Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου: «ΚΛΟΠΗ»

«ΚΛΟΠΗ»

Είναι πολύ φυσικό να αγαπά  κανείς τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να νιώθεις τα πάντα γύρω σου γνώριμα και δικά σου κι’ ας μην σου ανήκουν ιδιοκτησιακά. Αλλά και εκείνα με την σειρά τους θαρρείς και σε γνωρίζουν και σου μιλούνε. Το πού και πώς μεγαλώνει κανείς, παίζει τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου. Παιδιά, για παράδειγμα, που τελειώνουν την Στοιχειώδη και την Μέση Εκπαίδευση σε χωριό, κουβαλούν στις αποσκευές της ζωής τους στέρεα ερείσματα. Δεν τα τρομάζουν οι  σημερινοί «Κύκλωπες». Δεν κινδυνεύουν από τις έξωθεν σερβιρισμένες προκλήσεις. Αυτά τα λίγα ευκαιριακά, γιατί το θέμα μου δεν είναι το πόσο δύσκολο είναι σήμερα να είσαι γονιός, αλλά η αγάπη για το χωριό μας και κυρίως το πόσο πληγωνόμαστε όταν μας απογοητεύουν οι ίδιοι οι χωριανοί μας. Θα μου επιτρέψετε να μιλήσω για μένα. Είναι γνωστό σ’ όσους με ξέρουν, πόσο αγαπώ και λατρεύω την Αντιμάχεια, τους Αντιμαχείτες της και γενικότερα πόσο πατριώτισσα παραμένω, όπως δήλωνε σε φιλικές συνάξεις ο μακαρίτης Γιάννης Ιωαννίδης. Πάντα διδάσκω, μιλώ και γράφω πατριωτικά, υπeρκομματικά. Και φυσικά στα πλαίσια πάντα της πανανθρώπινης οικουμενικής διάστασης. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν δέχτηκα να συνεργαστώ με κανέναν απ’ όσους μου ζήτησαν να ασχοληθώ με την πολιτική. Γι’ αυτό και πόνεσα πάρα πολύ για την κλοπή που συνέβη και την οποίαν θέλω να καταγγείλω  δημόσια, όσο κι’ αν μειώνει τον γενέθλιο τόπο μου. Είναι αρκετός καιρός, που επιστρέφοντας από κάποιο ταξίδι, μόλις μπήκα στην αυλή του πατρικού σπιτιού για να προχωρήσω στο δικό μου, βλέπω την πόρτα του φουρναρειού παραβιασμένη. Με την πρώτη ματιά διεπίστωσα την απουσία τριών μεγάλων και παμπάλαιων πιθαριών. Αργότερα είδα πως έλειπαν και τα μεγάλου μήκους δίκτυα του λιομαζώματος και ενδεχομένως και άλλα αντικείμενα, αφού το φουρναρειό λειτουργούσε πλέον και ως αποθήκη. Ποιός είναι ο δράστης; Φίλος ή εχθρός, γείτονας ή

απόμακρος, απλός συμπατριώτης ή ξένος. Είναι θλιβερό να σε πονούν αυτοί που αγαπάς. Να κλέψει κανείς κάτι φαγώσιμο, το καταλαβαίνω. Αλλά το να ανοίξει κανείς σπίτι και να κλέψει είναι ανήθικο, ανίερο, αισχρό και συνάμα λυπηρό. Η κλοπή βέβαια είναι πανάρχαιο φαινόμενο. Δείγμα «παλληκαριάς» και καπατσωσύνης; Ανάγκη σκληρής επιβίωσης; Πάμπολλες οι ερμηνείες του φαινομένου, ανάλογα βέβαια με το είδος των κλοπιμαίων. Όλα αυτά όμως συνέβαιναν μέχρι «χθές». Σήμερα πλέον με την γενική αναβάθμιση των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών η κλοπή δεν είναι, παρά ποινικό αδίκημα, εγκληματική πράξη που αμαυρώνει προς τα έξω την εικόνα του χωριού μας και του νησιού μας ολόκληρου. Τα πιθάρια αυτά, αν μιλούσαν, θα έγραφαν ολόκληρο βιβλίο. Έθρεψαν οικογένειες, τάϊσαν φτωχούς, συγγενείς και ξένους, πάντρεψαν ορφανά ξαδέλφια, έσωσαν ζωές και δη Καλυμνίων στην Κατοχή. Η αξία τους δεν είναι τόσο οικονομική, αλλά ιστορική και κυρίως συναισθηματική. Γ’ αυτό παρακαλώ θερμά, όποιος το διέπραξε να επανορθώσει. Εγώ προσωπικά θέλω να πιστεύω και επαφίεμαι στο Αντιμαχείτικο φιλότιμο.

Βέβαια χρειάζεται τόλμη και δύναμη ψυχής. Προς τούτο, του αφιερώνω την ρήση του Δημοσθένη προς τον κλέφτη που είχε το θράσος να αιτιολογηθεί. « Δεν ήξερα, λέει, πως είναι δικό σου». Και εκείνος του απάντησε: «ότι όμως δεν ήταν δικό σου, το ήξερες». (Δημοσθένης προς κλέπτην ειπόντα, ουκ ήδειν, ότι σόν εστιν, ότι δε, έφη, σον ούκ εστιν, ήδεις).

Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου, Αντιμάχεια Κω.