Γράφει ο Μανώλης Δημελλάς στα «Καρπαθιακά Νέα»
Όταν άκουσα τον Κασιώτη καπετάν Μανώλη Μαστρομανώλη, να περιγράφει τη ζωή του ομολογώ ότι τα έχασα, δαγκώθηκα και αναρωτήθηκα μην τυχόν και είναι κανένας ξεχασμένος συγγενής του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, μήπως τέτοιες απίθανες ιστορίες βγαίνουν κατευθείαν μέσα από την κοιλιά του.
«Ας είναι», είπα μέσα μου, και ξεκίνησα να το ψάχνω. Και, πράγματι, ο άνθρωπος δεν έλεγε παραμύθια, συνέβη το παρακάτω δυστύχημα, που εκείνος γλίτωσε παρά-τρίχα και επιβεβαίωσε τη λαϊκή ρήση «όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει»!
Το 1963 ταξίδευε ήδη 38 μήνες, με το φορτηγό “KASIA MARINER”, του εφοπλιστή Μάρκου. Το πλοίο ήταν ναυλωμένο στη γραμμή Κίνα-Αυστραλία και το φορτίο ήταν σταθερό, στάρια, δημητριακά για τους Κινέζους. Δύσκολο και πολύμηνο το μπάρκο, έφερε κούραση και πόθο για Ελλάδα, πώς να το κάνουμε, μακριά από την πατρίδα είμαστε όλοι λίγο-πολύ δυστυχισμένοι. Μαζεύτηκαν οι 23 Έλληνες ναυτικοί, μεταξύ τους ήταν και τέσσερις Κασιώτες.
Ο μόρτης Μανώλης Μαστρομανώλης ήταν τότε ο λοστρόμος του βαποριού, ο γραμματικός Μιχάλης Καρανικόλας, και οι ναύτες Νικόλας Κοντολαμάκης και Μιχάλης Παπακανάκης. Όλοι μαζί συμφώνησαν να ζητήσουν την αντικατάστασή τους, έτσι δεν άργησε να έρθει το πολυπόθητο σήμα. Το πλοίο έπιασε το λιμάνι της Σασέμπο, οι ναυτικοί ξεφόρτωσαν μπαγκάζια και μετά από ένα δωδεκάωρο, οδικό ταξίδι, βρέθηκαν στο Τόκιο.
Η επόμενη μέρα ήταν δύστροπη και βροχερή. Με το μυαλό στην άλλη άκρη του ορίζοντα, στην πατρίδα, ανέβηκαν τη σκάλα του κομήτη της Arab Airways. Έτσι λέγαν εκείνη τη φουρνιά των αεροπλάνων, τα περίφημα “comet c4”, όμως ποιος δίνει σημασία στις λεπτομέρειες από τις βίδες και τις λαμαρίνες ή στα σιδερένια φτερά, όταν είναι μέσα στα σωθικά ενός σκάφους που τροχοδρομεί σκέφτεσαι πότε θα προσγειωθείς, θα αρπάξεις τη βαλίτσα και θα τρέξεις στο σπιτικό σου.
Ο ναυτικός μας, ο Μανώλης, καθώς έσκυψε να σφίξει τη ζώνη του βρέθηκε να έχει μια παράξενη αιμορραγία από τη μύτη. Δεν μπορούσε να το κρύψει. Οι αεροσυνοδοί βοήθησαν όπως μπορούσαν, όμως το αίμα δεν έκοβε δρόμο, έτρεχε έξω από το σώμα του.
Το αεροπλάνο σταμάτησε στο παρα-ένα άνοιξαν την πόρτα και συνόδευσαν τον Κασιώτη στη σκάλα, θα έμενε πίσω, οι Ιάπωνες δεν του επέτρεψαν αυτό το ταξίδι. Με ασθενοφόρο βρέθηκε γρήγορα στο νοσοκομείο και εκεί ξεκίνησαν αμέσως οι εξετάσεις.
Ο Γιαπωνέζος γιατρός που τον περιποιήθηκε δεν ήθελε φακελάκι, όμως είχε ταξιδέψει δύο φορές για το νησί του Ιπποκράτη, την Κω, και δεν άφηνε από τα μάτια του ετούτον τον παράξενο νεο-Έλληνα. Νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας, ο λοστρόμος δέχθηκε την επίσκεψη του ναυτικού πράκτορα στο νοσοκομείο.
Ο Μανώλης νόμισε ότι θα έδειχνε ενδιαφέρον για την πορεία της υγείας του, ωστόσο ο Ιάπωνας επαναλάμβανε ασταμάτητα “you are a very lucky man. I am sure, you are very lucky”. Το αεροπλάνο σηκώθηκε από το Τόκιο με κατεύθυνση το Κάιρο. Ενδιάμεσες στάσεις το αεροδρόμιο της Μπανγκόγκ και το Σάντα Κρουζ στη Βομβάη της Ινδίας.
Πράγματι προσγειώθηκε στο Don Mueang της Ταϊλάνδης, κατέβασε σχεδόν τους μισούς επιβάτες και πήρε 28 «τζάμπορυ» Φιλιππινεζάκια, όλα μέλη του διεθνούς προσκοπισμού και με προορισμό την Ελλάδα και τον Μαραθώνα, που ήταν προσκαλεσμένα. Συνοδεία είχαν έναν ιερέα και τον αρχηγό τους, τον Μπονιφάτσιο Λαζάρο.
Η πτήση ξεκίνησε με την άδεια θέση του Κασιώτη και ακόμα μια κενή, αφού ένας πατέρας αμφέβαλε για το ταξίδι του μικρού γιου του και την τελευταία στιγμή δεν του επέτρεψε να φύγει. Ο μικρός πρόσκοπος Βαλασάι δεν σταματούσε το κλάμα, όσο έβλεπε τους υπόλοιπους πρόσκοπους να πετούν στα ουράνια.
Κυριακή 29 Ιουλίου 1963, ο κομήτης είχε προγραμματισμένη προσγείωση στις 01:45, στο Σάντα Κρουζ της Βομβάης. Λίγα μίλια πριν το αεροδρόμιο και βρέθηκε να παλεύει στην καρδιά μιας θύελλας. Το σκάφος έχασε την επαφή με τον πύργο ελέγχου, και η πρώτη, επίσημη ανακοίνωση για το χαμό του έγινε τα ξημερώματα στις 04:30.
Το σκάφος με 23 Έλληνες ναυτικούς, 28 προσκόπους από τις Φιλιππίνες και το οκταμελές Αιγυπτιακό πλήρωμα έπεσε 15 μίλια μακριά από το αεροδρόμιο στη θάλασσα. Οι αρχές έκαναν λόγο για τους περίεργους μουσώνες που σήκωσαν και πέταξαν το αεροπλάνο. Μόλις πριν από 10 μέρες, στις 18 Ιουλίου, και πάλι λίγο πριν από την προσγείωση, είχε χαθεί ένα αεροπλάνο της Αλιτάλια, με 92 επιβάτες.
Τέτοιες τραγωδίες ξεχνιούνται στα γρήγορα από εκείνους που δεν έχουν εμπλοκή, δηλαδή δεν έχουν συγγενείς και φίλους μέσα στους χαμένους.
Όμως ο Μανώλης Μαστρομανώλης δεν έπαψε να αναρωτιέται αν το άνοιγμα της μύτης ήταν μια εντελώς τυχαία σύμπτωση ή ένα Θεϊκό χέρι που έκαμε ετούτη τη δουλειά. Απαντήσεις με βεβαιότητα δεν υπάρχουν, μάλλον η πίεση της καμπίνας και η προσμονή της επιστροφής έκαμαν τη δουλειά τους. Μάλλον…
Άντε τώρα να πείσεις όλους εκείνους που έχασαν ανθρώπους από μια λεπτή κλωστή, από μια σύμπτωση ή βρέθηκαν τυχαία στο λάθος τόπο, να κοιτούν με ρεαλισμό την πραγματικότητα. Το μυστικό, όμως, είναι να μην κολλήσεις μέσα σε τέτοιες υποθετικές ιστορίες που εύκολα ρουφούν συναισθήματα και έπειτα σε δένουν χειροπόδαρα, σαν τα πρόβατα που πάνε για σφάξιμο.
Μήπως κρυβόμαστε και φυλλομετράμε τέτοια «φαινόμενα»; Ο Κασιώτης καπετάνιος λέει ετούτη την ιστορία σαν παραμύθι, έπειτα πάει παρακάτω, το ξεπερνά και τρέχει στο σήμερα, μοιάζει σαν να βγήκε μόλις από την εφηβεία.
Τι κι αν είναι συνταξιούχος, εμείς είμαστε οι μοντέρνοι, που δεν έχουμε δεισιδαιμονίες (;), είμαστε παραφορτωμένοι από άκυρα στερεότυπα, μπερδεμένους κανόνες και ατέλειωτη κριτική.
Εκείνος είναι έτοιμος να ξανακαβαλήσει πλοία και αεροπλάνα, αρκεί να σβήσει μέσα στα μάτια του μια κόκκινη ανατολή της Κίνας ή να μετρήσει τις παραπανίσιες ώρες μιας μέρας στο Ελσίνκι.
Πηγή: rodiaki.gr
