Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός της Μαρίας: «Κυρία Ζερβάνου, τα σέβη μου»

Όταν το έσκαγα από το παράθυρο για να πάω να παίξω στην Καζέρμα, σε άκουγα στην αυλή σου να φωνάζεις τον Σεβαστιανό, να του λες πως το Μαράκι ήρθε να παίξετε, κι έτσι με συμμάζευες . Όταν η μάνα μου έπαιρνε είδηση ότι είχα κόψει, έβγαινες να την καθησυχάσεις γνέφοντας της πως ήμουν στην αυλή σου κι έπαιζα με τον γιο της.

Το θηλυκό μου ένστικτο ξεχώρισε σαν σύμβολο της κομψότητας, την εικόνα της όμορφης μαύρης γόβας που στόλιζε τα καλλίγραμμα πόδια σου , όταν πατούσε το περίτεχνο μαυρόασπρο Ιταλικό πλακάκι στον διάδρομο του σπιτιού, ή όταν αργότερα σε χάζευα να περπατάς τον δρόμο προς το σπίτι .

Από έδρας με μύησες στον μύθο της αλήθειας, που διατύπωναν τα αρχαία κείμενα και στην γλώσσα του διαλόγου .

Με λύτρωσες λύνοντας διακριτικά τα «εκφραστικά μου μέσα» .

Χάιδεψες τις ανοησίες μου , ώστε να μην φοβάμαι την αυτοκριτική .

Μου αποκάλυψες διδάσκοντας μου τις συντεταγμένες, να ταξιδεύω το μυαλό μου από το «σημαίνον» και να φτάνω κατάκοπη κι ευτυχισμένη στο «Σημαινόμενον».

Η κριτική σκέψη ως άσκηση στο μάθημα σου, πέτυχαν να εμπεδώσω την αξία της Διάκρισης στις τέχνες , που έρχεται μέσα από την επίπονη καλλιέργεια του ταλέντου,

Ακόμα και τώρα και πάντα θα αναζητώ το βλέμμα σου , που με τόση αγάπη , απαντούσε χωρίς λόγια, στην ανάγκη μου να ξέρω πως σου ανταπέδωσα , δίνοντας σου έστω και ένα λόγο για να με καμαρώνεις.

Κυρία Αφρούλα να έρχεσαι στα όνειρα μας !