Σήμερα κηδεύεται στο Καστελλόριζο, στο νησί που αγάπησε, ο Ηλίας Διακάκης (1936-2021), που υπηρέτησε με αξιοθαύμαστο πάθος και αυταπάρνηση στην Αρχαιολογική Υπηρεσία Δωδεκανήσου.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο που παρόλες τις κινητικές δυσκολίες που είχε, ανέβαζε και κατέβαζε την ελληνική σημαία στον ερειπωμένο πύργο του μεσαιωνικού κάστρου, χωρίς γογγυσμό, με κάθε είδους καιρικές συνθήκες, χειμώνα-καλοκαίρι, επειδή εκείνος το ήθελε λόγω πατριωτισμού.
Πρόκειται για τον δημόσιο υπάλληλο που κάθε είδους παρανομία δεν τον πτοούσε, που ξόδευε όλο τον ελεύθερο χρόνο του για την πάταξή της χωρίς προσωπικά κωλύματα, συμπάθειες ή αντιπάθειες ή συγγένειες. Για αυτό τον ζήλο βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, δεδομένου ότι συμμετείχε στην αποκάλυψη θαλάσσιας αρχαιοκαπηλίας.
Βραβεύτηκε για ακόμα ένα λόγο, την αρχαιοφιλία για τον εντοπισμό και την προστασία κάθε αντικειμένου που ανήκε στην πολιτιστική κληρονομιά του νησιού, ξοδεύοντας από τα δικά του χρήματα σε όποιες περιπτώσεις χρειαζόταν (αγορά, μεταφορά).
Έμενε το όνομά του στα διάφορα επιστημονικά άρθρα περί Καστελλορίζου, στις ευχαριστίες των μελετητών για την προθυμία με την οποία προσέφερε κάθε διευκόλυνση.
Το όνομά του και τα «ευχαριστώ» των επισκεπτών του Αρχαιολογικού Μουσείου αναγράφονται σε κάθε σελίδα του βιβλίου επισκεπτών και ειδικά η αναφορά τους στο κέρασμα του γλυκού του κουταλιού που ο ίδιος έφτιαχνε με τα σύκα του νησιού.
Αυτά τα λίγα ας μείνουν στη μνήμη όσων τον γνώρισαν, μιάς και δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν στο μνήμα…
Ε. Παπαβασιλείου
