Ο Ναπολέων Βλάσσης, της καρδιάς μας! Ο αστυνομικός διευθυντής, ο δάσκαλος, ο αγιογράφος, ο αθλητής, ο σπουδαίος άνθρωπος

Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη

Εδώ δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις. Τα λόγια φτωχά, να μιλήσουν για τον σπάνιο άνθρωπο που οι επιτυχίες του άφησαν εποχή στην Ελληνική Αστυνομία- ένα κράμα λεπτότητας και αυστηρότητας που μόνο εκείνος μπορούσε να συνδυάσει και τον ακολουθεί έως τα σήμερα που είναι συντονιστής του Δημοτικού Σχολείου του Κολλεγίου Ρόδου και διευθυντής Διοίκησης.

Ένας καλλιτέχνης που αγιογραφεί και ασχολείται με τη φωτογραφία, ένας  αθλητής, γλωσσομαθής, διαβασμένος, που έχει ανοιχτά τα μάτια της ψυχής του και συμπαραστέκεται  και είναι ταπεινός, ένας δάσκαλος που δεν κάνει τον δάσκαλο.
Όλος ο κόσμος τον αγαπάει, γιατί αγαπάει όλο τον κόσμο κι αυτός.

«Γεννήθηκα σ’ ένα μικρό χωριό στην  Κέρκυρα,  Βουνιατάδες λέγεται.   Παρότι ήταν πολύ μικρό είχε κουλτούρα, μου λέει.  Εκεί έμεινα μέχρι τα 18 μου χρόνια και δεν ταξίδεψα ποτέ μου. Ταξίδεψε η φαντασία μου. Επέλεξα τη ζωγραφική. Έξι αδέλφια, δύσκολες καταστάσεις οικονομικά, αλλά ο πατέρας μου δεν μου το αρνήθηκε, κι εγώ για να τον βοηθήσω εργαζόμουν όλα τα καλοκαίρια ως μαθητής.

Ο πατέρας μου, μου έδωσε τη δύναμη της ψυχής να βγω στην κοινωνία, η μάνα μου, μου έδωσε την αγνότητα, την ευαισθησία, το ν’ αγαπώ το ωραίο. Μ’ άρεσαν κι οι γλώσσες, υπάρχει μια έφεση. Κάποια στιγμή όμως ο πατέρας μου, μου είπε «είσαι ο μεγαλύτερος, πρέπει να βρεις έναν τρόπο που να σου φέρνει χρήματα για να ζήσεις και να βοηθήσεις και τα αδέλφια σου».

Στην Αστυνομία εργάζεσαι, έχεις έναν μικρό μισθό και μπορείς να σπουδάζεις ταυτόχρονα, κι αυτό έχει σημασία. Έχοντας και δύο ξαδέλφια στην Αστυνομία που έφτασαν στα ανώτατα αξιώματα, διάλεξα αυτό. Στη Σχολή, το 1972 στην Αθήνα μ’ άρεσε το μάθημα Αρχές Ποινικού Δικαίου και η Εγκληματολογία.

Τελείωσα τη Σχολή Ενωμοταρχών στη Ρόδο,  το 1980 μπήκα στη Σχολή Αξιωματικών, το 1982 παντρεύτηκα στην Απολακκιά την Ασημίνα, αυτή την ευλογημένη κοπέλα, σ’ έναν παραδοσιακό γάμο και το 1983 κάναμε το πρώτο μας παιδί, ενώ ήμουνα στη Σχολή ακόμη.

Ήρθα πάλι στη Ρόδο υπηρετώντας στο Αεροδρόμιο, στο Τμήμα  και μετά στην Ασφάλεια. Αυτό που συγκέντρωνε το ενδιαφέρον μου πιο πολύ ήταν η ανθρωποκτονία. Το έγκλημα, η έρευνα… Θεωρώ ότι η ώρα που ομολογεί ένας άνθρωπος, είναι μυσταγωγία και θεία μετάληψη».

Εκείνες οι ώρες που εσείς τις έχετε ζήσει πολλές φορές,  πώς είναι; Λυγίζει ο δολοφόνος;

Ανάλογα τον άνθρωπο, την καταγωγή του, το αν έχει μεγάλη δράση, ενώ σημαντικό στοιχείο αποτελεί και ο τρόπος που θα του μιλήσεις και η προσέγγιση που θα κάνεις. Να πω ότι στις ανθρωποκτονίες που αντιμετωπίσαμε, όλοι ομολόγησαν.

Ο τρόπος που θα μιλήσεις, η ψυχική επαφή που θα αποκτήσεις με το δράστη, οι γνώσεις, το ένστικτο, αλλά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε σε όλα αυτά τη βοήθεια του Θεού. Δεν μπορούμε να παραλείψουμε σ’ όλα αυτά την παρουσία του Θεού.

Στο έγκλημα στο οποίο πήγαμε το 2005 στην Πάτμο, πήγαμε μία ομάδα εξαιρετικών συναδέλφων, προσκυνήσαμε πρώτα στον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο και ζητήσαμε τη βοήθειά του. Σε κάποια στιγμή υπήρχε μία έμπνευση ξημερώματα-ήμασταν άγρυπνοι μέρες- ήταν μια φώτιση να ψάξω κάτω στο χώμα.

Και βρήκατε το αποτσίγαρο που πέταξε ο Ευριπίδης φεύγοντας, αφού είχε βιάσει και είχε σκοτώσει τη γυναίκα! Τον εντοπίσατε από το DNA. Ήταν μια τεράστια επιτυχία, δική σας, προσωπική.

Τελικά οι τρεις αξιωματικοί, οι δύο ήρθαν γι αυτό τον φόνο από άλλες περιοχές της χώρας, καταλήξαμε ότι ψάχναμε κάποιον που έζησε  μια ματαίωση! Κι αυτό είχε γίνει στην περίπτωση της Πάτμιας.  Εκείνες οι στιγμές έχουν πόνο, πόνο ατέλειωτο και μου άφησε μια παλινδρόμηση σωματοποιείται αυτή η ιστορία, αλλά ευτυχώς δεν παίρνω φάρμακα.

Ο πόνος του θύματος σε επηρεάζει. Από το 1994 με τον κ. Πολεμικό, την κ. Καΐλα… μετά είχα καθηγητή τον αείμνηστο Καρύδη τον εγκληματολόγο, τον Πανούση… αυτοί οι άνθρωποι με στήριξαν και μετά το 2010 πήρα και το διδακτορικό μου στην «Ανήλικη Παραβατικότητα, η περίπτωση της Ρόδου». Αυτό λοιπόν το σημείο με βοήθησε πάρα πολύ γιατί εμβάθυνα και μελετούσα την ιστορία της εγκληματολογίας, με βιβλία από την Αμερική και από παντού. Λέει ο Καντ ότι «ο άνθρωπος είναι προϊόν της μόρφωσής του». Εμβάθυνα.

Όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι;

Όχι, εδώ διαφωνώ κάθετα και θέλω να πω το εξής.

Όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να διαπράξουμε ένα αδίκημα: να περάσουμε με κόκκινο, να κάνουμε μία φορολογική παράβαση, να σου δώσει κάποιος κάτι, κι εσύ να το κρατήσεις.

Αλλά, αυτός ο οποίος αφαιρεί ανθρώπινη ζωή έχει ως στοιχείο του χαρακτήρα του τη συναισθηματική ψυχρότητα και απουσιάζει το συναίσθημα της φιλαλληλίας, δηλαδή δεν σ’ ενδιαφέρει ο συνάνθρωπός σου. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό όλων. Και ο Ευριπίδης όταν πλέον τελειώσαμε και πηγαίναμε μαζί του με το πλοίο στον ανακριτή μείναμε μόνοι μας και τον ρωτάω: «αφού τη βίασες, γιατί τη σκότωσες»;

Τι σας είπε;

Τίποτα, δεν τον ενδιέφερε. Και το διπλό έγκλημα, ο Αλβανός που πιάσαμε στις Καλυθιές, κι αυτός το ίδιο. Του λέω «εντάξει, αφού πήρατε τα λεφτά γιατί τον σκοτώσατε;» «Έγινε…», μου λέει. Τ’ ακούσατε; Έγινε.  Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, σ’ αυτές τις συγκεκριμένες καταστάσεις και συνθήκες αυτοί θα το τελέσουν. Γιατί υπάρχει και ο εγωκεντρισμός μέσα, δεν τους ενδιαφέρει αν στο τέλος πιαστούν, αφού έχουν τον εγωκεντρισμό να αψηφούν ακόμα κι αυτόν τον κίνδυνο.

Το πέρασμα στην πράξη όμως πώς γίνεται;

Υπάρχει μία διαδικασία επιπέδων για να περάσει κάποιος στην πράξη, να την τελέσει. Στην αρχή αναλογίζεται τα προβλήματα, τα ξεπερνάει, μετά σκέφτεται τον περίγυρο, στο τέλος φτάνει στο σημείο να μην τον ενδιαφέρει  αν θα πονέσει.

Τι λέτε στα παιδιά, στους μαθητές σας;

Από τη γ’ δημοτικού τους διδάσκω όταν αναφέρομαι σε μια κακή πράξη, τους ρωτάω «παιδιά, εδώ ποιος κερδίζει, πρέπει να κερδίζει η συνείδησή μας πάντα»…

Κι ενώ είχατε τέτοιες επιτυχίες, ήρθε η μετάθεσή σας και λίγο μετά η παύση σας από την Αστυνομία!

Μετά από δύο χρόνια στη θέση του αστυνομικού διευθυντή. Με προσφυγές, τα επόμενα χρόνια, έχω φτάσει στο βαθμό του υποστρατήγου!

Τι είχε γίνει τότε; Ακούγαμε ότι ήταν πολιτικοί οι λόγοι. Ήσασταν πολύ ΠΑΣΟΚ, όπως άλλοι ήταν πολύ Νέα Δημοκρατία… Δυστυχώς αυτά που συνέβαιναν κάποτε, με όποια κυβέρνηση! 

Είχα μετάθεση στην Κω και ένα βράδυ του Μαρτίου του 2007, ήρθε η έξοδος με  ένα έγγραφο που έγραφε «ευδοκίμως τερματίσας»… Δεν έκρυψα ποτέ τις πεποιθήσεις μου, αλλά και ούτε ποτέ ωφελήθηκα. Λέει ο Καβάφης ότι «κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι έτοιμος να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Κι εγώ δεν ήθελα να παίξω παιχνίδια.

Ισχύει ότι η είδηση της παύσης σας, σας βρήκε να αγιογραφείτε;

Έκανα τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, εκείνες τις μέρες. Ήταν τόσο η ψυχή μου ήρεμη. Έφυγα ήρεμος, καθαρός, και πολύ νέος. Στην πορεία έμεινα έξι μήνες χωρίς εργασία, είχα προτάσεις πολλές, το 2007 ετοίμαζα το διδακτορικό μου με μεγάλη δυσκολία, είχα τελειώσει ήδη τη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών.

Η αγιογραφία πώς ήρθε στη ζωή σας;

Όλα αυτά τα χρόνια ζωγράφιζα ακουαρέλες, λάδια, ακριλικά, τα πάντα. Το 1997, Μεγάλη Τετάρτη- τότε περνούσα πολλές γιορτές μόνος γιατί έπρεπε να είμαι στη δουλειά μου, οι ώρες μου ήταν στην υπηρεσία μέχρι τα ξημερώματα, δεν μετανιώνω έπρεπε να βοηθήσω την κοινωνία που το είχε ανάγκη.

Με ενδιέφερε το εμείς, κι όχι το εγώ… Αυτό προσπαθώ να πω και στους μαθητές. Το 1997 λοιπόν τη Μεγάλη Τετάρτη, ένιωσα τη μεγάλη ανάγκη να αγιογραφήσω την Παναγία. Δεν ήξερα πώς. Η αγιογραφία είναι κάτι διαφορετικό και εξαιρετικό. Ώχρα, κινάβαρη,  όμπρα, χονδροκόκκινο…

Έκατσα τρεις νύχτες, έκανα πολλά λάθη, αλλά το τελείωσα, είναι το πρώτο μου. Ξεκίνησα σιγά-σιγά, έκανα λάθη στην αρχή ώσπου ο Θεός οδήγησε τα βήματά μου σ΄ έναν άνθρωπο. Το λέω και συγκινούμαι. Είναι ο Τάσος Παπαγεωργίου, ένας εξαιρετικός αγιογράφος, είναι σκληρός δάσκαλος, αυστηρός, πέρασαν πολλά χρόνια για να μου πει  «Ναπολέων είναι καλό…». Ο κ. Τάσος έχει σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, κάνει τοιχογραφίες. Εγώ κάνω φορητές εικόνες. Είμαι ένας ερασιτέχνης, ταπεινός άνθρωπος που αγιογραφώ.

Πιστεύετε στο Θεό!

Βαθιά. Και πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τα πρώτα μου έργα τα έκανα ξημερώματα. Έχω μια τεράστια αγάπη στη νύχτα γιατί υπάρχει ηρεμία, συγκέντρωση. Και η αγιογραφία θέλει καθαρή ψυχή και καθαρό σώμα. Αλλιώς δεν μπορώ να πιάσω πινέλο.

Την ώρα που αγιογραφώ ακούω βυζαντινή μουσική, ακούω τον άγιο που γιορτάζει, να διαβάσω αυτό τον άγιο ή Μότσαρτ, το βιολί που με παρασύρει… Επίσης στην Κέρκυρα γνώρισα μορφές της αγιογραφίας. Κάθε πινελιά, Ροδούλα μου αγαπητή, είναι συναίσθημα, κι έχει πόνο αν κάνεις λάθος. Το χέρι του Αγίου Ιωάννη, το χάλασα τρεις φορές. Ξεκίνησα από την κρητική τέχνη και συνεχίζω με τη μακεδονική. Μ’ αρέσει το φως.

Αθλητής, ποδόσφαιρο παλιά, αργότερα στίβος, καράτε… Τα τελευταία χρόνια τρίαθλο!

Το 2016 μέσω του Χατζηνικόλα του παιδιάτρου,  γνώρισα τον Γαρέφη Χρήστο τον παγκόσμιο πρωταθλητή τριάθλου. Πέρα από το ταλέντο που μπορεί να έχει κάποιος πρέπει να βρει μπροστά του και τους σωστούς δασκάλους. Έτρεξα δεκάδες χιλιόμετρα σε πολλούς αγώνες, άρχισα ποδηλασία.

Είμαι ένας αθλητής τριάθλου ταπεινός και τώρα τραυματίας ον, στο τρίαθλο  αγωνίζομαι μόνο στην κολύμβηση. Για κολύμβηση θα πάω και τώρα, φεύγοντας από εδώ. Και θα πάω και στις ελιές μου και σε όλα… Αγγλικά έμαθα μαζί με τους μαθητές μου, ήμουνα και συμμαθητής. Γερμανικά ήξερα και πρόσφατα με την κυρία Χρύσα Τσιλιγάρδου, μαθαίνω Ιταλικά. Παραμένω μαθητής και ζητώ από τους δασκάλους μου να είναι αυστηροί.

Πραγματικά είστε σε όλα. Και στο να συμπαραστέκεστε σε κόσμο!

Αγώνας τεράστιος. Δεν έχω καθίσει διπλοπόδι σε καφενείο, να πιώ καφέ. Ποτέ μου. Δεν πίνω καφέ. Πάντα πρέπει να έχω ένα στόχο να με τραβάει. Λέει ο Σεφέρης ο μέγας «προτιμώ μία στάλα αίμα από ένα ποτήρι μελάνι…». Δηλαδή δεν μ΄ ενδιαφέρει να είμαι μακριά, αποστασιοποιημένος και να βοηθάω, αλλά η θυσία.

Να είσαι μέσα και να ματώσεις. Και ο Σολωμός είπε «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας». Και μου λέει ο νευροχειρουργός ο Μακρής στο νοσοκομείο μας, μια μέρα που δείχναμε ανατομία στα παιδιά: «Ναπολέοντα, πού κατοικεί η ψυχή;».  Δεν μπορώ να απαντήσω. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει.

Τελικά, τι έχει σημασία σ’ αυτή τη ζωή; Τι συμπέρασμα βγάλατε;

Δύο πράγματα: ένας μαθητής μου, ο Δημήτρης α’ Δημοτικού ήρθε και φώναζε στο θέατρο όταν κάναμε μία παράσταση «χρυσέ μου, δάσκαλε…»! Αυτή η κουβέντα! Κι ένας άλλος, μαθητής, ο οποίος ήταν γ’ δημοτικού ο Γιάννης μου, κι έχει φύγει τώρα, έχει πάει σ’ άλλο σχολείο, να είναι καλά εκεί που είναι, ήρθε εδώ στο γραφείο και μου ‘φερε έναν άλλο μαθητή και μου λέει: «κύριε, μπορείτε να δώσετε θάρρος σ’ αυτό το παιδί όπως δώσατε και σ’ εμένα;»  Ζεις γι’ αυτές τις κουβέντες, γι’ αυτές τις στιγμές. Και για την αγάπη.

Την αγάπη που έχω εισπράξει. Λέει ο Απόστολος Παύλος για την αγάπη: «Ό,τι και να κάνεις αν δεν έχεις αγάπη είσαι κύμβαλον αλαλάζον. Και να δώσεις ελεημοσύνη, να δώσεις όλα τα υπάρχοντά σου, αν δεν έχεις αγάπη…»…

πηγή: https://www.rodiaki.gr/article/487713/o-napolewn-blasshs-ths-kardias-mas