Η συνεργάτιδα του Τζίμη, σε επτά εκλογικές αναμετρήσεις, μιλάει για τον άνθρωπο που ποτέ δεν ρώτησε ποιος είσαι για να σε βοηθήσει
Pοδούλα Λουλουδάκη
Τη βρήκα στο πολιτικό του γραφείο, που το κρατούν ανοιχτό «για να εξυπηρετούμε κάποιους ακόμη με τις γνωριμίες μας, μου λέει.
Η κ. Τζένη είναι γιατρός και μπορεί και κάνει πολλά. Δεν είναι το ίδιο, δεν είναι τίποτα το ίδιο χωρίς εκείνον. Κάθε μέρα όμως είμαι στο γραφείο, έρχεται κάποιος φάκελος, έρχεται η αλληλογραφία, κι εγώ όπως τότε έτσι και τώρα έχω το ελεύθερο να χρησιμοποιώ το όνομά του, για να βοηθάω».
Η αγαπημένη του Λουκία Χατζημανώλη, η στενότερη συνεργάτιδά του στη Ρόδο, ακριβώς ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Δημήτρη Κρεμαστινού βρίσκεται σήμερα στην Αθήνα, για το ετήσιο μνημόσυνό του.
Δεν θέλει να θυμάται εκείνο το πρωινό που έμαθε ότι σβήνει.
Ποιος να περίμενε ότι ο καθηγητής θα ήταν από τα πρώτα θύματα αυτής της λαίλαπας για την οποία τότε ακόμη στα νοσοκομεία δεν ήξεραν σχεδόν τίποτα!
Της είχα ζητήσει και τότε να μου μιλήσει, μα ήταν βαρύς ο πόνος. Όχι ότι αυτό αλλάζει ποτέ, απλώς συνηθίζεις τον πόνο! Και τώρα που μπόρεσε να τα πει χωρίς να βουρκώνει κάθε στιγμή, μίλησε για τον άνθρωπο, για τον καθηγητή, για τον βουλευτή και τον υπουργό που έκανε επέλαση σε κάθε εκλογική αναμέτρηση κι έφυγε πικραμένος απ’ αυτή τη ζωή.
Πώς ξεκίνησε η γνωριμία σας και γίνατε η πιο στενή του συνεργάτιδα, στη Ρόδο;
Κάναμε μαζί επτά εκλογικές αναμετρήσεις, όλες νικηφόρες, πλην της τελευταίας. Με πάντρεψε και βάπτισε και τον γιό μου. Τον γνώρισα το 1994, στο σπίτι της ξαδέλφης του της Λίτσας Ροδίτη-Κρεμαστινού που ήταν φίλη μου. Τότε ήταν εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Υγείας. Μέχρι που ζούσαν οι γονείς του, κι εκείνος ήταν ήδη υπουργός, έμεναν εδώ, σ’ αυτό το σπίτι στην οδό Καναδά 69 που αργότερα έκανε πολιτικό γραφείο. Οι γονείς του είχαν έρθει να μείνουν εδώ από τον Αρχάγγελο όπου ο Θωμάς Κρεμαστινός, διατηρούσε φαρμακείο.
«Καθηγητή» τον φωνάζατε, όπως τον λέγαμε κι εμείς
Έτσι ήθελε, ήταν για εκείνον ο υπέρτατος τίτλος, είχε γίνει καθηγητής ιατρικής που ήταν ο στόχος και ο σκοπός που. Η επιστήμη του ήταν τα πάντα. Αν του έλεγες να σταματήσει να κάνει ιατρείο, θα πέθαινε. Γι’ αυτό και όταν το 2004 ψηφίστηκε το ασυμβίβαστο των βουλευτών, παραιτήθηκε από βουλευτής. Μέχρι το 2009 που καταργήθηκε το ασυμβίβαστο και του ζήτησε ο Γιώργος Παπανδρέου να βοηθήσει στη Δωδεκάνησο. Τότε κατέβηκε και πήρε το συντριπτικό 26.000 σταυρούς.
Ποια ήταν η πρώτη εκλογική αναμέτρηση που κάνατε μαζί του;
Στις εκλογές του 2000 όταν ο Κώστας Σημίτης του ζήτησε να κατέβει υποψήφιος στη Δωδεκάνησο. Τότε, αυθορμήτως συμμετείχα στην προσπάθεια εκλογής του, ενώ δεν είχα καμία εμπειρία, ήταν όλα καινούργια για εμένα. Για εκείνον οι εκλογές του 2000 ήταν ένας θρίαμβος.
Όση απειρία είχαμε εμείς που βοηθούσαμε, τόσο το άλογο κάλπαζε. Γι’ αυτό και όταν με 23.000 σταυρούς έδωσε συνέντευξη Τύπου στο Ακταίον, τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι «τι έχει να δηλώσει» και από τα πρώτα που είπε ήταν ότι «ευχαριστεί τις ξανθιές του γραφείου του για την πολύτιμη βοήθειά τους». Εμείς ήμασταν οι ξανθιές και κατά την προεκλογική περίοδο που έδινε τη μάχη μόνος του κυριολεκτικά κάποιοι ειρωνεύονταν εμάς τις ξανθιές του γραφείου του που δεν είχαμε εμπειρία σε εκλογές. Κάλπαζε εκείνος όμως.
Σ’ εκείνη την εκλογική αναμέτρηση μας άφησε άφωνους ο παλμός, η συγκίνηση και τα συναισθήματα των ψηφοφόρων στον Αρχάγγελο που έδωσαν μαζικά την ψήφο τους σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν 6.000 οι ψηφοφόροι, πήρε τους 5.400 σταυρούς. Κατέβηκαν τρία πούλμαν από τον Αρχάγγελο, άναψαν φωτιές στα Εκατό Μαγαζιά εκεί που ήταν το εκλογικό του κέντρο και πηδούσαν από πάνω τους όπως κάνουν στους καλαφανούς. Η άλλη μεγάλη στιγμή για εκείνον ήταν όταν ψηφίστηκε καθηγητής Ιατρικής, από τη Σύγκλητο του πανεπιστημίου.
Αυτήν θεωρούσε ο ίδιος ως την καλύτερή του στιγμή. Έγινε υπουργός, έγινε αντιπρόεδρος της Βουλής, αλλά ήταν ο κ. Καθηγητής. Μετά δεν ήθελε ν’ ανοίξει πολιτικό γραφείο γιατί ούτως ή άλλως βοηθούσε κι αυτό που δεν ήθελε ήταν να φαίνεται ότι μπορεί να δώσει ψεύτικες ελπίδες. Ήθελε να έχει καθαρή σχέση με τον κόσμο και πάντα στο μυαλό του την πολιτική την είχε ψηλά.
Σ’ εκείνες τις πρώτες του εκλογές συγκέντρωσε 23.000 σταυρούς κάτι που δεν είχε ξαναγίνει σε εκλογές στη Δωδεκάνησο και δεν ξεπεράστηκε μέχρι σήμερα παρά μόνο από τον ίδιο όταν στις εκλογές του 2009 συγκέντρωσε 26.000 σταυρούς, με Γιώργο Παπανδρέου στην αρχηγία.
Οι πρώτες σας εκλογές το 2001, κι ακολούθησαν αυτή του 2009, δύο εκλογικές αναμετρήσεις το 2011, δύο το 2015 και η τελευταία το 2019.
Η τελευταία και φαρμακερή! Όχι τόσο γιατί έχασε ο Κρεμαστινός τις εκλογές, αλλά γιατί δεν πήρε έδρα το ΠΑΣΟΚ στη Δωδεκάνησο, λόγω της ιδιομορφίας του εκλογικού νόμου. Το έφερε βαρέως αυτό.
Θα μπορούσε όμως και να σκεφτεί ότι εξαιτίας του πόσο μπροστά έφυγε το 2009, το ΠΑΣΟΚ έβγαλε τότε τέσσερις βουλευτές! Τι ήταν αυτό που τον πίκρανε πιο πολύ σ’ αυτή την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, με δεδομένο ότι δεν εκλέχτηκε;
Θεωρούσε ότι οι χειρισμοί του κομματικού μηχανισμού της περιοχής μας ήταν χαλαροί για εκείνον ο οποίος δεν εγκατέλειψε ποτέ κι ας είχε προτάσεις κι από άλλους κομματικούς χώρους. Οι 7.500 σταυροί που έπαιρνε, ακατέβατοι προς τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν προσωπικοί σταυροί, ήταν οι άνθρωποί του, οι φίλοι του, δεν ήταν κανένας κομματικός μηχανισμός από πίσω.
Ο Καθηγητής βοηθούσε τους άλλους εν ενεργεία βουλευτές, σε όλα τα επίπεδα εφόσον του το ζητούσαν χωρίς ποτέ να σκεφτεί: «μα, είμαστε ανταγωνιστές στις εκλογές». Τον ενδιέφερε να εξυπηρετηθούν οι άνθρωποι, γι’ αυτό άνοιγε και στους άλλους βουλευτές πόρτες, κατά κάποιο τρόπο τους προστάτευε, δίνοντάς του τις γνώσεις του. Το ίδιο έκανε και με τον κόσμο. Ποτέ δεν ρώτησε αν κάποιος είναι ψηφοφόρος του κι ούτε ρώτησε αν τον «πούλησε» μετά γιατί η πολιτική για εκείνον είχε και πίκρες, ο Καθηγητής έφυγε πικραμένος.
Σε τι διαφωνούσατε, ήταν όλα άψογα στο γραφείο;
Είχαμε ένα πρόβλημα μαζί του. Ό,τι έκανε ή μεγάλο ή μικρό δεν μας το έλεγε, δεν έβγαζε δελτίο Τύπου, δεν το δημοσιοποιούσε. «Να το βγάλω;», τον ρωτούσα. «Να μην το βγάλεις…», απαντούσε. Και το άλλο μου το παράπονο είναι που κανείς δεν έκανε όσα αυτός. Τι να πω, άσε το νοσοκομείο, το Αιματολογικό, τον σχεδιασμό για το Ογκολογικό πόσα και πόσα και… ξεχάστηκαν. Ο Τζίμης, νόμιζε ότι όλοι είναι καθαροί. Κι όταν εγώ έλεγα κάτι πάνω σ’ αυτό, εκείνος έλεγε: «η Λουκία δεν ξέρει από πολιτική». Όμως μετά επιβεβαιωνόταν η Λουκία!
Πώς μάθατε για τη μάχη που έδινε με τον κορωνοϊό;
Του τηλεφωνούσα δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή μου απάντησε η κυρία Τζένη και μου είπε ότι νοσηλεύεται στο ΝΙΜΙΤΣ. Η κυρία Τζένη που υπήρξε όλα τα χρόνια της κοινής τους ζωής, η ισχυρή γυναίκα δίπλα του. Ο Τζίμης, δεν θα ήταν αυτό που ήταν χωρίς την Τζένη, της οφείλει πολλά. Για δύο μήνες όλη η μέρα μας ήταν: «συνήλθε λίγο», «πήρε μικρόβιο»,» θα τον αποσωληνώσουν»… μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνό μου ξημερώματα και κάποιος μου είπε: «ο Τζιμάκος μας αυτή τη στιγμή σβήνει».
Ήταν ξημερώματα της 8ης Μαΐου, ημέρα Παρασκευή. Άντεξε μέχρι τις 8:30. Είναι ένα δίμηνο που δεν θέλω να το θυμάμαι, το ‘χω σβήσει από τη μνήμη μου. Νιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκα κοντά του. Δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος ούτε εγώ ούτε ο γιος μου. Αλλά ήταν χρήσιμος ακόμη, δεν έπρεπε να φύγει, θα μπορούσε να βοηθήσει σε όλα.
Όποιος κι αν ήσουν, σε όποιο πολιτικό χώρο κι αν ανήκες, τον Τζίμη Κρεμαστινό για την επιστημοσύνη του, για την ακεραιότητά του και για το γεγονός ότι βοήθησε τη Ρόδο και τους Ροδίτες όσο κανείς, τον είχες ψηλά. Κι όταν χάθηκε, ένα «κρίμα», το είπες! Τι άλλο να θέλει κανείς!
πηγή: https://www.rodiaki.gr/article/457427/h-loykia-toy-kremastinoy
