Δημήτρης Γάκης. Μας έφυγε ο καλοσυνάτος γίγαντας Σωτήρης Φωκάς

Δημήτρης Γάκης. Μας έφυγε ο καλοσυνάτος γίγαντας Σωτήρης Φωκάς.

Μια δυνατή γροθιά χτύπησε το στομάχι μας και βούρκωσαν τα μάτια μας. Ο Σωτήρης Φωκάς, ο Σώτος, ο ψηλός, ο καλοσυνάτος γίγαντας, η εμβληματική αγωνιστική και συνάμα κουλτουριάρικη μορφή,  αυτή τη φορά έφυγε μόνιμα. Όσο απλά έζησε τόσο απλά και μας χαιρέτησε. Έπεσε κουρασμένος από το μπάνιο να κοιμηθεί και δεν θέλησε να ξυπνήσει. Το όνειρο φαίνεται του παραδείσου τον κυρίευσε και άφησε την ματαιοδοξία της γης και την μικρότητα των ανθρώπων για να πάει εκεί που του αξίζει.

Στο άκουσμα του θανάτου του Σωτήρη ο νους όλων μας γύρισε στο παρελθόν θυμήθηκε τις παρέες, τις ατέλειωτες ιδεολογικές συζητήσεις, θυμήθηκε το πλατύ χαμόγελο του που το μοίραζε αδιακρίτως σε όλους. Θυμήθηκε εκείνη την αρχοντική περπατησιά και την κίνηση που ηταν η έκφραση των ονείρων του  και η αγάπη του στους ανθρώπους.

Ζήσαμε με το Σωτήρη ατέλειωτες στιγμές, όμορφες στιγμές. Με τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς που είχε εστερνιστεί κι εμείς με τις ιδέες της κομουνιστικής αριστεράς πορευτήκαμε στο δύσκολο δρόμο της ενότητας τους και δημιουργήσαμε τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Ήταν ένα αμοιβαίο μπόλιασμα του προβληματισμού μας και ο Σωτήρης είχε την ικανότητα αυτό το μπόλιασμα να το κάνει πετυχημένα και παραγωγικά. Η ιδεολογική του αλλά και η τεχνοκρατική του κατάρτιση δε σου άφηναν περιθώρια μεγάλων διαφωνιών. Ήταν βλέπετε κι αυτό το ύφος του το ευγενικό το μελιστάλαχτο που σε κέρδιζαν. Είχε καταφέρει την ιδεολογικοπολιτική του άποψη να την τεκμηριώνει με την τεχνοεπιστημονική του γνώση.

Ο Ψηλός ήταν ένας ήπιος μα και εκρηκτικός χαρακτήρας.Ήπιος στις συζητήσεις του τραπεζιού, εκρηκτικός όταν το πρόβλημα πήγαινε να εκτραχυνθεί από το πολιτικό πλαίσιο που όλοι υπηρετούσαμε.

Ήταν όμως και φοβερά ευαίσθητος πληγώνονταν εύκολα. Όταν δεν αντιδρούσε ξέραμε ότι το πρόβλημα ήταν μεγάλο και ο Σώτος τα έβαζα όλα μέσα του. Διαπιστώσαμε στην πορεία ότι αυτό τελικά του προκαλούσε μία αθροιστική απογοήτευση, μια μεγάλη απογοήτευση και αυτή η απογοήτευση σε πολλούς από εμάς  δημιουργούσε μεγάλες ενοχές. Το αποκούμπι μας και πάλι ήταν ο Σωτήρης!. Παρότι γνωρίζαμε ότι η απογοήτευση του ήταν μεγάλη για να απαλύνουμε τις ενοχές μας περνούσαμε οπωσδήποτε από το γραφείο του στο ισόγειο της νομαρχίας. Εκεί οι κουβέντες του πεντάλεπτου του δεκαλέπτου ήταν αρκετό για να μας αποενοχοποιήσουν σε ένα βαθμό. Αυτή ήταν η μεγαλοπρέπεια του Σωτήρη σε ενοχοποιούσε από τις ενοχές σου παρότι τον είχες πληγώσει με τόση απογοήτευση.

Ήταν παρών σε όλες τις μάχες. Τις πολιτικές τις κοινωνικές τις πολιτισμικές τις αθλητικές. Ήταν ο πρώτος Γραμματέας του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ το 1989. Υπήρξε από τους στυλοβάτες της μεγάλης αυτοδιοικητικής παράταξης του 6,7%. Ήταν από τους μαχητές για την υπεράσπιση του Εθνικού Θεάτρου Ρόδου. Ηταν από τους ιδεολογικούς αναζητητές του μέλλοντος της χώρας και της περιοχής μας με το βιβλίο του

“Η Δωδεκάνησος στο κατώφλι της νέας χιλιετίας”.

Μαχες στους δρόμους, στο πεζοδρόμιο, στα καφενεία, στις πλατείες. Ο Σωτήρης πάντα μπροστάρης και στα θέματα περιβάλλοντος.

Η εικόνα του Ψηλού με εκείνη την μαύρη τσάντα κρεμασμένη στον ώμο και το χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη του, κέρδισαν την συμπάθεια και την αγάπη του κόσμου. Αργότερα η μάχη στην νομαρχία και η επόμενη μέρα του προκάλεσαν μια απογοήτευση και τον οδήγησαν σιγά σιγά στην αποστασιοποίηση. Διάλεξε είτε τον “περιστερώνα” είτε το ισόγειο γραφείο στην νομαρχία μακριά από το κέντρο εξουσίας. Αναπολώντας το παρελθόν και κάνοντας μια αυτοκριτική, έστω και τώρα, θέλω όσο με αναλογεί να ζητήσω συγνώμη από τον Σώτο για την πολιτική μας συμπεριφορά που οδήγησαν στην πολιτική απογοήτευση και στην πολιτική και κοινωνική του αδρανοποίηση. Είναι ενοχές που θα τις κουβαλάμε.

Ο Σωτήρης ήταν ένας ήρεμος μα και εκρηκτικός χαρακτήρας.

Όταν θύμωνε πολύ ο Σώτος δεν αντιδρούσε διαφωνώντας όπως όταν θυμώνει λιγο. Σηκωνόταν πάνω άνοιγε την πόρτα και έφευγε. Μετά από λίγο η πόρτα ξανάνοιγε και το πλατύ του χαμόγελο πλημμύριζε το χώρο. Μας αναθάρρηνε, μας αναζοωγωνούσε. Αυτό το πλατύ χαμόγελο της επιστροφής δυστυχώς δεν θα το ξαναδούμε πια.

Συλλυπούμαι  βαθιά την αγαπημένη του γυναίκα Μαριολίνα και τα παιδιά του.