Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
Θέλησε ν’ αλλάξει τη ζωή της και την άλλαξε! Από δασκάλα στον Αρχάγγελο, έχοντας ήδη οικογένεια με δύο παιδιά, έφυγε για την Αμερική χωρίς να την περιμένει κανείς και δίχως να γνωρίζει κανέναν.
Διέπρεψε! Για 21 χρόνια έγινε η δασκάλα των παιδιών της ομογένειας, η πολυβραβευμένη τους, το πρότυπό τους. Κι όταν αισθάνθηκε ότι έκλεισε αυτός ο μεγάλος κύκλος, επέστρεψε πριν από λίγους μήνες στον Αρχάγγελο, σαν να μην έφυγε ποτέ!
Η Ελευθερία Οίκουτα, που η ζωντάνια της σε συμπαρασύρει, η δύναμή της σου δίνει κι εσένα χαρά.
Την τίμησε το Κογκρέσο, την τίμησε η εφημερίδα «Εθνικός Κύρηκας» της Αμερικής, η Ομοσπονδία Δασκάλων Αμερικής, έχει φωτογραφίες με τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης και τόσα ακόμα σημαίνοντα πρόσωπα όμως κέρδισε την αγάπη των μαθητών της και των ομογενών κι αυτό είναι που μετράει για εκείνη.
Αυτοί οι άνθρωποι δικαιούνται να ομιλούν, αυτοί που τα άλλαξαν όλα και δυό και τρεις φορές στη ζωή τους και τα κατάφεραν και τότε το ίδιο καλά.
«Από τη Ρόδο έφυγα τον Οκτώβρη του 2000, μου λέει. Έφυγα για μία άλλη εμπειρία, για μία άλλη ζωή. Είμαι Ροδίτισσα και Αρχαγγελίτισσα. Μέχρι τότε είχα τα δύο μου παιδιά, τον Μάριο και τον Τζώρτζη. Εργαζόμουν σε διάφορα νηπιαγωγεία της πόλης της Ρόδου και του Αρχαγγέλου, όμως ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό».
Μεγάλη απόφαση πήρατε! Ποιος σας περίμενε στην Αμερική;
Καμία πρόσβαση! Δεν είχα καμία θεία στην Αμερική να με περιμένει. Μάζεψα τα πράγματά μου μέσα σε δύο βαλίτσες και ξεκίνησα μιά Παρασκευή του Οκτώβρη του 2000. Χωρίς να με περιμένει κανένας. Φτάνω στο JFK και με ρωτούν: «πού θα μείνετε κυρία μου;» Τους λέω: «σ’ αυτό το ξενοδοχείο», το οποίο έτυχε να μου βρούνε και να μου κλείσουνε ένα δωμάτιο μέχρι να πάει Δευτέρα για να πάω να παρουσιαστώ στο ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης. Να φανταστείτε ότι το βράδυ της Παρασκευής έφτασα στο δωμάτιό μου και μέχρι τη Δευτέρα το πρωί που πήρα ταξί για να πάω στο ελληνικό προξενείο, δεν είχα βγει από το δωμάτιο αφού δεν γνώριζα κανέναν.
Θέλω εδώ να πω το όνομα μίας καταπληκτικής γυναίκας, μίας Ελληνίδας, της Ελένης Ψαρά που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στην Αμερική και μου έφερε δώρο στο σπίτι όταν βρήκα σπίτι, μία καφετιέρα για να κάνω καφέ. Έφτιαξα μόνο ένα δωμάτιο γιατί βασίστηκα στη ρήση της Μελίνας Μερκούρη που λέει: «ένα ζευγάρι καθαρά σεντόνια κι ένα πορτατίφ για να διαβάζω». Και δίπλα στο κομοδίνο, το ποίημα του Καβάφη «Η πόλις», που με χαρακτηρίζει. Ξεκίνησα έτσι, αλλά τελικά αισθανόμουν ότι ζούσα στο παλάτι του Μπάκιγχαμ γιατί όλων αυτών των ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα μου, αισθανόμουν ότι τα σπίτια τους ήταν και δικά μου.
Δεν είχατε βρει δουλειά πριν φύγετε από τη Ρόδο;
Όχι. Είχα δώσει εξετάσεις στο Υπουργείο Παιδείας, ώστε να αποσπαστώ σε σχολείο του εξωτερικού. Είχα δηλώσει Αίγυπτο γιατί βρισκόταν μία φίλη μου εκεί και στο τέλος φίλοι μου με προέτρεψαν να δηλώσω την Αμερική επειδή η ομογένεια είναι ισχυρή και η πόλη όμορφη. Η Στέλλα Κοκκώλης που αυτή τη στιγμή είναι η πρόεδρος των εκπαιδευτικών, ήταν ο άνθρωπος που με στήριξε πρώτη απ’ όλους. Η θέση που πήρα ήταν η πρώτη που άνοιγε, για όλη την Αμερική, για Έλληνα εκπαιδευτικό, για ένα σχολείο που δεν ανήκε στην Αρχιεπισκοπή. Το σχολείο λέγεται «Πλάτωνας» και βρίσκεται στο Μπρούκλιν, όπου λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Πέρασαν από τότε 21 χρόνια! Πώς πέρασαν τα χρόνια αυτά;
Σαν το νερό. Με καταπληκτικές εμπειρίες, με τη δημιουργία τρομερών σχέσεων και δεσμών με ανθρώπους της ομογένειας. Είναι το άλλο μου σπίτι εκεί και η άλλη μου οικογένεια. Σκληρή δουλειά, σκληρά δουλεύουν όμως όλοι εκεί. Έφτασα να δουλεύω και 15 ώρες το 24ωρο και σε εποχές που έπρεπε να γίνουν εκδηλώσεις και παραστάσεις δούλευα πολύ περισσότερες ώρες. Αυτά όμως γίνονταν με τόση αγάπη γιατί τα επηρέαζαν οι άνθρωποι που ήταν γύρω μου. Ό,τι έκανα στην Αμερική, ό,τι βραβεία έχω πάρει εκεί και αναγνωρίσεις, το έχω πει επανειλημμένα, τα έχω αφιερώσει ξεκινώντας από τους συναδέλφους μου, σε όλους τους ανθρώπους που δεν είναι λίγοι και δεν μπορώ να τους απαριθμήσω, οι οποίοι ήταν δίπλα μου. Στην Αμερική, οι ομογενείς όταν βλέπουν ότι κάποιος μπορεί και έχει «κάτι», τον αγκαλιάζουν, στον μεγαλύτερο βαθμό. Οι γονείς τους θέλουν τα παιδιά τους να μαθαίνουν ελληνικά. Και μαθαίνουν ελληνικά. Κι εγώ επιπλέον ήθελα να γίνω πρότυπο γι’ αυτά. Να λένε: «θέλω να γίνω σαν την κυρία Ελευθερία…»! Και το πέτυχα!
Βραβευτήκατε πολλές φορές!
Οι διακρίσεις είναι αποτέλεσμα. Εγώ δεν δούλεψα για να πάρω διακρίσεις. Αυτά έρχονται μόνα τους. Δεν νομίζω ότι κάποιος που παίρνει βραβείο είπε: «ξεκινάω γιατί θέλω να πάρω το βραβείο».
Τι έλεγαν για εσάς στην Αμερική;
Αυτό που έμεινε μέσα στην καρδιά μου είναι ότι όπου έλεγες «Ελευθερία» έλεγαν «η δασκάλα μας…»! Παντού όπου έλεγες το όνομα, Ελευθερία. Αυτό με συγκινεί μέχρι σήμερα, το νοσταλγώ, απλώς αισθάνθηκα ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου μετά από 21 χρόνια και 20 χρόνια στο Δημόσιο στην Ελλάδα, να επαναπατριστώ, να έρθω στη χώρα μου που κουβάλαγα μέσα στην ψυχή μου, όπως όλοι οι ομογενείς. Είπα ότι «είναι ώρα να γυρίσω».
Παίρνετε μεγάλες αποφάσεις στη ζωή σας. Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό όλοι οι άνθρωποι!
Παίρνω μεγάλες αποφάσεις. Όπως ήταν μεγάλη απόφαση που έφυγα από τη Ρόδο και τον Αρχάγγελο έτσι ήταν μεγάλη απόφαση να φύγω κι από εκεί γιατί έφυγα από μία μεγάλη αγκαλιά που με κρατούσε σφιχτά, όμορφα… Και τελικά ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο να φύγω. Είχα δεθεί σσυναισθηματικά με τα πάντα όλα εκεί. Εξου και το ότι από τον Ιούλιο που έχω έρθει στη Ρόδο έχω γυρίσει πίσω δύο φορές.
Επιλέξατε να μείνετε και πάλι στον Αρχάγγελο!
Στην περιοχή Μαλά του Αρχαγγέλου, όπου εκεί μεγάλωσα, εκεί βρίσκονται οι πρώτοι μου φίλοι, οι πρώτες μου αναμνήσεις όταν γύρισα από το Μαρόκο όπου ζούσαν οι γονείς μου αφού η μητέρα μου ήταν Μαροκινή. Πολλοί μου λένε: «μα, έφυγες από τους ουρανοξύστες, από την Αμερική, από τις διακρίσεις κι ήρθες να μείνεις στα Μαλά;». Ναι, γιατί τελικά είναι οι άνθρωποι με τους οποίους δένεσαι και κάποια στιγμή της ζωής σου θέλεις να πας πίσω, στα γνώριμα.
Τι θα λέγατε, εσείς, μιά τολμηρή γυναίκα, στους ανθρώπους που δεν τολμούν εύκολα;
Ο τολμών νικά. Και να είσαι πάντα ο εαυτός σου γιατί όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, όταν θέλεις πάντα το καλό, εγώ αγάπησα πολύ την ομογένεια και τα παιδιά της ομογένειας, γι’ αυτό έκανα ό,τι έκανα, πιστεύω ότι οι άνθρωποι ναι, πρέπει να τολμούν. Η Στέλλα Κοκκώλης, η Ελένη Ψαρά… Σε όλη αυτή τη διαδρομή ήταν δίπλα μου ο μεγάλος μου γιος που ήρθε στην Αμερική την επόμενη χρονιά, σπούδασε εκεί και εργάζεται εκεί, αλλά βέβαια και το κουράγιο που μου έδινε ο άλλος μου ο γιος, που ζει στη Ρόδο. Γι’ αυτό άντεξα τόσα χρόνια που ήμουν μακριά. Λειτουργώ με το συναίσθημα που ευτυχώς μέχρι στιγμής, δεν με γέλασε. Άλλοι άνθρωποι οδηγούνται από τη λογική και ίσως καταφέρνουν άλλα πράγματα. Εγώ αυτά που πέτυχα είναι αρκετά και θα ζήσω μ’ αυτές τις ωραίες αναμνήσεις μέχρι το τέλος της ζωής μου. Περιουσία δεν έκανα στην Αμερική, ήμουν μία απλή δασκάλα, περιουσία για εμένα είναι όμως οι μαθητές μου και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που για εμένα είναι πλέον οικογένεια.
Τι κάνετε τώρα, πώς περνάτε τον χρόνο σας;
Μετά από όλη αυτή τη δουλειά στην Αμερική, απολαμβάνω τον ελεύθερό μου χρόνο και αποφάσισα τώρα τελευταία να τον αφιερώσω σε ένα Κίνημα αισιοδοξίας, ένα Κίνημα αλλαγής, στο αγαπημένο μου ΠΑΣΟΚ, με το οποίο είχα ξεκινήσει κοριτσάκι 18 χρονών. Ξαναφτιάχνω τους δεσμούς μου. Πιστεύω ότι γίνεται μία επανεκκίνηση πολύ τολμηρή και πολύ δυνατή, πιστεύω στο «Μαζί» του Μακρυγιάννη. Και είμαι εδώ με τις μικρές ή τις μεγάλες δυνάμεις μου, να βοηθήσω σ’ αυτό το ξεκίνημα.
Τι σας έμαθε η ζωή, πού καταλήγετε τελικά;
Η ζωή μού έμαθε ότι πρέπει ν’ αγαπάς. Να τραγουδάς και να χορεύεις, να είσαι τρελός και σοβαρός ταυτοχρόνως, να ερωτεύεσαι και να πετάς ψηλά. Γιατί από εκεί ψηλά βλέπεις όλα τα μικρά και τα ανούσια πολύ μικρά και προχωράς.
