και του τόπου.
Νέα παιδιά σε ηλικία και σε νοοτροπία που, δεν είχαν ανάγκη να δηλώσουν ανεξάρτητοι, ή να απολογηθούν για την εν πολλοίς διαχρονική απαξία του φορέα μας και που κάτι τέτοιο για αυτούς θα φαινόταν ιερόσυλο.
Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα, ότι ήξερα μόνον ελάχιστους. Έτσι φάνηκε ότι οι «δεινοσαυρικές» ηλικίες σαν την δική μου, σε αυτή την παράταξη έκαναν πίσω.
Οι μηχανικοί στις 19 του Μάη δεν θα βρίσκονται στο αδιέξοδο της επιλογής ανάμεσα στο «ένα παλιό» ή στο «άλλο παλιό». Θα έχουν μπροστά τους την δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα στο «γνωστό παλιό» από τη μια, που «φορώντας τα ρούχα του αλλιώς» προσπαθεί να ξεκολλήσει από το ένοχο παρελθόν του και στη δικιά τους ελπιδοφόρα πρόταση από την άλλη, παρά την όποια δικαιολογημένη αμφιβολία των ψηφοφόρων, λόγω της παγιωμένης παλαιότερης πορείας του ΤΕΕ.
Η γενιά μας, πέραν από την οικονομική ωφελιμότητα της, βρέθηκε ελλιποβαρής στα θέματα κοινωνικής και χωρικής οργάνωσης. Έλειπε σχεδόν πάντα η στόχευση και η υλοποίηση των όποιων στόχων. Η πρωτοπόρα Ρόδος παρέμεινε σε μια «αναπαυτική ξάπλα στις δάφνες της», με αποτέλεσμα να μας προσπερνάει ο υπόλοιπος κόσμος με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Και όχι μόνον στη προηγμένη Δύση, αλλά και στην ίδια μας την Πατρίδα. Η Κομοτηνή έχει πάρει Ευρωπαϊκό βραβείο για την κινητικότητα στην πόλη, η Βιομηχανική Ελευσίνα διαπρέπει σαν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, τα Τρίκαλα δεν τρέχουν αλλά πετάνε και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Κάθε φορά που πάμε στην Ευρώπη, γυρίζουμε με την διαπίστωση ότι ο κάθε τόπος έχει καλυτερεύσει σε σχέση με τα λίγα προηγούμενα χρόνια που τον είχαμε ξανά-επισκεφθεί. Και πλημυρίζουμε από πικρία με την τοπική μας διαπίστωση ότι «εδώ δεν κουνιέται φύλλο». Όπως και στο τοπικό ΤΕΕ που έχει ανθρώπους που ηγούνται και συμμετέχουν σε αυτό για πέραν των είκοσι ετών. Και το τραγικό είναι ότι το κάνουν και με την ίδια απαράλλαχτη νοοτροπία.
Η όποια ανάπτυξη, δεν μπορεί να περάσει παρά «δια» και «με» τους Μηχανικούς. Και αυτοί οι μηχανικοί που είδα να στελεχώνουν αυτή την παράταξη της ΔΚΜ μαζί με τον επικεφαλής τους Γιώργο Σάββενα, μου έδωσαν την πεποίθηση ότι «έρχονται απ΄ αυτό το μέλλον που όλοι θέλουμε και ονειρευόμαστε.
Εν τέλει την παρασκευή το βράδυ, πέρασα μια υπέροχη βραδιά, απ’ αυτές που είχα καιρό να περάσω.
Νίκος Κουμνάκης
Αρχιτέκτων και Πολιτικός Μηχανικός
