Συγκλονίζει ο Βασίλης Καραγιάννης με τις δηλώσεις του στη «Ροδιακή» για το τροχαίο ατύχημα που είχε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, πεζός κοντά στο σπίτι του και το οποίο τον καθήλωσε για περισσότερο από έξι μήνες σε ένα κρεβάτι, ενώ αναγκάστηκε να υποβληθεί σε αρκετές επεμβάσεις!
Όπως ο ίδιος μας λέει χαρακτηριστικά «Πήγε και ήρθε», ενώ προσπαθώντας να διακωμωδήσει τα όσα πέρασε μάς ξεκαθαρίζει: «Δεν έχει ούτε τούνελ, ούτε φως στο βάθος, ούτε η ζωή περνά από τα μάτια σου μπροστά. Τίποτα απολύτως»!
Ο γνωστός εκπαιδευτικός, δεν είναι ο πρώτος αλλά (δυστυχώς) ούτε και ο τελευταίος τραυματίας τροχαίου ατυχήματος, καθώς τέτοιου είδους συμβάντα καταγράφονται καθημερινά αρκετά στο νησί μας, αλλάζοντας από τη μία στιγμή στην άλλη (πολλές φορές και μόνιμα) τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων και των οικογενειών τους.
Ο Βασίλης κατάφερε να επανέλθει πλήρως λόγω «της θέλησής του και της αγάπης της οικογένειας και του κόσμου» όπως μας λέει και η περιπέτειά του αυτή τον έκανε πιο δυνατό και ακόμη πιο αισιόδοξο και χαμογελαστό, αλλά πάνω απ’ όλα ευγνώμων για τη ζωή του και όσα έχει!
Μιλήστε μας για το ατύχημα. Πώς έγινε;
Ήταν 11.30 το βράδυ, γύριζα από το εστιατόριο που δούλευα (δεν είχα πάρει ακόμη τη σύνταξή μου και υποχρεωτικά έπρεπε να δουλεύω). Ξημερώνει 11 Σεπτεμβρίου 2022 και φεύγω λίγο πιο νωρίς, δεν κάθομαι για πρώτη φορά να πιω το ποτό της «χαλάρωσης» που έπινα με την κα Άννα, εκεί στο μαγαζί. Είπα, θα πάω σπίτι πιο νωρίς για να μπορέσω το πρωί να ξυπνήσω τη μικρή μου κόρη που θα είχε Αγιασμό στο σχολείο.
Βγαίνοντας από τους ζωγράφους στην Παλιά Πόλη και πηγαίνοντας στο κεντρικό κτήριο της Τουριστικής, βλέπω ένα αυτοκίνητο, το οποίο ερχόταν από μακριά.
Εγώ είμαι στη διάβαση, περνάω και είμαι σχεδόν ένα βήμα για να βρεθώ στο πεζοδρόμιο, να τον αφήσω πίσω μου δηλαδή.
Τότε ξαφνικά το αυτοκίνητο αλλάζει πορεία, έρχεται στο αντίθετο ρεύμα και με βρίσκει ακριβώς στην κεντρική είσοδο της Τουριστικής Σχολής. Και ευτυχώς, στο κομμάτι εκείνο, δεν έχει ρείθρο το πεζοδρόμιο. Έτσι πέφτοντας, δεν χτύπησα το κεφάλι μου για να έχω και άλλα!
Ο οδηγός του αυτοκινήτου σταμάτησε, έμεινε μαζί μου μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο. Απ’ ό,τι έμαθα μετά και απ’ ό,τι είπε ο ίδιος, είχε πέσει το κινητό του τηλέφωνο από τη θέση του συνοδηγού και έσκυψε να το πιάσει, στηρίχθηκε στο τιμόνι και γύρισε το τιμόνι προς εμένα! Δηλαδή και τώρα να θέλουμε να ξαναγίνει, θα ήταν αδύνατο!
Και ακολούθησαν και άλλες συμπτώσεις. Όπως το ότι βρέθηκε στον τόπο του ατυχήματος μία κοπέλα που με γνώριζε, ένας επίσης γνωστός συνάδελφος γυμναστής που μένει λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου και περπατούσε πήρε τη σύζυγό μου τηλέφωνο.
Εγώ είχα ακόμη τις αισθήσεις μου, οπότε έδωσα το τηλέφωνο της γυναίκας μου και από εκεί και έπειτα λιποθύμησα. Ένας φίλος μου, ο οποίος ήταν διασώστης και με πήρε τηλέφωνο μου είπε: «Βασίλη μην κουνιέσαι γιατί μπορεί να είσαι πολυτραυματίας»!
Έπειτα, θυμάμαι ελαφρά, τα φώτα του ασθενοφόρου εσωτερικά και τίποτα άλλο, έως τη στιγμή που ξυπνάω πια, στο κρεβάτι της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου της Ρόδου.
Είχα συντριπτικό κάταγμα στο πόδι (ήταν διαλυμένο κάτω από το γόνατο), στο χέρι το δεξί, η σπλήνα την οποία και μετέπειτα αφαίρεσα, τα πλευρά τα οποία είχαν τρυπήσει τον πνεύμονα και είχα αιμορραγία, ένα μικρό αιμάτωμα στα νεφρά και ένα κάταγμα στη λεκάνη και φυσικά τα δόντια μου είχαν σπάσει. Ευτυχώς, στο κεφάλι δεν είχα σοβαρό θέμα, κυρίως ήταν η εσωτερική αιμορραγία και όλα αυτά.
Όπως μου είπε, μετέπειτα, η Χρύσα (η σύζυγός μου), της είχαν πει οι γιατροί ότι «πάμε για ένα πολύ κρίσιμο εικοσαήμερο» κατά το οποίο θα διαφαινόταν αν θα μπορούσα να τα καταφέρω!
Άρα κινδύνευσε η ζωή σας!
Ναι! Αυτό είναι αλήθεια, κινδύνευσε σοβαρά! Η Χρύσα ήθελε να με μεταφέρει στην Αθήνα, τελικά ανέλαβαν εδώ οι γιατροί, οι οποίοι είναι καταπληκτικοί. Να τα λέμε και αυτά! Γιατί συνήθως λέμε μόνο τα αρνητικά και παραπονιόμαστε συνεχώς.
Οι γιατροί ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ, με κεφαλαία, οι πάντες! Δεν έχω λόγια να πω για την ορθοπεδική ομάδα με τον Αλέκο Πίττα! Τι να πω για αυτά τα παιδιά. Ήταν και ήρωες, γιατί μου έσωσαν το πόδι μου, το οποίο μπορούσα να το έχω χάσει!
Το διάστημα που είχα κάνει τα άλλα χειρουργεία για ν’ αντιμετωπιστεί η αιμορραγία, η σπλήνα η οποία και τελικά αφαιρέθηκε κ.λπ. το πόδι το είχαν απλώς -ας πούμε- «αναστηλώσει» με λάμες που είχαν τοποθετήσει εξωτερικά.
Όταν τελικά ήρθε ο καιρός να γίνει το χειρουργείο στο πόδι, τα οστά, που είχαν γίνει κομμάτια, είχαν πάθει οστεοπόρωση και δεν γινόταν να «κολλήσουν».
Έτσι ο γιατρός μού έβαλε μία μεγάλη λάμα από το γόνατο έως τον αστράγαλο, η οποία όπως μου είπαν θα αφαιρεθεί στο τέλος του 2024. Η λάμα του χεριού θα μείνει, τα δόντια έχουν διορθωθεί…
Φυσικά έκανα και αρκετές φυσιοθεραπείες, τόσο με τους ειδικούς του νοσοκομείου όσο και με επαγγελματία ιδιώτη φυσιοθεραπευτή για την αποκατάσταση της υγείας μου.
Πόσο καιρό μείνατε στο κρεβάτι;
Από τον Σεπτέμβριο έως το Πάσχα της επόμενης χρονιάς! Σηκωνόμουν σιγά σιγά, έκανα βήματα με τη βοήθεια των φυσιοθεραπευτών, όμως πιστεύω, ότι ήταν η θέληση και η αγάπη που με βοήθησαν!
Δηλαδή δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου καθηλωμένο και αυτό μου έδωσε δύναμη. Η ψυχολογία μου ήταν στα ύψη λόγω της αγάπης της οικογένειας μου, του κόσμου.
(Συγκινείται με τα παιδιά και τη σύζυγό του)
Κάνοντας αυτή την αναδρομή στην μεγάλη περιπέτεια που περάσατε, τι είναι αυτό που έχετε αποκομίσει, τι σας έχει μείνει;
Μεγάλη ταλαιπωρία σωματική, πόνοι πολλοί και αφόρητοι. Και ήταν φυσικό, αφού είχα ήδη κάνει τρεις επεμβάσεις στο χέρι, στο πόδι και στη σπλήνα μου. Όπως και να γύριζα, πονούσα!
Από την άλλη, νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι ζωντανός! Δεν το συζητώ! Πίστη που δεν την ανέφερα! Η πίστη με έσωσε!
Απέκτησα ακόμη μεγαλύτερη υπομονή απ’ αυτήν που είχα (γελάει).
Βέβαια, εδώ υπάρχει και ένα μικρό παράπονο, θα έλεγα, που έχει να κάνει με το οικονομικό, την αποζημίωση. Δηλαδή, δεν μπορούν οι όποιες ασφαλιστικές εταιρείες να καθυστερούν τις διαδικασίες και να ταλαιπωρούν έτσι τους ανθρώπους.
Δεν τους φτάνει ο πόνος τους, δεν τους φτάνει που έχουν δίκιο και θεωρούνται αδικημένοι γιατί ξαφνικά η ζωή τους αλλάζει… Και όλα αυτά για να κερδίσουν ένα-δύο χιλιάρικα!
Τέλος πάντων ο Θεός έδωσε και πήγαν όλα καλά! Δεν έχω παράπονο και είμαι τώρα εδώ με τους φίλους μου και πίνω τον καφέ μου, με τους γιους μου…
Είστε αισιόδοξος, καλοπροαίρετος, χαμογελαστός άνθρωπος. Όλη αυτή η περιπέτεια μήπως τα ενίσχυσε ακόμη περισσότερο όλα αυτά;
Ναι σίγουρα! Περιττό να σου πω ότι δεν φεύγω από το σπίτι αν δεν κάνω πριν τον σταυρό μου. Το έκανα και παλαιότερα, όμως τώρα ακόμη περισσότερο. Έχω μεγαλύτερη κατανόηση για τους ανθρώπους και υπομονή ίσως περισσότερη. Επίσης, πλέον δεν βρίζω ποτέ – όχι ότι ποτέ έβριζα ιδιαίτερα αλλά τώρα καθόλου.
Και ξέρεις, την ώρα που έγινε το ατύχημα οι τελευταίες σκέψεις μου ήταν τι θα γίνουν αυτοί που μένουν πίσω. Μόνο αυτό σκεφτόμουνα!
Στο σχολείο κάναμε ομιλίες και εκδηλώσεις με την ΕΥΘΥΤΑ. Αυτό όμως δεν πρέπει να γίνεται ευκαιριακά ή περιστασιακά. Πιστεύω απόλυτα, ότι θα πρέπει να υπάρχει μάθημα Κυκλοφοριακής Αγωγής στα σχολεία και ιδίως στο δημοτικό, όπου τα παιδιά ρουφάνε σαν σφουγγάρι τη γνώση.
Δεν γίνεται να βλέπουμε μικρά παιδιά στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου ή μπροστά από τον οδηγό ενός δικύκλου.
Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει στη Ρόδο. Λες και μας περισσεύουν άνθρωποι και σκοτώνονται κάθε μέρα, είναι απίστευτο!
Γι’ αυτό και θέλω να στείλω ένα μήνυμα: κινητό και οδήγηση δεν πάνε μαζί!
Πηγή: https://www.rodiaki.gr/
